อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
จงจิ่งห้าวชะงักลงเล็กน้อย เขาเงยศีรษะขึ้นแล้วเลิกคิ้วมอง “คุณว่าอะไรนะ?”
“คุณรู้ดีแก่ใจ”
“ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังหมายถึงอะไร” เขายกขาขึ้นเตียง หลินซินเหยียนคว้าแขนของเขาเอาไว้ “จงจิ่งห้าว ฉันรู้สึกว่าคุณอายุมากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ้าเล่ห์ขึ้นเท่านั้นนะคะ”
เมื่อเห็นความกระตือรือร้นของเธอเช่นนี้ คาดว่คงรู้เรื่องของจงเหยียนเฉินแล้ว เขาจึงถอนหายใจออกมา “ตอนนี้หาตัวเขาเจอแล้วไม่ใช่เหรอ จะไปสนใจเรื่องที่ผ่านมาอีกทำไม”
“ที่คุณบอกว่าไปที่บริษัท ที่จริงแล้วไปตามหาเขาใช่ไหมคะ? คุณไปเรียนรู้ที่จะโกหกแบบนี้มาตั้งแต่มื่อไหร่กัน?” หลินซินเหยียนโกรธมาก ลูกชายของเธอประสบอุบัติเหตุและ
เกือบไม่ได้กลับมา แต่เธอกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ฉันเป็นแม่ที่ให้กำเนิดเขานะคะ ฉันไม่มีสิทธิ์รู้เลยใช่ไหม?”
“ผมกลัวว่าคุณจะกังวลไม่ใช่หรือไง?” จงจิ่งห้าวจับมือเธอ “ต่อจากนี้จะไม่มีอีกแล้วครับ วันนี้คุณเหนื่อยมามากแล้ว มาสิ ผมจะนวดไหล่ให้”
ขณะที่พูด เขาก็จับหลินซินเหยียนนั่งลงบนเตียง
หลินชินเหยียนรั้งเอาไว้”ไม่ต้องมาใช้ไม้นี้เลยนะคะ”
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง เรื่องมันเกิดขึ้นและจบลงแล้ว ต่อให้ผมผิดจริงๆ คุณก็คงจะโกรธผมตลอดไปไม่ได้หรอกจริงไหม?”
คำพูดของเขาทำให้หลินซินเหยียนโกรธเข้าไปอีก ราวกับรู้ว่าเธอคงไม่สามารถจัดการอะไรเขาได้ ด้งนั้นจึงไม่ได้กลัวอะไร
“ฉันจะไม่ให้อภัยคุณ” หลินซินเหยียนยืนขึ้นทันที จงจิ่งห้าวไม่ทันระวัง ศีรษะของเธอชนกับจมูกของเขา คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันด้วยความเจ็บปวด ของเหลวอุ่น ๆ ไหลลงมา อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
ทันที เขาจึงยื่นมือออกไปสัมผัสถึงรู้ว่าเลือดกำเดาไหล
หลินซินเหยียนกุมหน้าผากของเธอเอาไว้ด้วยความเจ็บเช่นกัน
“คุณ……”
เธอยังคงโกรธแต่เมื่อเห็นว่าเขาเลือดไหลเต็มใบหน้าเธอจึงตกใจ “คุณเป็นอะไรคะ?”
เขาเงยหน้าขึ้น “เลือดกำเดาไหล”
หลินซินเหยียนรีบหยิบกระดาษมาเช็ด “บไปล้างที่เข้าห้องน้ำเร็วเข้า”
จงจิ่งห้าวปิดจมูกด้วยกระดาษแล้วมองไปยังหลินซินเหยียน “คุณตั้งใจเหรอ?”
“…..อืม”
หลินซินเหยียนยังคงงอนอยู่
“หายโกรธหรือยัง?”
“ยัง”
“แล้วคุณตั้งใจจะจัดการผมยังไง?”
“เอาละค่ะ ไปล้างหน้าเปลี่ยนผ้าได้แล้ว” หลินซินเหยียนดึงเขาขึ้นมา
เมื่อไปถึงห้องน้ำ เขาก็ล้างหน้าอยู่หลายครั้งจนกลิ่นคาวเลือดหลุดออกไป
“เปลี่ยนชุดนอนเถอะค่ะ” หลินซินเหยียนนำชุดสะอาดมาให้เขา เพราะที่ตัวก็มีเลือดหยดลงไปด้วย
ขารอจนกระทั่งเลือดหยุดไหล จึงได้เปลี่ยนชุดนอนชุดใหม่ “ที่เตียงก็มี”
“ต้องเปลี่ยนปลอกผ้าห่มด้วยสิเนี่ย” หลินชินเหยียนจับไปที่ผ้าห่ม “ถ้าเด็กๆมาเห็นคงจะเสียหน้า”
จงจิ่งห้าวยืนอยู่ด้านข้างและพยักหน้าอย่างจริงจัง “ลูกชายคนเล็กของคุณเพิ่งแต่งงานนะ คุณต้องเป็นแบบอย่างภรรยาที่ดีให้เด็กดู การเป็นกรรยาที่ดีนั้นทำอย่างไร ถ้าลูก
สะใภ้รู้ว่าคุณทุบตีสามีแบบนี้ เดี๋ยวเธอจะเลียนแบบแล้วไปทุบตีลูกชายคุณนะ”
หลินซินเหยียนโมโหจนเกือบโยนผ้าห่มลงจากเตียง เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนผิดที่ปิดบังเธอก่อน แต่ตอนนี้จู่ๆกลับเป็นความผิดของเธอไปได้
เธอพยายามหายใจเข้าลึก สงบสติอารมณ์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ไปยื่นหยิงนัดฉันกินข้าว”
จงจิ่งห้าวซึ่งยืนอยู่ด้านข้าง ก็ลุกขึ้นมาช่วย “คุณตอบตกลงหรือเปล่า?”
หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมอง “ทำไมต้องปฏิเสธล่ะคะ?”
จงจิ่งห้าว “.
“อายุปูนนี้แล้ว ไปหาเขาทำไมอีก” จงจิ่งห้าวอารมณ์เสีย สีหน้ามืดมน
“ก็เขาชวน จะให้ฉันปฏิเสธยังไง”
“งอนผมอยู่เหรอ?” เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม
“ฉันว่าง” หลินซินเหยียนถอดปลอกผ้าห่มออกแล้วนำไปที่ห้องซักล้างด้านนอก เธอโยนปลอกผ้าห่มใส่ลงในกะละมัง ซักบริเวณที่เปื้อนเลือดออกก่อนที่จะนำไปใส่ในเครื่องซักผ้า
ไม่เช่นนั้นมันอาจจะไม่สะอาด
จงจิ่งห้าวเดินตามมา “คุณตกลงรับคำเขาไปแล้วจริงเหรอ?”
หลินซินเหยียนย่อตัวลงและส่งเสียงฮัมเพลงเบาๆ
จงจิ่งห้าวก็นั่งลงเพื่อช่วยเธอซัก “อย่าไปเลย”
หลินซินเหยียนไม่ได้พูดอะไรออกมา
“คุณดูสิ ลูกก็โตขนาดนี้แล้ว จะไปหาเา……
“พ่อครับแม่ครับ ทำอะไรกันอยู่?” จวงเจียหวินเพิ่งป้อนยาจงเหยี่ยนเฉิน จากนั้นอาบน้ำส่งเข้านอนเรียบร้อยจึงตั้งใจจะเดินขึ้นห้องชั้นบน บังเอิญเดินผ่านห้องซักล้างเห็นไฟและ
ประตูเปิดอยู่ เขาจึงเหลือบมองเข้าไปด้านใน
พบว่าทั้งสองคนกำลังซักผ้ากันอยู่
“ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่นอนอีกละครับ? มานั่งซักผ้ากันทำไม?”
“พ่อแกนอนไม่หลับ แม่เลยหาอะไรให้เขาทำ”
“พ่อไม่เคยเห็นแม่แกซักผ้าห่ม แม่แกบอกจะซักให้พ่อดูให้ได้เลย”
จวงเจียเหวิน “.
เกิดอะไรขึ้นกัน?
“พ่อแม่……”
“รีบเข้านอนเถอะ” จงจิ่งห้าวปิดประตูห้องซักล้างลง
จวงเจียเหวินขมวดคิ้วและก้าวขาขึ้นไปชั้นบน
เขาผลักประตูเข้าไปในห้อง พบว่าเสิ่นซินเหยา ยังไม่หลับ เธอเพิ่งกลับมาจากห้องของซางหยู
เธอเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าจัดหาเสื้อผ้าให้เขาพูดว่า “รีบไปอาบน้ำนอนเถอะค่ะ”
จวงเจียเหวินนั่งลงข้างเตียง “ซินเหยา มานี่หน่อยสิ”
“อืม?”
เธอเดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าของเขา มองไปแล้วถามว่า “มีอะไรเหรอคะ?”
“ตอนที่ผมเดินขึ้นมา ผมเห็นพ่อกับนั่งแม่ซักห่มอยู่”
“ตอนนี้ สองคน?” ซางหยูถามด้วยความประหลาดใจ
ถึงจะสกปรกแต่รอซักพรุ่งนี้ก็ได้นี่ วันนี้จัดการเรื่องงานศพของเฉิงยู่เงินทุกคนก็เหนื่อยมากพอแล้ว ทำไมยังมานั่งซักผ้าอยู่เวลานี้?
จวงเจียเหวินก็รู้สึกว่าแปลกเช่นกัน “คุณว่า พ่อกับแม่แปลกๆไหม? การพูดการจาของทั้งสองก็น่าแปลก แม่บอกว่าพ่อไม่มีอะไรทำเลยให้มาซักผ้า พ่อบอกว่าไม่เคยเห็นแม่ซักผ้า
เลยจะซักให้เขาดู”
“พวกเขาจงใจปีดบังเรื่องอะไรพวกเราอยู่หรือเปล่า?”
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
