อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
จงเหยียนซียืนอยู่ที่ระเบียงทางเดิน มองดูหลังของจวงเจียเหวินที่จากไป แล้วถอนหายใจลึกๆ
เธอเพียงแค่ต้องการจะพาจวงจื่อจิ๋นมาเที่ยวที่เก่าอีกครั้ง ไม่เคยคิดว่าจะเกิดเรื่องมากมายเช่นนี้
เธอคิดอยู่ในใจเงียบๆ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ดีจริงๆ สิ่งที่ข้องเกี่ยวกับมัน ไม่มีอะไรดีสักอย่าง
ในห้องผู้ป่วย
คุณหมอตรวจเช็ดอาการบาดจ็บบนหลังของซงเก้น “อย่าทานเผ็ดร้อน ดิบ เย็น เวลานอนพยายามนอนตะแคงซ้ายและตะแคงขวา อย่านอนราบ พยายามอย่าถูกแผลที่หลัง ”
ซงเก้นพูดว่า”ผมรู้แล้ว ”
“นี่เป็นยา ทาบนแผลเช้าเย็น”คุณหมอพูดขึ้นอีกครั้ง
เวลานี้จงเหยียนซีถือของกินเข้ามา เธอเดินเข้ามา เอาของกินวางลงบนโต๊ะ สอบถามคุณหมอว่า “อาการบาดเจ็บของเขา เมื่อไหร่จะหาย?”
“ไม่ต้องใช้เวลานาน อีกสองวัน ขอเพียงไม่ไปโดนอาการบาดเจ็บที่หลัง ก็สามารถลงพื้นเดินได้แล้ว อาการบาดเจ็บที่หลัง จะต้องใช้เวลาสิบวันถึงครึ่งเดือนในการตกสะเก็ด”คุณ
หมอพูดตอบ
จงเหยียนซีพยักหน้า”ขอบคุณ”
คุณหมอบอกว่า”นี่เป็นสิ่งที่พวกเราควรทำ”
“แผลของคนป่วย พยายามอย่าให้ถูกน้ำ” คุณหมอย้ำ
จงเหยียนซีพูดว่า”โอเค ”
คุณหมอไปตรวจห้องผู้ป่วยอื่น จงเหยียนชีส่งคุณหมอไปที่ประตู หลังจากกลับมาก็ปิดประตูห้อง เดินไปตรงหน้าโต๊ะ เปิดของกินออก
“คุณน่าจะหิวแล้วใช่ไหม? ”
“ยัง. .ดี” ซงเก้นไม่เป็นตัวของตัวเองเล็กน้อย และยังมีความระมัดระวังเล็กน้อย
เมื่อแสดงความในใจแล้ว จงเหยียนซีก็ยอมรับเขาแล้ว ตอนนี้อยู่ในห้องเดียวกันอีกครั้ง รู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
จงเหยียนซีนั่งลงข้างเตียง ยกถ้วยขึ้น ตักโจ๊กมาซ้อนหนึ่งยื่นไปข้างปากของเขา “นี่เป็นโจ๊กฟักทอง ใส่ลูกชิ้นเหล้าหมักด้วย คุณลองชิมดูว่าถูกปากไหม”อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
ซงเก้นเงยหน้ามองเธอ”ผม……
“หืม? “สายตาของเธอประสานกับสายตาของเขา
“อ้ำๆอึ้งๆทำไม? “เธอถาม
ซงเก้นอ้าปากกินโจ๊กที่เธอยื่นมา พูดว่า”อร่อยมาก”
เคี้ยวสองสามครั้งแล้วกลืนลงไป และพูดว่า”หากคุณเสียใจ……”
“ฉันไม่เสียใจ”
คำพูดของซงเก้นยังไม่ทันพูดจบ จงเหยียนซีก็ตัดบทเขา
“ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น คำพูดที่พูดออกไปแล้ว เหมือนน้ำที่สาดออกไป ยกเว้นคุณกลับคำ ”
“ทำไมผมต้องกลับคำ? ” ซงเก้นนั่งตัวตรงอย่างตื่นเต้น ราวกับกำลังพิสูจน์ความจริงใจของเขา แต่ว่าเขาเคลื่อนไหวเร็วเกิน ทำให้ดึงอาการบาดเจ็บที่หลัง จนเจ็บเข้าหัวใจ
เขาเพียงแค่เลิกคิ้วเบาๆ ไม่ได้มีอาการมากมาย
“คุณช้าหน่อย ร่างกายยังบาดเจ็บอยู่”จงเหยียนซีแกล้งทำเป็นเคร่งขรึม”อย่าขยับ”
ซงเก้นกระตุกริมฝีปากเบาๆ มีรอยยิ้มบางๆ ราวสายลมฤดูใบไม้ผลิ ทั้งเบาและอ่อนโยน
“ยิ้มอะไร ?” เธอตักโจ๊กหนึ่งช้อนยื่นไปที่ข้างริมฝีปากของเขา
ซงเก้นมองดูเธอ”ผมยิ้มหรือ? ”
“จะให้ฉันถ่ายรูปให้คุณดูไหม? “เธอมองเขาอย่างอ่อนโยน”กินข้าวดีๆ”
สีหน้าเธอจริงจัง”รอให้อาการบาดเจ็บของคุณหายดี กลับไป ฉันจะบอกพ่อแม่คุณ”
ซงเก้นหยุดไปครู่หนึ่ง ยื่นมือมากุมมือเธอไว้ แล้วครางเมาๆหนึ่งเสียง
หลังจากสามวัน
จวงเจียเหวินรู้รายละเอียดความเป็นมาของเรื่องแล้ว
“เจียงโม่หานคนนี้ วิญญาณชั่วร้ายไม่ไปไหนจริงๆ ! “เขากล่าวเยาะเย้ย
“เรื่องครั้งนี้ เขาเป็นคนบงการหรือ? ” ซงเก้นถาม
แม้ว่าจะไม่ถือว่าสนิทกับเจียงโม่หานมาก แต่ก็เคยพูดคุยกับเขาหลายครั้ง ซงเก้นคิดว่าเขาไม่น่าจะทำอย่างนี้ถึงจะถูก
“จากการตรวจสอบของผม เรื่องครั้งนี้ เป็นแผนการของหลี่เสี้ยวหุ้ยกับหนานเฉิง จดประสงค์ของแผนการลักพาตัวครั้งนี้ คือต้องการจะให้พี่สาวของผมตกอยู่ในอันตราย แล้ว
ให้เจียงโม่หานออกมาช่วยอีกครั้ง เพื่อจะได้รับการให้อภัยจากพี่สาวของผม แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เจียงโม่หานไม่ได้ปรากฏตัว”จวงเจียเหวินพูด
ในใจซงเก้นมีเครื่องหมายคำถาม
ถ้าหากเรื่องนี้เจียงโม่หานเข้าร่วมด้วย แล้วเขายังเป็นตัวละครหลัก ทำไมถึงหายไปในช่วงจังหวะสำคัญ?
“คุณตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วหรือ? ” ซงเก้นถาม
“หนานเฉิงเป็นคนข้างกายเจียงโม่หาน เรื่องที่เขาทำ ไม่ใช่คำสั่งของเจียงโม่หาน เขาจะกล้าทำโดยพลการหรือ? “วงเยเหนยิ้มเย็นชา”คิดว่าเป็นแบบนี้ ก็จะสามารถได้รับ
การอภัยหรือ ? ช่างเพ้อฝันจริงๆ!
พูดถึงเจียงโม่หาน ในใจจวงเจียเหวินมีแต่ความดูถูกเขาทั้งนั้น
“เมื่อก่อนหลอกลวงความรักของพี่สาวผม ตอนนี้ ก็จะใช่วิธีการสกปรกแบบนี้อีกครั้ง ช่างทำให้คนดูถูกจริงๆ
สายตาซงเก้นหันไปทางจงเหยียนซี
บนใบหน้าเธอไม่แสดงอาการใดๆ
ราวกับรู้ว่ามีคนมองดูตัวเองอยู่ งยหน้า ก็สบตาเข้ากับสายตาของซงเก้น เธอเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เปิดเผย และอ่อนโยน
สำหรับเจียงโม่หาน ตอนนี้เธอได้ยินชื่อนี้ ก็ไม่มีอารมณ์อะไรมากมายนัก
เรื่องเมื่อก่อนซงเก้นรู้หมดแล้ว เธอไม่อยากจะพูดอีกครั้ง
ซงเก้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขาน่าจะคิดดีแล้ว
เขายังไม่สนใจ แล้วเธอจะเอ่ยถึงทำไม
ก็ให้อดีตผ่านไป
จวงเจียเหวินพูดเองเออเอง ไม่สังเกตห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างซงเก้นกับจงเหยียนซีเลย
“ผมได้ตรวจสอบหสี่เสี้ยวหย อย่างละเอียดแล้ว ครอบครัวไม่ได้มีพื้นฐานอะไร ก็แค่มีเงิน ต้องการจะจัดการคนแบบนี้ ไม่ต้องง่ายเกินไป ผมจะทำให้เธอรู้ว่า อะไรคือเสียใจ
ไม่ทันแล้ว”จวงเจียเหวินได้คิดวิธีการจัดการกับเธอไว้แล้ว “ส่วนหนานเฉิง เขาก็ไม่ใช่คนบงการ คนบงการน่าจะเป็นเจียงโม่หาน ไม่รู้ว่าเขารู้ว่าเรื่องถูกเปิดเผย จึงหายตัวไป ผมหาเขาไม่เจอ”
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
