กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม – ตอนที่ 121 ผู้หญิงที่มีลูกแล้ว

จงจิ่งห้าว “…”

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมองเขาราวกับว่ากำลังถามว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?

เขาอายุไม่มาก ทำไมถึงได้มีความคิดลึกซึ้งเช่นนี้?

“เด็กน้อย เธอทำแบบนี้ตัวจะไม่สูงเอานะ”

“ผมสูงกว่าคุณแน่ ๆ อย่างไรเสียคุณก็โตไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว” ราวกับว่าแม่อยู่เคียงข้างเขา เขามีความมั่นใจพอที่จะพูด

เจ้าเด็กนี่คิดจะถีบหัวส่งกันรึไง?

“นี่มันเรื่องอะไรกัน!” ทันใดนั้นหลินซินเหยียนลุกขึ้นยืนทันที ฟังดูเหมือนทั้งสองคนจะค่อนข้างคุ้นเคยกัน

หลินซีเฉินเกลียดเขาไม่ใช่เหรอ?

ทำไมถึงคุยกันได้?

จงจิ่งห้าวแอบติดต่อลูกชายของเธอในช่วงเวลาที่เธอไม่รู้อย่างนั้นเหรอ?

เขามีจุดมุ่งหมายอะไร?

“พูดมาให้ชัดเจน” หลินซินเหยียนชักสีหน้า และหากไม่คุยเรื่องนี้ให้ชัดเจนเรื่องคงไม่จบง่ายๆ

“ลูกพูดสิ!” หลินซินเหยียนชี้ไปที่ลูกชาย

หลินซีเฉินกะพริบตาและพูดตามตรง “แม่ ผมรู้ว่าแม่ถูกเหอรุ่ยเจ๋อรังแก”

หลินซินเหยียนใจเต้นแรงจนกระเด้งขึ้นมาอยู่ที่ลำคอ ขะ…เขารู้ได้ยังไง?

“เสี่ยวซี”

“เขาบอกผม” หลินซีเฉินชี้ไปที่จงจิ่งห้าว “ตอนนั้นเหอรุ่ยเจ๋อไปหาพวกเราที่บ้านและจะพาเราไปกินข้าว ผมก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนไม่ดี ตอนที่ผมโทรไปขอให้เขาช่วย เขาถามผมว่าอยากให้แก้แค้นให้ไหม ผมบอกว่าอยาก จากนั้นเขาก็บอกผมว่าให้ผมยอมให้เหอรุ่ยเจ๋อจับตัวไป แบบนั้นเขาถึงจะมีหลักฐานมาเอาผิดเหอรุ่ยเจ๋อได้”

หลินซีเฉินรู้ว่าแม่ห่วงเขามาก ต่อให้เหอรุ่ยเจ๋อรังแกเธอ แต่เธอก็ไม่มีทางจะเอาความปลอดภัยของเขาเป็นเดิมพัน

เดิมทีเขาคิดจะบอกจงจิ่งห้าวเรื่องนี้ในตอนนั้น แต่เมื่อคิดว่าเมื่อก่อนเขารังแกแม่ จึงไม่ได้พูดออกไปแม่จะต้องโกรธแน่ ๆ

นั่นคือสิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้

“เป็นอย่างนั้นเหรอ?” หลินซินเหยียนถาม เธอจ้องจงจิ่งห้าวพร้อมความหนาวเหน็บแผ่ออกมาจากก้นบึ้งหัวใจของเธอ

ปฏิเสธไม่ได้ว่าจงจิ่งห้าวไม่ใช่คนที่กล้าทำไม่กล้ารับ

“ใช่”

หลินซินเหยียนโกรธมากแต่ไม่แสดงออกต่อหน้าลูกชายและให้ลูกชายของเธอพักผ่อน “เสี่ยวซี ลูกนอนต่ออีกสักหน่อย แม่จะกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านให้นะ”

หลินซีเฉินพยักหน้าอย่างว่าง่ายและดึงผ้าห่มขึ้นมาอย่างเชื่อฟัง เขาแอบมองจงจิ่งห้าวด้วยรอยยิ้มแห่งความสำเร็จยกขึ้นที่ริมฝีปากเขา

พร้อมคิดในใจว่าแม่ของเขาโกรธแล้ว ดูสิว่าคุณจะจูบกับเธอได้ยังไง

“คุณมากับฉัน” หลินซินเหยียนพูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป

จงจิ่งห้าวมองตาหลินซีเฉิน “เด็กน้อยใส่ร้ายกันเหรอ?”

“ผมพูดความจริง จะใส่ร้ายได้ยังไง?” หลินซีเฉินดึงผ้าห่มปิดหน้าครึ่งหนึ่งเหลือแต่ดวงตาที่กะพริบปริบๆ “เดิมทีคุณเป็นคนที่จงใจให้ผมถูกจับไป”

ประโยคหลังนั้นเขาพูดเสียงเบา

ฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เป็นเขาที่ช่วยเอาผิดกับคนเลว

แต่เขาเองก็ผิดนี่นา

การคิดแบบนี้ทำให้หลินซีเฉินไม่ต้องรู้ผิดต่อเขา

“ได้” จงจิ่งห้าวพูดออกมาพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย “ฉันยอมรับ แต่ว่า…”

รอยยิ้มมุมปากเข้มข้นขึ้นและพูดขึ้นอย่างคาดเดาไม่ได้ “เธอบอกว่าถ้าฉันง้อแม่เธอได้ จะเลิกโกรธฉันไหม?”

“ไม่มีทาง” หลินซีเฉินมั่นใจมากว่าแม่รักเขามาก

“แม่ให้กำเนิดผม เธอรักผมมาก”

หึ

จงจิ่งห้าวหัวเราะออกมา ตรรกะนี้

จะต้องคลอดออกมาถึงจะรักที่สุดงั้นเหรอ?

เขาก้มตัวลงและใช้มือวางข้างลำตัวเขาไว้แล้วสบตา “เด็กน้อย สิ่งที่ฉันให้แม่เธอได้ เธอไม่มีวันให้ได้”

“อะไรนะ?” หลินซีเฉินสบตาที่แน่วแน่ของเขาและตื่นตระหนก

จงจิ่งห้าวยืดตัวขึ้น ราวกับว่าการจ้องตาเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น และลูบปกคอเสื้อที่ไม่มีแม้แต่รอยยับอย่างเชื่องช้า “แม่เธอรอฉันอยู่”

“คุณพูดให้ชัดเจน!” หลินซีเฉินลุกขึ้นนั่งในทันที

โกรธแล้ว?

จงจิ่งห้าวเดินออกจากห้องอย่างสงบโดยไม่สนใจเสียงตะโกนของหลินซีเฉิน

หลินซินเหยียนรอเขาอยู่ด้านนอกเมื่อเห็นเขาเพิ่งจะออกมาจึงถามขึ้น “ทำอะไรอยู่น่ะ? ทำไมนานขนาดนี้?”

“คุยอะไรกับลูกชายเธอนิดหน่อย” จงจิ่งห้าวถือกุญแจไว้ในมือและกดเพื่อปลดล็อกรถที่จอดอยู่ที่ประตูมีเสียงบี๊บและได้ยินเสียงปลดล็อก

“ไปกันเถอะ”

หลินซินเหยียนขึ้นรถตามเขาไป

หลังจากขับรถไปได้ครู่หนึ่ง หลินซินเหยียนจึงพูดขึ้น “คุณหยุดรถก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

จงจิ่งห้าวขับรถเข้าข้างทางแล้วจอด

“คุณทำเกินไปคุณรู้บ้างไหมคะ?” หลินซินเหยียนหันไปมองนอกหน้าต่างและไม่มีความกล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา เธอรู้สึกผิดหวังในใจ เธอไม่ขอให้เขารักลูกๆ ของตนเองมากขึ้น และไม่คาดหวังให้เขายอมรับลูกๆ ของเธอ

แต่กลับไม่สามารถยอมรับเรื่องที่เขาเอาความปลอดภัยของลูกเธอไปเสี่ยง

“พวกเขาสำคัญกับฉันมาก” หลินซินเหยียนกุมหน้าอกของเธอไว้ หัวใจของเธอดูเหมือนจะถูกเจาะรูและมีลมพัดผ่านหัวใจจนรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

“ทำไมถึงกล้าพอจะเอาชีวิตของเขาไปเป็นเหยื่อล่อ หากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมา คุณเคยคิดบ้างไหม?” เธอก้มหน้า “ฉันไม่ใช่คุณ คุณเล่นมากพอแล้ว มีผู้หญิงมากมายให้คุณชอบ และสามารถจะมีลูกมากมายให้คุณได้ แต่ฉันมีเพียงพวกเขา”

การแสดงออกของจงจิ่งห้าวหลังจากได้ยินคำพูดสุดท้ายของหลินซินเหยียนนั้น เปลี่ยนไปมากมายในชั่วพริบตา

เมฆดำม้วนขึ้นเหนือคิ้วอันแหลมคมของเขา “หลินซินเหยียน เธอพูดคำพูดที่เธอพูดเมื่อกี้อีกทีสิ!”

น้อยครั้งที่เขาจะเรียกชื่อเธอ และยิ่งน้อยครั้งที่เขาจะเรียกทั้งชื่อและแซ่แบบนี้

เขาจับคางเธอแน่นและหันหน้าเธอเข้ามาหาตนเองและพูดย้ำชัดถ้อยชัดคำ “พูดแบบที่เธอพูดเมื่อกี้ให้ฉันฟังอีกทีสิ!”

ในตอนที่เผชิญหน้ากับแววตาที่ผิดหวังของเขานั้น หลินซินเหยียนอึ้งไปและหัวเราะประชดประชันออกมา “คุณไม่ได้ปฏิบัติกับฉันเพราะความแปลกใหม่เหรอ? ในโลกของคุณ มีผู้หญิงแบบไหนอีกที่คุณไม่เคยพบเจอ คนที่คู่ควรก็คงมีไม่น้อย คุณชอบฉันที่ตรงไหน?”

คนอย่างเธอเหรอ?

คนที่สวยกว่าเธอมีอยู่ดาษดื่น

“รอบตัวคุณ คงไม่มีผู้หญิงที่มีลูกแล้วหรอกใช่ไหม?” เธอพูดทุกคำพร้อมความประชดประชัน

จงจิ่งห้าวถูกโกรธจนขำ “ฉันดีกับเธอเกินไปรึเปล่าถึงทำให้เธอคิดว่าฉันเป็นคนพูดอะไรด้วยได้ง่ายๆ? หือ? !”

“เธอลืมเหรอ? เรื่องที่เธอรับปากฉันไว้?” เขาเข้ามาใกล้ทีละนิดๆ ด้วยลมหายใจของคำพูดและคิ้วที่แหลมคมอยู่ใกล้แค่เอื้อม

หลินซินเหยียนกลั้นหายใจ “แต่ คุณก็รับปากฉัน ว่าจะไม่ทำอะไรลูกๆ ของฉัน”

“แล้วฉันทำอะไรพวกเขาล่ะ?”

“แต่คุณใช้ประโยชน์จากพวกเขา”

“งั้นเธอจะเอายังไง?”

หลินซินเหยียนหลุบสายตาลง ใช่สิ เธอจะเอาอะไรกับเขาได้?

เธอไม่มีกำลังจะต่อต้านเขา

แต่กำกล้ำกลืนฝืนทน ถ้าหากเป็นตัวเธอเองก็ช่างมัน แต่เมื่อมันเกี่ยวข้องกับลูกๆ ของเธอ เธอไม่มีทางประนีประนอม!

“ถ้าคุณกล้าใช้ประโยชน์จากพวเขาอีก ฉันจะฆ่าคุณ” เธอพูดอย่างหนักแน่นอย่างที่สุด

“ฆ่าฉัน?” จงจิ่งห้าวไม่เคยเห็นใครหน้าไหนกล้าพูดว่าจะฆ่าเขาอย่างก๋ากั่นต่อหน้าเขาเช่นนี้มาก่อน

นอกจากผู้หญิงคนนี้

นอกจากเขาจะไม่โกรธแล้ว กลับหัวเราะออกมา

ชื่นชมความแข็งแกร่งในตัวเธอ เห็นชัดๆ ว่าเธอไม่มีอะไรเลย แต่ก็ยังกล้าแบบนี้

“ได้ ถ้าเกิดขึ้นอีกครั้ง เธอฆ่าฉันได้เลย” เขาปล่อยมือจากคางเธอ ใช้มือพาดผ่านแขนและกอดเอวเธอ มือใหญ่ของเขาออกแรงดึงเธอข้ามคอลโซลกลางมา

หลินซินเหยียนอุทานด้วยความตกใจ

“คุณทำอะไรน่ะ?”

“ชู่! เบาๆ หน่อย”