ที่บ้านเหอ
เวลานี้คนตระกูลแทบจะนอนกันหมดแล้ว บ้านที่ใหญ่โต แสงไฟรางๆ รอบๆ เงียบไปหมด บางทีก็จะมีแค่เสียงลมที่เบาโดนใบไม้
เสิ่นเผยซวนขึ้นมาจับจงจิ่งห้าวไว้ กลัวเขาจะวู่วาม “นายมาที่นี่ตอนนี้ ก็ใช่ว่าจะหาคนเจอ”
“แล้วนายจะให้ฉันรอ？ตอนนี้เวลาผ่านไปยิ่งนาน ยิ่งไม่ดีต่อเธอ！” เส้นเลือดสีแดงรวมตัวอยู่ที่กลางลูกตาของเขา เผยสีแดงสด
เหอรุ่ยหลินเคยพยายามที่จะชนหลินซินเหยียนให้ตายในอุบัติเหตุรถยนต์ ถ้าหากว่าครั้งนี้ ถูกเธอจับตัวไป เขาไม่กล้านึกถึงผลข้างหลังที่จะตามมาเลย ตอนนี้ได้แต่บีบให้คนตระกูลเหอส่งตัวออกมา
เสิ่นเผยซวนอึ้ง แล้วค่อยๆ ปล่อยมือ ความรีบร้อนของจงจิ่งห้าว เป็นวิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เขาพูดเบาๆ “ความสัมพันธิ์ของพวกเราคืออะไร？เรื่องหนักแบบนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง”
พูดเสร็จ เสิ่นเผยซวนถีบไปที่ประตู ปั้งดังทีหนึ่ง
ทำให้สิ่งมีชีวิตรอบๆ แตกตื่นขึ้นมาทันที
เหอเหวินหวยที่หลับสบาย ถูกเสียงที่ดังนี้ทำให้สะดุ้งตื่น เซี่ยเจินหยูลุกขึ้นมาเปิดไฟที่หัวเตียง “เมื่อกี้มันเสียงอะไรกัน？”
เหอเหวินหวยไม่ขยับ ตายังไม่ลืมเต็มที่เหมือนว่ายังง่วงอยู่ ถูกเสียงที่ดังนี้รอใจ พูดอย่างคลุมเครือว่า “เสียงฟ้บกวนจนทำให้ตื่นแล้วไม่พาผ่ามั้ง”
พูดเสร็จก็หลับตานอนต่อ
เซี่ยเจินหยูรู้สึกว่าไม่เหมือนเสียงฟ้าผ่า ตอนกลางวันแสงแดดจ้าขนาดนั้น ตอนกลางคืนจะฟ้าผ่าได้ยังไงกัน？
“ไม่ต้องคิดแล้ว นอนเถอะ จะมีคนกล้ามาถีบประตูหรอ”
เซี่ยเจินหยูคิดแล้วก็ใช่ ดึกขนาดนี้ไม่น่ามีคน และยิ่งไม่มีโจรที่ไหนกล้าบุกรุกที่นี่
ตอนนี้เทคโนโลยีล้ำหน้า การป้องกันต่างๆ ทำได้ดีมาก
เซี่ยเจินหยูปิดไฟแล้วก็นอนลง ดึงผ้าห่มเสร็จแล้วก็มุดเข้าไปในอ้อมอกของเหอเหวินหวยแล้วหลับ
“คนบ้านนี้เป็นหมูกันรึไง？” ครั้งนี้เสิ่นเผยซวนใช้แรงเยอะกว่าเมื่อกี้
ปั้ง！
นกที่พักอยู่ก็สะดุ้งจนบินหนีไปหมด
ทักษะของเสิ่นเผยซวนฝึกมาหมดเลย
กำลังก็เลยเยอะ
“นี่ไม่ใช่ฟ้าผ่า” ครั้งนี้เซี่ยเจินหยูได้ยินอย่างชัดเจน ลุกขึ้นแล้วเปิดไฟหัวเตียง “เหมือนว่าเสียงประตูกำลังดังอยู่”
เหอเหวินหวยเองก็ลุกขึ้น ผ้าห่มไหลไปอยู่บนท้อง “ดึกขนาดนี้แล้วทำไมถึงยังมีคนอีก？”
“ฉันลุกไปดู” เซี่ยเจินหยูลงมาจากเตียงแล้วเดินลงบันไดไปชั้นล่าง เหอรุ่ยสิงก็ตื่นแล้ว เห็นเซี่ยเจินหยูก็เลยถาม “เธอก็ได้ยินเสียงประตูใหญ่ดังใช่ไหม？”
เซี่ยนเจินหยูพยักหน้า
“เธอไปนอนเถอะ ฉันไปดูเอง” เหอรุ่ยสิงใส่เสื้อกันหนาวไปด้วยเดินออกไปทางประตูด้วย เปิดประตูเดินออกไปข้างนอก ไปในสวนไม่ได้สว่างมาก เพราะเป็นสีเหลือง เหมือนจะเห็นคนยืนอยู่หน้าประตูรางๆ เขาก็เลยรีบเดินเร็วขึ้น
เขาเดินมาถึงหน้าประตูใหย่ เปิดกรอนประตู ยังไม่ทันมองชัดเจนว่าคนที่อยู่หน้าประตูคือใคร ก็ถูกถีบอย่างไม่ทันตั้งตัว ถอยหลังไปหลายก้าวแล้วก็ล้มลงกับพื้นในที่สุด
เสิ่นเผยซวนว่าจะถีบประตู แต่ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกซะอย่างนั้น
ก็เลยถีบไปใส่บนตัวของเหอรุ่ยสิง
เหอรุ่ยสิงจับท้องไว้ โกรธมาก ไม่ว่าใครก็ตามอยู่ๆ ก็ถูกถีบอารมณ์ก็ต้องไม่ดีอยู่แล้ว
“พวกแกเป็นใคร อยากตายหรอ รู้ไหมว่าที่นี่เป็นที่อะไร ยังกล้ามาทำอะไรตามอำเภอใจ？” เขาจับท้องไว้แล้วลุกขึ้นจากพื้น จ้องเงาของสองคนที่ยื่นอยู่ตรงจุดย้อนแสง
เสิ่นเผยซวนเดินออกมา
เหอรุ่ยสิงเห็นหน้าของเขาชัดแล้ว ขมวดคิ้วพูว่า “ทำไมเป็นนาย？” เขาหลี่ตาแล้วพูดต่อว่า “อย่าคิดว่านายเป็นเจ้าหน้าที่รัฐแล้วจะบุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคลแบบนี้ได้ กลั่นแกล้งเป็นการฝ่าฝืนกฎหมาย รู้กฎหมายแล้วทำผิดกฎหมาย อยากจะตกงานใช่ไหม？”
เสิ่นเผยซวนหัวเราะหึทีหนึ่ง “ฉันแค่ทำตามหน้าที่”
ฐานะของเสิ่นเผยซวนเขาก็รู้อยู่ เขาพูดแบบนี้ เหอรุ่ยสิงก็เริ่มรู้สึกไม่สบายขึ้นมา เขาหมายความว่ายังไง？
เสิ่นเผยซวนไม่ใช่คนธรรมดา ปฏิกิริยาตอบรับเร็วมาก เอาโทรศัพท์ออกมาเปิดคลิปให้เขาดู “คนในนี้เป็นน้องสาวของนายใช่ไหม？”
เหอรุ่ยสิงมองดู ใส่ผ้าปิดปากไว้ แต่ว่ารูปร่างและตานั้นคล้ายกับเหอรุ่ยหลินอยู่
“นายกำลังล้อฉันเล่น？” เหอรุ่ยสิงไม่ยอมรับอยู่แล้ว “ใส่ผ้าปิดปากไว้ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเป็นน้องสาวของฉัน ฉันบอกว่าเป็นน้องสาวนายยังได้เลย ใส่ร้ายใครทำไม่เป็น？”
เสิ่นเผยซวนก็ไม่ได้คิดที่จะเปิดคลิปให้เขาดูแล้วเขาจะยอม น้ำเสียงอย่างทางการ “ผู้หญิงที่น้องสาวนายไปเยี่ยมชื่อว่าเสิ่นซิ่วฉิงเสียชีวิตแล้ว ตอนนี้ทางเราสงสัยว่าน้องสาวของนายเป็นคนทำ ตอนนี้พวกเราจะพาคนไปสอบสวน เรียกน้องสาวของนายออกมาเถอะ”
“นายอย่าคิดจะมาเล่นตลก แค่เอาคลิปมาคลิปเดียวก็จะใส่ร้ายกันเลยหรอ？” เหอรุ่ยสิงไม่ยอมยอมรับว่าคนในคลิปนั้นก็คือเหอรุ่ยหลินอย่างแนวแน่
“ในเมื่อไม่ใช่ ก็เรียกน้องสาวของนายออกมาพบเจอกันหน่อย” เสิ่นเผยซวนไม่ยอม
“ตอนนี้คนหลับกันหมดแล้ว นายกำลังรบกวนคนนะ” สีหน้าของเหอรุ่ยสิงนิ่งเฉย แต่ว่าในใจกลับถูกคำพูดของเสิ่นเผยซวนทำให้รนแล้ว
เหอรุ่ยหลินไปทำอะไรมาอีกเนี่ย？
“ทำไม จะให้ฉันทำเรื่องให้ใหญ่โต บอกทุกคนว่า ตระกูลเหอมีฆาตกรอีกคนแล้ว？”
ข่มขู่ นี่มันข่มขู่กันชัดๆ
ตระกูลเหอเห็นความสำคัญของชื่อเสียงเป็นอย่างมาก เรื่องของเหอรุ่ยเจ๋อยังไม่เงียบหายไป ถ้ายังมีฆาตกรโผล่มาอีก ตระกูลเหอไม่ว่าจะแก้ตัวยังไงก็แก้ไม่ได้แล้ว
“นายรอก่อน” เหอรุ่ยสิงหันหลังแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
หน้าประตูเสียงดังขนาดนั้น เหอเหวินหวยเองก็ลงมาตั้งนานแล้ว
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น？” เหอเหวินหวยสีหน้าบึ้งตึง
“ไปเรียกเหอรุ่ยหลินลงมาเดี๋ยวนี้！” เหอรุ่ยสิงยังโกรธไม่หาย และยิ่งโกรธกว่าเมื่อกี้ ตะโกนใส่คนใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“วันๆ เอาแต่จะหาเรื่องให้ฉันอยู่ได้！”
“มันไปทำอะไรอีก？” เหอเหวินหวยหลี่ตา ใช้มือข้างเดียวจับที่ราวบันไดไว้
“เสิ่นเผยซวนบอกว่ามันมีส่วนร่วมเกี่ยวกับการฆาตกรรม”
“อะไรนะ？”
ตัวของเหอเหวินหวยส่ายไปส่ายมา โกรธยิ่งกว่าเหอรุ่ยสิงอีก เขาใช้แรงในการตบไปที่ราวบันไดทีหนึ่ง จนฝ่ามือชาไปหมด “ไอ้ลูกอกตัญยู”
ทำไมเขาต้องยอมรับมันด้วย！
เหอรุ่ยหลินถูกคนใช้ปลุกให้ตื่น บนตัวยังใส่ชุดนอนไว้ เห็นพ่อกับพี่ชายที่อยู่ในห้องรับแขกสีหน้าดูไม่ดีเลย ก็เลยถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ？”
“แกยังมีหน้ามาถาม？” เหอรุ่ยสิงหึทีหนึ่ง “คนอยู่ข้างนอก แกออกไปอธิบายเองเถอะ”
เหอรุ่ยหลินสงบนิ่งมาก “ฉันไปก็ฉันไป ว่าแต่ พี่ก็บูดบึ้งเกินไป แค่นี้ก็ทำให้พี่โกรธแล้วหรอ？”
“แกพอได้แล้ว！” เหอเหวินหวยตะคอก “หวังว่าครั้งนี้จะไม่เกี่ยวอะไรกับแก ถ้าแกยังก่อเรื่องอีก ฉันจะหักขาแกซะ！”
“พี่คงอยากจะฆ่าฉันให้ตายเลยสินะ” เหอรุ่ยหลินเยาะเย้ย แล้วหันหลังเดินออกไปทางประตู
“พ่อ พ่อดูสิท่าทีอะไรของมัน？” เหอรุ่ยสิงโกรธจนหน้าแดงไปหมดแล้ว
“ฉันไม่โกรธหรอ？” เหอเหวินหวยหายใจแรง “ถ้าฉันรู้ว่ามันจะนำพาเรื่องร้ายๆ มาให้ ตอนที่มันเกิด ฉันก็บีบมันตายแล้ว ไม่ ฉันไม่มีทางปล่อยให้มันเกิดออกมาได้หรอก！”
เหอรุ่ยหลินฟังเสียเหอเหวินหวยที่โมโหในห้อง แล้วแสยะยิ้ม
ผิดหวังต่อพวกเขาตั้งนานแล้ว แต่พอได้ยินคำพูดแบบนั้น ใจก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวด
ตระกูลใหญ่โตเห็นผลกำไรเป็นหลักจริงๆ ด้วย
อะไรที่ว่าสายเลือดเชื่อมโยม เป็นอะไรที่ไร้สาระทั้งนั้น
คืนที่มืดมิด
เหอรุ่ยหลินเดินมาถึงประตู มองสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ถึงแม้ว่าจะย้อนแสง แต่เหอรุ่นหลินก็ยังมองออกว่าคนที่ยืนในที่มืดคือจงจิ่งห้าว
เธอมองสีหน้าของเขาไม่ชัด เห็นแค่โครงหน้าที่มัวๆ
นี่คือรู้ว่าหลินซินเหยียนหายตัวไป ไม่สนภาพลักษณ์ของตัวเอง ไม่สนเวลา ก็จะมาถามเธอหรอ？
ชอบผู้หญิงคนนั้นมากขนาดนั้นเลยหรอ
จู่ๆ เหอรุ่ยหลินก็หัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขึ้นมา
เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้ว “เธอหัวเราะอะไร？”
