กลางดึก หลินซินเหยียนกำลังหลับลึก ก็รู้สึกว่าที่หน้าคันๆ เธอขยับ กึ่งหลับกึ่งตื่น เธอรู้สึกว่ามีคนกำลังจูบเธอ จากหน้าไปที่ริมฝีปาก ……
ทันใดนั้น เธอก็ลืมตาขึ้น มองเห็นดวงตาสดใสคู่หนึ่ง กำลังมองเธออยู่
“ทำไมคุณไม่นอน？”เสียงของเธอเป็นเสียงแหบๆที่เพิ่งตื่นมา
จงจิ่งห้าวหัวเราะ“ตื่นแล้วเหรอ？”
หลินซินเหยียนจับผมไว้ ไม่ใช่ตื่นแล้วหรือไง？
วิธีปลุกคนแบบนี้ ก็พิเศษเกินไปแล้ว
จงจิ่งห้าวเอาเส้อคลุมให้เธอ“ไป ผมจะพาคุณไปดูของที่เหมือนกัน”
หลินซินเหยียนมองลูกสองคนที่อยู่ข้างๆ หลับอย่างสบาย หน้าเล็กๆแดงๆ นอนหลับได้สนิทมาก
“พวกเขาล่ะทำไง？”หลินซินเหยียนไม่อยากจากลูกชายลูกสาวไป
“อยู่ข้างๆเอง”
จงจิ่งห้าวจัดการเรียบร้อยแล้ว
แม้แต่ห้องที่พวกเขาอยู่ก็เปลี่ยนไป กลัวเรื่องของตุ๊กตา จะทำให้ในใจหลินซินเหยียนมีปม
เธอคลุมเสื้อนอกให้หลินซินเหยียน หลินซินเหยียนได้แต่ลงจากเตียง จงจิ่งห้าวโอบไหล่ของเธอออกไปจากประตูห้อง
ตอนปิดประตู เขามองลูกสองคนที่เตียง แน่ใจว่าพวกเขาไม่มีวี่แววของการตื่น จึงปิดประตูเบาๆ
ห้องข้างๆ เสิ่นเผยซวนก็ไม่ได้นอน ตอนนี้กำลังนั่งดื่มชาที่โซฟา โต๊ะข้างหน้าวางชุดเครื่องชาทั้งชุด กาน้ำชา ถ้วยน้ำชาเล็กๆลายครามหกถ้วย กาน้ำชากำลังเดือดปุดๆ ท่ามกลางควันสีขาว ทั่วทั้งในห้อง ก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของชา
“พี่สะใภ้มาแล้ว”เสิ่นเผยซวนวางแก้วชาลง ยืนขึ้นมาหัวเราะทักทาย
หลินซินเหยียนหัวเราะ“คุณยังไม่นอนเหรอ”
“จะนอนได้ไงล่ะ”เสิ่นเผยซวนตาเคลิ้มๆ“กล้ามากระตุกหนวดเสือของผมได้ ถ้าจับคนไม่ได้ ผมก็นอนไม่หลับสนิท”
ทันใดนั้นหลินซินเหยียนก็รู้ว่าเรียกเธอมาเพราะเรื่องอะไร หรือว่ามีเบาะแส？
ไม่งั้นคงไม่เรียกเธอมาหลอกมั้ง？
“เร็วขนาดนี้ก็หาเงื่อนงำของเรื่องเจอแล้วเหรอ？”หลินซินเหยียนกลับตกใจหน่อยๆ
“ยังไม่แน่ใจ แต่ว่า ใกล้แล้ว”ยังเหลืออีกคนที่ยังไม่กลับมา ก็คือคนที่เสิ่นเผยซวนส่งไปบ้านเกิดของเหยาชิงชิง
จงจิ่งห้าวโอบเธอมานั่งลง หยิบรีโมตบนโต๊ะ มาเปิดหน้าจอแสดงผลที่ติดอยู่บนผนัง
แป๊บเดียวภาพก็แสดงออกมาว่า“คุณไป๋คือใคร？”
ในวิดีโอ ผู้ชายที่สวมแจ็คเก็ตหนังคนหนึ่ง จ้องเหยาชิงชิงอย่างเยือกเย็น
เสิ่นเผยซวนกลัวหลินซินเหยียนสงสัย เลยอธิบายให้เธอฟังข้างๆ“จิ่งห้าวสงสัยผู้หญิงคนนี้ จึงเปิดเผยต่อไป๋ยิ่นหนิง ให้เขาไปสืบที่จริงเป็นแค่การยืมมือ แต่หลอกใช้ความสัมพันธ์ของเขากับเหยาชิงชิง สืบเจอที่พักของเธอ แล้วก็ตามนั้น หลังจากไป๋ยิ่นหนิงออกไปจากโรงแรม ก็ไปหาเหยาชิงชิง”
คนที่เสิ่นเผยซวนส่งไปสะกดรอยตามพวกเขาขึ้นไป เจอที่อยู่ของเหยาชิงชิง
พอไป๋ยิ่นหนิงออกไป คนที่สะกดรอยตามก็เอาเงินจำนวนหนึ่งมา ไปเคาะประตูของเหยาชิงชิง บอกว่าไป๋ยิ่นหนิงให้เธอ ตอนที่ให้เธอ ก็ปรากฏผู้ชายที่สวมแจ็คเก็ตหนังคนนั้น แย่งเงินในมือของเหยาชิงชิง ตอนที่ทั้งสองสู้กันอยู่นั้น คนที่สะกดรอยตามก็ถือโอกาสเอากล้องวงจรปิดไปติดบนทีวี
ถึงได้มีผู้ชายสวมแจ็คเก็ตหนังถามเหยาชิงชิงว่า คุณไป๋คือใครในหน้าจอวิดีโอ
หลินซินเหยียนเงยตาขึ้น จ้องเสิ่นเผยซวน“คุณรู้ความคิดของจงจิ่งห้าวได้ไง？”
เธอจำได้ว่าตอนนั้น จงจิ่งห้าวพูดจบก็อุ้มหลินซีเฉินออกไป
และไม่ได้โต้ตอบกับเสิ่นเผยซวน
และหลังจากที่กินข้าวเสร็จ เขาจึงเรียกพวกเขาออกไป
“พอจิ่งห้าวไป ผมก็ได้รับข้อความของเขา”และก็ตอนนั้นที่เขาถึงได้รู้แรงจูงใจของจงจิ่งห้าว
ตอนนั้นที่เขาออกไป ก็เพื่อบอกไป๋ยิ่นหนิงว่า ตัวเองเอาเรื่องนี้ให้เขาแล้ว ตัวเองจะไม่แทรกมือเข้าไปยุ่ง ที่จริงแล้วเป็นการทำให้เขาดู
และตอนนี้ ไป๋ยิ่นหนิงน่าจะยังไม่รู้ว่าตัวเองถูกหลอกใช้
หลินซินเหยียนมองจงจิ่งห้าวเงียบๆ ความคิดของผู้ชายคนนี้ ลึกซึ้งเกินไปแล้ว
ลึกจนเธอรู้สึกน่ากลัว ความคิดของคนๆหนึ่ง ทำไมถึงได้น่าหวั่นเกรงได้ถึงขีดสุดขนาดนี้？
หลอกใช้คนอื่นชัดๆ แต่ทำให้คนไม่รู้ตัว
“จะมีสักวันหนึ่งที่ฉันถูกคุณหักหลัง แล้วฉันต้องขอบคุณคุณด้วยหรือเปล่าเนี่ย？”หลินซินเหยียนรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้จริงๆ เธอคิดว่าไอคิวของตัวเอง แย่เมื่ออยู่ต่อหน้าของจงจิ่งห้าว
จงจิ่งห้าวโอบเธอมาไว้ในอ้อมกอด“ไม่มีทาง”
เขาจะทำใจหักหลังได้อย่างไร ชอบก็ยังสายเกินไปเลย
“เขาคือใครคุณไม่ต้องสนหรอก ได้เงินแล้วก็ไสหัวไป！”ในหน้าจอวิดีโอเหยาชิงชิงโกรธจนหน้าแดง ตัวสั่นไปหมด
ผู้ชายที่สวมแจ็คเก็ตหนังยังไม่พอใจ ดึงเหยาชิงชิงต่อ“น้องสาว ถึงแม้เงินนิดหน่อยนี้จะพอให้ผมใช้ไปช่วงหนึ่ง แต่ว่า ความอยากอาหารของผมคุณก็รู้ดีนี่”
“ฉันไม่มีเงินแล้ว”เหยาชิงชิงตะโกนใส่เขา
เพียะ！
ฝ่ามือตบไปที่หน้าของเหยาชิงชิง ผู้ชายที่สวมแจ็คเก็ตหนัง คว้าคอเสื้อของเหยาชิงชิง ทำเธอล้มลงพื้น ค่อมไปที่ตัวของเธอ บีบคอของเธอ“ทางที่ดีคุณจริงใจหน่อยนะ ไม่งั้นผมจะเอาเรื่องอื้อฉาวของคุณ ป่าวประกาศให้หมด ให้คุณเป็นไม่ได้แม้แต่คน”
“พ่อคุณบังคับฉัน”เหยาชิงชิงตะโกนอย่างหดหู่ เธอไม่ขัดขืน มือที่วางไว้ที่พื้น กลับกำแน่น
เธอรู้ดีว่า เธอสู้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ สู้กลับ มีแต่ทำให้เขายิ่งทำตามอำเภอใจโดยไม่เกรงกลัวใครมากขึ้น
“หึ แพศยา！”ผู้ชายสวมแจ็คเก็ตหนัง ปล่อยเธอ เอาเงินยัดใส่ในกระเป๋า สุดท้ายมองเหยาชิงชิงที่คลานขึ้นมาจากพื้น พูดเตือน“เหยาชิงชิงคุณจริงใจกับผมหน่อยนะ ช่วงนี้ไปหาเงินให้เยอะหน่อย ร้านเสื้อผ้าที่อยู่ดีๆ คุณบอกจะปิดร้านก็ปิด ตอนนี้แม้แต่รายได้ก็ไม่มีแล้ว ผมบอกคุณให้นะ ผมไม่สนว่าคุณจะขายตัว หรือว่าลักทรัพย์ ทุกเดือนต้องสองหมื่น น้อยไปนิด ผมฆ่าคุณตายแน่！”
พูดคำหยาบคายจบผู้ชายที่สวมแจ็คเก็ตหนังออกไปจากห้อง เสียงปิดประตูดังปัง
เหยาชิงชิงร้องไห้ที่พื้น
หลินซินเหยียนเห็นแล้วกังวลใจ“นี่สามารถบอกอะไรได้？”และที่เธอไม่เข้าใจก็คือ ทำไมจงจิ่งห้าวสงสัยเธอ
“บอกได้ว่าเหยาชิงชิงไม่ได้ใสซื่ออย่างที่แสดงออก ไม่มีใคร ที่สามารถใช้ชีวิตท่ามกลางการถูกคนคุกคาม ถูกลิดรอนในช่วงขณะหนึ่ง และยังรักษาใจที่บริสุทธิ์ได้ เข้าใจไหม？คนนั้นที่ผมส่งสวมรวยไป๋ยิ่นหนิงเอาเงินให้เหยาชิงชิง ถูกเหยาชิงชิงยัดเงินแล้ว”
หลินซินเหยียนถามอย่างไม่เข้าใจ“ทำไมเธอถึงยัดเงิน？”
“เธอไม่อยากให้ไป๋ยิ่นหนิงรู้ว่า ผู้ชายที่สวมแจ็คเก็ตหนังนี้อยู่ และยังมีความสัมพันธ์กับเธอ”
เห็นได้ชัดว่าเธอมีความลับปิดบังไป๋ยิ่นหนิงไว้
“อยากถามผมเหรอ ว่าทำไมถึงสงสัยเธอ？”จงจิ่งห้าวรวบเส้นผมปอยหนึ่งของเธอขึ้นมา พันไว้ที่ระหว่างนิ้ว แล้วเอามาเล่น
หลินซินเหยียนพยักหน้าอย่างจริงใจ
จงจิ่งห้าวอธิบายให้เธอ“แรงจูงใจของเธอ ผมไม่อาจแน่ใจได้ แต่เธอมีความสามารถ”
“ความสามารถอะไร？”
หนึ่งในความสามารถที่เขากำจัดเหอรุ่ยเจ๋อ ตอนนี้เหอรุ่ยเจ๋อไม่กล้าปรากฏตัวในที่โจ่งแจ้ง เขาไม่สามารถเข้าออกโรงแรมได้อย่างปกติ แล้วจะสามารถหาแผนผังกล้องวงจรปิดในโรงแรมได้อย่างไร？
แต่เหยาชิงชิงมี ความสัมพันธ์ของเธอกับไป๋ยิ่นหนิงนั้นดี เข้าออกโรงแรมก็ไม่ดึงดูดความสงสัยของใคร
จุดนี้เขาเคยตรวจสอบและยืนยันกล้องวงจรปิดกับทางผู้จัดการแล้ว ช่วงนั้นที่พวกเขาออกไปจากไป๋เฉิง เหยาชิงชิงเข้าออกโรงแรมบ่อยๆ
จุดประสงค์นั้นชัดเจน
หลินซินเหยียนรู้สึกเหลือเชื่อ รู้สึกคาดคิดไม่ถึงมากไป จะเป็นเหยาชิงชิงได้ไงล่ะ？
“ทำไมเธอต้องทำขนาดนี้？”หลินซินเหยียนคิดไม่ออก
เสิ่นเผยซวนหรี่ตา พูดเสียงเย็นชา“ไม่แน่ในใจอาจจะบิดเบือน แต่ว่า ผมว่าไม่นานก็จะสืบรู้ได้แน่นอน”
