หลินซินเหยียนตกใจค้างไปชั่วขณะ “คุณ คุณรู้ได้อย่างไร?”
ไม่นานหลินซินเหยียนก็เข้าใจขึ้นมา เธอหรี่ตาเล็กน้อย “คุณรู้อยู่แล้วตั้งแต่แรกใช่มั้ย? เพียงแต่ไม่ยอมบอกฉัน?”
จงจิ่งห้าวกุมมือเธอแน่นขึ้น “อย่าคิดมาก…”
“ฉันไม่ได้คิดมาก หากคุณไม่รู้ เมื่อกี้จะบอกฉันทำไมล่ะ?” หลังจากเริ่มตึงเครียด ตอนนี้ ความคิดของเธอเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
จงจิ่งห้าวปิดบังเธอ คงมีเหตุผลที่ปิดบังเธอแน่… เพียงชั่วพริบตาความคิดหนึ่งก็ผุดเข้ามาอยู่ในหัวของเธอ
หรือว่าที่เกิดเรื่องนั้นไม่ใช่จวงจื่อจิ่น แต่เป็นหลินกั๋วอัน แต่เพราะเกี่ยวข้องกับจวงจื่อจิ่น ดังนั้นจงจิ่งห้าวถึงปิดบังเธอ?
ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจเรื่องหนึ่ง นั่นคือทำไมจวงจื่อจิ่นถึงยืนหยัดที่จะแต่งงานกับหลินกั๋วอันอีกครั้ง เพราะเธอมีจุดประสงค์
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอรู้สึกเสียใจที่ตอนนั้นไม่ได้ห้ามจวงจื่อจิ่น
“เรื่องเกิดขึ้นเมื่อไหร่?” เธอหลุบตาลงต่ำ
จงจิ่งห้าวเงียบไปสักพัก “ปีก่อน”
นั่นก็แสดงว่า ไม่กี่วันมานี้
หลินซินเหยียนถามอีกครั้ง “มีหลักฐานไหม?”
“หลินกั๋วอันได้รับสารไนไตรท์ในปริมาณที่มากเกินไป ตามคำบอกเล่าของคนใช้ แม่ของคุณเข้าครัวทำอาหารทั้งสามมื้อให้กับเขาด้วยตัวเองในแต่ละวัน”
เธออ้าปาก แต่กลับพบว่าตัวเองไม่มีคำพูดใดจะพูดออกมา มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นและความเสียใจ ทำไมถึงไม่เอะใจแต่แรกถึงความคิดของจวงจื่อจิ่น
ท่ามกลางลมหนาว จงจิ่งห้าวจอดรถที่หน้าสถานีตำรวจคดีอาญาของเมืองB
เสิ่นเผยซวนรออยู่หน้าประตูด้วยตนเอง เมื่อเห็นรถของพวกเขาขับเข้ามา ก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป
หลินซินเหยียนลงจากรถ เธอยืนอยู่ที่ประตูอย่างลังเล
จงจิ่งห้าวเดินเข้ามากอดและปลอบเธอ “ที่นี่มีเสิ่นเผยซวนอยู่ เธอจะไม่ลำบากอะไร วางใจเถอะ”
หลินซินเหยียนพยักหน้า
“เข้าไปสิ” เสิ่นเผยซวนพูด
เมื่อเข้าไปในห้อง เสิ่นเผยซวนนำพวกเขาเข้าไปที่ห้องทำงานของเขาเอง
เพราะว่าเขาจัดการให้พาจวงจื่อจิ่นมาที่นี่
“ฉันอยากพูดคุยกับเค้าตามลำพัง” หลินซินเหยียนพูด
เสิ่นเผยซวนเงยหน้าขึ้นไปมองจงจิ่งห้าว เห็นเขาตอบตกลง เสิ่นเผยซวนถึงจะพูดว่า “เข้ามาสิ รอสักครู่ฉันจะไปพาเธอเข้ามา วันนี้ที่นี่ไม่มีใครเข้ามาหรอก”
ความหมายคือ เธออยากจะพูดอะไรกับจวงจื่อจิ่นก็ได้ ไม่มีใครติดตามและไม่มีใครแอบฟัง
หลินซินเหยียนพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน เสิ่นเผยซวนจัดเก็บเรียบร้อย ดังนั้นจึงสะอาดและรัดกุมมาก
หลินซินเหยียนนั่งลงบนโซฟา เธอไม่มีกะจิตกะใจไปคิดเรื่องอื่น เพียงแค่อยากพบจวงจื่อจิ่นไวๆ อยากถามเธอให้ชัดเจน เธอได้คิดอย่างนั้นหรือเปล่า?
ไม่นานประตูสำนักงานก็ถูกผลักออก สติของเธอก็ตึงเครียดขึ้นมา ถึงขั้นยืดหลังตรง แต่ไม่กล้าหันหลังไปมอง
ฝีก้าวของจวงจื่อจิ่นมีความลังเลเล็กน้อย เสิ่นเผยซวนเทน้ำสองแก้ววางไว้บนโต๊ะและพูดเบาๆว่า “ไม่ต้องรีบ”
พวกเธอจะพูดคุยกันนานแค่ไหนก็ไม่เป็นไร
หลินซินเหยียนตอบรับเบาๆ เสิ่นเผยซวนออกจากห้องไปและปิดประตู
จวงจื่อจิ่นยืนอยู่ข้างหลังเธอ เรียกเธอ “เหยียนเหยียน”
หลินซินเหยียนกำมือแน่น แต่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา
จวงจื่อจิ่นถอนหายใจ แล้วเดินเข้ามา
หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น จวงจื่อจิ่นดูจะผอมลงเล็กน้อย คงเป็นเพราะเสิ่นเผยซวนเธอจึงไม่ได้ใส่กุญแจมือ หน้าตาก็ยังปกติเหมือนเดิม
เธอมองจวงจื่อจิ่นนานมาก
ตอนที่กำลังมาที่นี่เธอมีสิ่งที่อยากจะพูดมากมาย อยากจะถาม อยากจะบ่น แต่เวลานี้ เธอกลับพูดอะไรไม่ออก
คงเป็นเพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
จวงจื่อจิ่นนั่งตรงหน้าเธอ แล้วเปิดปากขอโทษ “ขอโทษ”
เพราะเป็นความผิดของเธอ ที่คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่เคยได้คิดถึงเธอ
ความรู้สึกที่อดกลั้นเอาไว้ระเบิดออกมา หลินซินเหยียนยิ้มแห้งๆก่อนจะพูดออกมาว่า “ขอโทษจะมีประโยชน์อะไร？ แม่ใช้วิธีนี้ เอาตัวเองเข้าไปชดใช้ จะมีความหมายอะไร…”
“มีแน่นอน” จวงจื่อจิ่นขัดจังหวะเธอ “เพราะเขาทำร้ายลูกชายของฉันจนตาย ตอนนี้ฉันส่งเขาไปหาลูกชายของฉัน ฉันผิดหรอ?”
หลินซินเหยียนมองเธออย่างตกตะลึง
“ที่จริงหลังจากที่พวกเรากลับมาเจอเขาโดยไม่บังเอิญครั้งนั้น พวกเราก็เริ่มค่อยๆติดต่อกันอีกครั้ง ฉันรู้ เขาสนใจความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจงจิ่งห้าว อยากเลื่อนขั้นจากความสัมพันธ์นี้ ฉันเลยใช้โอกาสนี้เข้าหาเขา เขาคิดว่าฉันยังคงเป็นฉันคนเดิมอยู่ หลอกได้ง่ายขนาดนี้ เป็นเขาต่างหากที่โง่!” จวงจื่อจิ่นพูดถึงตรงนี้ ก็ตื่นเต้นอยู่หน่อยๆ
ตอนนี้เธอยังจำได้ ก่อนที่หลินกั๋วอันจะถูกพิษแล่นไปทั่วร่างจนตาย ท่าทางที่ดูเจ็บปวดมากในตอนนั้น เธอก็ยืนอยู่ที่ข้างเตียง มองดูเขาดิ้นอย่างทรมาน แต่ไม่มีใครช่วยเขาได้
“เป็นคุณ?” หลินกั๋วอันแผดเสียงด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
“ฉันเอง” เธอมองเขาจากมุมสูง ไม่มีความอบอุ่นใดๆ เหน็บหนาวยิ่งกว่าหิมะที่ปกคลุมทั่วพื้นข้างนอก “คุณไปเอาความมั่นใจมาจากไหน หลังจากที่คุณทำร้ายและทิ้งฉันไป ฉันจะยังยกโทษให้คุณอีกงั้นหรอ?”
“ที่แท้คุณก็ต้องการแก้แค้น”หลินกั๋วอันหายใจไม่ออก ราวกับอีกเพียงวินาทีเดียวเขาจะหยุดหายใจ
จวงจื่อจิ่นยิ้ม “คนอย่างแก ไม่คู่ควรที่จะมีชีวิตอยู่หรอก หากไม่ใช่เพราะแกเหยียนเหยียนก็คงจะไม่ต้องทนลำบากกับฉัน ฉันผิดต่อพี่ชายฉัน ไม่ได้ดูแลเธอให้ดี ผิดต่อลูกชายฉัน ที่คลอดเขาออกมา แต่กลับทำให้เขาต้องใช้ชีวิตอย่างดิ้นรน สุดท้าย แม้แต่ชีวิตของเขาก็ถูกเอาไป ทั้งหมดนี้ มันเป็นเพราะแก หลินกั๋วอัน!”
“ถ้าไม่ใช่เพราะแกไล่ฉันไป เหยียนเหยียนคงไม่ต้องลำบาก ลูกชายของฉันคงไม่ต้องตาย หลินกั๋วอัน ที่แกมีวันนี้ เป็นเพราะแกรนหาที่เอง!”
หลินกั๋วอันมองไปข้างนอก ลูกชาย ลูกชายอะไร?
เขาคลานมาที่ขอบเตียงดึงชายเสื้อของจวงจื่อจิ่น “ลูกชาย?”
“ตอนที่แกไล่ฉันไป ฉันกำลังตั้งท้อง” จวงจื่อจิ่นหยุดพูด มองหลินกั๋วอัน “แต่เพราะว่าระหว่างตั้งครรภ์ฉันได้รับแรงกระตุ้น เขาจึงเป็นเด็กออทิสติก…”
นึกถึงการตายของลูกชาย ในใจของจวงจื่อจิ่น ตอนนี้ก็ยังคงรู้สึกเจ็บ
ควรจะพูดว่าความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกชายไป เธอไม่เคยจะลืม
หากไม่ใช่เพราะหลินซินเหยียน เธอเองคงจะไม่มีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้
หลินกั๋วอันอ้าปากค้าง แต่กลับเปล่งเสียงไม่ออก เขาเคยมีลูกชาย แต่ว่าตายไปแล้ว?
ตอนที่ไล่จวงจื่อจิ่นไปนั้น เสิ่นซิ่วฉิงบอกว่าเธอท้อง เป็นลูกชาย เขาจึงตัดสินใจไล่จวงจื่อจิ่นออกไป
แต่เขากลับไม่รู้ ว่าจวงจื่อจิ่นท้อง แถมยังเป็นลูกชายอีก
ขณะนั้น หลินกั๋วอันรู้สึกเสียใจกับเรื่องในเวลานั้น
เขาเป็นผู้ชาย แน่นอนว่าต้องอยากได้ลูกชาย
ตอนนี้จวงจื่อจิ่นบอกเขา ว่าเขาเคยมีลูกชาย ไม่ใช่ในท้องของเสิ่นซิ่วฉิง ที่ยังไม่ทันออกมาดูโลกก็จากไปเสียแล้ว แต่เป็นมาถึงบนโลกนี้แล้ว เห็นทัศนียภาพของโลกนี้แล้ว แต่เขากลับไม่รู้
ถึงเสือจะดุร้ายแต่เสือก็ไม่กินลูกของตัวเอง ถึงเขาจะโหดร้ายแค่ไหน แต่ในตอนนี้เขาก็เสียใจอย่างถึงที่สุด
เมื่อเห็นหลินกั๋วอันเจ็บปวด จวงจื่อจิ่นยิ้ม “เห็นแก่ชะตากรรมที่ใกล้จะตายของแก ฉันจะบอกความลับอีกอย่างหนึ่งให้นะ เหยียนเหยียนไม่ใช่ลูกของแก”
หลินกั๋วอันเบิกตากว้าง เธอ เธอพูดอะไร หลินซินเหยียนไม่ใช่ลูกสาวของเขา?
“แก แกหักหลังฉัน…”เขาถูกสวมเขามาตั้งแต่แรก?
จวงจื่อจิ่นตั้งใจที่จะไม่อธิบาย ก็เพราะอยากเห็นเขาทรมาน
“เลว…คน……เลว” มือของหลินกั๋วอันจู่ๆก็ห้อยลงมา กล้ำกลืนลมหายใจเฮือกสุดท้าย ตาของเขายังเปิดอยู่ ไม่เต็มใจตาย ตายตาไม่หลับ
จวงจื่อจิ่นมองดูทุกอย่างด้วยสายตาที่เย็นชา หากไม่ใช่เพราะพี่ชายของเธอป่วยเป็นโรคมะเร็ง ตายไปทั้งที่ยังหนุ่ม เธอจำเป็นต้องแต่งงานกับหลินกั๋วอันเพื่อธุรกิจของครอบครัวงั้นหรือ?
เดิมทีเธอคิดว่าหลินกั๋วอันเป็นคนรักของเธอ แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ เขานั้นเดิมทีไม่ใช่คน
