เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้าใกล้เธอเข้าไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าจะหยุด
หลินซินเหยียนก้าวถอยหลัง หวาดกลัวจนใบหน้าถอดสี ราวกับกระดาษขาวที่ไม่มีสีสันเติมแต่ง
เขาออกมาได้อย่างไร
หัวใจเธอมาจุกอยู่ที่ลำคอ ปิดกั้นจนเธอแทบหายใจลำบาก
“ได้เจอฉัน ดีใจหรือเปล่า” เหอรุ่ยเจ๋อยิ้มร้าย
เหอรุ่ยเจ๋อคนนี้น่ากลัวกว่าเหอรุ่ยเจ๋อคนที่เคยลักพาตัวเธอ
หลินซินเหยียนพยายามควบคุมความหวาดกลัว เอ่ยเสียงเย็น “คุณอย่าเข้ามานะ ถ้าคุณเข้ามาใกล้อีกแม้แต่ก้าวเดียว ฉันจะร้องเรียกให้คนช่วย”
“ฮ่าๆ” เหอรุ่ยเจ๋อหัวเราะออกมาเสียงดัง คล้ายกับบอกหลินซินเหยียนว่าเขาไม่กลัว
หลินซินเหยียนอาศัยจังหวะที่เขาไม่สนใจ เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋า พบว่าโทรศัพท์หล่นอยู่ในห้องวีไอพี ด้านหลังเป็นห้องน้ำ ไม่มีทางหนี
เธอมองเหอรุ่ยเจ๋อ “คุณจะทำอะไรกันแน่”
เหอรุ่ยเจ๋อหัวเราะ “เธอรู้หรือเปล่า เหอรุ่ยเจ๋อหลินตายแล้ว”
หลินซินเหยียนเคยได้ยินเพียงว่าเธอโดนจับ เธอตายได้อย่างไร
“เพราะจงจิ่งห้าวตั้งใจใส่ร้ายว่าเธอฆ่าคน เธอทนรับการถูกกักขังไม่ได้ เธอจึงฆ่าตัวตายในวันที่เธอโดนจับ” เหอรุ่ยเจ๋อกัดฟัน ใบหน้าเคียดแค้น “ตระกูลเหอ เพราะเราสองพี่น้องพวกเขาจึงโดนเกี่ยวโยงไปด้วย เสียชื่อเสียง กลายเป็นที่ติฉินนินทาของคนทั่วเมืองB อนาถมากเลยใช่ไหม”
“พวกนี้พวกคุณทำเองทั้งนั้น ไม่มีใครไปบีบบังคับพวกคุณ ทำอะไรเอาไว้มันจะตามสนองเอง เคยได้ยินหรือเปล่า” หลินซินเหยียนกวาดตาซ้ายขวา นอกจากแจกันดอกไม้ก็ไม่มีอะไรแล้ว
“เหยียนเหยียน เธอโหดร้ายจริงๆ โหดร้ายกับฉันมากจริงๆ เธอไม่คิดจะรับผิดชอบสักนิดเลยเหรอ” เขาขยับเข้ามาใกล้ ทีละก้าว… “ถ้าเธอยอมลงเอยกับฉัน ไม่ไปล่อลวงจงจิ่งห้าว เขาก็จะได้แต่งงานกับน้องสาวของฉัน จบอย่างสวยงาม แต่ว่าเธอกลับเป็นนังแพศยา ไม่ล่อลวงผู้ชาย เธอล่อลวงผู้ชายของน้องสาวฉัน ทำให้จุดจบมันไม่สมบูรณ์แบบ กลายเป็นแบบนี้ เพราะเธอ”
เขายืนห่างจากเธอแค่สองก้าว
หลินซินเหยียนไม่สามารถยืนรถความตายได้ เธอตั้งใจจะเบี่ยงตัวหลบหนีทางช่องว่างด้านข้าง แต่เพียงเธอขยับตัว เหอรุ่ยเจ๋อก็พุ่งเข้ามาจับเธอเอาไว้
หลินซินเหยียนตะโกน “เสิ่นเผย…อื้อ”
เธอพึ่งเปล่งเสียงออกมา ก็โดนเหอรุ่ยเจ๋อปิดปากเอาไว้
รู้ม่านตาของเธอหดตัวรวดเร็ว เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“เธอจะกลัวอะไร” เหอรุ่ยเจ๋อกระซิบข้างหูเธอ “ฉันไม่ได้ทำร้ายเธอสักหน่อย ทำไมต้องกลัวฉันขนาดนี้”
หลินซินเหยียนควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างเธอสั่นไปทั้งตัว
เธอสะอื้นอยู่ภายใต้มือของเขา อ้อนวอนขอให้เขาปล่อยตัวเอง
เขาจูบที่ลำคอของเธอ หลินซินเหยียนตัวแข็งไปทั้งร่าง ท้องไส้ปั่นป่วน เธออยากอาเจียน
“อื้อ…”
“ฉันแตะต้องเธอ มันทำให้เธอรังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ” เหอรุ่ยเจ๋อแสดงความดุร้ายออกมา
“ใช่ ฉันรังเกียจ”
เสียงของเธอทะลุออกมาจากมือของเขา
เหอรุ่ยเจ๋อโกรธมากขึ้น กอดเธอและจูบสะเปะสะปะไปทั่ว หลินซินเหยียนต่อต้าน แต่แรงของผู้หญิงจะไปสู้แรงผู้ชายได้อย่างไร เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหอรุ่ยเจ๋อ
ระหว่างการดิ้นรนขัดขืน เธอพบว่าที่เอวของเหอรุ่ยเจ๋อมีอะไรบางอย่าง
เธอสัมผัสได้ ว่ามันคือปืน
เธอจับมันหันปลายกระบอกไปยังเขา “อย่าขยับ มิเช่นนั้นฉันยิงแน่”
เหอรุ่ยเจ๋อชะงัก หัวเราะออกมา “เธอไม่กล้าหรอก”
เขาฉีกทึ้งเสื้อผ้าเธอต่อไป
หลินซินเหยียนหวาดกลัว สมองเธอขาวโพลน มีเพียงความคิดเดียว เธอไม่มีวันยอมให้เหอรุ่ยเจ๋อแตะต้องตัวเองแน่ ไม่เด็ดขาด
ปัง!
เสียงดังขึ้น เธอยิงเขา
เหอรุ่ยเจ๋อเหมือนกับไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร เขาก้มหน้ามองดูท้องตัวเอง เลือดแดงฉานเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของเขา
เขามองหลินซินเหยียน “ฉันรู้ว่าลูกเธอเรียนอยู่ที่โรงเรียนไหน ฉันจะจับพวกเขา ทรมานพวกเขา”
เด็กทั้งสองคือสิ่งที่เขาแตะต้องไม่ได้ เธอไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายลูกทั้งสองของเธอ
“แกกล้าเหรอ”
“เธอยังกล้ายิงฉัน ฉันจะไม่กล้าจับพวกเขาเหรอ” เหอรุ่ยเจ๋อกุมท้อง เหงื่อไหลท่วม น้ำเสียงไร้เรี่ยวแรง อ่อนแรงลง
ดวงตาหลินซินเหยียนแดงก่ำ ปลายกระบอกปืนยังเล็งไปที่เขา แต่ไม่ได้เหนี่ยวไกอีก
ตอนนั้นเองประตูห้องวีไอพีได้เปิดออก เสียงปืนเมื่อสักครู่ทำให้คนในร้านตื่นตระหนก เสิ่นเผยซวนและซูจ้านเองก็เดินออกมา เมื่อมองเห็นปืนในมือของหลินซินเหยียน รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ รีบสาวเท้าเดินเข้าไป
“พี่สะใภ้…”
ตอนนั้นเอง เหอรุ่ยเจ๋อพุ่งเข้ามาอยู่ตรงหน้าหลินซินเหยียน จับมือเธอเอาไว้ ยิงตัวเองอีกสองนัด
“กรี๊ด”
“ฆ่าคนแล้ว”
เหอรุ่ยเจ๋อมองหลินซินเหยียนแล้วยิ้ม เขายืนไม่อยู่แล้ว ล้มลงไป
เลือดสีแดงกระจายทั่วพื้น
หลินซินเหยียนยังไม่ทันได้สติจากเสียงปืนเมื่อสักครู่ มือที่กำลังถือปืนนั้นสั่นระริก
“เหอรุ่ยเจ๋อเหรอ” มองเห็นคนที่นอนอยู่บนพื้นชัดแล้ว เสิ่นเผยซวนเห็นท่าไม่ดี เหอรุ่ยเจ๋อถูกขังอยู่ด้านในมีคนของเขาคอยเฝ้า ออกมาไม่ได้แน่ เห็นได้ว่าเขามีเส้นสายในคุกไม่ธรรมดาเลยทีเดียว
“ไม่ได้การแล้ว ซูจ้าน รีบพาพี่สะใภ้หนีไป”
เสิ่นเผยซวนเกรงว่านี่จะเป็นแผนร้ายโจมตีหลินซินเหยียน
ซูจ้านตอบรับ เขาเดินผ่านร่างเหอรุ่ยเจ๋อไป จับมือหลินซินเหยียน “พี่สะใภ้ เราไปกันเถอะครับ”
ในตอนที่ซูจ้านกำลังจะพาหลินซินเหยียนออกไปนั่นเอง ประตูมีคนสวมเครื่องแบบตำรวจกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามา ล้อมเอาไว้
“มีคนรายงานว่าที่นี่มีคนยิ่งกันตาย”
คนที่เป็นหัวหน้าของตำรวจกลุ่มนี้เดินเข้ามา
เสิ่นเผยซวนนี่ตา ตั้งแต่เกิดเสียงปืนจนถึงตอนนี้ ผ่านไปแค่ไม่กี่น่าที ถึงแม้จะมีคนแจ้งตำรวจก็ไม่มีทางเร็วขนาดนี้แน่นอน
หากก่อนหน้านี้เป็นการคาดเดาของเขา ตอนนี้เขามั่นใจเลยว่า นี่เป็นการวางแผนเพื่อโจมตีหลินซินเหยียน
สมองของเขาทำงานอย่างรวดเร็ว เหอรุ่ยเจ๋อจับมือหลินซินเหยียนเพื่อยิงตัวเอง เป้าหมายของเขาคืออะไร
ใส่ร้ายว่าหลินซินเหยียนฆ่าคนเหรอ
เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ งั้นปืนคือหลักฐานสำคัญ เสิ่นเผยซวนจะทำลายปืนในมือหลินซินเหยียน เพื่อทำลายหลักฐาน ขณะที่เขากำลังเข้าไปใกล้ ก็โดนคนจับเอาไว้
“หัวหน้าเสิ่น นี่เป็นคดีของผม ไม่จำเป็นต้องให้คุณเข้ามายุ่ง” น้ำเสียงแข็งกระด้างของอีกฝ่าย แถมยังความรวดเร็วนี้ เห็นได้ชัดว่ามีการวางแผนเอาไว้ก่อนแล้ว
คนที่เป็นหัวหน้าทีมตำรวจยกมือขึ้นส่งสัญญาณบอก “พาตัวผู้ต้องสงสัยไป”
ซูจ้านยืนขวางอยู่ตรงหน้าหลินซินเหยียน “พวกคุณใครกล้า”
คนเป็นหัวหน้าเดินเข้ามา เผชิญหน้ากับซูจ้าน “ผมทำตามหน้าที่ คุณจะทำอะไรครับ เชื่อไหมว่าผมจับคุณในข้อหาขัดขวางเจ้าพนักงานได้นะ”
ซูจ้านไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย ถึงต้องรับโทษ เขาก็ไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาพาตัวหลินซินเหยียนไปแน่
เสิ่นเผยซวนส่งสายตาให้ซูจ้าน สถานการณ์ตอนนี้พวกเขาไม่มีทางพาตัวหลินซินเหยียนออกไปได้แน่ จำเป็นต้องต่อสู้ เขาจะยื้อคนพวกนี้เอาไว้ ให้ซูจ้านใช้โอกาสนี้พาหลินซินเหยียนออกไป
“หัวหน้าเฉิน” คนคนนี้เสิ่นเผยซวนรู้จัก พึ่งได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมา เป็นคนมีแบ็ค
ดูเหมือนตอนนี้ เขาได้เลื่อนขั้นนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
เบื้องหลังเขามีคนหนุนหลัง
ในสถานีไม่มีใครไม่รู้ความสัมพันธ์เขากับจงจิ่งห้าว เมื่อรู้แล้วยังกล้าแตะต้อง แสดงว่าเบื้องหลังเขานั้นใหญ่ไม่เบา
“คนที่ตายเป็นผู้ต้องหาของผม เขาแหกคุก ผมยิงเขาตาย มีอะไรไม่ถูกต้องหรือเปล่าครับ” เสิ่นเผยซวนดึงเรื่องมาไว้ที่ตัวเอง
