ดูแล้วผู้หญิงอายุประมาณห้าสิบ อาจจะเป็นเพราะชีวิตไม่ดีนัก ทำให้ดูอายุมาก ผมสั้น ตัวไม่ใหญ่ ผอมบางมาก สายตาไร้ความรู้สึก เห็นผู้ชายสองคนที่เข้ามา สายตาถึงมีการสั่นไหว
เสิ่นเผยซวนขยับเข้าใกล้จงจิ่งห้าวแล้วกระซิบเสียงเบาอธิบายเหตุการณ์ “ฉันได้อ่านข้อมูลเรือนจำของผู้หญิงคนนี้แล้ว เธอฆ่าสามีของตัวเอง ในข้อมูลเขียนว่าเป็นการฆาตกรรมโดยเจตนา จำคุกตลอดชีวิต”
ผู้หญิงมองพวกเขาอย่างระมัดระวัง “พวกนายเป็นใคร จะทำอะไร?”
ระวังเสิ่นเผยซวนโดยเฉพาะ เพราะว่าช่วงเช้าคนคนนี้เคยมาครั้งหนึ่งแล้ว และได้ถามนักโทษทุกคนที่อยู่ในห้องขังเดียวกันกับเหอรุ่ยหลิน
เหมือนกำลังตรวจสอบสาเหตุการเสียชีวิตของเหอรุ่ยหลิน
เสิ่นเผยซวนไม่เสียเวลากับเธอ “เธอเป็นคนฆ่าเหอรุ่ยหลิน”
ดูเหมือนว่าผู้หญิงจะตกใจเล็กน้อย “นายพูดไอะไรไร้สาระ? มีหลักฐานไหม?”
เสิ่นเผยซวนยิ้ม “เมื่อเช้าที่ทำการสอบปากคำ ฉันแสดงใบรับรองของฉันให้เธอดู รู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร”
ผู้หญิงไม่พูด เหมือนยอมรับเงียบๆ
เสิ่นเผยซวนพูดต่อ “แน่นอน ชี้ฆาตกรให้ถูกต้องใช้หลักฐาน จุดนี้เธอไม่ถาม ฉันจะให้เธอยอมรับทั้งปากทั้งใจ ข้อมูลที่เธอฆ่าสามีตัวเอง ได้เก็บรอยนิ้วมือและDNAของเธอไว้ และฉันเจอDNAที่เป็นของเธอในซอกเล็บของเหอรุ่ยหลิน หลังคอของเธอมีรอยขีดข่วน เห็นได้ชัดว่าเกิดจากรอยเล็บ ตอนเช้าที่ถามเธอ เธอบอกว่าเธอเกาเพราะคัน เธอต้องคันขนาดไหน ถึงเกาจนผิวเลือดออกได้?
ขณะนั้นเธอโกหก มีวัตถุประสงค์เพื่อปกปิดว่าคุณมีการขัดแย้งกับเหอรุ่ยหลิน ฉันรู้ เธอไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าคน ต้องมีคนสั่งเธอแน่ๆ ถูกไหม?”
ผู้หญิงจ้องไปที่เสิ่นเผยซวนเป็นเวลานาน จู่ๆ ก็คุกเข่าลง
เสิ่นเผยซวนถอยหลังหนึ่งก้าว “นี่เธอทำอะไร? เธอน่าจะรู้ดี ผ่อนปรนกับคำสารภาพและเข้มงวดกับการต่อต้าน ขอร้องฉันก็ไม่มีประโยชน์ เว้นแต่เธอจะพูดเอง ทำไมต้องฆ่าคน แน่นอนว่าเธอไม่พูด ฉันก็สามารถตรวจสอบ คนที่เธอติดต่อได้ภายใน ก็แค่นั้น ตรวจสอบทีละคน หาสาเหตุเจอเป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็ว”
เขาใช้ทั้งไม้อ่อนและไม้แข็ง
ผู้หญิงก้มหน้า “ฉันรู้ว่าสิ่งต่างๆ จะถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็ว ตอนนั้นเป็นฉันเองที่สับสนและสูญเสียเหตุผล ตำรวจประจำคุกหานให้ฉันทำ เขาบอกว่า ถ้าฉันทำ จะลดโทษให้ฉัน ให้ฉันออกไปได้ นายรู้ สามีของฉันเสียชีวิตแล้ว—ฉันมีลูกสาวหนึ่งคนปีนี้ขึ้นปีหนึ่ง เธอคือสิ่งเดียวที่ฉันกังวล เดิมทีฉันคิดว่า ออกไปแล้วสามารถดูแลเธอสองปี……”
พูดไป ผู้หญิงร้องไห้สะอึกสะอื้น
จงจิ่งห้าวยืนอยู่ด้านนอก เห็นสีหน้าไม่ชัด
เสิ่นเผยซวนไม่คาดคิด สารภาพเร็วขนาดนี้
เพียงแต่ ดูก็เป็นคนน่าสงสาร
ผู้หญิงเช็ดน้ำตา “ปีที่ฉันเพิ่งเข้ามาลูกสาวของฉันเพิ่งขึ้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ ตอนนั้นแค่สิบกว่าปี สามีของฉันเล่นพนัน ในบ้านนอกจากไม่เหลือเงินให้เธอแล้ว ยังมีหนี้มากมาย หลายปีนี้เธอเลี้ยงตัวเอง บางครั้งที่มาเยี่ยมฉัน ยังให้เงินฉันเล็กน้อย กลัวว่าฉันใช้ชีวิตในนี้ไม่ดี”
ผู้หญิงยิ่งพูดยิ่งเสียใจ รู้สึกว่าตัวเองรู้สึกผิดต่อลูกสาว
“ฉันอยากออกไปดูแลลูกสาวของฉันจริงๆ จึง……ฉันรู้แล้วว่าตัวเองผิด ไม่ควรทำแบบนี้”
ในใจของเสิ่นเผยซวนสามารถเดาความคิดของผู้หญิงคนนี้ออก น่าจะเพราะปล่อยวางลูกสาวคนเดียวที่อยู่ด้านนอกไม่ได้
“เด็กผู้หญิงคนเดียว ไม่มีที่พึ่งพิง ใช้ชีวิตในเมืองนี้โดยไม่มีพื้นหลังไม่ง่ายเลย ถ้าเธอยอมชี้ข้อบกพร่องรับคำพิพากษ์ อนาคตลูกสาวเธอเรียนจบฉันสามารถหางานให้หล่อน ไม่มีปัญหาในการเลี้ยงตัวเอง ฉันพูดแล้วทำตามสัญญา ทำเป็นหลักฐานลายลักษณ์อักษรได้”
ผู้หญิงมองเสิ่นเผยซวน คำพูดของเขาเข้าถึงในใจของเธอ เธอไม่อยากให้ลูกสาวกลับบ้านเกิดอีก เรื่องที่เธอฆ่าสามีตัวเอง คนในบ้านรู้ คนอื่นต้องกล่าวหาหล่อนแน่นอน บอกว่าแม่หล่อนเป็นฆาตกร
ในมือของเสิ่นเผยซวนมีหลักฐาน ต่อให้เธอไม่ยอมรับก็ไร้ประโยชน์ เธอดูเสิ่นเผยซวนก็ไม่เหมือนคนไม่ดี เธอไม่มีทางเลือกอื่น
“ฉันเชื่อนาย ไม่ต้องร่างลายลักษณ์อักษร แค่หวังว่าหากอนาคตเธอเจอปัญหา ขอร้องพวกนาย ช่วยเธอหน่อย อย่าให้เธอเดินทางที่ผิด” เธอไม่รู้ได้อย่างไร ว่าผู้หญิงจะอยู่รอดในสังคมนี้ยากแค่ไหน
ไม่ระวังอาจจะเดินผิดทาง
แน่นอนว่าเธอเชื่อลูกสาวตัวเอง แต่ว่าเรื่องอนาคต ใครจะรู้ดีล่ะ
หากเจอปัญหา ไม่มีญาติแม้แต่คนเดียว หล่อนต้องพึ่งพิงใคร?
เสิ่นเผยซวนตรงมาก “ฉันก็ไม่ใช่คนที่นี่ ขอบคุณสำหรับความไว้วางใจของเธอ และขอบคุณที่เธอสารภาพ หากอนาคตเธอเจอปัญหา หรือเรื่องที่ต้องใช้เงิน ฉันจะช่วยแน่นอน”
“ขอบคุณ ขอบคุณ” ผู้หญิงคลานอยู่บนพื้นจะกราบเขา
เสิ่นเผยซวนดึงเธอไว้ “ฉันหวังว่าเรื่องที่เราเจอกัน เธออย่าบอกใคร ยังเหมือนปกติ ทำได้ไหม?”
ยังไม่สามารถแหวกหญ้าให้งูตื่นได้
ผู้หญิงพยักหน้า
เสิ่นเผยซวนหันไปมองจงจิ่งห้าว “ดูเหมือนจะเป็นคนนั้นแล้ว”
คนที่นามสกุลหาน เป็นคนของเฉินชิง
จงจิ่งห้าวไม่พูดอะไรหมุนตัวเดินออกไป เสิ่นเผยซวนพูดกับคนด้านนอก “นำคนกลับไปเลย หลบหน่อย อย่าให้ใครเห็น”
เมื่อเขาพูดจบกำลังจะเดินจากไป ผู้หญิงคนนั้นยืนมองเขาหน้าประตู “ลูกสาวของฉันเรียนที่มหาวิทยาลัยฮั๋วชิง อยู่ปีหนึ่ง ชื่อซางหยู”
เธอเดินมา หยิบเงินสี่ห้าร้อยที่ห่อด้วยผ้าเช็ดหน้าออกมา นี่ล้วนเป็นเงินที่ลูกสาวมาเยี่ยมเธอแล้วหล่อนให้ไว้ จริงๆ แล้วเธอก็ไม่ค่อยใช้เงิน เก็บไว้หมดแล้ว
เธอรู้ว่าลูกสาวใช้ชีวิตอยู่ด้านนอกไม่ง่าย
“รบกวนนายเอาให้ลูกสาวฉัน” เธอยื่นให้เสิ่นเผยซวน
เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะได้เจอลูกสาวอีกหรือเปล่า
เธอรู้ ไม่ว่าจะเป็นคนที่สั่งเธอ หรือสองคนเมื่อกี้ ล้วนไม่ใช่คนธรรมดา กลัวว่าตัวเองจะโชคร้ายมากกว่าโชคดี
สายตาของผู้หญิงเต็มไปด้วยความอ้อนวอน “แล้วก็อย่าเพิ่งบอกหล่อนเรื่องที่ฉันทำ”
เสิ่นเผยซวนรับมาแล้วพูด “ได้ ฉันไม่บอกหล่อน เงินก็จะส่งให้ถึง”
“ขอบคุณ”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า ตบบ่าคนที่จัดการให้เขาได้เจอผู้หญิงคนนี้ “ถ้าว่างไปดื่มด้วยกันสักแก้ว
“อืม รีบไปเถอะ เดี๋ยวมีคนเห็น” คนนั้นพูดเร่ง
เสิ่นเผยซวนเดินออกมา จงจิ่งห้าวขึ้นรถแล้ว เขาเปิดประตูรถแล้วนั่งฝั่งข้างคนขับ “ตอนนี้นายจะทำยังไง?”
พิจารณาจากหลักฐานในมือ เฉินชิงใช้เหอเหินหวยให้ถึงจุดประสงค์เพื่อแยกจงจิ่งห้าวและหลินซินเหยียนออกจากกัน
เขาพูดเสียงเย็น “สับสนและสูญเสียเหตุผลแล้วมั้ง”
ขณะที่พูดเขาหันไปมองจงจิ่งห้าวแล้วยิ้ม “หน้าตาดี ก็อาจจะไม่ใช่เรื่องดี ดูสิว่าสร้างปัญหาขนาดไหน ทั้งๆ ที่รู้ว่านายมีภรรยาแล้ว ยังจะยัดเยียดลูกสาวให้นายอีก เฮ้อๆ!”
จงจิ่งห้าวไม่สนใจเขา ขับรถออกไป
“แต่ว่าพูดจริงจังนะ นายจะทำยังไ” เสิ่นเผยซวนเปลี่ยนสีหน้าแล้วถามอย่างจริงจัง
เรื่องนี้สำคัญมากละเลยไม่ได้
แม้เฉินชิงจะไม่มีอำนาจเท่าเหวินชิง แต่ก็มีตัวตนก็วางโชว์อยู่
ตำแหน่งของเหวินชิงและเฉินชิงหมือนกับสงครามสมัยก่อน เฉินชิงเป็นผู้บังคับการ เหวินชิงเป็นแม่ทัพ
