กวนจิ้งเปิดประตู หลินเซียนเหยียนเดินตามเขาเข้าไป จงจิ่งห้าวกำลังคุยโทรศัพท์ เมื่อเห็นพวกเธอเข้ามาและทำท่าทางให้พวกเขาเงียบ
หลินเซียนเหยียนอยากรู้อย่างยิ่งว่าเกิดอะไรขึ้น วิตกกังวลมาก แต่ตอนนี้ทำได้เพียงรอ
หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที จงจิ่งห้าวก็วางสาย และโบกมือให้หลินเซียนเหยียน “เธอมานี่สิ”
หลินเซียนเหยียนเดินไป และยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงาน
“เอาโทรศัพท์มือถือมาให้ฉัน” จงจิ่งห้าวยื่นมือออกไปหาเธอ
อ๊ะ?
หลินเซียนเหยียนเบิกตากว้าง ไหนบอกจะเล่าว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงต้องการโทรศัพท์มือถือของเธอ?
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
กวนจิ้งยืนมองท้องฟ้าเงียบๆ อ้อนวอนไป่จวู่เวยให้กลับมาโดยเร็ว ถ้ายังไม่กลับมา เกรงว่าประธานจงอาจถูกคนอื่นแย่งไป
จงจิ่งห้าวเลิกคิ้วขึ้น ด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “ไม่อยากให้ฉันเหรอ?”
“ไม่ใช่” หลินเซียนเหยียนรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วยื่นให้เขา “ไม่มีรหัสผ่าน”
จงจิ่งห้าวรับมา เลื่อนเปิดหน้าจอ คลิกที่สมุดโทรศัพท์ และกดหมายเลขโทรศัพท์ของเขาเข้าไป เขาจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ ทันใดนั้น เขาขยับนิ้ว พิมพ์ชื่อลงในบรรทัดชื่อว่า คุณจง
ชื่อนี้มีเพียงหลินเซียนเหยียนเท่านั้นที่เรียกเขา
เขากดหมายเลขที่เขาจัดเก็บแล้วกดโทรออก ไม่นานโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะของเขา ก็สั่น
หลินเซียนเหยียนมองไปที่กวนจิ้ง และมองจงจิ่งห้าว พวกเขากำลังทำอะไรอยู่?
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น พวกคุณพูดอะไรหน่อยได้ไหม?” ไม่สนใจเธอเช่นนี้ ทำให้เธอกังวลใจมันไม่สนุกเลย
จงจิ่งห้าวยื่นโทรศัพท์คืนเธอ “ต่อไปอย่าให้ฉันหาตัวเธอไม่เจออีก”
เมื่อตอนที่เขาต้องการติดต่อหลินเซียนเหยียน ปรากฏว่าเขาไม่มีแม้แต่หมายเลขโทรศัพท์ของเธอ
ไม่พอใจอย่างอธิบายไม่ถูก และไม่พอใจมาก!
หลินเซียนเหยียนไม่ตอบ จ้องไปที่เขา ราวกับกำลังตั้งคำถาม ท่าทางร้อนรนที่กวนจิ้งตามหาเธอ ก็เพื่อบันทึกหมายเลขโทรศัพท์ของเธอไว้เหรอ?
จงจิ่งห้าววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วถอนหายใจ “เธอรู้อยู่แก่ใจ”
หลินเซียนเหยียนยังคิดไม่ทัน คำพูดของจงจิ่งห้าวหมายถึงอะไร จู่ๆ หน้าจอขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าเขามีไว้สำหรับการประชุม ทันใดนั้นก็เปิดออก และก็มีภาพปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว
บนตึกของบริษัทหลินซื่อกรุ๊ป มีหญิงตั้งครรภ์ยืนอยู่ ดูเหมือนว่ากำลังจะกระโดดตึก
ชั้นล่างรถตำรวจ นักข่าว ดูตื่นเต้น รายล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย
เสียงอุทาน เสียงร้องไห้ ไม่มีที่สิ้นสุด
ดูผ่านหน้าจอ หลินเซียนเหยียนสามารถสัมผัสได้ถึงความโกลาหลในที่เกิดเหตุ
เธอมองไปที่กวนจิ้งอย่างแข็งทื่อ “นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
“ผู้หญิงคนนี้ซื้ออสังหาริมทรัพย์ที่พ่อของคุณลงทุนและสร้าง และตอนนี้มีการถล่มลงมา แน่นอนเธอไม่ต้องการบ้านนั้นแล้ว แต่ตามสัญญา เธอไม่สามารถถอนตัวได้ เธอยืนอยู่บนดาดฟ้าจะฆ่าตัวตาย เพื่อบีบบังคับพ่อของเธอให้คืนเงินให้”
หลินเซียนเหยียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ วิงเวียนทรงตัวไม่ได้ “เธอ เธอคงไม่ได้จะกระโดดลงจากตึกจริงๆใช่ไหม?”
แม้ว่าเงินจะมีความสำคัญ แต่ชีวิตสำคัญมากกว่า นับประสาอะไรกับที่เธอยังท้องอยู่
เธอไม่ได้มีแค่ชีวิตเดียว
“ใครจะไปรู้ บางทีอาจเป็นแค่วิธีบังคับพ่อคุณให้คืนเงิน แต่พ่อของคุณก็รู้ด้วยว่า ถ้าเขาให้เงินนี้ ก็จะต้องมีคนอีกมากมายมาขู่เขาด้วยการกระโดดตึก จากสถานการณ์ปัจจุบันของบริษัท เขาอาจจะมีเงินให้ไม่ได้กี่คน” กวนจิ้งพูดอย่างเย็นชา ด้วยท่าทีที่ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเอง
จิตใจของหลินเซียนเหยียนว้าวุ่น “เรื่องนี้ ยังสามารถกู้คืนได้หรือไม่?”
กวนจิ้งพูดอย่างเย็นชาให้เธอ “ไม่ได้!”
เมื่อเรื่องนี้มาถึงจุดนี้ บริษัทหลินซื่อกรุ๊ปจบแน่ อสังหาริมทรัพย์ที่ถล่มลง จะไม่มีใครมารับช่วงต่อง่ายๆ ไม่สามารถคืนเงินทุนได้ หลินซื่อกรุ๊ปจะถูกประกาศล้มละลาย และฝ่ายตุลาการจะเข้าไปแทรกแซงในทรัพย์สินเพื่อประมูล นี้เรื่องนี้กำหนดไว้แล้วแก้ไขไม่ได้
หลินเซียนเหยียนจ้องไปที่หน้าจอ ความคิดเดียวของเธอคือ การหยุดหญิงตั้งครรภ์ไม่ให้กระโดดตึก
“ฉันจะไปที่เกิดเหตุ” ก่อนที่เสียงของเธอจะขาดหายไป เธอก็วิ่งออกไปแล้ว
จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว ลุกขึ้นและเดินตามออกไป “กวนจิ้ง นายพาคนไปด้วย”
สถานที่นั้นต้องวุ่นวายมาก เธอวิ่งไปเช่นนี้ เดี๋ยวเธอจะได้รับบาดเจ็บ
ก่อนที่กวนจิ้งจะตอบรับ จงจิ่งห้าวก็ออกไปแล้ว ปล่อยให้กวนจิ้งอยู่คนเดียว ทำให้เขายุ่งเหยิงไปหมด
นี้ยังคงเป็น จงจิ่งห้าวคนที่สูงส่ง และเย่อหยิ่งหรือเปล่า?
แม้จะอยู่กับไป๋จวู่เวย เขาก็ไม่เคยแคร์อะไรขนาดนี้?
กวนจิ้งรู้สึกไม่สบายใจ หลินเซียนเหยียนไม่คู่ควรกับจงจิ่งห้าวเลย
เขาคิดว่า เขาต้องเตือนจงจิ่งห้าวแล้ว
กลัวว่าในอนาคตจะเกิดเรื่องที่แก้ไขไม่ได้
นอกตึกว่านเยว่ หลินเซียนเหยียนรอรถอยู่ข้างถนนด้วยความกระวนกระวายใจ
จงจิ่งห้าวขับรถออกมา “ฉันไปส่งเธอ”
หลินเซียนเหยียนชำเลืองมองเขา ไม่รีรอรีบเปิดประตูรถ และเข้าไปนั่ง “ฉันจะไปที่ธนาคารก่อน”
เธอต้องการถอนเงินบางส่วน เดิมทีเธอวางแผนที่จะใช้เงินนี้เพื่อซื้อบ้าน แต่ตอนนี้ชีวิตคนสำคัญกว่า เธอไม่อยากสนใจมากขนาดนั้น
“คุณสามารถช่วยได้กี่คน? ถ้าคนๆหนึ่งได้เงิน ก็ต้องมีคนมากมาย ใช้วิธีนี้ขอเงิน คุณมีเงินมากพอที่จะจ่ายได้หรือเปล่า?” ในสายตาของจงจิ่งห้าว นี่เป็นการกระทำที่ไร้เหตุผล
ตอนนี้มีเจ้าหน้าที่ตำรวจอยู่ในที่เกิดเหตุ และดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้น ก็ไม่ใช่ว่าอยากกระโดดลงจากตึก เธอแค่ต้องการใช้วิธีนี้บังคับหลินกั๋วอันให้จ่ายเงิน
“ในสายตาของนักธุรกิจอย่างพวกคุณ ชีวิตคนไม่สำคัญเท่ากับเงินหรือ? ผู้หญิงคนนั้น ตั้งครรภ์ด้วย หนึ่งศพแต่มีสองชีวิต นี่คือบาปของหลินกั๋วอัน ฉันคือลูกสาวของเขา……” หลินเซียนเหยียนตัวสั่น และยิ้มแหย่ๆอย่างจนปัญญา “ฉันรู้ ฉันช่วยเขาไม่ได้ แต่ฉันไม่อยากให้เขาทำชั่วมากเกินไป”
จงจิ่งห้าวจ้องที่ใบหน้าด้านข้างของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอก็ใจอ่อนให้กับหลินกั๋วอันแล้ว
แม้ว่าแต่ก่อนจะทอดทิ้งเธอ และทำร้ายเธอ เธอก็ยังต้องการช่วยเหลือเขา
เห็นได้ชัดเป็นการกระทำที่โง่เขลา แต่ใจของเขา ถูกกระตุ้นด้วยพฤติกรรมที่โง่เขลาเช่นนี้
“เดี๋ยวผมให้เหยียนจิ้นพาไป” เขาสตาร์ทรถ และกดเชื่อมต่อบลูทูธ และโทรหากวนจิ้ง ให้เขานำเงินสดมาหนึ่งล้านมาด้วย
หลินเซียนเหยียนคาดไม่ถึงว่าเขาจะทำเช่นนี้ “ขอบคุณมาก สำหรับเงินนั้น แล้วฉันกลับมาค่อยไปถอนให้คุณ”
จงจิ่งห้าวสายตาเคร่งขรึม “คุณกับผมเป็นสามีภรรยากัน กับฉันไม่จำเป็นต้องคำนวณให้มันชัดเจนขนาดนั้น”
หลินเซียนเหยียนหันไปมองเขา อารมณ์ของเขาเก็บซ่อนไว้ได้ดี เธอไม่สามารถสังเกตความรู้สึกใดๆได้ เธอค่อยๆละสายตากลับมา เพ่งมองไปข้างหน้า
เวลาผ่านไปประมาณยี่สิบนาที รถที่ขับมาบริษัทหลินซื่อกรุ๊ป ยังห่างออกไปพอสมควร หลินเซียนเหยียนก็มองเห็นฝูงชนและเสียงอึกทึกอยู่ข้างหน้าแล้ว
จงจิ่งห้าวหยุดรถข้างถนน
“ถ้าไม่คืนเงินฉันจะไม่ลงไป” หญิงมีครรภ์ยืนอยู่ขอบตึกบนดาดฟ้า ถือธงทวงหนี้อยู่ในมือ และเผชิญหน้ากับหน่วยกู้ภัย อารมณ์รุนแรงมาก “เพื่อต้องการซื้อบ้านนี้ ฉันใช้เงินที่พ่อแม่หามาด้วยหยาดเหงื่อ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นบ้านที่ทรุดพัง ฉันจะไม่ยอมรับมัน คืนเงินที่หามาด้วยหยาดเหงื่อ คืนเงินที่หามาด้วยหยาดเหงื่อ”
หญิงมีครรภ์ตะโกนอยู่ชั้นบน ผู้คนชั้นล่างก็ส่งเสียงดัง
แม่ยายของหญิงตั้งครรภ์นั่งอยู่ที่หน้าประตูบริษัทหลินซื่อกรุ๊ปร้องไห้และพูดว่า “เงินหมดแล้ว พวกเราค่อยหาใหม่ก็ได้เธอรีบลงมา” แม่ยายคนนี้ยังหวงแหนเด็กที่อยู่ในท้องของหญิงมีครรภ์ และร้องไห้จนเสียงแหบ
หญิงมีครรภ์ที่อยู่ชั้นบนไม่ยอมฟังเลย อาศัยที่เธอเป็นหญิงมีครรภ์ เพื่อบังคับให้หลินกั๋วอันเงินคืน
หลินเซียนเหยียนเดินเบียดเข้าไปในฝูงชน จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว มองดูร่างที่เล็กของเธอ เคลื่อนไหวผ่านฝูงชน กัดฟันและเดินตาม
ปกป้องเธอเดินไปข้างหน้า
เจ้าหน้าที่กู้ภัยหยิบโทรโข่งขึ้นมาแล้วพูดว่า “คุณลงมาก่อน พวกเรามาคุยกันดีๆ เรื่องเงินก็ไม่ใช่ว่าพูดคุยกันไม่ได้”
ตำแหน่งที่เธอยืนไม่เหมาะที่หน่วยกู้ภัยจะลงมือช่วย
ในขณะที่อีกด้านกำลังยื้อเวลา ผู้คนอีกด้านพยายามหาทางออก
หลินเซียนเหยียนเดินไปที่หน่วยกู้ภัยที่ถือโทรโข่ง “ให้ฉันคุยกับเธอได้ไหม?”
เจ้าหน้าที่กู้ภัยไม่กล้าเอาโทรโข่งให้เธอง่ายๆ กลัวว่าจะไปกระตุ้นหญิงตั้งครรภ์ และเกิดอุบัติเหตุ กระโดดลงมาใครจะรับผิดชอบ?
“ถ้าไม่ให้เงิน พูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์!” ท่าทีของหญิงมีครรภ์หนักแน่นมาก
ดึงดันกันเกือบสองชั่วโมง หญิงมีครรภ์ตากแดดจนเหงื่อท่วมหัว
ก็ไม่ยอมละความพยายาม
“ได้โปรดเชื่อฉันเถอะ ฉันจะไม่ไปกระตุ้นเธอ” หลินเซียนเหยียนขอร้อง
เจ้าหน้าที่ลังเลสักครู่ และยื่นโทรโข่งให้เธอ
เมื่อหลินเซียนเหยียนรับโทรโข่งมา และต้องการบอกหญิงมีครรภ์ว่าจะให้เงินเธอ ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้อง……
