อะไรนะ？หลินซีเฉินถูกจับตัวไปงั้นหรอ？
หลินซินเหยียนลุกพรวดขึ้นทันที และเนื่องจากเธอลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เธอเลยถูกตู้ลิ้นชักข่วนขา แต่ทว่าเธอก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆทั้งสิ้น
เธอเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกชายมากกว่า
เธอทั้งเครียดทั้งกลัวอยู่ในใจ ถึงเด็กคนนี้จะดูโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กคนอื่น แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นเด็ก
เธอวิ่งออกมาจากLEO แล้วพุ่งตัวเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว
เมื่อรถติดไฟแดง เธอก็กำพวงมาลัยรถไว้แน่น ในใจอยากที่จะไปถึงที่นั่นโดยเร็วที่สุด
ยี่สิบนาทีต่อมาเธอก็มาถึงสถานีตำรวจ
หลินซินเหยียนถูกตำรวจนำตัวไปที่ห้องสอบสวน
จงจิ่งห้าวกับหลินซีเฉินนั่งอยู่ตรงข้ามกัน
เด็กน้อยคนนี้ไม่กลัวสายตาที่ดุดันของจงจิ่งห้าวเลยแม้แต่น้อย
“เด็กบ้า ไหนลองพูดมาซิว่าทำไมฉันจะต้องลักพาตัวนายด้วย？”จงจิ่งห้าวจ้องไปที่เขา ดูเด็กอยู่เลยแท้ๆ แต่กลับมีท่าทีนิ่งมาก
แม้ว่าเขาจะใส่ร้ายตัวเอง แต่จงจิ่งห้าวก็ยอมรับจริงๆว่าเด็กคนนี้ฉลาดไม่เบา
เขาอยากจะรู้จริงๆว่าพ่อแม่ของเด็กคนนี้เป็นยังไง และทำยังไงถึงได้ให้กำเนิดเด็กที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ออกมา？
หลินซีเฉินไม่พูดไม่จา ได้แต่เอามือกอดอกไว้ และเอาแต่บอกว่าถูกเขาจับไปขาย
เมื่อหลินซินเหยียนเห็นลูกชาย เธอก็วิ่งปรี่เข้ามาทันทีพร้อมกับกอดเขาไว้แน่น จากนั้นก็มองตรวจตามร่างกายและถามออกไปด้วยความกังวล“บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า？”
หลินซีเฉินส่ายหน้า “ไม่ต้องกังวลไปครับหม่ามี๊ ผมสบายดี——”
“สบายดีงั้นหรอ？！ถูกจับตัวมาแล้วยังพูดว่าสบายดีอีกเหรอ？！ปกติฉลาดมากไม่ใช่รึไง？หม่ามี๊บอกแล้วว่าห้ามพูดกับคนแปลกหน้า ห้ามกินของที่คนแปลกหน้าเอามาให้？แล้วทำไมถึงถูกลักพาตัวไปได้ล่ะ？”ถึงปากจะพูดตำหนิออกไปแต่เธอก็รักลูกมาก
ประโยคนี้ได้ใช้กับหลินซินเหยียนซักที เพราะน้อยมากที่เธอจะพูดจาเข้มงวดกับลูกชายแบบนี้
เธอตกใจมากจริงๆ
หลินซีเฉินตาแดงก่ำ เขายื่นมือออกมาลูบใบหน้าที่ดูกังวลของหลินซินเหยียน “ขอโทษที่ทำให้หม่ามี๊กังวลครับ”
หลินซินเหยียนใจอ่อนยวบลงทันที เธอกอดลูกชายไว้แน่น แล้วเอาหน้าซุกลงในอกเขา“หม่ามี๊ไม่ได้อยากจะว่าลูกหรอกนะ หม่ามี๊แค่กังวลเฉยๆ”
หลินซีเฉินสูดหายใจฟุดฟิด“ผมรู้ครับ”เขาพูดไปพลางมองไปที่ชายตรงหน้า ถ้ามีอีกรอบ เขาก็คงจะทำเหมือนเดิม
ในที่สุดหลินซินเหยียนก็สงบลง ไอ้สารเลวหน้าไหนมันกล้ามาลักพาตัวลูกชายของเธอกันนะ？
เธอวางลูกชายลงแล้วยืนขึ้น “คุณตำรวจคะ——”
ยังไม่ทันได้พูด เธอก็เห็นชายคนหนึ่งถูกใส่กุญแจมือนั่งอยู่ที่โต๊ะ เธอรู้สึกลมหายใจติดขัดขึ้นมาทันที ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้？
“คุณ——”
หลินซินเหยียนรู้สึกสับสนไปหมด นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย？
จงจิ่งห้าวมองหลินซินเหยียนสลับกับเด็กชายตัวน้อยที่อยู่ข้างๆไปมาอย่างละเอียด เด็กน้อยคนนี้หน้าเหมือนหลินซินเหยียนมากจริงๆ
หรือว่านี่จะเป็นลูกเธอ？
นับเวลาดูแล้ว โตขนาดนี้เลยหรอ
“เขานี่แหละคือคนที่ลักพาตัวลูกของคุณ”ตำรวจที่รับผิดชอบคดีนี้พูดกับหลินซินเหยียน
อะไรนะ？
จงจิ่งห้าวลักพาตัวลูกของเธอ？
หลินซินเหยียนเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เธอหันกลับมามองลูกชายตัวน้อยของเธอทันที
หลินซีเฉินรีบก้มหน้าหนี แล้วเอาแต่มองที่ปลายเท้าของตัวเอง
ทันใดนั้นเฉิงโห้วผู้ดูแลบริษัทสาขาในประเทศAก็ได้พาทนายความมา “ประธานจง ทนายความได้เจรจากับทางตำรวจแล้ว คาดว่าอีกไม่นานคงจะเคลียร์ได้”
ตอนที่ได้รับโทรศัพท์ เขานี่ตกใจจนอ้าปากหวอเลยทีเดียว ลักพาตัวเด็กงั้นหรอ？
หรือว่าจงจิ่งห้าวจะชอบเป็นพิเศษ？
แต่เขาก็อยู่บริษัทนี้มานานหลายปีมาก เท่าที่รู้ จงจิ่งห้าวไม่ได้ชอบเด็กนี่นา
“เกิดอะไรขึ้นครับท่านประธานจง ท่านลักพาตัวเด็กงั้นหรอ？”เฉิงโห้วอยากจะรู้จริงๆเลยว่าเด็กแบบไหนที่เข้าตาจงจิ่งห้าว แถมเขายังจับตัวมาด้วย
เด็กน้อยนั้นไร้เดียงสา ฉะนั้นจึงไม่มีใครเชื่อหรอกว่าเด็กตัวน้อยจะใส่ร้ายผู้ใหญ่ได้
พวกเขาจะมองหาปัญหาจากตัวผู้ใหญ่ก่อนเสมอ
เพราะเด็กน้อยนั้นใสซื่อบริสุทธิ์
เป็นไปไม่ได้ที่จะมีแผนอะไรในใจ
แต่เนื่องจากหลินซีเฉินมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กทั่วไป
เขาฉลาดเป็นกรด
จงจิ่งห้าวเชิดคางขึ้น เพื่อเป็นการบอกให้เขาดูหลินซีเฉิน
เฉิงโห้วมองตามที่จงจิ่งห้าวบอก เขาเห็นเด็กชายตัวน้อยสีหน้าเรียบเฉยยืนโผล่หัวออกมาครึ่งหนึ่งที่ด้านหน้าโต๊ะ
เด็กคนนี้หน้าตาดีใช้ได้เลย ใบหน้าขาวนวลละเอียด ดางตาสีดำกลมโต ยืนตัวตรง ดูคล้ายกับจงจิ่งห้าวเล็กน้อย——
จู่ๆเขาก็นึกอะไรบางอย่างออก เฉิงโห้วหันไปมองจงจิ่งห้าวด้วยความตกใจ เมื่อกี้เขารู้สึกว่าเด็กคนนี้เหมือนจงจิ่งห้าว
แต่พอตอนนี้มาคิดดูอย่างละเอียดแล้วมันจะเป็นไปได้ยังไง
ข้างกายของจงจิ่งห้าวมีแค่ผู้หญิงสองคนนั้นเท่านั้น คนแรกก็คือคู่แต่งงานที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ได้ยินมาว่าแแต่งงานกันไม่ถึงหนึ่งเดือนก็หย่ากัน
ส่วนอีกคนก็คือไป๋จวู่เวยอดีตเลขาของจงจิ่งห้าว ที่ตอนนี้คือเหอรุ่ยหลินลูกสาวของตระกูลเหอ ตั้งแต่หกปีก่อนที่หล่อนโกหกว่าประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และโกหกว่าแท้งลูก เมื่อจงจิ่งห้าวรู้ความจริงทั้งหมด เขาก็รู้สึกสะอิดสะเอียนหล่อนเต็มทน
นับเวลาดูแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จงจิ่งห้าวจะมีลูก
“คุณจะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ？”จงจิ่งห้าวมองไปที่หลินซินเหยียน ถึงแม้เขาจะยิ้มอยู่แต่ก็นั่นไม่ใช่รอยยิ้มที่หวังดีแน่ๆ
หลินซีเฉินกลัวว่าจงจิ่งห้าวจะรังแกหลินซินเหยียนอีก เขาเลยดึงมือเธอไว้แล้วออกมาขวางด้านหน้าเพื่อปกป้องเธอ
ดูเป็นลูกผู้ชายมาก
หลินซินเหยียนรู้สึกประทับใจ แต่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ เธอตบที่บ่าของลูกชายเบาๆ“ฟังนะลูก รอหม่ามี๊อยู่ตรงนี้แป้บนึง”
หลินซินเหยียนกำลังจะเดินออกไป แต่ด้านฝั่งทนายความกลับเจรจาเสร็จแล้ว คุณตำรวจก็บอกแล้วว่าปล่อยจงจิ่งห้าวได้
เรื่องนี้หลินซินเหยียนก็ไม่อยากมากความ
เพราะยังไงนี่มันก็ไม่ใช่‘การลักพาตัว’จริงๆ
จงจิ่งห้าวลูบข้อมือไปมา นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกใส่กุญแจมือ แถมยังเป็น‘แผน’ของเจ้าเด็กตัวน้อยนี่อีก
หลินซินเหยียนจูงมือหลินซีเฉินออกจากสถานีตำรวจไป แต่เธอก็นั่งยองๆลงอย่างอดไม่ได้แล้วถามขึ้น “ทำไมลูกทำอย่างนั้นล่ะ เด็กดีควรพูดโกหกหรอ？”
หลินซีเฉินเม้มปากลงไม่พูดไม่จา เขามีนิสัยหัวแข็งเหมือนหลินซินเหยียน
“พูดสิ！”หลินซินเหยียนขมวดคิ้วขึ้น เด็กคนนี้นี่หัดโกหกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？
แถมยังโกหกเป็นเรื่องใหญ่โตจนเรื่องถึงสถานีตำรวจเลย
หลินซินเหยียนหายใจฟึดฟัด แต่เธอก็ไม่แตะเขาแม้แต่ปลายเล็บ “นี่ลูกจะให้แม่โมโหให้ได้เลยใช่ไหม？”
หลินซีเฉินกำมือแน่น แล้วจู่ๆก็ตะโกนออกมา“เขาเป็นนักเลง ทำไมผมจะให้ตำรวจจับเขาไม่ได้ล่ะ?”
หลินซินเหยียนตะลึงไปครู่หนึ่ง นี่เขา เขากำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย?
หลินซีเฉินยื่นมือเล็กๆของเขาออกมาเช็ดที่ปากของหลินซินเหยียน“ผมไม่อยากให้เขาจูบแม่ เขาเป็นคนไม่ดี เป็นโจร เป็นคนสารเลว เขารังแกหม่ามี๊ ผมจะจัดการเขาเอง！”
เมื่อจงจิ่งห้าวเดินออกมาจากสถานีตำรวจเขาก็ได้ยินหลินซีเฉินกำลังวิพากษ์วิจารณ์ตัวเองอยู่เป็นชุดพอดี
เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคนด่าตัวเองแถมยังด่าได้อย่างไหลรื่นอีกด้วย
“พวกนายไปรอฉันในรถ”จงจิ่งห้าวเดินลงบันไดมา “เด็กบ้า”
หลินซินเหยียนอุ้มลูกชายเข้ามาไว้ในอก แล้วมองจงจิ่งห้าวอย่างระมัดระวัง“เขายังเด็ก และคุณก็ไม่เป็นไรแล้ว คุณอย่าเอาเรื่องแกเลย”
จงจิ่งห้าวหัวเราะออกมาเบาๆ“ต้องขอบคุณเด็กบ้านี่ทำให้ชีวิตผมต้องมาเจอเรื่องแปลกประหลาดแบบนี้ แต่ว่าคุณจะไม่ให้ผมเอาเรื่องได้ยังไง？”
หลินซินเหยียนก้าวถอยหลังไปโดยสัญชาตญาณ เธออยากจะอยู่ห่างๆผู้ชายคนนี้“แล้วคุณจะเอายังไง？”
หลินซีเฉินจ้องไปที่จงจิ่งห้าวด้วยความโกรธ
จ้องจนตัวเขาแทบจะทะลุเป็นรูเลยเชียว
ทว่าจงจิ่งห้าวกลับไม่มีทีท่าโมโห เขาก้าวเข้าไปข้างหน้าสองก้าว แล้วยื่นมืออกไปบีบแก้มหลินซีเฉินเพื่อแหย่เขา
หลินซีเฉินหันหน้าหนี มือของเขาว่างเปล่าอยู่กลางอากาศ แน่นอนว่าเขาจะชักมือกลับ เพียงแต่ว่าตอนที่ชักมือกลับ เขาได้เลื่อนปลายนิ้วไปแตะที่แก้มของหลินซินเหยียนแทน แถมยังพูดแหย่เธอไปอีก “ทั้งแม่ทั้งลูกจะต้องชดใช้”
