กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม – ตอนที่ 629 ความรักนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง

“เดี๋ยวรอให้เกาหยวนหายดีหน่อย พวกคุณก็กลับไปที่ไป๋เฉิงเถอะ” โจวหวยโฮ่ยังกลัวว่าเขาจะจะมีส่วนเกี่ยวข้อง

ไป๋ยิ่นหนิงรู้ว่าเขานั้นดีกับตัวเอง แต่ว่าเมื่อไม่เห็นผลของเรื่องนี้ แล้วเขาจะไปอย่างสบายใจได้อย่างไรล่ะ？

“คุณทำแค่นั้นก็พอแล้ว” โจวหวยโฮ่นั่งลงบนเก้าอี้ “ทางหัวหน้าเบื้องบนได้จัดทีมของคดีนี้โดยเฉพาะแล้ว เพื่อตรวจสอบเรื่องในครั้งนี้ ถ้าเกิดตรวจสอบ แล้วหลักฐานเป็นจริง เทพเจ้าทั้งหลายก็ช่วยอะไรไม่ได้ ดังนั้นคุณอย่ามาตกที่นั่งลำบากที่นี่เลย”

ไป๋ยิ่นหนิงฟังความหนักหนาสาหัสของเรื่องนี้ออก เลยถาม “คุณเป็นหนึ่งในทีมตรวจสอบในคดีนี้หรือเปล่า？”

โจวหวยโฮ่ส่ายหัว “ทั้งหมดเป็นคนที่เบื้องบนจัดมา ฉันกับตระกูลกู้มีความสัมพันธ์กัน ยิ่งไม่มีทางมีฉัน ครั้งนี้ เบื้องบนให้ความสำคัญมาก เรื่องมันวุ่นวายมาก ทำให้เกิดผลเสีย ถ้าทำไม่ดี ฉันก็ต้องถูกตรวจสอบ”

“หนักขนาดนั้นเลยเหรอ？” ไป๋ยิ่นหนิงขมวดคิ้วเบาๆ ในใจก็พอจะเดาได้แล้วว่าเรื่องนี้มันจะจบอย่างไร

“ในสถานการณ์สำคัญนี้ เบื้องบนเองก็ทำให้พนักงานด้านล่างตกใจกลัวไม่น้อย” การเชือดไก่ให้ลิงดู รัฐบาลก็ใช้วิธีนี้

ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้เบื้องบนเพิ่งจะประกาศการกวาดล้างความเลวร้ายออกมา เมื่อประกาศออกมา ก็เกิดเรื่องแบบนี้ มันเหมือนการตบหน้าเข้าอย่างจัง น่าจะต้องโดนลงโทษอย่างหนักเลย

“ครั้งนี้ คุณต้องเชื่อฟังฉัน รีบกลับไป จะได้ไม่ลากคุณเข้าไปเกี่ยวด้วย”

โจวหวยโฮ่รู้ความหนักหนาของเรื่องนี้แล้ว

“พนักงานที่เกี่ยวข้องกับคุณเหล่านั้น ฉันจะจัดการให้ คุณวางใจแล้วพาฉุนฉุนกลับไปใช้ชีวิตปกติที่ไป๋เฉิงเถอะ” โจวหวยโฮ่ยื่นมือมาตบบ่าของเขา “อย่าให้ฉันกังวล”

ตอนแรกไป๋ยิ่นหนิงคิดถึงแต่ตัวเอง ไม่ได้คิดถึงโจวหวยโฮ่ เขารู้ว่าความประพฤติของโจวหวยโฮ่ บวกกับความสัมพันธ์กับคุณนายโจว ดังนั้นเลยไม่ได้บอกกับโจวหวยโฮ่แต่ลับหลังเขา พลางหาคนที่อยู่ข้างกายเขา ใช้ความสัมพันธ์ของตัวเองกับโจวหวยโฮ่ เพื่อมีส่วนเกี่ยวข้องกัน และมิตรภาพ ตอนนี้คิดว่าตัวเองทำแบบนี้ มันทำให้โจวหวยโฮ่วุ่นวายไม่น้อยเลย ถึงอย่างไรความเอาแต่ใจของเขาก็โด่งดังในวงการมาก ตัวเองกลับทำให้เขาแปดเปื้อน

“ขอโทษ”

“เราเป็นครอบครัวเดียวกัน พูดแบบนี้ก็เหมือนเป็นคนนอกเลย” โจวหวยโฮ่ยกย่องไป๋ยิ่นหนิง ในขณะเดียวกันก็รักจนห่วงไปเสียทุกอย่าง

ก็อกๆ ——

ในตอนนี้มีเสียงเคาะประตูขึ้น แล้วเสียงของโจวฉุนฉุนก็ดังขึ้นมา “พ่อ ยิ่นหนิงกินข้าวแล้ว”

“ได้ยินแล้ว” โจวหวยโฮ่พูดกับลูกสาว

“ออกไปกินข้าวกันเถอะ” โจวหวยโฮ่เดินไปที่ด้านหน้าแล้วก็เปิดประตูออก เพื่อให้ไป๋ยิ่นหนิงเดินออกไปง่ายๆ

โจวฉุนฉุนเป็นคนเตรียมข้าวเย็น ข่าวนั้นสะพัดไปทั่ว คุณนายโจวไม่รู้ก็คงยาก ไม่ว่าจะพูดอย่างไรคนที่เกิดเรื่องนั้นมันเกี่ยวโยงกับญาติๆ ที่มีความสัมพันธ์กับเธอทั้งนั้น อารมณ์เลยไม่ค่อยดี ดังนั้นเลยนอนในห้องไม่ยอมออกมา

โจวหวยโฮ่ให้พวกเขากินก่อน “ฉันจะไปดูแม่คุณสักหน่อย”

เมื่อพูดจบโจวหวยโฮ่ก็เดินเข้าไปในห้อง คุณนายโจวนอนอยู่บนเตียงเหมือนกำลังป่วย ไม่มีชีวิตชีวา ดูโศกเศร้าไปหมด

โจวหวยโฮ่นั่งข้างเตียง “เด็กๆ อยู่กันหมด ขึ้นมากินหน่อยเถอะ”

“ฉันไม่อยากอาหาร กินอะไรไม่ลงจริงๆ” คุณนายโจวพูดเสียงเบาเหมือนไม่มีแรง

โจวหวยโฮ่ถอนหายใจ “หรือไม่ฉันจะลาออกจากงาน แล้วเราไปใช้ชีวิตที่ไป๋เฉิงกับลูกๆ ไหม？”

คุณนายโจวรีบลุกขึ้นนั่ง “มันจะเป็นไปได้อย่างไร？”

เธอรู้อยู่แก่ใจดี สามีนั้นเป็นคนที่มีความรับผิดชอบและความฝัน และก็เป็นสิ่งที่เธอยกย่อง

คนที่เป็นคนตรงไปตรงมาแล้วยินดีที่จะทำเรื่องที่จริงเกิดความลำบากขึ้นในตอนนี้ เธอจับมือของสามี “ฉันทำให้คุณได้รับผลกระทบใช่ไหม？”

โจวหวยโฮ่เบิกตาโพลง “คุณกับฉันเป็นสามีภรรยา จะกระทบอะไร”

คุณนายโจวไม่ได้โง่ เรื่องมันหนักหนาขนาดนี้ ปกติถ้ามีความเกี่ยวข้องกับตระกูลกู้ ก็จะโดนคดีไปด้วยไม่มากก็น้อย

“แม่ พ่อ ฉันเข้าไปได้ไหม？”

ด้านนอกโจวฉุนฉุนเคาะประตู

“เข้ามาเถอะ” คุณนายโจวปล่อยมือของสามีพลางพูด

โจวฉุนฉุนผลักประตู จากนั้นก็รับถาดมาจากมือของไป๋ยิ่นหนิง ในนั้นมีกับข้าวอยู่ “แม่ คุณกินอะไรหน่อยเถอะ ตอนเที่ยงยังไม่ได้กินอะไรเลย ตอนกลางคืนยังไม่กินอีกเดี๋ยวหิวตายเลย”

คุณนายโจวฝืนยิ้มออกมา “มีลูกสาวดีจริงๆ เลย”

โจวฉุนฉุนเอาข้าววางที่โต๊ะข้างเตียง “ฉันทำแต่อาหารที่คุณชอบกิน รีบกินเถอะ”

คุณนายโจวดื่มน้ำอึกหนึ่งก่อน

“แม่ คุณไปใช้ชีวิตกับเราที่ไป๋เฉิงช่วงหนึ่งเถอะ” ไป๋ยิ่นหนิงพูด

คุณนายโจวรู้ว่าเขาเป็นห่วงตัวเอง ในใจก็อบอุ่นมาก เพราะรู้สึกถึงการปลอบประโลม “ฉันไม่ไปดีกว่า ถ้าฉันไป พ่อคุณอยู่คนเดียวจะเหงา ฉันต้องอยู่เป็นเพื่อนเขา พวกคุณจะไปใช่ไหม？เตรียมจะไปเมื่อไหร่ล่ะ？ถ้าจะไปก็รีบไป ตอนนี้ที่นี่มันมืดมนไม่ปกติไปหมด”

คุณนายโจวเองก็อยากให้พวกเขารีบกลับไปที่ไป๋เฉิง

ไป๋ยิ่นหนิงพูด “จะไปภายในสองวันนี้”

เขาเข้าใจ ว่าคนที่พ่อตาแม่ยายรักสุดหัวใจก็คือฉุนฉุน ดังนั้นเขาเลยยินดีจะพาฉุนฉุนไป

โจวฉุนฉุนมองไป๋ยิ่นหนิง “ทำไมจู่ๆ คุณตัดสินใจไปล่ะ？แล้วไม่บอกฉันสักหน่อย？”

ไป๋ยิ่นหนิงยิ้ม “คุณยังมีธุระต้องไปทำไม่ใช่เหรอ？”

“มีสิ” โจวฉุนฉุนคิดสักพัก “ก่อนไปฉันจะบอกลาพี่สาวสักหน่อย”

“คุณมีพี่สาวที่ไหนกัน？” คุณนายโจวมึนงงไป

ไม่รู้ว่าเธอหมายถึงใคร

แต่ทว่าไป๋ยิ่นหนิงเข้าใจได้ในทันทีว่าเธอหมายถึงใคร เลยอดไม่ได้ที่จะผลุบตาลง “เราอย่าไปเลย”

โจวฉุนฉุนไม่เข้าใจว่าทำไมไป๋ยิ่นหนิงไม่อยากไป “คุณไม่อยากเจอพี่สาวเหรอ？”

ไป๋ยิ่นหนิงพูดปฏิเสธ “ไม่อยาก”

“พวกคุณกำลังหมายถึงใครกันแน่？” คุณนายโจวมองพวกเขา ในหัวมีประกายของท่าทีของหลินซินเหยียนขึ้นมา ครั้งก่อนที่เกิดเรื่องกับไป๋ยิ่นหนิง ลูกสาวยังต้องอยู่ที่นั่น เธอเข้าใจในทันที “อ๋อ คุณหมายถึงเธอเหรอ”

โจวฉุนฉุนพยักหน้าเต็มแรง “พี่สาวมีลูกสาว สวยมาก แล้วก็น่ารักด้วย ฉันชอบเธอมากเลย”

“คุณชอบเด็กเหรอ？” คุณนายโจวถาม

โจวฉุนฉุนพยักหน้าโดยไม่คิด “ใช่สิ”

คุณนายโจวมองไป๋ยิ่นหนิงพลางยิ้ม “พวกคุณเองก็ต้องรีบมีลูกนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยพวกคุณเลี้ยงเอง”

ไป๋ยิ่นหนิงเหมือนเด็กน้อยที่ไม่มั่นใจในตัวเอง เลยลูบหัว พลางพูด “คุณกินข้าวก่อนเถอะ”

โจวฉุนฉุนรู้ว่าไป๋ยิ่นหนิงในตอนนี้ยังชอบพี่สาวคนนั้นอยู่ เลยพูด “ฉันไม่อยากมี”

คุณนายโจวไม่พอใจแล้ว จะไม่มีลูกได้อย่างไร？

“ตอนนี้ฉันไม่อยากมี” โจวฉุนฉุนอธิบาย คุณนายโจวจ้องเธอ “คุณทำให้ฉันตกใจมาก”

วันที่สอง โจวฉุนฉุนให้ไป๋ยิ่นหนิงพาตัวเองไปบอกลาหลินซินเหยียน

ไป๋ยิ่นหนิงในตอนนี้อยากจะควบคุมอารมณ์ของตัวเอง พยายามไม่ไป แต่ท่าทีของโจวฉุนฉุนนั้นแน่วแน่มาก เขาเลยไป

พวกเขาเลือกเวลาตอนบ่าย ตอนบ่ายนั้นเวลาจะมากหน่อย จะได้ไม่ต้องกินข้าวเที่ยง

หลังจากไปถึงบ้านพัก เขาก็ไม่ได้ลงจากรถไป แล้วให้โจวฉุนฉุนไปเอง

โจวฉุนฉุนดึงเขา “เราหาคนเจออย่างราบรื่นเมื่อครั้งก่อน แลกตัวคุณ พี่สาวก็ช่วยด้วยไง คุณไม่คิดจะขอบคุณเธอหน่อยเหรอ？”

ไป๋ยิ่นหนิงมองโจวฉุนฉุนอย่างจนปัญญา “ฉุนฉุน คุณรู้อยู่แล้วว่าฉันชอบเธอ ยังให้ฉันกับเธอมาพบเจอกันอีก คุณไม่หึงหน่อยเหรอ？”

โจวฉุนฉุนพูด “จะอิจฉาพี่สาว คุณชอบเธอขนาดนั้น ฉันรู้ว่าคุณอยากเจอเธอ แต่อดเอาไว้ ฉันชอบที่ได้เห็นคุณมีความสุข พอคุณมีความสุข ฉันก็มีความสุข”

จู่ๆ ไป๋ยิ่นหนิงพบว่าจัวเองยังไม่ได้ทะลุปรุโปร่งเท่ากับเธอ เมื่อได้เห็นคนที่ตัวเองชอบมีความสุข จะไม่เรียกว่าความสุขได้อย่างไร？

ทำไมต้องไมใช่เพื่อตัวเอง ถึงจะเรียกว่ารักล่ะ？

เขายื่นมือมากอดโจวฉุนฉุนเอาไว้ “สัญญากับฉัน ว่าจะอยู่กับฉันตลอดไป”

โจวฉุนฉุนเองก็กอดเขา พลางพูด “ฉันทำได้ จะอยู่กับคุณไปตลอด แล้วมองดูคุณผมขาวทั้งหัว กลายเป็นคุณปู่”

ไป๋ยิ่นหนิงหยิกแก้มเธอ “ฉันแก่แล้ว คุณจะไม่แก่เหรอ？”

“ฉันไม่แก่หรอก ฉันอาจจะเป็นแบบนี้ไปตลอด” โจวฉุนฉุนหัวเราะพลางพูด

“เราลงจากรถเถอะ” โจวฉุนฉุนเปิดประตูรถออก

ไป๋ยิ่นหนิงตกลง

ตอนที่พวกเขาลงจากรถ ข้างถนนก็มีรถหลายคันขับมาเทียบ