พวกเขาเดินมาจนถึงจุดปลายสุด เพลงในงานแต่งงานก็จบลง แล้วมีเพลงอื่นขึ้นมาแทน
โชยขึ้นอย่างผ่อนคลาย เสียงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้นมา
เหวินเสี่ยวจี้ยืนอยู่ที่ทางเข้า ก่อนจะถือไมค์พลางเดินเข้ามาหา
ตอนนี้เขาไม่ใช่หลี่จ้าน แต่คือเหวินเสี่ยวจี้ เป็นลูกชายของเหวินชิงและเป็นคนของตระกูลเหวิน
ก่อนหน้านี้เขาเป็นดารา ไม่เพียงมีใบหน้าที่หล่อเหลา ลำคอที่สวยงาม เขายังมีเสียงที่น่าหลงใหลอีกด้วย พลางร้องเพลง《ให้พวกคุณ》
เขาจะเป็นเจ้าบ่าวของคุณ จากนั้นจะมีเพียงเขาที่เคียงข้างคุณ
ทุกอย่างของเขานั้นทำเพื่อสนิทสนมกับคุณ ทุกข์สุขไปด้วยกัน
เธอเป็นเจ้าสาวของคุณ เธอเอาใจฝากไว้ในมือของคุณ
คุณต้องใช้ชีวิตทั้งชีวิตของคุณดูแลให้มากกว่าเดิม สุขทุกข์ไปด้วยกัน
มันจะต้องเป็นพรหมลิขิต ถึงได้นำพาคนที่เดินผ่านกันมาเป็นครอบครัวเดียวกัน
เขารักคุณเท่าไหร่ คุณก็ต้องคืนเขามากเท่านั้น ความสามารถในการหาความสุข
ตั้งแต่นี้ไม่ใช่คนเดียวอีก แต่จะคิดถึงเราในทุกๆ นาที
คุณให้ใจไปเท่าไหร่ ความรักก็จะเติมเต็มมากขึ้นเท่านั้น มันจะต้องเป็นพรหมลิขิต ถึงจะเปลี่ยนจากคนเดินถนนมาเป็นครอบครัวเดียวกันได้……
เหวินเสี่ยวจี้เดินเข้ามาทางพวกเขา พลางร้องด้วยความลึกซึ้ง
หลินซินเหยียนไม่อยากร้องไห้ในงานแต่งงาน แต่เมื่อได้เห็นเขาในตอนนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
น้ำตามันไม่หยุดไหล เหมือนไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย น้ำตาเม็ดเล็กใหญ่วนเวียนอยู่ในดวงตา
ไม่ว่าเธอจะไม่ยอมรับอย่างไร ไม่ว่าเธอจะเมินอย่างไร ความสนิทสนมในใจก็ยังคงอยู่อย่างไม่หายไป
ถึงจะดูห่างเหิน แต่โหยหาในใจก็ยังคงอยู่
เมื่อเพลงจบ เหวินเสี่ยวจี้ก็หยุดการแสดงนั้น พลางยืนอยู่ห่างจากหลินซินเหยียนออกไปไม่ไกล ดวงตาแดงก่ำ พลางเรียกเธอ “พี่สาว”
เมื่อทิ้งความรักและชิงชังเมื่อชาติก่อนไป พวกเขาก็คือพวกเขา
เขายังคงเห็นจงจิ่งห้าวเป็นพี่ชาย เห็นหลินซินเหยียนเป็นสะใภ้ของเขา เพียงแต่ไม่ได้เรียกว่าพี่สะใภ้ เรียกว่าพี่สาวจะสนิทสนมกว่า ยิ่งแสดงความในใจของเขาว่ารู้สึกความเคารพและความหวังต่อญาติอย่างหลินซินเหยียนขนาดไหน
มีเสียงอวยพรดังขึ้นมากมาย คำว่าพี่สาวนั้นลดทอนความเกลียดแค้นไปมากมาย
หลินซินเหยียนเอามือหนึ่งปิดปากจากนั้นก็ถือกระโปรงขึ้นก่อนจะเดินไปหาเขา เหวินเสี่ยวจี้เองก็วิ่งมา แล้วก็กอดเธอด้วยกัน
ในตอนนี้ไม่พูดอะไรก็สามารถแสดงความในใจของตัวเองออกมาได้ เพียงแค่การกอดโดยไม่ต้องพูดอะไร
จงจิ่งห้าวลดความเกลียดชังที่มีต่อตระกูลเหวิน สิ่งที่ควรทำก็ทำไปหมดแล้ว จากนั้นก็หวังว่าหลินซินเหยียนจะมีครอบครัว
เธอทำอะไรมากมายเพื่อตัวเอง ตอนนี้ถึงเวลาที่เขาต้องทำอะไรให้เธอบ้างแล้ว
ให้เธอไม่เหงาอีกต่อไป
เหวินชิงที่อยู่ด้านล่างน้ำตาไหลเป็นสาย หลี่จิ้งกอดเขาแล้วก็ลูบหลังให้เขา จวงจื่อจิ่นเองก็ถูกรับมาเพื่อเข้าร่วมงานแต่งงานนี้ เมื่อเห็นฉากด้านบนเวทีนั้น ก็น้ำตาไหลออกมา
ในที่สุดเธอก็เห็นลูกสาวแต่งงานแล้ว และได้รวมตัวกับญาติๆ
นี่เป็นคำอวยพรที่เธอมอบให้กับลูกสาวมาตลอด
“วันนี้เป็นวันแต่งงานของคุณ ไม่ต้องร้องไห้” เหวินเสี่ยวจี้เช็ดน้ำตาให้เธอ ก่อนจะจูงมือเธอเดินกลับไปข้างๆ จงจิ่งห้าว แล้วก็เอามือของเธอส่งให้จงจิ่งห้าว จากนั้นก็ถอยหลัง โค้งให้จงจิ่งห้าวอย่างนอบน้อม “ขอบคุณ”
ขอบคุณใจที่โอบอ้อมที่เขามีต่อเหวินชิง การให้อภัยพวกเขา
จงจิ่งห้าวพยุงเขาขึ้นมา
หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงว่าจงจิ่งห้าวจะให้พวกเขามา ในใจก็เซอร์ไพรส์และจับใจเป็นอย่างมาก
มองเขาอย่างลึกซึ้งแล้วพูด “ฉันเองก็อยากขอบคุณคุณนะ”
จงจิ่งห้าวปาดน้ำตาให้เธอเบาๆ “ฉันต่างหากที่ควรจะขอบคุณ”
เขารับไมค์มา จากนั้นก็ใช้โอกาสนี้ในการประกาศเด็กทั้งสองคนนั้นต่อหน้าทุกคน
“เจ็ดปีก่อนหน้านี้เธอกับฉันแอบแต่งงานกัน แต่ทว่า ตอนนั้นฉันไม่รู้จักดูแลให้ดี ทำร้ายเธอ ทิ้งเธอ แต่เธอก็ยังคลอดและเลี้ยงดูลูกของฉัน มันทำให้ฉันอับอาย แต่ก็รู้สึกซึ้งใจ วันนี้ได้มาอยู่ต่อหน้าทุกคน ฉันอยากจะบอกทุกคน ว่าคนคนนี้คือภรรยาของฉัน และนี่ก็ลูกของฉัน”
สื่อมากมายกระจายข่าวในงาน ออกไป งานแต่งงานนี้มันโกลาหล
ความหรูหรานั้นต่างถูกผู้คนบนอินเทอร์เน็ตเรียกว่างานแต่งงานสุดหรู
สำหรับหลินซินเหยียน นี่เป็นงานแต่งงานที่ยากที่จะลืม ถึงแม้ว่าระหว่างนั้นจะมีอะไรแทรกเข้ามาบ้าง แต่ว่าเธอลืมความไม่สบายนี้ไปนานแล้ว และดื่มด่ำกับงานแต่งงาน
ถึงเวลาแลกแหวน ฉินยาก็เอาแหวนให้เด็กทั้งสองคน
เพราะมีประสบการณ์ครั้งก่อนแล้ว ครั้งนี้จงจิ่งห้าวเตรียมแหวนธรรมดาๆ เอาไว้ แต่ราคานั้นยังแพงเหมือนเดิม
เขาอยากเอาของดีให้เธอทั้งหมด
แหวนนั้นเป็นเพชรแท้ ไม่ใช่ของประดับปลอม มันเป็นงานเพชรทำมือสี่มุม ที่เรียบง่ายและสวยงาม
ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในโบสถ์ และก็ไม่ได้อยู่ในช่วงประกาศคำมั่นสัญญา แต่อยู่ในช่วงของสิ่งใหม่ๆ ที่ทำขึ้น
พิธีนั้นมีการกล่าวคำอวยพรอย่างมีทักษะ【ความรักมีหลักแหล่งตั้งแต่นี้ต่อไป ในใจไม่เดียวดายอีก ความซาบซึ้งในมือ และความอบอุ่นนี้ ขออวยพรให้กับความรักของพวกคุณ เหมือนดอกกุหลาบที่บานสะพรั่งในสวนเดือนห้า หวังว่าจะมีความสุขตลอดไป】
มีการแลกแหวนในระหว่างการกล่าวคำอวยพร จากนั้นก็จบพิธีแต่งงาน
ในตอนนี้มีเสียงเพลงดังขึ้นอีกครั้ง หลินซินเหยียนลงจากเวทีพลางมีจงจิ่งห้าวพยุงด้วย
เด็กๆ ลงไปด้วยการอุ้มของเสิ่นเผยซวนกับกวนจิ้ง ซูจ้านนั่งอยู่ด้านล่างเวทีตลอด เพราะบาดเจ็บบนใบหน้า มันดูไม่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นตอนไปรับเจ้าสาวเลยไม่ได้ไป
ในตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรข้างๆ จงจิ่งห้าวเหมือนกัน
ท่าทีแบบนี้ของเขาไม่เหมาะจะปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน
ถึงอย่างไรวันนี้ก็เป็นวันดี แต่บาดแผลบนใบหน้านั้นมันดูไม่ได้เลย
ด้านล่างเองก็ใส่แว่นดำใหญ่ เพื่อปกปิดเอาไว้
เมื่อไปถึงห้องพักฉินยาก็พูด “ฉันช่วยคุณเปลี่ยนเสื้อผ้านะ เดี๋ยวจะถึงงานเลี้ยงหลังงานแต่งแล้ว”
หลินซินเหยียนให้เธอรอสักหน่อย “ฉันอยากจะคุยกับจิ่งห้าวสักหน่อย”
