หวางเหวิ่นตกตะลึงทันที ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซางหยูคืออะไรกันแน่? แม้แต่แม่ของซางหยูเขาก็เคยเจออย่างนั้นเหรอ?
ตั้งแต่เขารู้จักซางหยูมาจนถึงวันนี้ ซางหยูก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องของเธอเลย พูดง่ายๆ แค่ว่า เธอไม่มีคนในครอบครัวแล้ว แต่ทำไมถึงไม่มีแล้วเธอไม่พูดเลยแม้แต่คำเดียว สถานการณ์ทั้งหมดเป็นยังไงเขาไม่รู้เลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเสิ่นเผยซวนจะรู้เรื่องทั้งหมดเลย
ถึงแม้ทั้งสองคนจะสนิทกันมาก แต่เสิ่นเผยซวนกับซางหยูไม่ได้อยู่วัยเดียวกันนี่นา
บางทีเขาอาจจะคิดมากไปเองก็ได้
อีกอย่าง ในเมื่อเขาเคยเจอกับแม่ของซางหยู เขาต้องรู้เรื่องครอบครัวของซางหยูเป็นอย่างดีแน่ๆ
แบบนี้ ตนเองก็จะได้รู้เรื่องในอดีตของซางหยูบ้าง
“คุณเป็นเพื่อนของซางหยู การจะเป็นห่วงสภาพความเป็นอยู่ของเธอก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่คุณหมอบอกว่าคุณต้องอยู่สังเกตอาการเป็นเวลาสี่สิบแปดชั่วโมง ตอนนี้คุณยังไปที่ไหนไม่ได้ครับ”
“ผมไม่เป็นไร ร่างกายของผม ผมรู้ดี” เสิ่นเผยซวนไม่ได้ถามความคิดเห็นของซางหยู ก็ตัดสินใจแบบนี้เลย
ซางหยูมองหน้าหวางเหวิ่น แล้วมองไปทางเสิ่นเผยซวน “พวกคุณกำลังทำอะไรคะ”
“เขาเป็นเพื่อนของคุณ อยากจะเห็นว่าคุณอาศัยอยู่ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องแปลก…”
“เขาเป็นเพื่อนไม่ผิดค่ะ แต่ว่า…” เห็นได้ชัดว่าซางหยูไม่อยากให้เสิ่นเผยซวนเข้ามาในชีวิตของเธออีก
เธอไม่อยาก
มันน่าลำบากใจมากพอแล้ว
ถ้าหากเธอไม่ได้เขียนจดหมายฉบับนั้นถึงเขา และไม่สารภาพความในใจกับเขา เธอคงไม่ว่าอะไร แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ เธอจะเผชิญหน้ากับเขาได้ยังไงกัน?
“ผมขอไปดูที่ที่คุณอาศัยอยู่ไม่ได้เหรอ” เสิ่นเผยซวนลุกขึ้นยืน “พาผมไปดูหน่อยนะ”
ซางหยูยืนนิ่ง หวางเหวิ่นแตะแขนเธอ “ไปกันเถอะครับ”
ซางหยูดูไม่ค่อยเต็มใจ เธอมองไปที่เสิ่นเผยซวน “คุณไม่ใช่ญาติของฉัน และคุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของฉัน ไม่ต้องเอาคำสั่งเสียของแม่ฉันมาเป็นข้ออ้างด้วย ท่านเสียไปแล้ว และคุณไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับสัญญานั้นด้วย ถ้าคุณไม่เป็นอะไรแล้ว ก็รีบกลับไปเถอะค่ะ คงจะมีหลายคนที่เป็นห่วงคุณ”
พูดจบเธอก็จับมือหวางเหวิ่นไว้ “พวกเรากลับกันเถอะค่ะ”
หวางเหวิ่นมองมือของตัวเองที่ถูกเธอจับไว้ สีหน้าของเขาตกตะลึง จนลืมที่จะตอบสนอง หรือปัดมือออก หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง
เสิ่นเผยซวนยืนนิ่งอยู่กับที่ สีหน้าของเขาเหมือนคิดไม่ถึงว่าเธอจะปฏิเสธตัวเอง
เขายืนมองแผ่นหลังที่หายไปทางประตู ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนไปชั่วขณะ
ซางหยูปล่อยมือของหวางเหวิ่นทันทีที่เดินออกจากประตู เธอเดินไปอย่างรวดเร็ว หวางเหวิ่นมองลงไปที่มือของตนเองที่เธอเคยจับ แล้วกำมือแน่น ก่อนจะวิ่งตามเธอไป “ซางหยู”
“ทำไมคุณถึงดูเกลียดเขาขนาดนั้นล่ะ”
ซางหยูหยุดเดิน ก่อนจะหันกลับไปมองที่เขา “ใครบอกว่าฉันเกลียดเขาคะ”
“ถ้าคุณไม่ได้เกลียดเขา ทำไมคุณถึงทิ้งเขาที่เป็นคนป่วยไว้ในโรงพยาบาลคนเดียวล่ะ” หวางเหวิ่นถาม
ซางหยูพูดไม่ออกไปทันที จริงด้วย ตอนนี้เสิ่นเผยซวนยังบาดเจ็บอยู่ เธอจะทิ้งเขาไว้ที่นี่ได้ยังไงกัน
เธอหันหลังกลับแล้วเดินกลับเข้าไป หวางเหวิ่นเดินตามไป “ซางหยู คุณจะกลับไปอีกเหรอ”
หวางเหวิ่นพบว่าตัวเองเป็นคนที่ขัดแย้งกันมาก ด้านหนึ่งก็อยากให้เสิ่นเผยซวนอยู่ต่อ จะได้ถามเรื่องราวในอดีตของซางหยูจากปากของเขา ในทางกลับกัน เขาก็ไม่อยากให้ซางหยูพูดคุยกับอีกฝ่าย
“ยังไงก็คนรู้จักกัน คงไม่เหมาะที่ฉันจะทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียว รอเขาอาการดีขึ้น แล้วส่งเขากลับไปก่อน” ซางหยูคิดได้แบบนี้ ก็เดินเร็วยิ่งขึ้น
พอกลับไปห้องพักผู้ป่วยแล้วไม่พบใคร
เขาไปแล้วเหรอ?
“เมื่อตะกี้หมอเพิ่งมาเดินตรวจ เขาคงจะไปที่ห้องตรวจแล้ว” คนไข้ที่อยู่เตียงข้างๆ พูดขึ้น
ซางหยูพยักหน้า แล้วหันหลังเดินออกจากห้องเดินไปยังห้องทำตรวจของหมอ
ก่อนจะได้ยินเสียงของหมอลอยเข้ามาในหู
“คุณได้รับบาดเจ็บบริเวณศีรษะ เราได้ทำการตรวจให้คุณแล้ว ตอนนี้มีแค่แผลภายนอก แต่มีความเป็นไปได้สูงที่จะได้รับกระทบกระเทือนทางสมอง ทางเราแนะนำให้ไปตรวจในโรงพยาบาลที่มีเครื่องมือทางการแพทย์ที่ดีกว่านี้ คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
เสิ่นเผยซวนเอ่ยตอบ “ไม่มีครับ”
“ถ้าคุณยืนยันที่จะออกจากโรงพยาบาล ก็ได้ครับ แค่ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลก็เรียบร้อยแล้ว ถ้าคุณมีอาการปวดหัว วิงเวียนศีรษะ หรือคลื่นไส้ คุณต้องรีบไปตรวจที่โรงพยาบาลทันที” หมอพูดแนะนํา
เสิ่นเผยซวนพูด “ได้ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ออกไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลได้ครับ” หมอพูด เสิ่นเผยซวนพูดขอบคุณ แล้วเดินออกจากห้องตรวจไป
เขาเห็น ซางหยูยืนอยู่ที่หน้าประตูพอดี เขาจึงผงะไปเล็กน้อย “ซางหยู”
ซางหยูยกยิ้มแสร้งทำเป็นไม่คิดอะไร “ยังไงเราก็รู้จักกัน คุณยังบาดเจ็บอยู่ ให้ปล่อยคุณไว้คนเดียว จิตสำนึกของฉันก็รู้สึกผิด ถ้าคุณอยากออกจากโรงพยาบาล เดี๋ยวฉันไปช่วยคุณทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ คุณนั่งรออยู่ที่นี่ก่อน แล้วฉันจะรีบกลับมา”
พูดจบเธอก็หันหลังเดินไปที่แผนกยื่นคำร้องขอออกจากโรงพยาบาล
เสิ่นเผยซวนมองไปที่แผ่นหลังของเธอด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย หวางเหวิ่นเดินเข้ามาขัดจังหวะการมองของเขา “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าจะให้เรียกคุณว่ายังไงครับ”
คำพูดของหวางเหวิ่นดึงความคิดของเสิ่นเผยซวนกลับมาทันที เขาพูดเสียงเรียบ “เสิ่นเผยซวน”
“พี่เสิ่น ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ” หวางเหวิ่นพูด
เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้ว เขาไม่ค่อยชอบให้ใครมาเรียกตัวเองว่าพี่ เหมือนว่าเขาแก่มากอย่างนั้นแหละ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร “ถามมาสิ”
หวางเหวิ่นคิดใคร่ครวญในใจ ก่อนจะถามออกไป “คุณกับซางหยูเป็นอะไรกันครับ สนิทกันมากไหม คุณรู้เรื่องในอดีตของเธอมากน้อยแค่ไหน คุณช่วยเล่าให้ผมฟังบ้างได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง ทำไมเธอถึงไม่มีญาติพี่น้องแล้ว?”
เสิ่นเผยซวนประหลาดใจ ก่อนจะหรี่ตาลง “นายไม่รู้เรื่องเลยเหรอ”
หรือว่าเขาจะคิดมากไปเอง ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่แฟนเธอ?
หวางเหวิ่นพูดออกมาอย่างเปิดเผยไม่ปิดบัง “ผมชอบเธอครับ”
