ซูจ้านมองดูเขา แล้วทำท่าเหมือนโกรธ เขารู้จักนิสัยของเสิ่นเผยซวนดี เลยตั้งใจถามเสียงดังว่า “เสิ่นเผยซวนนายหมายความว่ายังไง? ฉันเพิ่งมา ยังไม่ได้ดื่มน้ำเลยด้วยซ้ำ นายก็ถามว่าฉันจะไปเมื่อไหร่เลยเหรอ? ทำไม กลัวฉันจะรบกวนนายจู๋จี๋กับแฟนหรือไง?”
เสิ่นเผยซวนไม่ได้หมายความแบบนั้น เงื่อนไขที่นี่มีจำกัด กลัวเขาจะไม่มีที่พักผ่อน
“แล้วแต่นายจะคิดเลย” เสิ่นเผยซวนลุกขึ้น
ซูจ้านก็รีบยิ้มออกมาทันที “แค่ล้อเล่นเอง โกรธเลยเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนไม่สนใจเขาอีก แล้วเดินไปที่ห้อง ในเมื่อซูจ้านมาแล้ว เขาก็จะใช้โอกาสนี้ แนะนำซูจ้านให้ซางหยูรู้จักอีกครั้ง
แม้พวกเขาจะรู้จักกันแล้ว ความสัมพันธ์เมื่อก่อนต่างกัน แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์เปลี่ยนไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงอยากแนะนำอย่างเป็นทางการ
ซูจ้านตามเขาไป “ฉันขับรถมา กลางคืนเปิดแอร์ ก็น่าจะพออยู่ได้”
เขามองรอบๆ “ที่นี่ก็ไม่เลวนะ”
เขาควักมือถือออกมา ก็วิดีโอคอลหาฉินยา ไม่นานทางนั้นก็รับสาย เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาและมองกล้อง “เธอเดาสิว่าฉันอยู่ไหน?”
เขาหลบออกจากเสิ่นเผยซวนและถ่ายวิวทิวทิศน์ด้านหลังให้ฉินยาดู
ฉินยานั่งอยู่ในห้องทำงาน ถือโทรศัพท์ไว้ จากวิดีโอนั้นดูออกว่าซูจ้านอยู่ชนบท เธอรู้สึกว่าซูจ้านทำตัวเป็นเด็ก “ซูจ้าน นายว่างมากหรือไง?”
ซูจ้านยิ้มให้กับกล้อง “ฉันรายงานที่อยู่กับเธอตลอดเลยนี่”
ฉินยายกกาแฟบนโต๊ะขึ้นมาจิบหนึ่งคำ และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “บอกมา นายจะทำอะไร ไม่งั้นฉันวางละนะ”
วันๆเอาแต่ตีฝีปากอยู่ได้
ซูจ้านเลิกเล่นและจริงจังขึ้นมา “ฉันบอกแล้วไง เสิ่นเผยซวนไม่เป็นไร ฉันมาหาเขาอยู่นี่ไงล่ะ”
เขาแพนกล้องไปที่เสิ่นเผยซวน เสิ่นเผยซวนหันหน้ามามองเขา ไม่พูดอะไรแล้วเดินเข้าห้องไปทันที
เขาวางสายวิดีโอคอล เปลี่ยนเป็นคุยแทน [เธอรู้ไหมตอนนี้เสิ่นเผยซวนไปทำอะไร?]
ฉินยาถาม [ไม่รู้ เขาจะไปทำอะไร?]
[แนะนำแฟนเขาให้ฉันอย่างเป็นทางการ] ซูจ้านตอบ
ในหัวฉินยามีแต่เครื่องหมายคำถาม ก่อนหน้านี้ก็แนะนำแล้วไม่ใช่เหรอ? ซูจ้านยังส่งรูปให้เธอดูเลย ยังบอกว่าพวกเขาไม่เหมาะสมกัน
ทำไมถึงแนะนำอีกครั้งล่ะ?
เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?
[ซูจ้าน นายอธิบายมาให้ชัดเจนเลยนะ แฟนอะไรของเสิ่นเผยซวนกัน?]
ซูจ้านก้มหน้าลงมองดูจอโทรศัพท์แล้วหัวเราะ รู้ว่าฉินยาสนใจ เขาเลยตั้งใจไม่พูด [เธอเดาสิ]
ฉินยาไม่ตอบอีก แล้ววางโทรศัทพ์ลงข้างๆ เธอรู้ว่าซูจ้านตั้งใจทำแบบนี้ เธอเลยไม่ถามต่อ
ซูจ้านไม่เห็นฉินยาตอบกลับ ก็รู้สึกผิดหวังนิดๆ เลยตอบเธอกลับแทน [รักแท้ของเสิ่นเผยซวน]
จากนั้นก็รอปลายสายตอบกลับ
แต่ก็ยังคงไม่มีคนตอบ
“ซูจ้าน” ตอนนี้เองเสิ่นเผยซวนก็พาซางหยูเดินออกมาจากห้อง
ซูจ้านละสายตาออกมาจากโทรศัพท์ เงยหน้าขึ้นมาและยิ้มร่าทันที “ซางหยู สบายดีไหม”
ซางหยูหัวเราะ “ไม่เจอกันนานเลยนะ”
ซูจ้านก็หัวเราะและพูดว่า “นั่นสิ พอเจอกันอีกที เธอก็ถูกเพื่อนฉันเอาตัวไปแล้ว”
ซางหยูก้มหน้าลงอย่างเขินอาย
เสิ่นเผยซวนพูด “ตรงนี้ร้อน พวกเราเข้าไปในห้องเถอะ”
ซูจ้านตอบตกลง
จากนั้นเสิ่นเผยซวนกับซางหยูก็เดินไปข้างหน้า
ซูจ้านเดินตามหลังและคอยมองโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา ดูว่าฉินยาตอบเขาหรือยัง
ยังคงไม่มีใครตอบเขากลับเหมือนเดิม
เขามองโทรศัพท์กะพริบตาปริบๆ นี่เธอกำลังโกรธเขาเหรอ?
เขาก็ส่งข้อความไปว่า [เสี่ยวยา]
ตามหลังอีกว่า [ที่รัก]
[เธอตอบฉันหน่อยสิ ให้ฉันรู้ว่าเธอดูอยู่ได้ไหม]
เดินไปถึงห้องเสิ่นเผยซวนก็เอาเก้าอี้ตัวเล็กให้เขา เขานั่งลงแล้ว ฉินยาก็ยังไม่ตอบเขาอีก เขาเริ่มลนลานแล้วล่ะ
เขาพิมพ์ตัวหนังสือบนหน้าจออย่างรวดเร็ว [เสี่ยวยา ฉันไม่ล้อเล่นแล้ว ฉันผิดไปแล้ว เธอตอบกลับฉันหน่อยเถอะนะ]
