“เรายังพอมีเวลาอยู่ ผมจะหาโรงพยาบาลที่มีความน่าเชื่อถือมากกว่านี้มาตรวจร่างกายเธอ หาหมอที่เก่งกว่านี้เพื่อให้ผมวางแผนการคลอดที่ปลอดภัยและดีที่ดีที่สุด เรายังมีเวลาอยู่ คุณไม่ต้องกังวล”
จงจิ่งห้าวลูบแผ่นหลังของเธอต่อไปเรื่อย ๆ ……
หลินซิ่งเหยียนหลับตาลงช้า ความคิดของเธอยังคงพร่าเลือน สติยังไม่แจ่มชัด
“เด็กดี คุณยังมีผม ผมจะจัดการให้” จงจิ่งห้าวอิงจุมพิตหน้าผากเย็นของเธอ เขาเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน “ง่วงมั้ย?”
หลินซินเหยียนส่ายหน้าบอกว่าไม่ง่วง “คุณกินข้าวรึยัง? ฉันจะให้คุณแม่ทำทิ้งไว้ให้คุณ”
“ผมกินแล้ว”
จริงๆ แล้วเขายังไม่ได้กิน เขาแค่ยังไม่อยากอาหาร
“งั้นเดี๋ยวผมเดินเป็นเพื่อนๆ “หลินซินเหยียนไม่อยากกลับห้อง เพราะเธอรู้สึกเบื่อๆ
จงจิ่งห้าวเอ่ยจบ เขาก็จูงมือเธอไปเดินเล่นข้างถนน
ในยาวค่ำคืนมีลมพัดแผ่วเบา พัดผ่านร่างกายเบาๆ ก็ทำให้ไม่รู้สึกร้อนมากเท่าไหร่
หลินซินเหยียนกุมมือของเขา พลางเอ่ยถามขึ้น “พรุ่งนี้เช้าอยู่ที่บ้านเถอะ”
จงจิ่งห้าวมองมาที่เธอ
หลินซินเหยียนพูดอย่างขบขัน “พรุ่งนี้วันที่ 1 เดือนกันยายน”
จงจิ่งห้าวพลันนึกออกทันใด เขาลืมไปเสียสนิทเลย
เขาพลาดตอนคลอดลูกทั้งสองคนแล้ว วันแรกของการเข้าเรียนประถมของพวกเขา เขาจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด
“พวกเราต้องเตรียมอะไรรึเปล่า? “จงจิ่งห้าวพลันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ลูกของเขากำลังจะเข้าเรียนชั้นประถมแล้ว
หลินซินเหยียนมองเขาปราดหนึ่ง “รอคุณนึกออก ก็ไม่ทันการแล้ว”
จงจิ่งห้าว “…….”
เธอเตรียมการต่างๆ ไว้หมดแล้ว
ตระกูลซ่งในขณะนั้น
หลังจากเสิ่นเผยซวนเดินทางจากกรมมาที่บ้านตระกูลซ่ง เขาอยากรีบจัดการเรื่องระหว่างเขาและซ่งหย่าซินให้เสร็จโดยเร็ว
ก่อนที่เขาจะพบปะคนในตระกูลซ่ง คนตระกูลซ่งก็ตกอกตกใจ บุคคลที่ไม่กลับมาเสียเนิ่นนาน เป็นผู้บัญชาการซ่งที่ตั้งสติได้ เขาดุคุณนายซ่ง “ยืนอยู่หน้าประตูทำไม? ยังไม่เชิญเขาเข้ามาอีก?”
คุณนายซ่งถึงหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะรีบเชิญเสิ่นเผยซวนเข้ามา
“เผยซวน คุณกลับมาแล้ว คุณรู้ไหมว่าช่วงที่คุณหายตัวไปหลายวันมานี้ หย่าซินเป็นห่วงคุณมากเลยนะ ตอนดึกก็นอนไม่ค่อยหลับ กินอะไรก็ไม่ลง คุณดูสิ หย่าซินซูบลงไปเยอะเลย”
คุณนายซ่งรีบพูดต่อหน้าเสิ่นเผยซวนเพื่อสร้างความประทับใจให้ลูกสาว
ซ่งหย่าซินพลันตกใจจนหลุดออกจากภวังค์เพราะเสิ่นเผยซวนไม่กลับมาเนิ่นนาน เธอมองเขาอย่างอึ้งๆ “เผยซวน……..”
เสิ่นเผยซวนมีท่าทีนิ่งดเงียบ เขาเอ่ยขอโทษ “ทำไมให้พวกคุณเป็นห่วงแล้ว”
“ดีแล้วๆ ที่คุณรอดกลับมา คุณรู้ไหมว่าตอนที่คุณหายตัวไปหลายวัน ฉันร้องไห้ไปตั้งหลายครั้ง แม้ว่าคุณกับหย่าซินจะยังไม่ได้แต่งงานกัน แต่ฉันก็นับว่าเป็นคนในครอบครัว เป็นลูกเขยของฉัน ตอนนี้พอเห็นคุณกลับมาปลอดภัย ฉันก็ดีใจมากแล้ว” คุณนายซ่งรีบจูงมือเสิ่นเผยซวนเข้ามา “นั่งก่อน กินอะไรมารึยัง? เดี๋ยวฉันทำให้กินนะ”
เสิ่นเผยซวนกลับมา ซ่งหย่าซินก็มีที่ยึดเหนี่ยวแล้ว เธอปฏิบัติต่อเสิ่นเผยซวนทั้งเย็นชาและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน
“ไม่ต้องหรกครับ ผมยังไม่หิว” เสิ่นเผยซวนเอ่ยตอบ
“เดี๋ยวแม่ไปทำให้กินนะ” คุณนายซ่งเอ่ยขึ้น
“ไม่จำเป็นครับ” เสิ่นเผยซวนตอบกลับอย่างเด็ดเดี่ยว
ผู้บัญชาการซ่งทนดูภรรยาตัวเองเสแสร้งต่อไปไม่ได้ เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “คุณสงบสติอารมณ์สักพักก่อนนะ”
เธอเคยร้องไห้เพราะการหายตัวไปของเสิ่นเผยซวนตอนไหน？เห็นๆ อยู่ว่าเป็นคนบอกให้ลูกสาวปล่อยมือเขา แล้วให้หาผู้ชายที่ดูเหมาะสมกับเธอ
เขาถอนหายใจและถามต่อ “เผยซวน เกิดอะไรขึ้น?” ทำไมหายไปนานขนาดนี้?
เสิ่นเผยซวนพูดตามความจริง เขาเอาประสบการณ์ที่ตัวเองเคยผ่านมาพูดอีกครั้งหนึ่ง เพียงแต่ซ่อนชื่อของซางหยูไว้
ผู้บัญชาการซ่งทอดถอนใจ “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันนึกว่านายตกอยู่ในอันตราย”
เสิ่นเผยซวนพูดต่อ “ผมทำให้พวกคุณต้องมากังวลเรื่องผมอีกแล้ว”
“คุณกลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว” ซ่งหย่าซินโผเข้ามากอดเสิ่นเผยซวน โดยไม่สนใจพ่อที่อยู่ตรงหน้า
เสิ่นเผยซวนร่างแข็งทื่อก่อนจะเอ่ยปากเรียกชื่อเธอ “หย่าซิน”
เขาพยายามจะผลักซ่งหย่าซิน แต่ยิ่งเขาอยากผลักเธอออกมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกอดแน่นมากเท่านั้น “คุณรู้ไหมว่าสองสามวันมานี้ ฉันอยู่ยังไง? ถ้าคุณไม่กลับมาจริงๆ ฉันคงหมดอาลัยตายอยาก”
แขนทั้งสองของเสิ่นเผยซวนไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ “ขอโทษที่ทำให้คุณเป็นห่วง หย่าซิน คุณลุกขึ้นมาก่อน”
ซ่งหย่าซินกอดรัดแน่นกว่าเดิม “ไม่ ฉันไม่ปล่อยคุณ ฉันกลัวว่า ถ้าฉันปล่อยคุณไป คุณก็จะหายไปอีก”
เสิ่นเผยซวนรู้สึกลำบากใจกับสิ่งที่ซ่งหย่าซินทำ
“หย่าซิน ผมมีเรื่องจะบอกคุณ” เขาไม่อยากพูดเยิ่นเย้อ จึงพูดกับซ่งหย่าซินอย่างกระชับชับไว
ซ่งหย่าซินเงยหน้าถาม “คุณอยากพูดอะไรกับฉัน? จะขอฉันแต่งงานเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนพูดตามความจริง “ไม่ใช่ หย่าซิน เราเลิกกันเถอะ”
สีหน้าของซ่งหย่าซินเปลี่ยนไป คุณนายซ่งที่อยู่ข้างๆ ก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเช่นกัน หล่อนตื่นเต้นมากกว่าซ่งหย่าซินอีก “เสิ่นเผยซวน คุณพูดอะไรนะ?”
เสิ่นเผยซวนลุกขึ้น และก้มตัวโค้งคำนับเพื่อขอโทษต่อหน้าผู้บัญชาการซ่งและคุณนายซ่ง “ขอโทษครับ ผมคงคบกับซ่งหย่าซินไม่ได้ ขอโทษจริงๆ ครับ”
ผู้บัญชาการซ่งไม่ได้รู้สึกแปลกใจขนาดนั้น เพราะเขารู้แต่แรกแล้วว่าเสิ่นเผยซวนไม่ชอบลูกสาวเขา ที่เสิ่นเผยซวนคบกับลูกสาวเขาคงเป็นเพราะต้องการไว้หน้าเขา
“ขอโทษแล้วจะมีประโยชน์อะไร? เห็นอยู่ชัดๆ ว่า คุณเป็นคนตอบตกลงคบกับหย่าซินของพวกเรา คุณมาพูดจากลับกลอกแบบนี้ คุณยังมีคุณธรรมอยู่ไหม? หรือว่าคุณธรรมของคุณมันถูกสุนัขกินไปแล้ว? คุณนายซ่งตวาดใส่เขา
เสิ่นเผยซวนนอกจากพูดขอโทษ เขาก็ไม่ได้พูดอะไร อย่างไรเสีย เขาก็เป็นฝ่ายที่พูดจากลับกลอกเอง
“คุณตอบตกลงคบกับหย่าซินแล้วนะ คุณจะบอกเลิกแล้วก็จะเลิกเลยไม่ได้นะ……”
“พอแล้ว!” ผู้บัญชาการซ่งฟังแล้วรู้สึกหงุดหงิด แม้รู้ว่าเสิ่นเผยซวนไม่ได้อยากคบกับลูกสาวของเขา แต่จู่ๆ เสิ่นเผยซวนเป็นฝ่ายที่ขอบอกเลิกก่อน ซึ่งเป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิด “คุณบอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น?”
ซ่งหย่าซินพูดต่อ “เพราะคุณมีผู้หญิงคนอื่นเหรอ?”
เธอจ้องหน้าเสิ่นเผยซวน เพราะเธอเข้าใจชายคนนี้ดี ในด้านของความรู้สึกของเขาคงไม่มีอะไรแบบนั้น ก็เหมือนกับตอนที่เขาตอบตกลงคบกับเธอ ในตอนนั้น เขาก็รีบแนะนำเธอให้กับคนรอบข้างเขา นับว่าเขามีความรับผิดชอบอยู่
จู่ๆ ก็ขอบอกเลิก แน่นอนว่าจะต้องมีหญิงอื่นมาปรากฏตัว อีกทั้งเขายังดูชอบผู้หญิงคนนั้น ไม่งั้น เขาคงไม่ขอบอกเลิกเธอก่อน
“พูดมาเถอะ หล่อนเป็นใคร?” ซ่งหย่าซินกำหมัดแน่นทั้งสองข้าง
เสิ่นเผยซวนได้แต่พูดว่า “ขอโทษครับ”
“ขอโทษไปก็ไม่มีประโยชน์ คำขอโทษสามารถชดเชยความเสียหายที่ลูกสาวฉันได้รับเหรอ? เสิ่นเผยซวน ฉันจะบอกคุณไว้ก่อนนะ ฉันไม่ยินยอมเด็ดขาดที่คุณทิ้งลูกสาวฉัน ไอ้เด็กอกตัญญู คุณหายตัวไป พวกเราก็อกสั่นขวัญหายกันหมด พอคุณกลับมาก็มาบอกเลิกหย่าซิน คุณยังมีความเป็นคนอยู่ไหม?”
