“เรื่องอะไรกัน?” หลินซินเหยียนมองดูลูกชายที่ยืนอยู่บนโซฟา
จงเหยียนเฉินชี้ไปที่น้องสาวที่ยังร้องไห้อยู่ “น้องเล่นเกมซ่อนแอบ แพ้ก็ร้องไห้อีกแล้ว”
“พี่ชายใจร้าย” จงเหยียนซีเช็ดน้ำตาวิ่งไปหาพ่อแม่ ฟ้องว่า “พี่ใจร้ายที่สุดเลย”
หลินซินเหยียนมองลูกสาวอยู่พูดไม่ออก
ก่อนหน้านี้ตกใจจนไม่พูดอยู่นานมาก เธอยังเป็นกังวล พอหลังจากหายแล้ว ก็เปลี่ยนกลับไปเหมือนเดิมแล้ว
“นิสัยขี้ฟ้องของเรานี่ จะแก้ได้เมื่อไหร่เนี่ย?”
จงจิ่งห้าวยื่นมือจับหัวเธอ “เล่นเกมก็ต้องรู้แพ้รู้ชนะ”
ซางหยูเก็บหมอนที่ถูกเด็กทั้งสองโยนอยู่บนพื้นตอนเล่นเกม แล้วก็ของเล่นบางส่วน ก็กระจายไปทั่วทุกที่เลย
จงเหยียนซีนึกว่าพ่อจะอยู่ข้างเธอ ต่อว่าพี่ชาย คิดไม่ถึงว่าพ่อไม่ได้เข้าข้างตัวเอง จึงเบ้ปากแล้ววิ่งกลับไป ช่วยซางหยูเก็บของเล่น
“เด็กก็อย่างนี้ตามใจไม่ได้ ถ้าคุณตามใจเธอ ไม่แน่ตอนนี้ก็ต้องร้องห่มร้องไห้อีกแล้ว” หลินซินเหยียนพูดกับผู้ชายข้างกาย
จงจิ่งห้าวหันไปมองเธอ “คุณหมายความว่าผมตามใจเธอ?”
หลินซินเหยียนพูด “ตามหรือไม่ตามใจ คุณรู้เอง”
พูดจบก็เดินไปหาซางหยู “วางไว้เถอะ ให้ป้าหยูเก็บ”
ซางหยูลุกขึ้นยืน สองมือที่เก้งก้างเล็กน้อยจับชายเสื้อไว้ “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้เหนื่อยอะไร”
หลินซินเหยียนพูดอย่างยิ้มแย้มเป็นมิตร “เพิ่งมายังไม่คุ้นเคยใช่ไหม?”
ซางหยูก้มหน้า “ก็พอได้ค่ะ”
หลินซินเหยียนดูออกว่าเธอค่อนข้างตื่นเต้น พักที่นี่ก็รู้สึกอึดอัด เพราะว่าไม่รู้จักกัน เวลาที่อยู่ด้วยกันก็ไม่นาน
“ลูกสองคนของบ้านฉันก็ค่อนข้างซน” หลินซินเหยียนพูดกับเธอเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศ และพยายามกระชับความใกล้ชิดกับเธอ ทำให้เธอไม่ต้องอึดอัดขนาดนั้น
ซางหยูยิ้มและพูดว่า “พวกเขาน่ารักมาก อีกอย่างฉลาดด้วย”
หลินซินเหยียนนั่งอยู่บนโซฟา ให้เธอนั่งด้วย
“ฉันช่วยเก็บหน่อยดีกว่า” ซางหยูนั่งอยู่ข้างหน้าตะกร้าเก็บของเล่น เก็บของเล่นพร้อมกับจงเหยียนซี
ของเล่นพวกนี้ ถูกพวกเขาทำหกตอนที่เล่นเกมซ่อนแอบ ชิ้นส่วนเล็กๆมากมายกลิ้งกระจายไปทั่วทุกทิศ
“คุณอาเสิ่นจะกลับมาเมื่อไหร่?” จงเหยียนซีเงยหน้ามองซางหยูแล้วถาม
เสิ่นเผยซวนไม่ได้โทรหาเธอ เธอก็ไม่ได้โทรหาเสิ่นเผยซวน เพราะว่าเธอรู้ว่าเสิ่นเผยซวนเพิ่งกลับมาต้องยุ่งแน่นอน มีเรื่องมากมายต้องจัดการ
เธอไม่สามารถช่วยเขาได้ ทำได้อย่างเดียวก็คือไม่เพิ่มปัญหาให้เขา
“น้าก็ไม่รู้”
จงเหยียนซีกะพริบตา “น้าเป็นแฟนคุณอาไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน?”
ซางหยูรู้สึกว่าเธอสนุกดี อายุน้อยๆท่าทางดูเหมือนรู้อะไรมากมาย
“ถึงแม้น้าจะเป็นแฟนของเขา ก็ยึดเวลาของเขาไปไม่ได้นี่? เขามีเรื่องของเขาต้องทำ”
จงเหยียนซีฟังไม่ค่อยเข้าใจ
“โลกของผู้ใหญ่ เรื่องเยอะจริงๆ แฟนก็เหมือนกันไม่นานก็เปลี่ยนคน”
รอยยิ้มบนหน้าของซางหยู เปลี่ยนไปในทันที
รู้ว่าเธอหมายถึงเธอกับซ่งหย่าซิน
“เธอยังเป็นเด็ก ไม่รู้เรื่อง” หลินซินเหยียนกลัวว่าซางหยูจะคิดมาก
ซางหยูรีบส่ายหน้า “ความจริงฉันไม่ดีเอง”
หากจะซักถามอย่างละเอียดขึ้นมา เธอก็เหมือนกับมือที่สามคนหนึ่ง แยกเสิ่นเผยซวนกับซ่งหย่าซิน
จงเหยียนเฉินช่วยน้องสาวเก็บของเล่นเข้าตะกร้าเอาไปเก็บไว้ในมุม พูดว่า “พวกเราไปห้องนอนกันเถอะ”
จงเหยียนซีพยักหน้า “คุณปู่อยู่ในห้องหนังสือใช่ไหม หนูอยากไปดูว่าพวกเขาทำอะไรกันอยู่”
“ไปเถอะ” สองพี่น้องจูงมือเดินกันไปที่ห้องหนังสือ
ตอนนี้รักกันมาก จงเหยียนซีลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้ตัวเองเพิ่งร้องไห้ไป
ซางหยูนั่งอยู่บนโซฟา มองไปที่หลินซินเหยียน “เผยซวนเคยเล่าสถานการณ์ของฉันกับคุณไหม?”
หลินซินเหยียนพูดว่า เคยเอ่ยถึง แต่ไม่ได้พูดอย่างละเอียด
ซางหยูมือสองข้างผสานกัน เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูด “ฉันไม่มีพ่อแม่ ยิ่งไม่มีฐานะครอบครัวที่ดี ไม่ได้มีความช่วยเหลืออะไรต่อเผยซวนเลย……..”
“เผยซวนไม่ใช่คนที่ต้องพึ่งคนอื่นช่วยเหลือ ถึงจะบุกเบิกการงานได้ คุณแค่ดูแลชีวิตความเป็นอยู่เขาดีๆก็พอ” หลินซินเหยียนพูดจัดเธอ
เธอรู้สึกว่าความรักเป็นเรื่องบริสุทธิ์ ขอแค่รู้ว่าในใจตัวเองชอบหรือไม่ชอบเท่านั้น อย่างอื่นไม่สำคัญเลย และไม่จำเป็นต้องใส่ใจ
คิดมากไปก็จะมัดมือมัดเท้า
ซางหยูพูดอย่างยิ้มแย้ม “ขอบคุณค่ะ”
คำพูดของหลินซินเหยียนก็ทำให้เธอคิดออกอย่างฉับพลัน ถึงจะกลับมาพร้อมกับเสิ่นเผยซวน ในใจของเธอก็ไม่ค่อยมั่นใจ ไม่รู้ว่าตัวเองทำแบบนี้ถูกหรือผิด
ตอนนี้เธอมั่นใจแล้ว เธอชอบเสิ่นเผยซวน เสิ่นเผยซวนก็ชอบเธอ
ถึงแม้ว่าทั้งสองอายุห่างกัน แต่ว่านั่นมันจะเป็นอะไรไปล่ะ?
หลินซินเหยียนตบมือเธอเบาๆ “รีบพักผ่อนเถอะ”
ซางหยูพยักหน้า
หลินซินเหยียนลุกขึ้นไปชั้นบน ผลักประตูห้องนอนออก เห็นระเบียงมีร่างคน เขาคุยโทรศัพท์อยู่ เหมือนได้ยินคำว่าหมอประมาณนี้ ใจของเธอก็เกร็งอย่างฉับพลัน เดินเบาๆเข้าไปใกล้ พยายามจะฟังให้ชัดเจนว่าเขาพูดอะไร แต่ทว่าเธอเพิ่งเข้าใกล้ จงจิ่งห้าวก็วางสาย หันตัวก็มองเห็นหลินซินเหยียนยืนอยู่ข้างหลัง อึ้งไปนิดหน่อย “คุณขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ฉันเพิ่งขึ้นมา คุณคุยโทรศัพท์กับใคร?” หลินซินเหยียนเงยหน้าถาม
จงจิ่งห้าวอาบน้ำเสร็จแล้ว ใส่ชุดนอนผ้าไหม อยู่ใกล้กัน หลินซินเหยียนได้กลิ่นหอมจากครีมอาบน้ำบนตัวเขา
“ผู้รับผิดชอบบริษัทสาขาประเทศM โทรหาผม บอกว่าเขาติดต่อกับผู้เชี่ยวชาญของศูนย์การแพทย์เมโยจะช่วยคุณตรวจ พวกเราไปบ่ายพรุ่งนี้”
หลินซินเหยียนพยักหน้า พูดว่า “ได้”
จงจิ่งห้าวกอดไหล่เธอ เดินเข้าไปในห้อง “พวกเรานอนเถอะ”
หลินซินเหยียนให้เขานอนก่อน “ฉันไปอาบน้ำ”
วันที่สอง จงจิ่งห้าวและหลินซินเหยียนตื่นเช้า เด็กทั้งสองคนก็รู้ว่าตัวเองใกล้จะเปิดเทอมแล้ว ก็ตื่นขึ้นมาแต่เช้า ซางหยูช่วยป้าหยูเตรียมอาหารเช้า
กินข้าวเสร็จ หลินซินเหยียนไปช่วยเด็กทั้งสองคนเตรียมขั้นตอนที่เกี่ยวข้องการไปโรงเรียน แบกกระเป๋าแล้ว เด็กทั้งสองคนค่อนข้างตื่นเต้น
หลินซินเหยียนหัวเราะ รู้สึกว่าพวกเขาน่ารักมาก ในกระเป๋ายังไม่มีหนังสือ ไม่รู้ว่าพวกเขาตื่นเต้นอะไรกัน
ใส่เสื้อผ้าให้พวกเขา หลินซินเหยียนถักเปียให้ลูกสาว กำชับลูกสาว “ขึ้นประถมก็เป็นเด็กโตแล้ว……..”
“เอาแต่ใจไม่ได้แล้ว ต้องรู้จักระเบียบวินัย เคารพผู้ใหญ่และรักเด็ก แม่พูดมาหลายรอบแล้ว หนูรู้ค่ะ หนูจำได้หมดแล้ว หม่ามี๊ก็ไม่ต้องพูดอีกแล้วค่ะ” จงเหยียนซีพูดอย่างทนไม่ไหว
จงเหยียนเฉินจับแก้มน้องสาว “ดูท่าทางขาดความอดทนของเธอ น่าเกลียดจังเลย”
“พี่ซิน่าเกลียด” หลินเหยียนซีไม่ชอบคนอื่นว่าเธอน่าเกลียด
หลินซินเหยียนถอนหายใจ ท่าทางเหมือนสภาพเอาเด็กสองคนนี้ไม่อยู่
ห้องอาหาร
บนโต๊ะอาหาร จงจิ่งห้าวพูดกับจงฉีเฟิงและเฉิงยู่เวิน “ผมจะพาเหยียนเหยียนไปต่างประเทศ”
“ไปเวลานี้? ตอนนี้เหยียนเหยียนไม่สะดวกออกไปมั้ง” เฉิงยู่เวินพูด
จงฉีเฟิงก็หมายความว่าอย่างนี้
อยากออกไป รอคลอดลูกเสร็จค่อยไป
จงจิ่งห้าวไม่ได้ปิดบังผู้ใหญ่ทั้งสองคน “ร่างกายของเธอไม่ค่อยดี ต้องไปทำการตรวจ”
“เรื่องอะไรกัน?” จงฉีเฟิงเป็นห่วงหลินซินเหยียน แล้วก็ลูกในท้องของเธอ
“ผมก็ยังไม่รู้ รอทำการตรวจก่อน มีผลที่ชัดเจนแล้ว ผมจะบอกพวกท่านเอง” จงจิ่งห้าวพูด
“งั้นก็ไปด้วยความวางใจเถอะ บ้านกับลูก มีพวกเราคอยดูแลให้อยู่ พวกเธอก็ไปด้วยความวางใจได้เลย” เฉิงยู่เวินพูด
จงฉีเฟิงไม่ได้มองในแง่ดีขนาดนั้น ไปถึงต่างประเทศแล้ว ต้องไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ เขาลุกขึ้น วางฝ่ามืออยู่บนไหล่ของจงจิ่งห้าว จับไว้แน่น “ดีหรือร้าย ก็ต้องบอกพ่อมาตามตรง”
จงจิ่งห้าวพูด “แน่นอนครับ”
วันนี้เปิดเทอมวันแรก จงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนเป็นคนไปส่ง คนขับรถขับรถ พวกเขาพาเด็กลูกสองคนนั่งอยู่ข้างหลัง
จงเหยียนซียิ้มแย้ม ตั้งแต่ตื่นมาตอนเช้า ใบหน้าก็มีรอยยิ้มตลอด
ท่าทางตัวเล็กคาดหวังชีวิตการเรียนชั้นประถมมาก
วันนี้หน้าประตูโรงเรียนคนเยอะมาก รถหรูจอดอยู่ข้างทางจนเต็ม ขวางถนนไว้ ยามทำหน้าที่กระจายรถและผู้คน จงเหยียนซีจูงมือจงจิ่งห้าว วิ่งไปข้างหน้า จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว “ลูกช้าๆหน่อย”
คนเยอะมากจะชนคนอื่นได้ง่าย
มีคนหนึ่งยืนอยู่หน้าอาคารเรียน กำลังมองจงเหยียนซีที่อยู่ในฝูงคน มองดูใบหน้ายิ้มแย้มของเธอ มองดูท่าทางมีความสุขของเธอ หมัดก็กำไว้อย่างแน่น
