ในใจของเขาเต็มไปด้วยความแปลกใจเดินไปถึงหน้าอาคารสำนักงาน หาออฟฟิศของผู้อำนวยการเจอ ตอนที่ยกมือกำลังจะเคาะประตู ได้ยินเสียงของซ่งหย่าซิน
“ทำไมเธอถึงคิดจะมาหาฉัน?” คนพูดเป็นเสียงของผู้หญิง ลูกสาวของผู้อำนวยการ ความสัมพันธ์ดีกับซ่งหย่าซิน
“ไม่มีธุระมาหาเธอไม่ได้เหรอ?” น้ำเสียงของซ่งหย่าซินดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวา
“ทำไม ความสัมพันธ์กับแฟนเธอไม่ราบรื่น?” ลูกสาวผู้อำนวยการดูออกว่าสีหน้าของซ่งหย่าซินไม่ค่อยดี
ซ่งหย่าซินพยักหน้า “เราอาจจะต้องเลิกกัน”
เธอไม่กล้าวุ่นวายกับเสิ่นเผยซวนอีกแล้ว กลัวมากว่าประวัติด้านลบของตัวเองในมือของเขา นั่นเป็นเรื่องอื้อฉาวที่เธอไม่กล้าเปิดเผย และเปิดเผยไม่ได้
เธอจึงได้แค่ถอนตัว
ถึงแม้ว่าในใจจะไม่พอใจ
“คนที่ชื่อซางหยูคนนั้นออกจากเมืองBแล้วไม่ใช่เหรอ? ครั้งที่แล้ว ก็ให้เธอทบทวนตัวเองต่อหน้าครูและนักเรียนทั้งหมด อับอายขายหน้า ทำไม? ยังมีหน้าแย่งผู้ชายกับเธอ?”
“ไม่ นั่นมันผู้หญิงหน้าโง่” ซ่งหย่าซินไม่รู้ว่าซางหยูกลับมาแล้ว ยังกลับมาพร้อมกับเสิ่นเผยซวน
เสิ่นเผยซวนจัดให้ซางหยูพักที่บ้านของจงจิ่งห้าวนั่นเป็นการกระทำที่ฉลากมาก ซ่งหย่าซินก็เคยสงสัย ไปที่พักของเสิ่นเผยซวนเป็นพิเศษ ปรากฏว่าไม่มีคน
เธอมาโรงเรียนก็เพราะอยากจะแน่ใจว่าซางหยูกลับมาแล้วใช่ไหม ปรากฏว่าโรงเรียนก็ไม่มีคน
“ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นออกจะฉลาด ทำไมถึงโง่ล่ะ?” ลูกสาวของผู้อำนวยการถามอย่างยิ้มแย้ม
ซ่งหย่าซินกับเธอความสัมพันธ์ดี เพราะฉะนั้นพูดจาก็ตรงมาก “เธอรู้ไหมว่าก่อนที่เขาจะไปยังเคยไปหาฉันไหม?”
“เหอะ เขาไปหาเธอทำไม?”
“รู้สึกต้อยต่ำมั้ง รู้สึกว่าตัวเองจะถ่วงเสิ่นเผยซวน บอกว่าเสิ่นเผยซวนอยู่กับฉันถึงจะมีอนาคตที่ดี หวังว่าฉันจะดีต่อเขา ความจริงฉันก็อยาก แต่ว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนแล้ว” คิดถึงทัศนคติที่แข็งกระด้างของเสิ่นเผยซวน ซ่งหย่าซินก็โมโหขึ้นมา “เธอว่าเขาจมไปแค่ครู่เดียว จมจนสมองเสื่อมไปแล้วใช่ไหม? ก่อนหน้านี้ตอบตกลงจะคบกับฉัน หลังจากกลับมาก็จะเลิกกับฉัน บอกว่าอะไรไม่เหมาะสม ไม่ชอบฉัน?”
“อาจจะไม่ชอบเธอจริงๆมั้ง” ลูกสาวผู้อำนวยการหัวเราะ
“เบื่อจริงเลย” ซ่งหย่าซินแกล้งทำเป็นโมโห
นอกประตู เสิ่นเผยซวนยืนตัวทื่อ ใบหน้าไม่ได้มีอาการมาก แต่ในใจ กลับมีความรู้สึกขึ้นมามากมาย
ที่แท้ครั้งที่แล้วที่เขามาโรงเรียนเจอซางหยูยืนทบทวนตัวเองต่อหน้าครูและนักเรียนทั้งหมดเป็นเรื่องที่ซ่งหย่าซินก่อขึ้นมา
ซางหยูจะจากไป เพราะกลัวเป็นตัวถ่วงของเขา
ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้โง่มาก
โง่จนทำให้คนปวดใจ
ยังดี เขารู้หมดแล้ว ต่อไปก็สามารถดูแลเธอได้เป็นอย่างดี
เขากำมือไว้แน่น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายผ่อนคลายไปไม่น้อย เขายกมือเคาะประตู
“ใครอ่ะ?” ลูกสาวผู้อำนวยการมาเปิดประตู เห็นว่าเป็นเสิ่นเผยซวน เธออึ้งไปนิดหนึ่ง
ไม่นานซ่งหย่าซินก็เห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเลย หรืออาจจะเป็นเพราะทำเรื่องไม่ดี ละอายใจ เพราะฉะนั้นสิ่งที่คิดได้เป็นอันดับแรกคือ เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่? ได้ยินอะไรหรือเปล่า?
“เผย เผยซวนทำไมคุณถึงมาที่นี่?” เธอยืนขึ้นจากโซฟา
เสิ่นเผยซวนสีหน้าเรียบเฉย “ผมมาหาผู้อำนวยการ มีธุระนิดหน่อย”
“เข้ามาเถอะ พ่อฉันไปประชุมแล้ว ต้องรออีกสักพักถึงจะกลับมา” ลูกสาวผู้อำนวยการหลบ ให้เขาเข้ามา
เสิ่นเผยซวนก้าวเดินเข้ามา สายตาหยุดที่หน้าของซ่งหย่าซิน เขาคิดว่าตัวเองเข้าใจเธอ อย่างไรเสียพ่อของเธอเป็นคนซื่อตรงขนาดนั้น เธอก็น่าจะเป็นคนแบบนั้น
ตอนนี้ เขาพบว่าเขาผิดแล้ว ผิดอย่ารุนแรง
“ว่างไหม พวกเราไปคุยกันข้างนอกหน่อย” เสิ่นเผยซวนพูด อยากฉวยโอกาสนี้คุยกับเธอให้ชัดเจน
“พวกคุณมีอะไรก็พูดกันในนี้ ฉันออกไปก่อน” ลูกสาวผู้อำนวยการส่งสายตาให้ซ่งหย่าซิน ความหมายก็คือให้เธอรักษาโอกาสไว้
เธอส่งสายตาให้ซ่งหย่าซินแล้วเดินออกไปจากออฟฟิศ และปิดประตูออฟฟิศ
“คุณ คุณอยากพูดอะไรกับฉัน?” ซ่งหย่าซินเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ
รู้สึกว่าเสิ่นเผยซวนเหมือนจะแบไต๋กับเธอแล้ว และแล้วความรู้สึกเธอก็ถูกแล้ว
เสิ่นเผยซวนพูดอยากเปิดอก “ผมรู้ว่าทำไมคุณถึงหย่าโดยบังเอิญ”
ซ่งหย่าซินร่างแข็งเกร็งอย่างฉับพลัน ปากแข็งไม่ยอมรับ “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดอะไร”
“คุณเข้าใจ ในใจคุณรู้ดีว่าผมพูดอะไร คุณไม่ยอมรับก็เรื่องของคุณ ผมรู้มันคือเรื่องของผม วันนี้ก็เป็นเรื่องบังเอิญ ได้ยินอะไรบางอย่างที่ไม่ควรได้ยิน เมื่อก่อนผมคิดว่าคุณน่าจะเป็นคนที่ดีมาก ตอนนี้ ผมพบว่าผมผิดไปแล้ว คุณกับผมไม่เหมาะสมกันจริงๆ”
ซ่งหย่าซินกัดริมฝีปาก “คุณแอบฟังเราคุยกัน”
“ผมพูดแล้ว ผมไม่ได้ตั้งใจจะฟัง” เสิ่นเผยซวนนั่งลง “ขอแค่คุณตกลงเลิกกัน ผมสามารถช่วยคุณรักษาความลับได้ เห็นแก่หน้าของผู้บัญชาการซ่ง ผมยินดีอภัยให้คุณหนึ่งครั้ง และเพียงครั้งเดียวเท่านั้น”
พูดไปสายตาอันเฉียบคมก็มองมา “รังแกเด็กกำพร้าที่ไร้พ่อไร้แม่คนหนึ่ง ต่ำช้ามาก”
ซ่งหย่าซินกำหมัดสองข้างไว้แน่น กัดฟันแน่น “คุณมาเพื่อสั่งสอนฉันเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนพ่นเสียงเสียดสีออกจากจมูก “ผมไม่ใช่พ่อแม่คุณ แน่นอนว่าไม่มีสิทธิ์สั่งสอนคุณ ผมแค่เสียใจแทนผู้บัญชาการซ่ง ถ้าท่านรู้พฤติกรรมของคุณ ต้องเสียใจมากแน่ ถ้ารู้ว่าผมรู้ ก็ต้องรู้สึกอับอายขายหน้าแน่นอน คุณน่าจะรู้ พ่อของคุณเปิดเผยบริสุทธิ์มาตลอด เป็นคนรักศักดิ์ศรีเป็นพิเศษ”
ซ่งหย่าซินรู้อยู่แล้ว ก็เพราะว่ารู้ ถึงกลัวจะมีคนรู้
ในใจเธอรู้ดี เธอหมดหนทางจะเดินแล้ว จึงต้องตกลงกับคำแนะนำของเสิ่นเผยซวน
“ฉันตอบตกลงคุณ พวกเราเลิกกันอย่างสันติ แต่ว่าคุณต้องตกลงกับฉัน เรื่องที่คุณรู้ต้องเก็บเป็นความลับ ห้ามให้คนอื่นรู้”
“ได้”
เสิ่นเผยซวนตอบตกลงทันที
เป้าหมายของเขาคือจบความสัมพันธ์กับซ่งหย่าซิน ไม่อยากทำให้เรื่องแข็งทื่อตั้งแต่แรก เพื่อศักดิ์ศรีของผู้บัญชาการซ่ง เขาก็ยินดีรักษาความลับ
“ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ ความใจกว้างทั้งหมดของผมในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะพ่อของคุณ” สีหน้าของเสิ่นเผยซวนเย็นชาเป็นพิเศษ ซ่งหย่าซินเห็นสีหน้าแบบนี้ของเสิ่นเผยซวนเป็นครั้งแรก ใจของเธอหดไปทีหนึ่งอย่างแรง หยิบกระเป๋าบนโซฟาแล้ววิ่งออกไป
