“เรื่องที่ซางหยูกลับไปเรียนแล้วไง” ลูกสาวของผู้อำนวยการได้ยินเรื่องมาจากผู้อำนวยการเองเลย
หลังจากที่รู้เรื่อง เธอก็รีบโทรมาหาซ่งหย่าซินทันที
ซ่งหย่าซินแข็งทื่อไปทั้งตัว ซางหยูกลับมาแล้ว?
นั่นก็หมายความว่า สิ่งที่เสิ่นเผยซวนพูดเป็นความจริง ผู้หญิงที่อยู่ในรถไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเขา
ที่เขาเลิกกับเธอ และตรวจสอบประวัติในอดีตของเธอ
ก็เป็นเพราะซางหยูกลับมาเหรอ?
ตัวของซ่งหย่าซินสั่นไปหมด เธอโกรธ และโมโหมากๆ ก่อนหน้านี้เธอเคยพูดไปแล้ว ว่าเธออยากให้ตัวเองได้คบกับเสิ่นเผยซวน แต่อยู่ดีๆ ก็มาปรากฏตัวตอนนี้ เธอต้องการจะสื่ออะไร?
อยากเจอแกล้งเธอเล่นเหรอ?
ยิ่งนึกถึงซ่งหย่าซินก็ยิ่งโมโห
“ฉันรู้แล้ว” ถ้าเก็บความโกรธไว้ก่อนจะตอบคนในสาย
ลูกสาวของผู้อำนวยการยิ้ม “ฉันแค่อยากจะบอกเธอ ทำไมเสิ่นเผยซวนถึงได้เลิกกับเธอ ฉันว่าเธอก็ยอมแพ้เถอะ ผู้ชายมีมากมาย ถึงแม้ว่าเสิ่นเผยซวนจะเก่งมาก แต่คนที่เก่งก็ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว”
ลูกสาวของผู้อำนวยการรู้สึกว่า การคบกับผู้ชายที่แข็งทื่อมันไม่มีความสุขอยู่แล้ว สู้ยอมแพ้จะดีเสียกว่า
ซ่งหย่าซินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันรู้แล้ว”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันวางก่อนนะ”
สายถูกตัดไป ซ่งหย่าซินขับรถจากไปด้วยความโกรธ
เสิ่นเผยซวนขับรถกลับไปที่บ้านพัก ทุกคนยังไม่ได้นอน ในห้องอาหารเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว จงฉีเฟิงกำลังสอนการบ้านจงเหยียนซีอยู่ ส่วนจงเหยียนเฉินก็อยู่เป็นเพื่อนจวงจื่อจิ่น
เสิ่นเผยซวนเดินเข้าไปในห้องครัว ซางหยูกำลังหั่นผลไม้อยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยู่ที่บ้านพักได้ไม่นาน แต่ไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอก็เข้าใจถึงความเคยชินของคนในบ้าน
“เรื่องที่ซางหยูกลับไปเรียนแล้วไง” ลูกสาวของผู้อำนวยการได้ยินเรื่องมาจากผู้อำนวยการเองเลย
หลังจากที่รู้เรื่อง เธอก็รีบโทรมาหาซ่งหย่าซินทันที
ซ่งหย่าซินแข็งทื่อไปทั้งตัว ซางหยูกลับมาแล้ว?
นั่นก็หมายความว่า สิ่งที่เสิ่นเผยซวนพูดเป็นความจริง ผู้หญิงที่อยู่ในรถไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเขา
ที่เขาเลิกกับเธอ และตรวจสอบประวัติในอดีตของเธอ
ก็เป็นเพราะซางหยูกลับมาเหรอ?
ตัวของซ่งหย่าซินสั่นไปหมด เธอโกรธ และโมโหมากๆ ก่อนหน้านี้เธอเคยพูดไปแล้ว ว่าเธออยากให้ตัวเองได้คบกับเสิ่นเผยซวน แต่อยู่ดีๆ ก็มาปรากฏตัวตอนนี้ เธอต้องการจะสื่ออะไร?
อยากเจอแกล้งเธอเล่นเหรอ?
ยิ่งนึกถึงซ่งหย่าซินก็ยิ่งโมโห
“ฉันรู้แล้ว” ถ้าเก็บความโกรธไว้ก่อนจะตอบคนในสาย
ลูกสาวของผู้อำนวยการยิ้ม “ฉันแค่อยากจะบอกเธอ ทำไมเสิ่นเผยซวนถึงได้เลิกกับเธอ ฉันว่าเธอก็ยอมแพ้เถอะ ผู้ชายมีมากมาย ถึงแม้ว่าเสิ่นเผยซวนจะเก่งมาก แต่คนที่เก่งก็ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว”
ลูกสาวของผู้อำนวยการรู้สึกว่า การคบกับผู้ชายที่แข็งทื่อมันไม่มีความสุขอยู่แล้ว สู้ยอมแพ้จะดีเสียกว่า
ซ่งหย่าซินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันรู้แล้ว”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันวางก่อนนะ”
สายถูกตัดไป ซ่งหย่าซินขับรถจากไปด้วยความโกรธ
เสิ่นเผยซวนขับรถกลับไปที่บ้านพัก ทุกคนยังไม่ได้นอน ในห้องอาหารเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว จงฉีเฟิงกำลังสอนการบ้านจงเหยียนซีอยู่ ส่วนจงเหยียนเฉินก็อยู่เป็นเพื่อนจวงจื่อจิ่น
เสิ่นเผยซวนเดินเข้าไปในห้องครัว ซางหยูกำลังหั่นผลไม้อยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยู่ที่บ้านพักได้ไม่นาน แต่ไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอก็เข้าใจถึงความเคยชินของคนในบ้าน
ใช้เวลานานกว่าเขาจะหาหัวข้อสนทนาอันใหม่ “คุณกำลังหั่นอะไรอยู่?”
ซางหยูมองดูสัปปะรดที่อยู่ข้างล่างมีดปลอกผลไม้ เธอกระพริบตา “คุณรู้จักไหมสัปปะรด?”
เสิ่นเผยซวน “…”
ถ้าเขาไม่รู้จักก็คงจะเป็นคนโง่แล้ว เขาก็แค่อยากจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาที่ทำให้เขาพูดอะไรไม่ออกก็เท่านั้นเอง คิดไม่ถึงเลย แค่เปิดปากพูดมันก็ทำให้เขารู้สึกเขินอายอีกแล้ว
ซางหยูยิ้ม ก่อนจะยื่นผลไม้ชิ้นหนึ่งไปที่ริมฝีปากของเขา “คุณลองชิมสิ”
เสิ่นเผยซวนอ้าปากด้วยท่าทีที่แข็งทื่อ
ซางหยูยิ้มหวาน ก่อนจะถามว่า “อร่อยไหม?”
“หวาน” เสิ่นเผยซวนพูด
ซางหยูมองดูริมฝีปากที่ขยับของเขา แล้วเธอก็เห็นว่าไม่มีใครอยู่ตรงหน้าประตู เธอจึงเขย่งเท้าขึ้นไปจูบตรงข้างริมฝีปากของเขา จากนั้นก็ถามว่า “ฉันหวาน หรือว่าสัปปะรดหวาน?”
เสิ่นเผยซวนรู้สึกแค่ว่าตรงข้างริมฝีปากยังยังมีความอบอุ่นหลงเหลืออยู่ สัมผัสที่นุ่มนวลยังไม่จางหาย ความตึงเครียดและการเต้นของหัวใจในตอนที่เธอจูบมันก็ยังไม่สงบลง เขาพูดตะกุกตะกักอยู่นาน สุดท้ายก็พูดอะไรไม่ออกมา
ซางหยูชอบดูท่าทีที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดีของเขาแบบนี้เนี่ยแหละ ดูบื่อๆ แล้วก็ดูตลก
“ฉันหั่นเสร็จแล้ว” ซางหยูเอาผลไม้ที่หันเสร็จแล้ววางในจาน ก่อนจะยกไปวางไว้ในห้องอาหาร เธอเคยเห็นเชฟหลายคนจัดจานอาหาร ดังนั้นเธอก็เลยจัดเรียงผลไม้อย่างสวยงามเลย อีกอย่างจานในบ้านก็ดูสวย ดังนั้น เวลามองไปก็ดูสบายตา
เสิ่นเผยซวนพูด “คุณนี่เป็นหลายอย่างเลยนะ”
“เรื่องที่ซางหยูกลับไปเรียนแล้วไง” ลูกสาวของผู้อำนวยการได้ยินเรื่องมาจากผู้อำนวยการเองเลย
หลังจากที่รู้เรื่อง เธอก็รีบโทรมาหาซ่งหย่าซินทันที
ซ่งหย่าซินแข็งทื่อไปทั้งตัว ซางหยูกลับมาแล้ว?
นั่นก็หมายความว่า สิ่งที่เสิ่นเผยซวนพูดเป็นความจริง ผู้หญิงที่อยู่ในรถไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเขา
ที่เขาเลิกกับเธอ และตรวจสอบประวัติในอดีตของเธอ
ก็เป็นเพราะซางหยูกลับมาเหรอ?
ตัวของซ่งหย่าซินสั่นไปหมด เธอโกรธ และโมโหมากๆ ก่อนหน้านี้เธอเคยพูดไปแล้ว ว่าเธออยากให้ตัวเองได้คบกับเสิ่นเผยซวน แต่อยู่ดีๆ ก็มาปรากฏตัวตอนนี้ เธอต้องการจะสื่ออะไร?
อยากเจอแกล้งเธอเล่นเหรอ?
ยิ่งนึกถึงซ่งหย่าซินก็ยิ่งโมโห
“ฉันรู้แล้ว” ถ้าเก็บความโกรธไว้ก่อนจะตอบคนในสาย
ลูกสาวของผู้อำนวยการยิ้ม “ฉันแค่อยากจะบอกเธอ ทำไมเสิ่นเผยซวนถึงได้เลิกกับเธอ ฉันว่าเธอก็ยอมแพ้เถอะ ผู้ชายมีมากมาย ถึงแม้ว่าเสิ่นเผยซวนจะเก่งมาก แต่คนที่เก่งก็ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว”
ลูกสาวของผู้อำนวยการรู้สึกว่า การคบกับผู้ชายที่แข็งทื่อมันไม่มีความสุขอยู่แล้ว สู้ยอมแพ้จะดีเสียกว่า
ซ่งหย่าซินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันรู้แล้ว”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันวางก่อนนะ”
สายถูกตัดไป ซ่งหย่าซินขับรถจากไปด้วยความโกรธ
เสิ่นเผยซวนขับรถกลับไปที่บ้านพัก ทุกคนยังไม่ได้นอน ในห้องอาหารเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว จงฉีเฟิงกำลังสอนการบ้านจงเหยียนซีอยู่ ส่วนจงเหยียนเฉินก็อยู่เป็นเพื่อนจวงจื่อจิ่น
เสิ่นเผยซวนเดินเข้าไปในห้องครัว ซางหยูกำลังหั่นผลไม้อยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยู่ที่บ้านพักได้ไม่นาน แต่ไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอก็เข้าใจถึงความเคยชินของคนในบ้าน
