สองมือที่อยู่ข้างลำตัวไม่รู้จะวางไหนดี
ลิฟต์หยุดลงอย่างรวดเร็ว เสิ่นเผยซวนให้เธอเข้าไปก่อน เธอเดินเข้าไปยืนอยู่มุมหนึ่ง เสิ่นเผยซวนเข้ามากดลงไปชั้นล่าง ยืนอยู่ข้างๆเธอ
ซางหยูค่อยๆมองเขา ใบหน้าเขาไม่มีสีหน้าอะไร ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
เธอลองพูดคุยออกมา “พวกคุณดูรักกันดีจัง”
เสิ่นเผยซวนสักพักก็เข้าใจเธอหมายถึงอะไร พยักหน้า “อืม”
เสียงดัง ติ๊ง ลิฟต์หยุดลง เสิ่นเผยซวนออกจากลิฟต์ไปก่อน ซางหยูตามมาทีหลัง
เสิ่นเผยซวนเปิดประตู เดินเข้าไปในห้อง ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง กลับใจตรงกันพูดออกมาพร้อมกัน
“คุณก่อน…”
“คุณอาบน้ำก่อนเถอะ”
ทั้งสองสบตากันแล้วยิ้ม ซางหยูพูดด้วยรอยยิ้ม “บนตัวมีแต่กลิ่นหม้อไฟ คุณอาบน้ำก่อนเถอะ ฉันอยากรอสักพักค่อยอาบ”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า
เธอเดินไปหน้าโซฟาห้องโถงและนั่งลง ในใจไม่สามารถสงบลงได้ ไม่ว่าจะคิดเตรียมใจมายังไง ก็ไม่สามารถไม่คิดอะไรได้
อีกอย่างยิ่งคิด เนื้อหาก็ยิ่งบรรยายไม่ได้ เธอหน้าแดง ตบหัวของตัวเอง คิดอะไรน่ะ?
เพื่อเบนความสนใจ เธอเอื้อมมือหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวี
เธอกดเปลี่ยนช่อง แต่ว่าเปลี่ยนไปสิบกว่าอันก็ยังไม่มีรายการไหนที่เธอชอบ
ขณะนั้น ในห้องอาบน้ำมีเสียงน้ำดังออกมาซ่าๆ
เธอหันหน้าไปมอง เห็นเพียงแค่เงาร่างสูงใหญ่มัวๆผ่านกระจกฝ้า
เผลอคิดไปถึงรูปร่างท่อนบนที่แข็งแกร่งตอนเปลือยของเขา
แก้มก็แดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้สึกว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ คิดเรื่องอะไรแบบนี้ได้
“อา อา—— ” เธอไม่ชอบตัวเองที่คิดฟุ้งซ่าน แต่ว่าเธอก็หยุดตัวเองไม่ให้คิดฟุ้งซ่านไม่ได้ หงุดหงิดจนหยิบหมิอนอิงจากบนโซฟาขึ้นมา เคล้นเล่นมั่วซั่วรอบหนึ่ง
จากนั้นก็ไม่ได้สังเกตว่าเสียงน้ำจากในห้องน้ำหยุดลงตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอยังระบายอารมณ์อย่างมั่วซั่ว อยากให้ตัวเองสงบลง ไม่ต้องคิดอะไรเลอะเทอะ แต่ทว่า…
“คุณทำอะไรน่ะ?” เสิ่นเผยซวนมองเธออย่างงุนงง
ซางหยูที่ผมยุ่งเหยิงเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นเสิ่นเผยซวนอยู่ตรงหน้าเธอ
เห็นเสิ่นเผยซวนสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว คาดว่าคงจะยังไม่ได้เช็ดตัว คอเสื้อเปิดกว้าง ยังมีหยดน้ำระยิบระยับ ภายใต้แสงไฟ ทำให้เป็นประกายบางๆ ค่อยๆไหลลงไปตามเส้นของแผงอกแข็งแกร่ง หายไปภายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว
เห็นรูปร่างของเขา หน้าของซางหยูก็แดงยิ่งขึ้น
เขาอาบน้ำเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่?
ซางหยูกะพริบตา เมื่อกี้เขาเห็นตัวเองท่าทางเหมือนคนบ้าแล้ว?
“คุณ คุณอาบเสร็จเมื่อไหร่?” ซางหยูกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง ถามอย่างตะกุกตะกัก
“พึ่งอาบเสร็จ คุณเป็นอะไร ไม่สบายหรอ?”
ซางหยูรีบส่ายหน้า “เปล่า ฉัน ฉัน——ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”
คิดในหัวอยู่นาน ก็หาคำอธิบายที่เหมาะสมไม่ได้ หาข้ออ้างอย่างอ้ำๆอึ้งๆ พูดจบก็ลุกขึ้นแล้ววิ่ง
จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องอาบน้ำและปิดประตูอย่างไว
กระจกในห้องอาบน้ำมีระบบไล่ฝ้า ไม่ถูกไอน้ำทำให้ขุ่นมัว เธอสามารถเห็นหน้าตัวเองแดงเหมือนก้นลิงชัดเจน
เธอสีหน้าเขินอาย รู้สึกว่าตัวเองน่าขายหน้า น่าขายหน้าที่สุดเลย
อดไม่ได้อยากจะแทรกแผ่นดินหนี
น่าขายหน้าชะมัด
เสิ่นเผยซวนจะคิดว่าเธอเป็นโรคประสาทมั้ยนะ?
อ๊า อ๊า วันสำคัญขนาดนี้ เธอทำเรื่องโง่ๆแบบนี้ได้ยังไงกันนะ?
เธอรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่น่าขายหน้าสุดๆเรื่องหนึ่ง
“ซางหยูนะ ซางหยู ทำไมเธอทำให้ตัวเองน่าอายแบบนี้ ในวันแบบนี้นะ?” ซางหยูเกลียดที่ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้ เธอจะไม่ทำเรื่องแบบนี้แน่นอน
ก๊อก ก๊อก——
ประตูห้องอาบน้ำมีเสียงเคาะดังขึ้น
สติของเธอหลุดกระเจิง มองไปทางประตูถามว่า “มี มีธุระอะไรหรอ?”
เสิ่นเผยซวนยืนหน้าประตู พูดว่า “เสื้อคลุมอาบน้ำด้านในผมสวมไปแล้ว ผมไปหยิบมาให้คุณอีกตัว แต่ก็เป็นของผมนะ คุณสวมอาจจะใหญ่ไปนิดหน่อยนะ”
ซางหยูมองดู ในตู้ไม่มีจริงด้วย มีแค่ผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืน เธอเปิดประตู เสิ่นเผยซวนยื่นเสื้อคลุมอาบน้ำเข้ามาให้
ตอนที่ซางหยูหยิบ เขาไม่ได้ปล่อยมือทันที ถามอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว “เมื่อกี้คุณเป็นอะไร?”
ซางหยู “……”
อีคิวนี้นี่นะ
น่ากังวล
มองไม่ออกว่าเธออึดอัดมากแค่ไหนงั้นหรอ?
ยังจะถามอีก???
ซางหยูปิดหน้า “ฉันแค่คิดว่าต้องอยู่ค้างคืน ฉันอาย เข้าใจมั้ย?”
สีหน้าของเสิ่นเผยซวนเปลี่ยนไปทันที แน่นอนว่า เขาถึงจะตระหนักได้ว่าตัวเองไม่ควรถาม
เขาก็แค่นึกว่าเธอไม่สบาย
“เธออาบน้ำก่อน” เสิ่นเผยซวนหมุนตัวเดินจากไป
ซางหยูหลังจากพูดออกมาแล้วก็ไม่เขินแล้ว
เธอปิดประตูห้องอาบน้ำเพื่ออาบน้ำ แล้วยังสระผมด้วย หลังจากเป่าแห้งแล้ว ก็ยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจก
เด็กสาวในกระจก งดงามแล้วก็อายุน้อย รูปร่างดี เธอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เด็กสาวในกระจก ยิ้มหวานแล้ว
เธอสูดหายใจเข้าลึก ราวกับเตรียมพร้อมแล้ว จากนั้นก็เปิดประตูห้องอาบน้ำเดินออกไป
เสิ่นเผยซวนนั่งดูทีวีบนโซฟา ที่จริงแม้ว่าทีวีจะเปิดอยู่ แต่เขากลับไม่ได้ดู ถึงขั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารายการเล่นถึงไหนแล้ว
พอได้ยินเสียงเปิดประตู เขาก็มองไปทันที
ผมยาวของซางหยูปล่อยลงมา หวีเรียบตรง ห้อยสลวยอยู่ข้างหลัง เสิ่นเผยซวนสวมเสื้อคลุมอาบน้ำยาวถึงเข่า เธอสวมยาวถึงข้อเท้า คลุมไว้อย่างมิดชิด เธอจับสายคาดเอวของเสื้อคลุมอาบน้ำ ถามเบาๆว่า “คุณดูอะไรหรอ?”
สายตาของเสิ่นเผยซวนหันกลับไปที่หน้าจอทีวี ข้างบนเป็นหนังต่างประเทศเรื่องหนึ่ง ไม่ได้แสดงชื่อของหนัง
“หนังมั้ง” เสิ่นเผยซวนหยิบน้ำบนโต๊ะขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก
ซางหยูเดินเข้ามานั่งข้างเขา ถามว่า “คุณชอบดูหนังแบบไหนหรอ?”
เสิ่นเผยซวนพูด “ผมก็ไม่รู้”
เขาไม่ค่อยดู
ซางหยูอ้อทีหนึ่ง จากนั้นก็เข้าสู่ความเงียบ
จากนั้นก็ยังคงเงียบ
บรรยากาศซับซ้อนเข้าใจยาก ทั้งสองคนต่างก็อยากจะพูดออกมา แต่ว่าก็เหมือนจะหาหัวข้อสนทนาไม่ได้ บรรยากาศอึดอัดผิดปกติ
“คุณหิวน้ำมั้ย? ผมเทน้ำให้คุณ?” จู่ๆเสิ่นเผยซวนก็ถามขึ้น
ซางหยูส่ายหน้า “ฉันไม่หิว”
จากนั้นทั้งสองก็จ้องไปที่หน้าจอทีวี ในใจกลับยุ่งเหยิงเต็มไปด้วย
ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
เข้าใจชัดเจน แต่พูดยาก
นาฬิกาบนผนังเดินติ๊กๆๆ
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ
ซางหยูเงยหน้ามองแปปหนึ่ง ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว
เธอหันไปมองทางเสิ่นเผยซวน “ปกติคุณนอนกี่โมง?”
เสิ่นเผยซวนตอบ “ปกติตอนกลางคืนถ้าไม่มีธุระอะไรก็ประมาณ5ทุ่ม”
“ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว” ซางหยูกำมือแน่น
ในใจคิด ผู้ชายคนนี้นี่นะ อะไรก็ต้องให้เธอเริ่มก่อนหรอ?
จะต้องให้เธอใจกล้าเหมือนผู้ชายงั้นหรอ?
เสิ่นเผยซวนรู้สึกคอแห้งมาก ดื่มน้ำอีกหนึ่งจิบ กินน้ำหมดขวดแล้วก็ยังไม่หาย
เขาหันไปมองซางหยู ใบหน้านิ่งตึง ราวกับกำลังพยายามบังคับปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายที่เขาควบคุมไม่ได้ “เราไปนอนกันเถอะ”
