หลินซินเหยียนก้มหน้าไม่พูด ตกตะลึงกับคำพูดของยู่ซิ่วมาก
ครั้งก่อนเขาบอกว่าเขาถอนหมั้นแล้ว เธอไม่ได้จริงจัง แค่ฟังเฉยๆ คิดไม่ถึงว่าเขาถอนหมั้นจริงๆ
“หลังจากที่เขาไปประเทศA กลับมาก็จะถอนหมั้น พ่อของเขาโกรธมาก ความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่ดีมาก กับสิ่งนี้ก็ทะเลาะกันและจบไม่สวย”
นึกถึงความสัมพันธ์กับจงจิ่งห้าว ยู่ซิ่วก็ทำอะไรไม่ได้
มือของหลินซินเหยียนประสานกันแน่น “คุณ คุณรู้ได้อย่างไร?”
รู้ได้อย่างไรว่าหลังจากที่จงจิ่งห้าวพบเธอ ก็จะถอนหมั้น?
“เขาถอนหมั้นอย่างกะทันหัน พ่อของเขาโกรธมาก ให้ลุงเฟิ๋งที่บ้านไปสืบ มิฉะนั้นฉันก็ไม่มาหาเธอ” ยู่ซิ่วพูดความจริง
หลินซินเหยียนระงับความรู้สึกในใจ พูดนิ่งๆ “วันนี้คุณมา…”
“ฉันไม่ได้มีความหมายอื่น ก็แค่อยากดูเธอ ตอนแรกให้ลุงเฟิ๋งตรวจสอบเรื่องนี้ เพื่อห้ามจงจิ่งห้าวถอนหมั้นจริงๆ แต่เขาใช้วิธีทำร้ายตัวเอง ถอนการหมั้นครั้งนี้ ใครก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ผู้หญิงที่ตามเขามานาน เขายังสามารถไม่สนใจได้ คิดว่าใจแข็งแล้วจริงๆ พ่อเขาก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ทำได้แค่นี้” ยู่ซิ่วมองหลินซินเหยียน
“ฉันมาหาเธอ เป็นความหมายของฉันเอง ไม่มีใครรู้”
สำหรับเธอ จงจิ่งห้าวถอนหมั้นอย่างเฉียบขาดขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะหลินซินเหยียนแน่นอน
รู้ว่าจงจิ่งห้าวถอนหมั้นเพราะอดีตภรรยาของเขา เธอก็สงสัย อยากเห็นว่าอดีตภรรยาของจงจิ่งห้าวเป็นผู้หญิงแบบไหน
ตอนแต่งงานไม่เห็น ตอนนี้ลุงเฟิ๋งพบข้อมูลพอดี จึงมาหาเธอ
หลินซินเหยียนตั้งตัวไม่ทันเล็กน้อย เดิมทีคิดว่าเธอมาหาตัวเองเพื่อให้ออกจากจงจิ่งห้าว ให้เขาหมั้นกับเหอรุ่ยหลินต่อ จึงมาหาเธอ
ใครจะรู้ ว่าไม่ใช่
ยู่ซิ่วดูออกว่าหลินซินเหยียนสับสน ยิ้ม “เธอแต่งงานกับจงจิ่งห้าวไม่นาน อาจจะไม่รู้นิสัยของเขา เขาจะทำอะไร ใครก็ห้ามไม่ได้ การถอนหมั้นครั้งนี้จิ่งห้าวไม่อนุญาต แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ประนีประนอม”
หลินซินเหยียนตาพริ้ม มุมปากยิ้มบางๆ อย่างทำอะไรไม่ได้ เธอแต่งงานกับจงจิ่งห้าวไม่นาน ใช้เวลาร่วมกันก็ไม่นาน แต่การกระทำของเขา ก็เคยได้รับประสบการณ์
ตัวอย่างเช่นการกลับประเทศครั้งนี้ของเธอ
หากจงจิ่งห้าวไม่มาขัดขาระหว่างกลาง เธอก็อาจจะไม่กลับมา
เห็นได้ชัด เรื่องที่เขาจะทำ ไม่ว่าใช้วิธีอะไร ก็จะบรรลุเป้าหมาย
“วันนี้รบกวนแล้ว” ยู่ซิ่วลุกขึ้น “ฉันออกมานานแล้ว ต้องกลับไปแล้ว”
หลินซินเหยียนก็ลุกขึ้นตาม “ฉันส่งคุณออกไป”
ยู่ซิ่วยิ้มและไม่ปฏิเสธ
“ระวังด้วยนะคะ” เดินออกจากห้องทำงาน บนพื้นของด้านนอกมีอุปกรณ์ตกแต่ง ทำให้หกล้มได้ง่าย หลินซินเหยียนพูดเตือน
ยู่ซิ่วมองไปที่หลินซินเหยียน ยิ้มอย่างอ่อนโยน ความประทับใจการเจอหลินซินเหยียนครั้งแรกมาก “ฉันหวังว่า เรื่องที่เราเจอกัน เธออย่าบอกคนอื่น”
ความสัมพันธ์ของเธอและจงจิ่งห้าวไม่ดี
ถ้าให้เขารู้ว่าตัวเองพบหลินซินเหยียน กลัวจะเกิดความเข้าใจผิดที่ไม่ควรมี
“ฉันทราบแล้ว ฉันจะไม่บอกใคร” หลินซินเหยียนตกลง
เดินออกจากร้าน คนขับรถเห็นเธอออกมา รีบเปิดประตูรถ “คุณหญิง”
ยู่ซิ่วขึ้นรถ คนขับรถปิดประตู เลื่อนหน้าต่างลง เธอมองหลินซินเหยียน “ฉันไม่เคยเห็นจงจิ่งห้าวห่วยใยผู้หญิงคนไหนขนาดนี้”
หัวใจเหมือนถูกชาคูดิงที่มีน้ำส้มสายชูผสม ขมและเปรี้ยว ทำให้เธอขัดแย้งมาก
รู้ว่าจงจิ่งห้าวถอนหมั้นจริงๆ และยังเพราะเธอ บอกว่าไม่รู้สึกนั้นเป็นการโกหก
แต่ความรู้สึกที่เธอมีต่อจงจิ่งห้าว ตัวเธอเองก็ไม่แน่ใจ
ยู่ซิ่วยังอยากพูดอะไร แต่คำพูดถึงปากก็ตีโค้งกลับ “แม่ของเขาเสียชีวิตเร็ว ใจที่มีต่อฉัน…ถ้าเป็นไปได้ รบกวนเธอดูแลเขาหน่อย”
หลินซินเหยียนเม้มปาก ไม่กล้าตกลงง่ายๆ
ดูแลเขา?
ต่อให้เขาถอนหมั้นแล้ว พวกเขาก็เป็นไปไม่ได้
ระหว่างพวกเขามีเรื่องและคนกันไว้เยอะมาก
“เขามีคนดูแล ฉันก็ช่างเถอะค่ะ” หลินซินเหยียนปฏิเสธ
ยู่ซิ่วถอนหายใจ อย่างไรก็ตามทั้งสองหย่ากันแล้ว จะคืนดีก็ต้องมีกระบวนการ จึงเปลี่ยนเรื่องคุย พูดด้วยรอยยิ้ม “เอาเถอะ ใช่สิ ร้านเธอเปิดเมื่อไร อย่าลืมส่งใบเชิญให้ฉันนะ”
“ได้ค่ะ” หลินซินเหยียนก็ยิ้ม
“ไปเถอะ” ยู่ซิ่วออกคำสั่งเบาๆ
“ครับ คุณหญิง” คนขับรถรีบขับรถออกไป
หลินซินเหยียนยืนอยู่ข้างถนน มองรถที่ออกไปไกล ไม่เข้าใจคนแบบยู่ซิ่วเล็กน้อย
ในปากของป้าหยู รู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับจงจิ่งห้าวไม่ดี
เธอคิดว่า แม่เลี้ยงของจงจิ่งห้าวจะเหมือนผู้หญิงแบบเสิ่นซิ่วฉิง มีใบหน้าที่สวยงาม แต่ว่า จิตใจโหดเหี้ยม
แต่พอได้สัมผัส ไม่เหมือนกันเลย
ความรู้สึกที่เธอให้คืออ่อนโยน สง่างามมาก ไม่เหมือนพวกมือที่สามที่ชอบสวยงาม
ไม่เหมือนกันเลย
แทบจะล้มล้างการรับรู้ของเธอเกี่ยวกับมือที่สาม
“พี่หลิน” ฉินยาเดินออกมาจากร้าน ยืนข้างๆ หลินซินเหยียน ถามอย่างสงสัย “หล่อนมาหาเธอทำไมเหรอ?”
ไม่ใช่เพราะวิธีการของจงจิ่งห้าว ไม่ถอนหมั้น การพบกันครั้งนี้อาจจะให้เธอแยกกับจงจิ่งห้าว
แต่ที่ตลกคือ เธอไม่เคยคบกับจงจิ่งห้าว
แต่ในสายตาคนอื่น เธอกลับเป็นคนที่ทำให้จงจิ่งห้าวถอนหมั้น
เธอถูกกล่าวหาผิดหรือไม่?
หล่อนบอกว่าปิดบังทุกคน น่าจะแค่อยากพบเธอมั้ง
“ไม่มีอะไร” หลินซินเหยียนหันมามองฉินยา “พี่เลี้ยงข้าวเธอ?”
“ดีสิ” ฉินยากอดหลินซินเหยียน “ฉันเหนื่อยจะตายแล้ว การตกแต่งก็ให้ฉันดู เธอต้องให้รางวัลฉัน เธอไม่ใช่แค่ต้องเลี้ยงฉัน ยังต้องเลี้ยงฉันด้วยอาหารมื้อใหญ่ ถึงจะถือว่าให้รางวัลฉัน”
แม้ปากเธอจะบ่น แต่ใบหน้าไม่มีร่องรอยที่บ่นเลย แต่เป็นท่าทางที่ดีใจ
มื้อเที่ยงมีที่ลงแล้ว ไม่ดีใจได้ยังไง
“ได้ เธอเลือกที่เลยนะ” หลินซินเหยียนตกลง รู้ว่าเธอล้อเล่น แต่ว่าเธอเหนื่อยจริงๆ
ในร้านส่วนมากเธอจะเป็นคนดู
“จริงเหรอ ฉันเลือกร้าน?” ฉินยาถามด้วยรอยยิ้ม
“จริงสิ” หลินซินเหยียนก็ยิ้ม ตอบอย่างแน่วแน่ “เลี้ยงข้าวเธอ ฉันจะโกหกอีกเหรอ”
“เย้” ฉินยาชูมือเล็กๆ ชี้ไปที่โรงแรมคังถิงที่อยู่ไม่ไกลจากตรงข้าม “ฉันจะไปกินที่นั่น”
“……”
“ทำไมเสียดายแล้ว?” ฉินยากอดหลินซินเหยียน วางคางไว้บนไหล่ของเธอแล้วออดอ้อน “พี่หลิน เธอจะขี้เหนียวแบบนี้ไม่ได้ เธอตกลงกับฉันแล้ว”
“อืม ฉันตกลงแล้ว ก็ทำได้แน่นอน ไปเถอะ” เธอเงินได้ไม่น้อย แต่ว่ามีลูกสองคน เพื่อลูก เธอประหยัดมากไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือย
นอกจากบนตัวลูกสองคน ถึงจะไม่ตระหนี่แม้แต่นิด เปิดกระเป๋าอย่างใจกว้าง
เธอขี้เหนียวกับตัวเองมาก
“ไปจริงๆ เหรอ?” จริงๆ แล้วฉินยาแค่ล้อเล่น เธอรู้ว่าเงินที่หลินซินเหยียนหามาได้ นอกจากใช้จ่าย ที่เหลือส่วนมากจะเก็บไว้
“แน่นอน ฉันสัญญากับเธอแล้ว” ใช้โอกาสไฟเขียว หลินซินเหยียนดึงฉินยาข้ามถนน
“พี่หลินฉันแค่ล้อเล่น ตอนนี้เสี่ยวซีและเสี่ยวลุ่ยกำลังโต มีหลายอย่างที่ต้องใช้เงิน ห้ามฟุ่มเฟือย” ฉินยาดึงหลินซินเหยียนให้เดินกลับ
“อาหารมื้อเดียวยังทำให้ฉันจนได้?” หลินซินเหยียนดึงฉินยาไว้ ขยับเข้าใกล้ข้างหูเธอ “จริงๆ แล้วฉันก็ไม่เคยมาใช้บริการในที่แบบนี้คนเดียว วันนี้กำเริบเสิบสานครั้งหนึ่ง ดูว่าห้าดาวในประเทศเหมือนต่างประเทศหรือไม่”
ร้านอาหารโรงแรมห้าดาว เธอเข้าออกไม่น้อย แต่เธอไม่ได้ไปใช้บริการคนเดียว เธอก็เป็นนักออกแบบที่มีชื่อเสียง เข้าร่วมกิจกรรม เข้าสังคมก็เข้าออกสถานที่แบบนี้
“งั้นฉันสั่งกุ้งมังกรออสเตรเลียได้ไหม?” ฉินยาออดอ้อนหลินซินเหยียน
“ได้” หลินซินเหยียนยิ้ม บังเอิญเงยหน้าแล้วพบว่าหน้าประตูทางเข้าของโรงแรม มีผู้หญิงกอดอก จ้องมาที่เธอด้วยสายตาเย็นๆ
