เมื่อเห็นสภาพที่เธอได้รับบาดเจ็บแล้ว จงหยุนเฉียงก็พูดว่า ” เอาเถอะ แต่พวกเราก็ต้องระวัง ถ้าจงจิ้งห้าวรู้ขึ้นมา…”
” ไม่หรอกน่า พวกเราก็ระวังหน่อยสิ ! ” หญิงมันจะสงบสติอารมณ์ไม่อยู่ อยากจะระบายมันออกมา
” โอเค” จงหยุนเฉียงรู้ถึงความโกรธแค้นในใจของเธอเวลานี้ เจอเด็กคนนั้นก็คงไม่พ้นที่จะอยากระบายอารมณ์ เพราะวันนี้เธอแบกรับ อะไรมามากแล้ว
แค่พวกเขาระวังนิดหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอก
พวกเขาออกจากประตูหลัง มองซ้ายมองขวามั่นใจว่าไม่มีใครจึงจะขึ้นรถ แบบนี้ไม่โดนพบเข้าแน่นอน แต่หารู้ไม่พุ่มไม้ของประตูด้าน หลังมีใครบางคนแอบอยู่ ไม่เห็นว่าพวกเขาขึ้นรถแล้ว จึงถอยออกมา
พวกนั้นคงจะไม่ว่าตัวเองออกไปเงียบๆ แต่หารู้ไม่ว่าพวกเขาจ้องสังเกตการณ์ตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว
รถขับออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็ไปจอดที่บ้านพักคนชราแถบถนนเส้นนอกเมือง
จงหยุนเฉียงลงมาจากรถแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ลงตามเขามาติดๆ แล้วยังพูดออกมาอย่างภูมิใจว่า “ยังไงพวกเขาก็คิดไม่ถึงหรอกว่าเราเอา เด็กนั่นมาแอบไว้ที่บ้านพักคนชราแห่งนี้ “
จงหยุนเฉียงมองไปรอบๆอีกครั้ง แล้วก็พูดว่า ” แต่ยังไงพวกเราก็ต้องระวังตัวเข้าไว้ ไปกันเถอะ ”
หญิงสาวพยักหน้า พวกเขาเข้าบ้านพักคนชราทางประตูหลัง เพราะทางเข้าข้างหลังค่อนข้างเงียบสงบ
รถที่ขับตามพวกเขามาก็จอดห่างออกไปไม่ไกลนัก แล้วก็มีใครบางคนลงมาจากรถ ในที่สุดก็ตามมาจนถึง
จงหยุนเฉียงกับหญิงสาวเดินเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ในที่สุดก็มาถึงห้องที่อยู่ด้านในสุดหลังตัวบ้าน จากนั้นพวกเขาก็หยุดลงตรงประตูทาง เข้า
หญิงสาวกําชับให้ลูกน้องพี่ติดตามมาด้วยคอยเฝ้าประตูเอาไว้ เธอกับจงหยุนเฉียงจะเข้าไปข้างใน
ห้องซีเรียมที่มีเตียงหนึ่งตัวตั้งไว้ติดกับกําแพง ด้านข้างมีโต๊ะไม้ที่ไม่ใหญ่มากหนึ่งตัว หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่บนเตียง และกําลังอุ้ม ทารกเอาไว้
” วางเด็กลง แล้วออกไปซะ ”
หญิงวัยกลางคนวางเด็กน้อยลงอย่างเบามือ กว่าจะพูดกับเธอว่า ” เด็กคนนี้ตอนกลางคืนร้องไห้หนักมาก เขาเพิ่งจะหลับไปเมื่อกี้”
หญิงสาวพูดด้วยท่าทีที่รําคาญ ” ฉันรู้แล้ว คุณออกไปได้แล้ว! ”
เด็กน้อยดูน่ารักน่าชัง ถึงแม้ป้าอย่างหล่อนจะทํางานแลกเงิน แต่เมื่อเห็นเด็กน้อยน่ารักแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะชอบ เพียงแค่ไม่เข้าใจว่า ทําไมพวกเขาถึงเอาเด็กน้อยมาฝากเลี้ยงไว้ที่นี่ได้
แต่หล่อนก็ไม่กล้าถาม คุณป้าจึงห่มผ้าให้ลูกน้อยแล้วเดินออกไปจากห้อง
หญิงสาวเดินไปที่เตียง เมื่อเห็นว่าใบหน้าของลูกน้อยเหมือนหลินซินเหยียนไม่มีผิด ในใจก็ปะทุความโกรธสุดขีดออกมา เป็นผู้หญิง เหมือนกันแท้ๆ
แต่เธอทําได้เพียงปรนนิบัติชายแก่พวกนี้ แต่หลินซินเหยียนกลับได้แต่งงานกับผู้ชายดีๆ มีทั้งลูกชายลูกสาว เธอยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียด
จากนั้นเธอก็กระชากผ้าห่มบนตัวของลูกน้อยออก ลูกน้อยสะดุ้งโหยง แล้วร้องไห้แง
” ร้องไปสิ ร้องเสียให้พอ พ่อแม่แกได้ยิน คงจะปวดใจแย่เลยสินะ? ” หญิงสาวควักโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็ถ่ายรูปลูกน้อยที่กําลัง แหกปากร้องเตรียมไว้ เมื่อถึงเวลาจะให้จงจิ้งห้าวได้ดู ให้เขาดูว่า นี่คือจุดจบที่เขากล้ามาแตะต้องเธอ งั้นก็คือลูกของเขาจะต้องโดนลงโทษ !
เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วก็ลูบไปที่หน้าของลูกน้อย ” โชคดีอะไรอย่างนี้ ”
ชาติหน้าก็ไปเกิดใหม่กับครอบครัวดีๆก็แล้วกันนะ
เธอยิ้ม แต่ในดวงตานั้นกลับมีความโหดเหี้ยมและเย็นชา ” ช่างน่าเสียดาย ที่ดันมาตกอยู่ในมือฉันเสียได้
ขณะพูดเธอก็เอามืออุดไปที่ปากกับจมูกของลูกน้อย ” ห้ามร้องนะ!”
ลูกน้อยกลั้นจนหน้าแดง
” ฮ่าๆ ” หญิงสาวหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ ” ความทุกข์ทรมานที่ฉันได้รับในวันนี้ ก็ให้มันกลับไปอยู่บนตัวเธอ ถ้าเธอจะโกรธจะ เกลียด ก็ไปโกรธพ่อแม่ของเธอโน่น !”
จากนั้นก็มีเสียงกระทบกันดังขึ้น ทันใดนั้นประตูก็ถูกถีบออก!
จงหยุนเฉียงที่คอยยืนดูคนคุ้มกันอยู่ตรงประตูทางเข้า ก็นอนลงไปกองกับพื้น จากนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา
” พวกแก… ” จงหยุนเฉียงอยากจะตะโกนด่าออกมา แต่เมื่อมองคนที่เข้ามาชัดๆแล้ว หน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือด
เหมือนหญิงสาวจะยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เหมือนได้ยินเพียงแค่เสียงหาเรื่อง รู้ด้วยที่ตัเธอก็โค้งราวกับเส้นพาราโบร่า ลอยไปในอากาศ แล้วพุ่งเป็นรัศมีไปชนกําแพงจากนั้นก็ร่วงลงมา
เธอแด้ดิ้นด้วยความเจ็บปวด ในระหว่างที่มีนเบลอนั้นเธอก็เห็นเข้ากับเงาสูงโปร่ง ทั้งตัวมีความหนาวเหน็บแผ่ไปทั่ว ใบหน้าของเขาแสดง ความเย็นชา ราวกับอสุรกายร้ายที่ถูกสะกดวิญญาณอยู่ในนรก เมื่อได้สติแล้วเธอก็ถอยหลังกลับมา
ลูกน้อยที่ถูกอุดหน้าอุดตามาสักพัก ก็กลับมาส่งเสียงร้องไห้อีกครั้ง ” อุแว… “
จงจิ้งห้าวก้มตัวลงไปอุ้มลูกน้อยขึ้นมา รอยแดงบนแก้มของเด็กน้อยยังไม่จางหายไป รอบดวงตาบวมเป่ง อาจจะเป็นเพราะร้องไห้มาก เกินไป ร่างกายน้อยๆนั้นยุกยิกไปมา
“ลูกน้อยไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ” เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามาดู
จงจิ้งห้าวเม้มปากแน่น แววตานิ่งขรึม ดวงตาของเขาซ่อนความเจ็บปวดใจอยู่ไม่น้อย เขาใช้มือปาดน้ําตาบนแก้มของทารกน้อยเบาๆ
ก่อนจะพูดด้วยเสียงนิ่งเรียบ ” นายคงจะรู้นะว่าต้องจัดการยังไง”
เส้นเผยซวนพูด ” กูรู้ว่าต้องทํายังไง เมื่อวางใจเถอะ กูจะจัดการเอง”
จงจิ้งห้าวอุ้มลูกน้อยเดินออกไป เมื่อเดินออกไปตรงประตูทางเข้า ก็หันหน้ากลับมามองจงหยุนเฉียง
” แกจะทําอะไรน่ะ ? ” จงหยุนเฉียงทําเป็นนิ่งเฉย
” เราเป็นคนตระกูลเดียวกันนะโว้ย ” จงหยุนเฉียงตะโกนเสียงดัง เพื่อเป็นเชิงออกคําสั่ง แต่น้ําเสียงนั้นปราศจากความกล้าหาญโดยสิ้นเชิง
จงจิ้งห้าวยิ้มเย็นแล้วตอบกลับไปว่า “ตอนที่นายขโมยลูกชายของฉันไป เคยคิดไหมล่ะว่าเรามันคนตระกูลเดียวกัน ? ”
จงหยุนเฉียงกําหมัดแน่น บนใบหน้าขมวดจนเป็นรอยยับยู่ยี่หลายชั้น เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น นิ่งราวกับรูปปั้นไม่ขยับไปไหน
กวนจิ้งนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ก่อนจะตีไปที่ผ้าพันแผลที่เธอแปะไว้ตรงหน้า หญิงสาวเจ็บจนคิ้วกับตาแทบจะไหลมารวมกัน
“ยังจะโง่ได้อีกนะ ที่พวกเราปล่อยเธอไป มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ? ถ้าอย่างนั้นปล่อยให้เธอโดนช่วยไปง่ายๆ ไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อย เหรอ? “
หญิงสาวเบิกตาโต ” นี่เป็นแผนการของพวกแกหรอ? พวกแกจงใจจะให้ฉันหนีออกมาใช่ไหม? “
กวนจิ้งเหอะเสียงเย็น ขี้เกียจะอธิบายกับเธอ แน่นอนว่าเขาจงใจจะให้เธอทุกช่วยออกมา จากนั้นก็ค่อยจัดการเธอ นี่ก็ไปเรื่องที่จงใจ เขา ก็แค่อยากจะยั่วโมโหเธอ ตอนที่เขาทุบมันลงไป ก็ไม่ได้ออกแรงด้วยซ้ํา ไม่งั้นนิ้วเธอจะกระดิกได้เหมือนตอนนี้เหรอ?
ที่เขาทําไปทั้งหมด ก็เพื่อที่จะให้เธอโกรธเกลียดและหงุดหงิดยังไงล่ะ
จากนั้นก็ค่อยให้โอกาสเธอถูกช่วยแล้วออกไป พอถึงตอนนี้เธอก็คงจะใจเจ็บใจแค้น คนเราถ้ามีจิตใจที่คับแคบแล้วล่ะก็ ก็จะต้องทําอะไร หุนหันพลันแล่น ทําเรื่องที่ไม่คิดถึงผลที่จะตามมาไงล่ะ
พวกเขาก็ใช้ประโยชน์จากจุดนี้
หลังจากที่จงจิ้งห้าวออกไปจากยอดตึกนั้นแล้ว เขาก็เริ่มวางแผน อันดับแรกเขาส่งข้อความให้กวนจิ้ง โดยให้กวนจิ้งปฏิบัติต่อหญิงสาว ด้วยความโหดร้าย
แต่ก็ต้องมีน้ําหนักที่พอดีไม่มากเกินไป เพราะจะต้องไว้ชีวิตเธอ
และเขายังจงใจที่จะปล่อยข่าวให้จงหยุนเฉียงรู้ แล้วให้เขามาช่วยเธอ
แผนการนี้ คนสุดท้ายที่รู้คือเสิ่นเผยซวน จงจิ้งห้าวให้เขาไปเอาตัวกวนจิ้งมา ถึงจะบอกความจริงกับเขา
ในตอนนั้น ตอนที่เสิ่นเผยชวนไปลากกวนจิ้งมา แล้วยังพูดว่าเรื่องพวกนี้จะมีผลกระทบกับตัวเอง ที่เขาพูดออกไปนั้นเป็นเพราะพูดให้ หญิงสาวได้ยิน ให้เธอรู้สึกว่าการที่เธอถูกช่วยออกไปนั้นสมจริงก็เท่านั้นเอง
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novel00.com
แผนทั้งหมดก็ทําเพื่อให้เธอรู้สึกมีใจอยากที่จะแก้แค้น เมื่อมีใจที่อยากจะแก้แค้นแล้วเธอก็คงจะมาระบายบนตัวของลูกน้อย พอถึงเวลา นั้นเมื่อเขาตามรอยพวกนั้นมาติดๆ ก็คงจะหาที่ซ่อนของลูกน้อยพบ
เวลานี้จงหยุนเฉียงและดึงสติกลับมาได้ เหมือนเขาจะเริ่มเข้าใจแล้วว่าทั้งหมดนี้มันเกิดอะไรขึ้น เขาจึงถลึงตามองไปยังหญิงสาว
