” ถ้าฉันไม่เซ็นล่ะ? ” ในใจของเธอยังคงโอบอุ้มความคาดหวังเอาไว้ หวังลึกๆว่าเขาจะยังหลงเหลือความรู้สึกอยู่ บ้าง แล้วเธอก็ไม่สามารถให้ลูกของตัวเองไม่มีพ่อได้
“คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่าคุณเคยบอกว่าจะรักฉันตลอดชีวิต…”
” หุบปาก! ” จู่ๆเจียงโม่หานก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แววตาของเขาดูสับสนอยู่ชั่วขณะ
ไม่!
เขาไม่ได้รัก เขาอยู่กับเธอเพื่อแก้แค้นเท่านั้น
“ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น! การแต่งงานครั้งนี้ คุณอยากหย่ายังไงก็ต้องหย่า ไม่อยากหย่าก็ต้องหย่าอยู่ดี!
” พูดจบเขาก็สาวเท้าออกไปจากห้อง
เพราะกลัวว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเธอ จะทําให้ตัวเองใจอ่อน
ไม่ ไม่ เขาจะใจอ่อนไม่ได้ จะใจอ่อนกับคนที่ทําร้ายแม่ของเขาจนตายไม่ได้ ความรักและความรู้สึกนั้น มันก็แค่
แผนการที่ทําให้เธอตกหลุมรักตัวเองเท่านั้นแหละ
เขาจะไปรักคนที่ทําร้ายแม่ของตัวเองจนตายได้ไงกัน?
ไม่
เป็นไปไม่ได้!
ไม่ได้เด็ดขาด!
จงเหยียนซีมองตามเงาของเขาที่เดินออกไป น้ําตาที่กลั้นเอาไว้สุดท้ายก็ไหลออกมา
เมื่อเห็นใบหย่าที่วางอยู่บนโต๊ะแล้ว เธอแค่รู้สึกถึงความปวดใจ ปวดใจเหลือเกิน จนร่างของเธอทนไม่ไหวต้อง ลงไปกองอยู่กับพื้น
เวลานี้จู่ๆ ก็มีชายใส่ชุดดําหลายคนบุกเข้ามา แล้วฉุดเธอขึ้นมาจากพื้น ใช้ที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้นว่า ” ประธานเจียง สั่งให้คุณเซ็นใบหย่าซะ คุณเซ็นๆจบๆไปเถอะ เราไม่อยากใช้กําลัง “
จงเหยียนซีค่อยๆไงหน้าขึ้นมา เธอไม่รู้จักคนพวกนี้เลย แล้วก็ไม่เคยเจอมาก่อน แต่ฟังจากน้ําเสียงแล้วดูเหมือน จะเป็นคนที่เจียงโม่หานส่งมา เธอขําเหอะๆ
เขาไม่มีความรู้สึกอะไรต่อเธอเลยจริงๆเหรอ?!
ตั้งแต่เล็กเธอเห็นว่าพ่อกับแม่เธอก็รักและประคบประหงมซึ่งกันและกัน รักเลยปราศจากความสงสัย ก็คิดว่าตัว เองคงจะมีโอกาสได้เจอรักแท้เช่นกัน แล้วอยู่กับคนที่เธอรักไปตลอดทั้งชีวิตอย่างมีความสุข แต่ไม่เคยคิดเลย ว่า…….
“ฉันเซ็นเอง… “มือของเธอสั่นไปมา แล้วหยิบปากกาขึ้นมาช้าๆ แล้วเซ็นชื่อของตัวเองลงบนใบหย่า ทุกรอยขีด ที่จรดปากกาลงใหม่ เหมือนดั่งมีดที่แหลมคม กรีดและทุ่มแทงลงไปในใจของเธอ เมื่อเขียนเสร็จแล้วเธอก็ทิ้งปากกาลง
” เอาไปให้เขาสิ”
“เราต้องเอาไปให้ประธานเจียงอยู่แล้ว แต่ประธานเจียงยังสั่งมาอีกนะว่า ” ผู้ชายคนนั้นยิ้มชั่วร้ายออกมา
จงเหยียนซีถอยหลังทันทีที่รู้ตัว ” พวกแก….”
เธอยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกตีจนสลบไป
พวกเขามัดตัวจงเหยียนซีที่ยังไม่ได้สติ ออกไปจากคฤหาสน์ ตรงทางเข้าคฤหาสน์มีรถพอร์ชสีแดงคันหนึ่งจอด
อยู่ ตําแหน่งคนขับมีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนนั้น
เมื่อเห็นว่าจงเหยียนซีถูกแบ่งออกมาแล้ว เธอจึงพูดขึ้นมา ” รีบแบกมันขึ้นมา “
ไม่นานนักจงเหยียนซีก็ถูกยัดเข้าไปในรถ แล้วถูกพาตัวออกจากคฤหาสน์ไป
เจ็บ จงเหยียนซีเจ็บจนต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา ตัวเธอถูกแขวนอยู่ในกองไฟที่รุกโหมราวกับว่าเธอกําลังจะถูกย่าง อย่างไรอย่างนั้น เธอจึงลืมตาขึ้นมา ภาพตรงหน้าที่เธอเห็นก็คือกองไฟที่ลุกโชนไปทั่ว
เธอเบิกตาและร้องตะโกนออกมา ” ช่วยด้วย! “
“คุณผู้หญิงคุณจากไปให้สบายเถอะนะ ประธานเจียงบอกแล้วว่าเขาไม่อยากเจอคุณอีก แล้วยังกําชับกับพวก เราอีกว่า ให้ส่งคุณจนถึงสุดทางเลยล่ะ “เสียงของชายคนนั้นก้องเข้ามาในหู
ก่อนเซ็นชื่อ พวกเขาก็พูดว่า ประธานเจียงมีคําสั่งอีกอย่างหนึ่ง!!
เหอะเหอะ
ฮ่าฮาๆ! —
” เจียงโม่หาน ! ฉันรักคุณด้วยใจจริง เชื่อทุกคําพูดของคุณ เรายกทุกอย่างให้กับคุณ สุดท้ายสิ่งที่ฉันได้กลับ
มาก็คือคุณไม่อยากเจอหน้าฉันอีก ถึงกับต้องฆ่าต้องแกงกันขนาดนี้เลยหรอ? !! “
ดวงตาทั้งสองข้างของจงเหยียนซีแดงก่ํา ออกมา ทั้งรู้สึกเจ็บปวดและผิดหวังจนถึงขีดสุด เธอร้องตะโกนออก มาด้วยความโศกเศร้าอาดูร ” เจียงโม่หาน ! ฉันเกลียดคุณ!! “
เธอถูกมัดอยู่ท่ามกลางกองไฟขนาดใหญ่ แม้แต่จะช่วยเหลือตัวเองยังทําไม่ได้ ได้แต่มองดูตัวเองที่กําลังจะถูก กองไฟยักษ์กลืนหายไป เธอหัวเราะเสียงแหลมที่แฝงความเย็นชาไว้ ” ถ้าฉันรอดไปได้ เจียงโม่หาน ! ฉันจะต้อง….
” เธอยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกควันไฟจากการเผาไหม้ทําให้สลบไป
ณ เจียงต่ํากรุ๊ป
ในห้องทํางานของเจียงโม่หาน
ร่างสูงยืนยืนอยู่นิ่งๆมาสักพัก เขากําลังมองออกไปนอกหน้าต่างที่อยู่บนตึกสูง ข้างนอกนั้นเป็นวิวกว้างใหญ่ทั่ว ทั้งเมือง
” โม่หาน” ประตูห้องทํางานถูกผลักให้เปิดออก หลิงเวยที่ใส่เสื้อผ้าดูเป็นทางการเดินเข้ามา ” โม่หาน ยินดีกับ นายด้วยนะ”
เจียงโม่หานไม่ได้ตอบอะไร เขายืนอยู่นิ่งๆ ยังไม่ได้พยักหน้าเลยด้วยซ้ํา
“สิ่งที่คาดหวังมาหลายปีก็สําเร็จลุล่วง ในที่สุดตอนนี้ว่านเยว่กรุ๊ปก็อยู่ในกํามือของนาย นายไม่ดีใจเลยเหรอ? ” หลิงเวยรู้สึกสงสัยและถามขึ้นมา
แม้เธอกับจงเหยียนซีจะเป็นเพื่อนสมัยเรียนที่สนิทกัน แต่เธอก็รับรู้ถึงความทุกข์ระทมทุกอย่างที่เจียงโม่หานได้
รับ
เพื่อผู้ชายคนนี้ เธอจึงยอมทําทุกอย่าง!
เพราะเธอรักเขา !
เธอรอมานานแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
” แน่นอนว่าฉันก็ต้องดีใจสิ ” เจียงโม่หานหันตัวมาช้าๆ ใบหน้านั้นดูเย็นชาไร้ซึ่งความมีชีวิตชีวา ไม่แสดงอารมณ์ และไม่มีท่าทีที่ดูยินดีกับการแก้แค้นที่สําเร็จในครั้งนี้ ในสมองมีเพียงภาพของจงเหยียนซีที่กําลังมองเขาแล้วกัน น้ําตาไปด้วย
เขากํามือแน่น
พยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองคิดถึง เขาตอบด้วยน้ําเสียงเย็นๆ ” รายงานทุกแผนกว่าจะมีการ ประชุม “
” รับทราบค่ะ “หลิงเวยมองเขาแว้บนึงแล้วหันตัวออกจากห้องไป
ภายในห้องประชุม ไม่นานนักหัวหน้าแต่ละแผนกก็มารวมตัวกันจนครบ
เขาเป็นคนสุดท้ายที่เข้าห้องประชุม สิ่งที่เขาจะประกาศต่อทุกคนก็คือ เจียงตํากรุ๊ปจะไม่มีต่อไป
เจียงต่ํากรุ๊ปเป็นบริษัทของพ่อเขา แต่ตอนนี้มันก็กลายเป็นของเขาแล้ว และอีกอย่างในตอนนี้ว่านเยว่กรุ๊ปก็เป็น ของเขาเช่นเดียวกัน
เขาจึงเอาเจียงต่ํากรุ๊ปกับว่านเยวผนวกเข้าด้วยกันและเปลี่ยนชื่อเป็นเหิงดังกรุ๊ป!
เมื่อเอาทั้งสองบริษัทรวมเข้าด้วยกัน แน่นอนว่ากิจการจะต้องใหญ่ขึ้น อีกอย่างว่านเยว่ก็เป็นกิจการที่อยู่ชั้นแนว หน้ามาโดยตลอด ตอนนี้ก็เลยเปิดเผยรูปลักษณ์ใหม่ทั้งหมดต่อหน้าทุกคนแล้ว
“ช่วงนี้อาจจะยุ่งหน่อย หลิงเวยเธอคอยช่วยประสานงานกับหนานเฉิงจัดการเรื่องต่างๆก็แล้วกัน ”
“ค่ะ” หลิงเวยตอบรับด้วยความดีใจ
ก่อนหน้านี้เมื่อนานมาแล้วเธอรู้สึกอิจฉาริษยาในตัวจงเหยียนซี ผู้หญิงคนนี้หน้าตาก็สะสวย ยังมีศักดิ์ตระกูลที่ ยิ่งใหญ่ และยังมีพ่อแม่ที่รักเธออีกด้วย ผู้หญิงคนนี้ได้ครอบครองสิ่งสวยงามบนโลกนี้ไว้ทั้งหมด รวมทั้งผู้ชายที่ตัว เองชอบอีก เจียงโม่หานก็ยังต้องไปแต่งงานกับมัน
ตอนนี้ ในที่สุดนางผู้หญิงคนนั้นก็สูญเสียทุกอย่าง รวมถึงว่านเยว่กรุ๊ปที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ด้วย
แล้วก็ต้องสูญเสียเจียงโม่หาน!
ในที่สุด มันก็ได้ลิ้มรสถึงการสูญเสียทุกอย่าง!
หนานเฉิงคอยอยู่ข้างเจียงโม่หานมาโดยตลอด แน่นอนว่าเขาก็รู้เรื่องทั้งหมด แต่เขาไม่เข้าใจความคิดของ หลิงเวยเลยจริงๆ ความรู้สึกของเขาแค่นไปทางกังวลใจมากกว่า
ถึงแม้เจียงโม่หานจะแต่งงานกับจงเหยียนซีก็เพื่อที่จะแก้แค้นเท่านั้น แต่เขากลับจงเหยียนซีอยู่ร่วมกันมานาน แรมปี จะไม่เกิดความรู้สึกต่อกันเลยเหรอ?
ขนาดสัตว์เลี้ยงที่เลี้ยงมานาน ถ้าหายไปแล้ว ในใจก็คงรู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไป แล้วคนละ
เขากลัวว่าเจียงโม่หานจะถูกความแค้นกัดกินไปทั่วสมอง แล้วเสียใจกับการตัดสินใจทั้งหมดในตอนนี้
“ประธานเจียง ผมว่าลองคิดอีกสักหน่อย ว่าว่านเยว่….”
” มีอะไรให้ต้องคิดอีก? ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ! ” หลิงเวยตัดบทหนานเฉิง
“ตอนนั้นที่ตกลงไปในแม่น้ําทั้งสามคน มีแค่สองคนที่รอดชีวิต มีเพียงแม่ของโม่หานที่ต้องตาย สุดท้ายพวก เขาทํายังไงน่ะเหรอ? ให้เงินก้อนหนึ่ง แล้วจะแก้ทุกอย่างได้ว่างั้นสิ? หรือว่าชีวิตของคนใช้คนนึงมันไม่ได้เรียกว่า ชีวิต? ตอนนี้มันต้องตาต่อตา ฟันต่อฟันเท่านั้น! “
“ประธานเจียง ! “ประตูของห้องประชุมถูกผลักออก เลขายืนอยู่ตรงหน้าประตูและพูดว่า ” คนที่สถานีตํารวจ ต้องการพบท่านค่ะ”
