หยูโต้วโต้วมองหลินซินเหยียนที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง จึงพูด“พวกเรามีศัตรูร่วมกัน”
“……”
กวนจิ้งก็ยิ่งรู้สึกสนุก โน้มตัวลง เข้าไปใกล้หยูโต้วโต้ว “พูดให้ฟังหน่อยสิ”
จงจิ่งห้าวที่เอามือของหลินซินเหยียนมาเป็นของเล่น ยังคงก้มหน้าลง ได้แต่ฟังที่หยูโต้วโต้วพูด ตอนที่เขากับหลินซินเหยียนมีศัตรูร่วมกัน ขนตาก็สั่นเล็กน้อย
นิ้วหัวแม่มือลูบไปที่หลังมือของเธอไปมา
เรื่องนี้จะบอกว่าไม่ซับซ้อนก็ไม่ซับซ้อน จะบอกว่าซับซ้อนก็ซับซ้อน จะพูดไปสักประโยคสองประโยคก็คงไม่ชัดเจน
หยูโต้วโต้วคิดเล็กน้อย“ผมเริ่มพูดแต่ต้นละกัน เจอกับคุณหลินครั้งแรก ผมมาทำธุระ ปฏิกิริยาที่เธอเห็นหน้าตาผมนั้นสูงมาก เหมือนว่าจะรู้จักผม แต่ผมไม่รู้จักเธอ……”
หยูโต้วโต้วพูดกระบวนการที่เขาเจอกับหลินซินเหยียนไปรอบหนึ่ง“พี่ชายผมตายเมื่อหกปีก่อน ก่อนตายถูกคนเอาเงินจ้างให้ขับรถไปชน พอชนแล้ว ก็ยังจงใจทำเป็นเรื่องอุบัติเหตุ…”พูดถึงตรงนี้ เขาก็เงยหน้ามองไปที่หลินซินเหยียน“คุณหลินคือคนที่ถูกชนตอนนั้น เธอโชคดี แต่คนขับรถแท็กซี่คนนั้นตาย ส่วนเธอบาดเจ็บสาหัส”
นิ้วมือของหลินซินเหยียนหดลงเล็กน้อย ฝ่ามือมีเหงื่อเย็นๆไหลออก คำพูดของหยูโต้วโต้ว ฉีกความเจ็บปวดที่เธอได้รับในตอนนั้นออก
ด้านหลังของเธอมีชิ้นส่วนแตกหักอยู่ในเนื้อ ตำแหน่งอยู่ที่กระดูกสันหลังส่วนปลาย ไม่ผ่าตัดก็จะกดทับเส้นประสาท ทำให้เป็นอัมพาตเดินไม่ได้ แต่ว่าการผ่าตัดต้องฉีดยาชา เธอที่ท้องอยู่ ก็ฉีดยาชาไม่ได้
ถ้าฉีดจะส่งผลกระทบต่อลูกในท้อง
เธออยากเก็บลูกไว้ ไม่อยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนรถเข็น
อีกอย่าง เธอเป็นอัมพาตไม่ได้ ถ้าคลอดลูก ใครจะดูแลล่ะ？
จวงจื่อจิ่นแก่แล้วใครจะดูแล？
เธอเป็นอัมพาตไม่ได้
ไม่เอาลูกเธอก็ทำไม่ได้ ที่จริงทำใจไม่ได้อยู่แล้ว พอรู้ว่าเป็นลูกแฝด ก็ยิ่งทำใจไม่ได้ไปอีก
ตอนที่พวกเขาอยู่ในท้องของเธอ‘ก็ดูดซับและเจริญเติบโตจากเธอ’พวกเขาเชื่อมโยงกันด้วยกระดูก เชื่อมโยงกันด้วยเลือดเนื้อ
เธออยู่ พวกเขาก็ต้องอยู่ด้วย
จะทิ้งไม่ได้เด็ดขาด
สุดทาย จึงเลือกที่จะผ่าตัดโดยไม่ฉีดยาชา
ความเจ็บปวดของการตัดเนื้อ ตอนนี้เธอคิดขึ้นมาก็ชาไปทั้งตัว เหมือนว่าได้ผ่านความเจ็บปวดขั้นสุดอีกครั้งที่เจ็บจนไม่อาจจะบรรยาได้
เธอเจ็บปวดจนเป็นลม แต่ท้องอยู่จะเป็นลมไม่ได้ ต้องมีสติตลอด ไม่อย่างนั้นจะมีอันตรายกับเด็กในท้อง
ถ้าเคยคลอดลูกโดยการผ่าคลอดจะรู้ว่า ยาชา ก็เป็นยาชาแค่ครึ่งตัว ในหัวยังมีสติอยู่
เหตุผลเหมือนกับที่เธอต้องรักษาสติไว้เหมือนกัน
เธอไม่อยากไปคิดถึง อยากจะลืม แต่ว่าความเจ็บปวดนั้นก็ซ่อนอยู่ในความทรงจำของเธอ ไม่สามารถลบทิ้งได้
ถ้ามีคนพูดถึง เธอก็จะจำได้ดี
เช่นตอนนี้ ทั้งที่ผ่านไปแล้ว และก็ผ่านไปหกปีแล้ว แต่ความเจ็บปวดที่พัวพันอยู่นั้น ก็เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ราวกับคลื่นซึนามิซัดเข้ามาหาเธอ เป็นระลอกๆ
จู่ๆเธอก็กำมือทั้งคู่ไว้แน่น
จงจิ่งห้าวรู้สึกถึงความผิดปกติของเธออย่างชัดเจน ลืมตาขึ้น ก็เห็นผมที่หูและขมับของเธอ มีเหงื่อไหล เธอกำลังประหม่า กำลังกลัว
เหมือนกับพัวพันกับความทรงจำบางอย่างที่น่ากลัว จึงตกอยู่ในความหวาดกลัว
เขายื่นมือเอาเธอเข้ามาในอ้อมแขน ฝ่ามือที่ใหญ่ลูบไปที่หลังของเธอ“ไม่ต้องกลัว”
หลินซินเหยียนหลับตาลง เอาหน้าซุกไปที่อกของเขา
ลมหายใจของเขา หน้าอกของเขาที่แข็งแรงเหมือนว่าสามารถปลอบประโลมใจผู้คนได้ หลินซินเหยียนค่อยๆใจเย็นลง
ครั้งแรก ที่เธอเผยให้เห็นความอ่อนแอแบบนี้ต่อหน้าของเขา
จิตใจจงจิ่งห้าวเคลื่อนไหวเล็กน้อย กอดเธอแน่นขึ้น ริมฝีปากแนบไปที่เส้นผมบนศีรษะของเธอ
“เพราะว่าคนที่ทำร้ายพี่ชายผมและจ้างพี่ชายผมให้ชนคุณหลิน คือคนเดียวกัน ดังนั้นพวกเรามีศัตรูคนเดียวกัน วันนี้พวกเรามาทำความร่วมมือกัน เป็นเพียงความสัมพันธ์ที่ร่วมมือกัน ผมกับคุณหลินเคยเจอกันสามครั้ง ครั้งนี้เธอจะซื้อรถ เธอเพิ่งกลับมาในประเทศยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ ก็เลยให้ผมพาเธอไป ก็แค่นี้”
กวนจิ้งลูบจมูก แอบเหลือบมองจงจิ่งห้าว
ตอนนี้เขากำลังปลอบหลินซินเหยียน จึงไม่ได้มองเขา
เขาค่อยๆโล่งอกออกมา แล้วถามว่า“พวกคุณรู้ว่าคนนั้นคือใคร？”
หยูโต้วโต้วพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์“รู้ เป็นผู้หญิง ของตระกูลเหอ มีภูมิหลังบางอย่างที่พวกเราอยากพลิกคดี ก็ไม่ง่าย”
ตระกูลเหอ？
กวนจิ้งเลียริมฝีปาก“ใช่ตระกูลเหอแห่งชาติตระกูลเครื่องประดับเพชรพลอยไหม？”
หยูโต้วโต้วพยักหน้า“เหอรุ่ยหลิน”
ได้ยินหลินซินเหยียนบอกว่าเป็นคนตระกูลเหอ หยูโต้วโต้วก็เกือบจะรู้แล้วว่าใคร
ตระกูลเหอมีลูกชายสองคน หลายปีก่อนหาลูกสาวที่หายไปกลับมาได้ ตอนนั้นเป็นที่ฮือฮาอย่างมาก
แล้วจู่ๆในห้องก็เงียบลง
มีแต่เสียงลมหายใจเบาๆ
หยูโต้วโต้วเหลือบมองกวนจิ้ง แล้วถามเสียงเบา“ทำไมเขาถึงต่อยผม？”
กวนจิ้ง“……”
เรื่องนี้ก็ยังเป็นเพราะว่าเขา ถ้าไม่ใช่ว่าเขาอยากเห็นเรื่องตลกของจงจิ่งห้าว ส่งรูปให้เขาทั้งที่ยังไม่ได้รู้เรื่องราวเป็นอย่างดี หยูโต้วโต้วก็คงไม่ถูกต่อย
ก็แค่หยูโต้วโต้วนี้ใช่คนโง่ไหม？
มองไม่ออกเหรอว่า เพราะว่าหึงไง
เห็นชายคนอื่นอยู่ใกล้หลินซินเหยียนไม่ได้
มองอาการของกวนจิ้งแล้ว หยูโต้วโต้วก็เหมือนจะเข้าใจทันที
แต่เขาโดนปรักปรำมากไป แค่พาหลินซินเหยียนไปดูรถ ก็ถูกต่อยไปหนึ่งหมัดฟรีๆแบบนี้
ในใจก็น้อยใจ บ่นเสียงเบาว่า“รวยก็รังแกคนอื่นได้หรือไง？”
จงจิ่งห้าวยังดูชิล เหมือนไม่เกี่ยวกับตัวเอง แต่ว่าทุกคำที่หยูโต้วโต้วพูดเขาได้ยินชัดดี
เหอรุ่ยหลิน
“คุณอยากให้ชดเชยอะไร”จงจิ่งห้าวพูดเบาๆ
เขาไม่ใช่คนที่อาศัยอำนาจข่มคนอื่นไปทั่ว แค่เขาไม่ชอบที่ผู้ชายมาอยู่ใกล้หลินซินเหยียนมากไป
หลินซินเหยียนพบว่าตัวเองมาอยู่ในอ้อมแขนของจงจิ่งห้าวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ หน้าก็แดง รีบผละออกมาจากอ้อมแขนของเขา
เธอจงใจทำเป็นมองนาฬิกาข้อมือนิ่งๆ“สายมากแล้ว ฉันต้องกลับแล้ว”
หยูโต้วโต้วก็ยืนขึ้นตาม“งั้น ชดเชยเป็นเงินให้ผมไหมล่ะ？”
ยังไงเขาก็ชกไปแล้ว สมควรที่จะชดเชยให้
พูดอีกอย่างจงจิ่งห้าวก็ไม่ได้จน
เขาคงจะเอาแต่ต่อยฟรีๆไม่ได้หรอกนะ？
จงจิ่งห้าวโอบไหล่ของหลินซินเหยียน“ผมส่งคุณเอง”
หลินซินเหยียนอยากจะปฏิเสธ จงจิ่งห้าวก็โอบไหล่ของเธอแน่นขึ้น“หน้าอกผมก็ให้คุณยืมซบไปแล้ว ทำไม พอบรรลุเป้าหมายก็ถีบส่งคนช่วยเลย？”
หลินซินเหยียนพบว่าตัวเองไม่เคยชนะเขา จึงถอนหายใจ ปล่อยให้เขาโอบกอดตัวเอง
ตอนที่ผ่านตัวหยูโต้วโต้ว จงจิ่งห้าวไม่แม้แต่แลมอง กลับตักเตือนอย่างมีความหมายสุดๆ“เธอเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว อยู่ไกลจากเธอหน่อย ต้องการเท่าไหร่ก็คุยกับกวนจิ้ง”
พูดจบก็โอบกอดหลินซินเหยียนออกไป
นั่งอยู่ในรถ จงจิ่งห้าวก็คาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ
หลินซินเหยียนละสายตาลงมองไปที่เขา“คุณไม่คิดเหรอว่าคุณส่งผลกระทบต่อชีวิตของฉันแล้วน่ะ？”
“ไม่คิด”คำพูดเขานั้นถูกต้องมีสัจธรรม ไม่คิดว่าตัวเองผิดอะไร
“ฉันไม่ใช่ของส่วนตัวของคุณ ฉันมีสังคมชีวิตของฉัน คุณทำแบบนี้มันไม่ดีเลย”หลินซินเหยียนไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกครั้ง
“พวกเราคือสามีภรรยากัน คุณไม่ใช่ของส่วนตัวของผมเหรอไง？”
“พวกเราไม่ใช่สามีภรรยากัน”
“มีหลักฐาน”
“……”
ทันใดนั้นหลินซินเหยียนก็พูดไม่ออก
เพราะว่าตอนนั้นเธอไม่ไปทำใบรับรอง ตอนนี้ก็เป็นจุดอ่อนของเขา ที่จะเอามาส่งผลกระทบต่อชีวิตของเธอ
“คุณก็ไปพูดกับกวนจิ้งหน่อย ให้ไปทำใบรับรอง….
เธอยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆก็ถูกเขาล็อคคอเอาไว้ แล้วประกบที่ริมฝีปากอย่างแรง…
