อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novel00.com
เจียงโม่หานขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้สงเสียงตอบ รอฟังที่เขาจะพูด
ทางฝั่งเจียงโเซียนยังไม่ได้เรียบเรียงคำพูด คิดอยู่ว่าพูดยังไงถึงจะสามารถละมุนละไมหน่อย
เจียงโม่หานรอจนใกล้หมดความอดทน ในที่สุดเจียงโย่เชียนก็เอ่ยปาก “เอ่อคือ พี่ ผมอยู่ที่ประเทศไทย”
“นายไปทำอะไรที่นั่น?” เจียงโม่หานตระหนักถึงอะไรได้ในทันที “ใครอนุญาตให้นายไป?”
“ก็ผมอยากช่วยพี่ ผมเห็นพี่สะใภ้แล้ว” ตอนนี้เจียงโเซียนนั่งอยู่ที่ใต้ไฟถนนที่หน้าประใหญ่คฤหาสนัมูติชา
เจียงโม่หานจับมือถือ ตื่นเต้นโดยไม่มีเหตุผล เหมือนกำลังรอเขาพูดสภาพการณ์ปัจจุบันของจงเหยียนซีออกมา
“ข้างกายเธอมีผู้ชายคนหนึ่ง เป็นคนไทย ดูแล้วมีฐานะอยู่ วันนี้พวกเขาออกไปด้วยกัน พี่สะใภ้แต่งตัวสวยมาก ผมคิดว่าพวกเขา…..”
เขาหยุดไปชั่วครู่ “พวกเขาอาจจะกำลังอยู่ด้วยกัน”
เจียงโม่หานหรี่ตา ข้างกายเธอเป็นกู้เสียนไม่ใช่เหรอ
มีผู้ชายคนไทยเมื่อไหร่กัน
“ถ้าหากพี่ยังอยากพลิกสถานการณ์ ก็รีบหน่อยเถอะ ท่าทีของพี่สะใภ้หนักแน่นมาก ถ้าพี่อยากจีบเธอใหม่อีกครั้ง น่าจะยากอยู่”
เขาเงยศีรษะมองในลานบ้าน ในเวลานี้นอกจากมีแสงไฟ ที่เหลือเขามองอะไรไม่เห็นเลย “พี่สะใภ้ฉันพักอยู่บ้านผู้ชายคนไหน”
จู่ ๆ เจียงโม่หานรู้สึกหน้าอกถูกคนเจาะจนเป็นโพรง เจ็บปวดมาก ๆ
“ผมว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ธรรมดา พี่ต้องระวัง” เจียงโย่เซียนพูดโดยสนใจตัวเอง ลืมว่าเจียงโม่หานในตอนนี้จะรู้สึกอะไร “เขายินอยู่กับพี่สะใภ้ อันที่จริงก็ดูเหมาะสม……”
คราวนี้เขายังพูดไม่ทันจบ สายก็ถูกตัดไปแล้ว เขาจึงตระหนักได้ว่าตัวเองพูดผิดไป
อยากกดโทรหาไปอธิบาย โทรศัพท์กี้กำลังมีสายอยู่ อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novel00.com
เจียงโย่เชียนตบไปที่ปากของตัวเองฝ่ามือหนึ่ง ต่อให้มองดูว่าเหมาะสมไม่สามารถพูดได้ จุดยืนของเขายืนอยู่ที่มุมของเจียงโม่หาน
ต่อให้ผู้ชายคนนั้นยอดเยี่ยมเหมือนกับเขาเหมือนกัน เขาก็ทำได้แต่สนับสนุนเจียงโม่หาน
คำพูดนี้ให้เขาพูด เจียงโม่หานย่อมต้องโกรธอย่างแน่นอนอยู่แล้ว?
เจียงโย่เชียนกลัดกลุ้มมาก เขาลุกขึ้นยืนเดินไปด้วยและโทรหาไปด้วย กลางดึกกลางตื่นแล้ว เขาต้องหาโรงแรมนอน
โทรศัพท์สายว่างแล้ว แต่ไม่มีคนรับ
เจียงโย่เชียนคิดอยู่ในใจ นี่คือโกรธแล้ว?
คิดอยู่เขาก็อยากโทรไปหาหนานเฉิง แต่ว่าพิจารณาถึงเวลาตอนนี้จึงเลิกล้มความคิดนี้ เตรียมฟ้าสว่างค่อยติดต่อเขาอีกครั้ง
ในห้อง
จงเหยียนซีนำเครื่องประดับวางให้เรียบร้อย ส่งคืนให้ซงเก้น พรุ่งนี้เธอต้องเตรียมไปแล้ว คืนของให้เขาวันนี้จะดีกว่า ของล้ำค่าขนาดนี้อยู่ในห้องเธอ หากทำหาย หรือว่าพัง คงจะไม่ดี
ซงเก้นยืนอยู่ที่ริมบ่อปลาคนเดียว สายตาจ้องมองปลาที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำ ความจริงแล้วไม่ได้โฟกัส
จิตใจและความคิดล่องลอยไปนานแล้ว
จงเหยียนซีเดินมาอยู่ข้างกายเขา เขาก็ไม่รู้
“ดึกขนาดนี้ ยังไม่เตรียมตัวนอนอีกเหรอ?” จงเหยียนซีเดินถึงข้างกายเขา
ซงเก้นถึงได้คืนสติ หันศีรษะไปมองเธอ เธอเปลี่ยนชุดราตรีแล้ว สวมเสื้อชุดลำลองอยู่บ้านเรียบง่าย
จงเหยียนซียื่นกล่องเครื่องประดับให้เขา “กล่องนี้คืนให้คุณ”
ซงเก้นไม่ได้รับในทันที พูดว่า “อันที่จริงฉันจะ……”
“เอ่อคือ……” เธอขัดคำพูดของซงเก้นไปก่อนก้าวหนึ่ง ชี้ไปที่ปลาในบ่อปลาพลางถาม “ตัวนี้คือปลาอะไรเหรอ?”
ซงเก้นไม่ได้ถูกเธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เครื่องประดับชุดนี้คุณย่าส่งต่อให้คุณแม่ของฉัน ก่อนเธอจะเสีย บอกกับฉัน ให้นำไปให้คนที่ฉันชอบ ตอนนี้ฉันอยากนำมันมอบให้เธอ”
รอยยิ้มบนใบหน้าจงเหยียนซีแข็งที่อในทันที คำพูดของซงเก้นชื่อตรงมาก และตรงไปตรงมามาก
เธอไม่รู้จะปฏิเสธยังไงดีชั่วขณะหนึ่ง
“ซงเก้น……
ซงเก้นขัดเธออีกครั้ง “ฟังฉันนะ นี่เป็นสิ่งที่ศตวรรษที่แล้วเชิญข่างฝีมีอยุโรปมาผลิตให้ จนถึงตอนนี้รูปแบบอาจจะไม่หันสมัยขนาดนั้น แต่ว่ามันประจักษ์พยานเกียรติยศของตระกูลนี้ของพวก
“มันล้ำค่าเกินไป ฉันยิ่งไม่สามารถรับไว้ได้” ว่าแล้วเธอก็นำกล่องนี้วางอยู่ริมบ่อปลา พร้อมพูดขอบคุณอีกครั้ง “สองสามวันนี้ขอขอบคุณที่คุณคอยดูแลฉัน”
พูดจบก็หันตัวเดินไป
ซงเก้นหันศีรษะ “ช่วยบอกเหตุผลให้ฉันได้ไหม?”
จงเหยียนซีชะงักฝีเห้าเล็กน้อย “ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยได้รับบาดแผล หรือพูดได้ว่า เป็นคนที่ผ่านความเป็นความตาย ถ้าหากก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้พบเจอเรื่องพวกนี้ ได้ยินผู้ชายที่ยอด
เยี่ยมขนาดนี้สารภาพรักกับฉัน ฉันต้องหวั่นไหวอย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ฉันคงไม่คุยเรื่องรัก ๆ กับใครแล้ว ขอบคุณคุณที่ให้เกียรติฉัน”
พูดจบเธอก็เริ่มสาวฝีเท้าเดินไป
ซงเก้นมองดูแผ่นหลังของเธอ สีหน้าเศร้าสลด
อยากยื่นหยัดพูดอะไรอีกหน่อยต่อ แต่ว่าจงเหยียนซีกลับหลบเลี่ยงเหมือนหนีเขา กลับถึงห้องปิดประตู ไม่ยอมคุยกับเขา
ตอนเช้า
จงเหยียนซีลุกขึ้นเก็บของตัวเองจนเรียบร้อย
ยังรับสายของจวงเจียเหวิน
“เธอจะกลับมาเมื่อไหร่ น้องชายเธอใกล้จะแต่งงานแล้ว”
จงเหยียนซีถือโทรศัพท์ “หากไม่เกิดเหตุสุดวิสัย คืนนี้ก็ถึง”
“เธอออกเดินทางแล้วเหรอ?”
“อิ่ม ฉันอยากซื้อเที่ยวบินเช้า แต่ไม่มีตั๋ว เลยซื้อเที่ยวเย็น ดังนั้นน่าจะถึงบ้านทันตอนกลางคืน”
“ดี ถึงแล้วเธอโทรมาหานะ ฉันจะไปรับเธอ”
“โอเค”
“ครั้งนี้คงไม่เกิดเหตุสุดวิสัยอะไรอีกแล้วใช่ไหม?”
ตอนนี้อยู่ที่ดราก้อนพลาซ่าที่เมือง C เขายืนอยู่ในร้านขนมชื่อดังแห่งหนึ่ง ในมือถือโทรศัพท์ และคุยกับเธอไปด้วย
“ไม่หรอก” จงเหยียนซีพูด
“โอเค ฉันจะรอเธอ”
“อืม”
วางสายแล้วจึงเก็บโทรศัพท์ ชี้ไปในตู้ขนมหวาน “เค้กสตรอวํเบอร์รี ขนมเปี๊ยะไส้เกาลัด แล้วก็มัฟฟินแครนเบอรี่อย่างละชิ้น ช่วยห่อให้ด้วย”
พนักงานเปิดตู้แก้ว หยิบใส่กล่องอย่างประณีต แล้วพูด “เรียบร้อยค่ะ”
สองสามวันนี้ถ่ายรูปชุดเจ้าสาว คู่หมั้นของเขาเพื่อที่จะถ่ายรูปให้ดูดี จึงกำลังอดอาหาร รู้ว่าเธอซอบขนมหวานร้านนี้จึงตั้งใจมาซื้อโดยเฉพาะ
ระหว่างที่รออยู่นั้น เขาเหมือนได้ยินเสียงของว่าที่ภรรยาในอนาคต เขาจึงเดินตามหาเสียง
ในพื้นที่พักผ่อนหย่อนใจของในร้าน
เสิ่นซินเหยามาซื้อขนมหวาน ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ลังเลอยู่นาน อีกไม่นานเธอก็ต้องสวมชุดเจ้าสาวแล้ว ปากอยากกิน แต่ว่าก็ต่อต้าน กลัวตัวเองอ้วน ตอนที่เธอกำลังสับสนอยู่ เพื่อนร่วม
มหาวิทยาลัยสองคนของเธอก็มาซื้อของที่นี่ จึงได้เจอกัน
บอกไม่ได้เจอกันนานเลย ดึงให้เธอนั่งคุย ตอนที่เธอดื่มน้ำ ถูกเพื่อนเห็นแหวนบนนิ้ว จึงถามเธอ “เธอแต่งงานแล้วเหรอ?”
เสิ่นซินเหยาวางแก้วแล้วนำมือวางใต้โต๊ะ จงใจหลบซ่อน “ใกล้แล้ว”
ตั้งแต่เข้าเรียนก็ชอบเปรียบเทียบกับเธอ หยางเจินเจินเห็นเธอหลบ 1 ซ่อน ๆ ในใจจึงคาดการณ์อย่างมั่นใจว่าแหวนที่นิ้วของเธอเป็นของปลอม จึงพูดแบบยิ้ม ๆ “เมิดใหญ่ขนาดนั้นเป็นของจริง
หรือของปลอมเหรอ?”
ว่าแล้วเธอก็ยื่นมือ “วงนี้ของฉันตั้งหลายแสนเชียว แฟนซื้อให้ฉัน ถ้าวงนั้นของเธอเป็นของแท้ ก็น่าจะหลายล้านใช่ไหม?”
เสิ่นซินเหยาเป็นเด็กผู้หญิงที่ชอบทำตัวไม่ให้ป็นจุดสนใจมาก ตอนเรียน ผลการสอบดีมากเป็นพิเศษ หน้าตาสวย เป็นดาวโรงเรียน นักเรียนชายหลายคนตามจีบเธอ นักเรียนหญิงหลายคนจึง
อิจฉาตาร้อน
เสิ่นเผยซวนทำงานเป็นข้าราชการสูง แต่ว่าไม่ทำตัวเป็นจุดสนใจ
เสิ่นซินเหยาเองก็ไม่เคยพูดเรื่องพ่อแม่ของตัวเองให้เพื่อนฟังมาก่อน ทุกคนต่างนึกว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงจากครอบครัวธรรมดาครอบครัวหนึ่ง
หยางเจินเจินจงใจพูด “เธอยื่นมือออกมา ให้ฉันดูหน่อย ฉันดูออกว่าเป็นของแท้หรือของปลอม”
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novel00.com
