ตอนที่ 454 จูบทีนึงก็หายเจ็บแล้ว
ความแข็งแกร่งครั้งสุดท้ายในร่างกายเหมือนจะถูกสูบออกไป ฉู่อีอีคลายมือที่กอดเผยหนานเจวี๋ยออก เธอทรุดลงไปกับพื้นอย่างหมดแรง
“เป็นความผิดของฉู่เจียเสวียน เขาไม่ควรแย่งคุณไปจากฉัน เขาไม่ควรตั้งท้องลูกของคุณ เขายิ่งไม่ควรปล่อยให้คุณรักเขา!”
น้ำเสียงของฉู่อีอีแหบแห้ง มองเผยหนานเจวี๋ยแล้วจู่ๆ ก็หัวเราะ น้ำเสียงมีความไม่พอใจหนักหน่วง
เผยหนานเจวี๋ยมองฉู่อีอีผู้บ้าคลั่งที่เขยิบเข้ามาใกล้ ยื่นมือปัดๆ เสื้อ “นี่เป็นเพียงการเริ่มต้น ฉู่อีอี คุณคงเพลิดเพลินกับมันเถอะ” พูดจบก็เปิดประตู ก้าวเท้ายาวๆ ออกไปจากห้องสอบสวนแล้ว
ทันที่ฉู่อีอีเห็นว่าเผยหนานเจวี๋ยกำลังจะจากไป ก็รีบลุกขึ้นมาจากพื้นทันที ต้องการจะเอื้อมมือหยุดเขาไม่ให้เขาจากไป แต่ว่าเท้าก็สะดุดพลันและล้มลงอย่างแรง
เธอเจ็บจนน้ำตาเอ่อล้นขอบตา “เผนหนานเจวี๋ย อย่านะ หนานเจวี๋ย…”
ไม่ว่าฉู่อีอีจะกรีดร้องอยู่ด้านหลังเขาอย่างไร เผยหนานเจวี๋ยก็ไม่ปวดใจเลยสักนิด จากไปอย่างสง่างามโดยไม่แยแส
หลังจากเผยหนานเจวี๋ยออกจากบริษัทแล้วก็กลับไปยังโรงพยาบาลทันที เมื่อนั่งลงบนเตียง ฉู่เจียเสวียนก็มาถึงแล้ว ในมือถือหม้อเก็บความร้อน ความดีใจปรากฏอยู่ในดวงตาของเขาและใบหน้าก็เปื้อนยิ้ม
“เจียเสวียน คุณมาแล้วเหรอ” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยปาก แววตาที่มองเธอมีความอ่อนโยน
ฉู่เจียเสวียนเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย พยักหน้ากับเผยหนานเจวี๋ย วางหม้อเก็บความร้อนในมือลงบนโต๊ะ แล้วลงมือเทน้ำแกงออกมาจากหม้อ “วันนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง”
น้ำเสียงที่เป็นห่วง ทำให้เผยหนานเจวี๋ยฟังแล้วรู้สึกยินดี “คุณเป็นห่วงผมเหรอ”
เธอเป็นห่วงเขางั้นเหรอ หัวใจของเผยหนานเจวี๋ยเต้นอย่างบ้าคลั่ง
“ดื่มเถอะ” ฉู่เจียเสวียนไม่ได้ตอบคำถามของเผยหนานเจวี๋ย ยกถ้วยขึ้นมาในมือแล้วส่งให้เขา
แต่เห็นได้ชัดว่าเผยหนานเจวี๋ยไม่ยอมดื่มด้วยตัวเอง ยิ้มเอ่ย “คุณป้อนผมสิ!” น้ำเสียงเอาแต่ใจและเจือปนด้วยการออกคำสั่ง
ฉู่เจียเสวียนได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้ว “คุณจะดื่มไม่ดื่มก็แล้วแต่!” พูดจบ ฉู่เจียเสวียนก็วางถ้วยลงบนโต๊ะ ค้อนเขาทีหนึ่งแล้วหันหลังจากไป
ยังเดินไปไม่ทันไรก็ถูกเผยหนานเจวี๋ยคว้ามือไว้ ฉู่เจียเสวียนเสียการทรงตัวและล้มลงสู่อ้อมแขนของเผยหนานเจวี๋ย เงยหน้าขึ้นก็เห็นดวงตาที่ล้ำลึกดุจมหาสมุทรของเผยหนานเจวี๋ย หายใจถี่ ราวกับว่ามีเพียงเขาคนเดียวในสายตา
ทั้งสองสบสายตากัน ไม่มีใครพูดจา บรรยากาศคลุมเครือในพริบตา ฉู่เจียเสวียนมองไปที่หน้าอกของเขา เผยหนานเจวี๋ยมองฉู่เจียเสวียน
เขามองดูผู้หญิงที่เฝ้าคิดถึงทั้งวันและคืนตรงหน้า แล้วก้มหน้าประกบริมฝีปากของฉู่เจียเสวียน
ริมฝีปากเยือกเย็นมีเสน่ห์ประกับลงบนริมฝีปากของฉู่เจียเสวียน ฉู่เจียเสวียนราวกับถูกไฟช็อต ดิ้นรนพร้อมใช้สองมือออกแรงผลักทันที แต่เผยหนานเจวี๋ยกลับกอดฉู่เจียเสวียนแล้วล้มลงบนเตียง ครั้งนี้บรรยากาศยิ่งคลุมเครือกว่าเดิม ฉู่เจียเสวียนอยู่ด้านบนและเผยหนานเจวี๋ยอยู่ด้านล่าง
ฉู่เจียเสวียนพยายามดิ้นรนที่จะหลุดออกจากอ้อมกอดของเผยหนานเจวี๋ย เพราะออกแรงมากเกินไปจึงโดนแผลบนหลังของเผยหนานเจวี๋ยเข้า เขาอุทานเสียงต่ำ สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาวทันใด
เมื่อส่งเสียงดัง ‘ซื้ด’ ก็ทำให้ฉู่เจียเสวียนตื่นตระหนกทันที รีบลุกขึ้นมาจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว ดึงเขาขึ้นมาโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดๆ ทั้งสิ้นพลางเอ่ยถาม “เป็นยังไงบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า”
ได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงของฉู่เจียเสวียน เห็นท่าทางที่ตื่นตระหนกของเธอ จู่ๆ เผยหนานเจวี๋ยก็หายเจ็บแล้ว
“เจ็บ คุณจูบผมทีนึงก็หายเจ็บแล้ว” เผยหนานเจวี๋ยหัวเราะพร้อมกับพูด ในเวลานี้เขาเหมือนกับเด็กน้อยที่อยากกินลูกอม ต้องการให้เธอปลอบโยน
“คุณ!” ฉู่เจียเสวียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโหจากคำพูดของเผยหนานเจวี๋ย เขายังจะมีอารมณ์ล้อเล่นอีก
“คุณรีบดื่มน้ำแกงซะ เดี๋ยวฉันยังมีธุระ” ฉู่เจียเสวียนสีหน้าเย็นชา พลางพูดกับเผยหนานเจวี๋ย
ทำไมคนนี้ถึงได้กลายเป็นคนหน้าด้านแบบนี้ เมื่อก่อนเขาไม่ได้เป็นแบบนี้สักหน่อย หรือว่าสมองถูกกระทบกระเทือน ทั้งๆ ที่เขาเจ็บหลังนี่นา
“คุณป้อนผมผมก็จะดื่ม” เผยหนานเจวี๋ยอ้อนต่อจนถึงที่สุด ถึงอย่างไรเขาก็ต้องการให้ฉู่เจียเสียนป้อน
“มือของคุณก็ไม่ได้เจ็บซักหน่อย!” ฉู่เจียเสวียนมองเผยหนานเจวี๋ยพร้อมกัดฟันพูด เธอพบว่าเผยหนานเจวี๋ยที่เป็นแบบนี้ทำให้เธอทำตัวไม่ถูกฉับพลัน
เผยหนานเจวี๋ยได้ยินแล้วก็แสร้งทำเป็นเจ็บทันที คิ้วขมวดเข้าหากันแล้ว
ตอนที่ 455 คุณป้อนผมผมก็ไม่เจ็บแล้ว
ฉู่เจียเสวียนเห็นแล้วตื่นตกใจทันใด รีบพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “คุณเป็นอะไรไป เจ็บแผลเหรอ” แววตาเปี่ยมไปด้วยความกังวล
เผยหนานเจวี๋ยได้ยินน้ำเสียงที่เป็นห่วงแล้วก็ดีใจ แต่ว่าใบหน้ายังคงมีท่าทีเจ็บปวดอยู่ คิ้วขมวดกันเล็กน้อย
มีเธอเป็นห่วงช่างดีจริงๆ เมื่อก่อนทำไมเขาถึงรู้สึกขวางหูขวางตากันนะ เผยหนานเจวี๋ยเอ๋ยเผยหนานเจวี๋ย ตอนนั้นนายมีตาแต่ไม่มีแววเอาเสียเลย
“คุณป้อนข้าวผม ผมก็ไม่เจ็บแล้ว” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ย แววตาเปี่ยมด้วยความลึกซึ้ง
“คุณ!” ฉู่เจียเสวียนโมโห ผู้ชายคนนี้จะต้องจงใจแน่ๆ เธออดไม่ได้อยากที่จะปฏิเสธคำขอขี้โกงของเขา สูดหายใจลึก สุดท้ายก็เลือกที่จะประนีประนอมแล้ว
เมื่อคิดว่าเขาบาดเจ็บเพราะช่วยเธอไว้ ฉะนั้นการดูแลเขาจึงเป็นสิ่งที่ควรทำ
คิดอยู่ในใจ หยิบถ้วยขึ้นมาแล้วป้อนเขาดื่มอย่างระมัดระวัง
ฉู่เจียเสวียนป้อนคำหนึ่ง เผยหนานเจวี๋ยก็ดื่มคำหนึ่ง น้ำแกงก็หมดถ้วยโดยไม่รู้ตัวแล้ว
กงจวิ้นฉือที่มารับฉู่เจียเสวียนที่โรงพยาบาล ยืนอยู่นอกห้องคนไข้ มองทั้งสองคนที่มีความกลมกลืนกันข้างในผ่านช่องหน้าต่างเล็กๆ หัวใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขมขื่น
หัวใจของเธอยังมีเขาอยู่งั้นเหรอ ใครๆ ก็มองออกว่าเผยหนานเจวี๋ยเสแสร้ง แต่เธอกลับเชื่อเขา นี่ใช่ที่คนอื่นเขาพูดว่าเมื่อมีความรักก็จะมองอะไรไม่เห็นหรือเปล่า?
ฉู่เจียเสวียนเอ๋ยฉู่เจียเสวียน ผมควรจะทำอย่างไรกับคุณดี ถอนหายใจเบาๆ อยู่ในใจ จนกระทั่งฉู่เจียเสวียนป้อนน้ำแกงเผยหนานเจวี๋ยหมดแล้ว เขาจึงเอื้อมมือเคาะประตู บนใบหน้ายังคงรักษารอยยิ้มอบอุ่น
“ประธานเผย วันนี้ดูแล้วสีหน้าไม่เลวนะครับ” กงจวิ้นฉือเข้าห้องผู้ป่วยก็พูดขึ้นทันที น้ำเสียงล้ำลึก
ฉู่เจียเสวียนเห็นว่ากงจวิ้นฉือเข้ามา ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกเขินอาย อาจเป็นเพราะคำขอที่ไร้เหตุผลของเผยหนานเจวี๋ยเมื่อครู่ กลัวว่ากงจวิ้นฉือเห็นแล้วเขาจะเข้าใจผิด
“ประธานกงมีน้ำใจจริงๆ” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยอย่างเฉยเมย เมื่อเห็นว่ากงจวิ้นฉือเข้ามา ความไม่พอใจวูบผ่านแววตา
กงจวิ้นฉือเฮงซวย มาผิดเวลา เกะกะลูกตาจริงๆ
“จวิ้นฉือ คุณมาแล้วเหรอ” ฉู่เจียเสวียนยิ้ม เอื้อมมือควงแขนของกงจวิ้นฉือ ใบหน้ามีรอยยิ้มสดใส
กงจวิ้นฉือเป็นแฟนของเธอ เธอไม่ควรทำให้เขาเข้าใจผิด
เรื่องระหว่างเธอกับเผยหนานเจวี๋ยเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้เธอกับเขามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แล้ว ดังนั้นเธอไม่ควรทำอะไรเพื่อทำให้คนอื่นเข้าใจผิด
“อืม มาเยี่ยมเขา แล้วก็รับคุณกลับบ้าน” กงจวิ้นฉือเอ่ยอย่างอ่อนโยน แววตาเปี่ยมด้วยความรัก
“เอาล่ะค่ะประธานเผย เห็นว่าคุณไม่เป็นไรแล้ว งั้นพวกเรากลับก่อนนะคะ” พูดจบฉู่เจียเสวียนก็พยักหน้ากับกงจวิ้นฉือ ทั้งสองออกไปจากห้องคนไข้แล้ว
ฉู่เจียเสวียน คุณเป็นผู้หญิงของผมเผยหนานเจวี๋ยได้คนเดียวเท่านั้น เป็นของผมได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ผมจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่กับผู้ชายคนอื่นอย่างแน่นอน
แม้ว่าเมื่อก่อนผมทำเรื่องมากมายขนาดนั้น ผมก็จะชดเชยคุณอย่างสาสมแน่
หลังจากฉู่เจียเสวียนกับกงจวิ้นฉือออกจากโรงพยาบาลแล้ว กงจวิ้นฉือก็ส่งฉู่เจียเสวียนกลับไปที่บริษัท
ในร้านชุดแต่งงาน
ถังถังกำลังนั่งร่างแบบอยู่ที่โต๊ะทำงาน เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นฉู่เจียเสวียนเดินเข้ามาจากข้างนอก รีบวางปากกาในมือ ยิ้มแล้วเอ่ยถามเธอ “เจียเสวียน เธอกลับมาแล้วเหรอ วันนี้เขาเป็นไงบ้าง”
“เอ๊ะ เธอเป็นห่วงเขาตั้งแต่เมื่อไร” ฉู่เจียเสว่ยนยิ้ม เดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองทันที
“ฉันก็แค่ถามไปงั้นๆ ฉันว่าเธอน่ะ ก็ไม่ต้องรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบอะไรหรอก มันเป็นสิ่งที่เผยหนานเจวี๋ยติดค้างเธอ” ถังถังเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉยเมย
