ตอนที่ 476 รำลึกความหลัง
ฉู่เจียเสวียนรู้สึกว่าเผยหนานเจวี๋ยที่เป็นแบบนี้เปลี่ยนไปมากจริงๆ ทำให้เธอมีความรู้สึกเหมือนกำลังสมรู้ร่วมคิด ในใจเสียใจเล็กน้อยที่รับปากเขา
ออกมาเดทกับเผยหนานเจวี๋ยตามลำพังแบบนี้ ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนกำลังคบชู้
“สามปีก่อน” เผยหนานเจวี๋ยช่วยฉู่เจียเสวียนรำลึกความหลังที่พยายามคิดว่าโรแมนติกในตอนนั้น
ฉู่เจียเสวียนนึ่งไปครู่หนึ่ง สามปีก่อน? ความทรงจำกลับมาทันใด หึหึ ความจริงทำแบบนั้น เธอจะลืมไปได้อย่างไร
วันนั้น เธอกลับมาจากโรงพยาบาลด้วยอารมณ์ไม่ดีนัก แต่ว่าเพิ่งจะกลับมาเผยหนานเจวี๋ยก็ลากเธอไปข้างนอกโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ แถมยังบังคับให้เธอขึ้นรถ สุดท้ายพอฉู่อีอีโทรมาก็ทิ้งเธอไว้ หึหึ
ที่เผยหนานเจวี๋ยจำได้มีเพียงเท่านั้นเอง แต่ว่ากลับลืมไปแล้วว่าได้สร้างความเจ็บปวดให้เธอหลังจากนั้น
หรือว่านี่คือความแตกต่างระหว่างผู้หญิงกับผู้ชาย? ผู้ชายจำได้เพียงเล็กน้อย แต่ว่าผู้หญิงจะจำรายละเอียดทั้งหมดของเรื่องที่เกิดขึ้นในใจเงียบๆ
ฉู่เจียเสวียนลงมาจากรถ มองดูเผยหนานเจวี๋ยไปขับรถถคันนั้น รถคันนั้นในความทรงจำ มุมปากของเธอยกยิ้ม เผยหนานเจวี๋ยต้องการให้เธอย้อนอดีตงั้นเหรอ
เผยหนานเจวี๋ยขับรถมาหาฉู่เจียเสวียน ลงกระจกรถลง บนใบหน้ามีรอยยิ้มอบอุ่น อ้าปากออกเล็กน้อย ฉู่เจียเสวียนเอ่ยถาม “คุณจะพาฉันไปชานเมืองเหรอ”
ฉู่เจียเสวียนกอดอก มองเผยหนานเจวี๋ยด้วยสีหน้าเย็นชา แววตามีประกายคลุมเครือ
“คุณนึกออกแล้วเหรอ” แววตาของเผยหนานเจวี๋ยมีความดีใจ มองฉู่เจียเสวียนพร้อมเอ่ยถามด้วยสีหน้ามีความหวัง
“ที่คุณทำมากมายขนาดนั้นเพื่อให้ฉันรำลึกถึงอดีตไม่ใช่เหรอ คุณนี่มีความพยายามมากจริงๆ” น้ำเสียงของฉู่เจียเสวียนมีความประชดประชัน สีหน้าที่มองเผยหนานเจวี๋ยก็เยือกเย็นลง
“มันเป็นความทรงจำสวยงามตอนที่พวกเราอยู่ด้วยกัน” เผยหนานเจวี๋ยกล่าว จ้องมองเธอตาไม่กระพริบ
“งั้นฉันควรจะขอบคุณคุณที่ทำให้ฉันหวนรำลึกถึงความอบอุ่นในอดีตใช่ไหม” สีหน้าของฉู่เจียเสวียนยิ่งเยือกเย็นลง
สามปีที่แล้วไม่ใช่ความทรงจำที่ดีสำหรับเธอเลย การแต่งงานกับเขาเป็นเวลาสามปีทำให้เธอเจ็บปวด เผยหนานเจวี๋ยในตอนนั้นทั้งหยิ่งผยองและยิ่งรังเกียจเธอ ทุกครั้งที่เธอเห็นเธอก็พูดจาอย่างเหยียดหยามและเสียดสี
ทั้งสองคนสองหน้ากัน ความคิดของทั้งสองดูเหมือนจะย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน
ในเวลานั้นฉู่เจียเสวียนถูกเผยหนานเจวี๋ยทรมานอย่างทรมานสุดซึ้ง ถูกฉู่อีอีสองแม่ลูกด่าทอด้วยถ้อยคำที่รุนแรง สำหรับเธอแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่เหมือนอยู่ในนรก
ตอนนี้ เขาจะมาหวังดีและรำลึกความหลังกับเธอ?
“หรือว่าคุณอยากลองใหม่อีกครั้ง?” ฉู่เจียเสวียนละสายตา เอ่ยถามเฉยเมย
“ถ้าหากได้ล่ะก็ ทำไมจะไม่ล่ะ?” การยกโทษให้เขามีเพียงวิธีนี้เท่านั้น
“เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป หรือว่าคุณอยากจะทรมานฉันอีกครั้ง สิ่งที่ฉันมีกับคุณมีแต่ความเจ็บปวด”
“เดทวันนี้ก็พอแค่นี้เถอะ ขอโทษที” ฉู่เจียเสวียนพูดจบ หันหลังจากไป ความทรงจำมีแต่จะทำให้เธอเกลียดเขามากขึ้น มันไม่มีความทรงจำที่งดงามระหว่างพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
ความทรงจำเพียงแค่ผลักเธอไปสู่ความเจ็บปวดเท่านั้น ความทรงจำแบบนี้ไม่ต้องมีก็ได้
เผยหนานเจวี๋ยมองดูแผ่นหลังของฉู่เจียเสวียนที่จากไปอย่างแน่วแน่ด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง จมดิ่งอยู่ในความคิด หรือว่าไม่มีความทรงจำที่ดีระหว่างพวกเขาเลยงั้นเหรอ
จนกระทั่งฉู่เจียเสวียนเดินไปไกลแล้ว เผยหนานเจวี๋ยจึงพิงพนักเก้าอี้ด้วยความสิ้นหวัง ถอนหายใจยืดยาว แผนล้มแล้ว บ่นอยู่ในใจเงียบๆ
หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและลบหมายเลขของผู้เชี่ยวชาญด้านความรักทันที รวมทั้งประวัติการแชททั้งหมด ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพยายามหาทางประนีประนอมกับหญิงสาวที่รัก มันไม่มีประโยชน์ใดๆ เลย
เขาหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง
ตอนที่ 477 ต่อกรกับบริษัทกง
เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง บุคลิกของเขาก็เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมแล้ว ความหงุดหงิดก่อตัวขึ้น ดวงตามีความเยือกเย็นโดยสมบูรณ์แบบ
“ฉู่เจียเสวียน เมื่อคุณไม่คิดถึงความรู้สึกเก่าๆ ก็อย่าโทษที่ผมจะใช้ไม้แข็งก็แล้วกัน ในเมื่อคุณไม่เห็นค่าความอ่อนโยนของผม งั้นคุณก็อย่าโทษผมเลย ผมจะไม่มีวันให้คุณกับกงจวิ้นฉือได้อยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน”
“คุณเป็นคุณนายเผยได้เท่านั้น” ความโหดร้ายวูบผ่านดวงตาของเผยหนานเจวี๋ย มีลมหายใจเยือกเย็นบนใบหน้า
เขาลงมาจากรถด้วยความโมโห เขาปิดประตูรถแรงเป็นพิเศษ ส่งเสียงดัง ‘ปัง’
หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดโทรไปต่างประเทศ “ตอนนี้นายอย่าเพิ่งกลับมา ครั้งนี้ฉันไม่อยากให้นายแค่สร้างความวุ่นวายให้เขา ฉันอยากให้นายโค่นล้มบริษัทของเขาให้สิ้นซาก”
“หา ประธานเผย แบบนี้ไม่ดีมั้งครับ? กลุ่มบริษัทกง…”
ยังไม่ทันพูดจบก็พูดเผยหนานเจวี๋ยแทรก “สนับสนุนบริษัทเผยด้วยกำลังทั้งหมด ถ้าหากพังบริษัทกงไม่ได้ นายไม่ต้องกลับมา” พูดจบก็ไม่รอให้เขาตอบ วางหูทันที
“กงจวิ้นฉือ ฉันจะดูว่านายรักเธอมากแค่ไหน” เผยหนานเจวี๋ยยิ้มเย็นชา พูดพึมพำกับตัวเอง ละครดีๆ เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น
ฉู่เจียเสวียนออกจากวิลล่าบ้านเผย ฟ้ายังไม่สว่าง เธอก็กลับไปที่ร้านชุดแต่งงานทันที กลับไปที่ห้องทำงานแล้วนั่งลง เธอราวกับถูกดูดพลังงานไปอย่างไรอย่างนั้น
เดิมทีนึกว่าเผยหนานเจวี๋ยจะเปลี่ยนไป ดูแล้วเธอคงคิดมากไป เผยหนานเจวี๋ยอยู่สูงขนาดนั้น เย่อ
หยิ่งจนเหลืออด จะพิจารณาความรู้สึกของคนอื่นได้อย่างไร
ตอนนั้นเพื่อให้ความสัมพันธ์ของเขากับฉู่อีอีสมบูรณ์ เธอจึงเลือกที่จะทำแบบนั้น ตอนนี้เขากลับเริ่มพัวพันกับเธออีกครั้ง? เผยหนานเจวี๋ย คุณคิดจะทำอะไรกันแน่
ทั้งๆ ที่ตอนนี้เธอไม่มีใจให้เขาแล้ว ทั้งๆ ที่เธอตัดใจจากเขาแล้ว แต่เมื่อนึกถึงความอ่อนโยนของเผยหนานเจวี๋ยในวันนี้ หัวใจของเธอเริ่มรู้สึกอึดอัดและหายใจไม่สะดวก
กระพริบดวงตาที่ระคายเคือง ข่มความรู้สึกไว้ในใจ เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ก็ยื่นมือไปรับสาย
เมื่อรับสาย ฉู่เจียเสวียนก็ได้ยินเสียงที่อ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัดของกงจวิ้นฉือดังมาจากปลายสาย “เจียเสวียน สุขสันต์วันแห่งความรัก ผมคิดถึงคุณแล้ว” ขณะที่กงจวิ้นฉือกำลังยุ่งก็ยังจำได้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร ที่น่าเสียดายคือเขาไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ
“คุณจำวันพวกนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไรกัน” ฉู่เจียเสวียนยิ้ม ใบหน้าน้อยๆ เปี่ยมด้วยรอยยิ้ม ดวงตาโก่งงอราวกับพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว
ก็แค่วันแห่งความรัก ในสายตาของฉู่เจียเสวียนมันไม่ได้ต่างอะไรจากวันธรรมดาเลย
“แต่ว่าน่าเสียดาย ผมไม่เคยอยู่กับคุณในวันแห่งความรักเลย” เมื่อก่อนตอนที่อยู่เมืองนอก พวกเขาไม่ใช่คนรักกัน และเพราะงานยุ่งมาก ฉะนั้นจึงไม่เคยฉลองวันแห่งความรัก
ตอนนี้กว่าจะได้อยู่ด้วยกันมันไม่ง่ายเลย แต่พวกเขากลับต้องไกลกันขนาดนั้น ถ้าหากทำได้ เขาหวังเหลือเกินว่าจะสามารถอยู่เคียงข้างเธอในวันพิเศษแบบนี้ได้
กงจวิ้นฉือยื่นมือนวดคลึงคิ้ว เขาเพิ่งจะจากฉู่เจียเสวียนไม่นาน คิดไม่ถึงว่าเผยหนานเจวี๋ยจะอาศัยช่องว่างนี้มาสร้างความสัมพันธ์กับฉู่เจียเสวียน และฉู่เจียเสวียนก็ไม่เคยบอกอะไรเขาสักคำ หรือว่าเธอยังรักเผยหนานเจวี๋ยอยู่จริงๆ
กงจวิ้นฉือไม่กล้าคิดต่อไป เขาเคยหลอกใช้ฉู่เจียเสวียนเพราะความแค้นทางบ้าน โชคดีที่พระเจ้าให้โอกาสเขาอีกครั้ง เขาได้โอกาสนี้มาได้ด้วยความยากลำบาก แต่ตอนนี้กลับโดนเผยหนานเจวี๋ยเข้ามาจุ้นจ้านแล้ว
ทำไมเขาถึงไม่กล้าปล่อยฉู่เจียเสวียน ทำไมฉู่เจียเสวียนถึงไม่เคยบอกอะไรเขาเลย
กงจวิ้นฉือคิดถึงฉู่เจียเสวียนมากจริงๆ คิดถึงจนแทบบ้า แต่ว่าเขากลับไปไหนไม่ได้ เรื่องที่บริษัทไม่รู้ว่าทำไมยิ่งซับซ้อนขึ้นทุกที เขาไม่รู้ว่าต่อไปต้องจัดการกับเรื่องอะไรอีกบ้าง ศัตรูอยู่ในที่มืดส่วนเขาอยู่ในที่สว่าง ทุกครั้งที่พวกเขาจู่โจม ก็ทำให้เขาประหลาดใจ นี่ต้องเป็นการสมรู้ร่วมคิดอย่างแน่นอน
