ตอนที่ 532 ตัวซวยในชีวิต
เผยหนานเจวี๋ยจะบีบเข้ามาทีละก้าวๆ ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป เธอก็ต้องประนีประนอมมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นโดยเด็ดขาด
“ขอโทษที ตรงนี้จอดรถไม่ได้” เผยหนานเจวี๋ยพูดด้วยความจริงจัง ไม่สนใจฉู่เจียเสวียนที่ตอนนี้โมโหจนหน้าดำหน้าแดง
ถึงตรงนี้แล้ว ฉู่เจียเสวียนไม่มีทางเลือก เธอทำได้เพียงนั่งอยู่บนรถ ไม่ว่ารถจะไปทางไหน เธอก็ไม่สามารถลงจากรถได้
สถานการณ์ไร้อำนาจเช่นนี้ทำให้เธอไม่มีความสุขเอาซะเลย เธอไม่มีทางทำสีหน้าดีๆ ให้เขาดูอย่างแน่นอน ทั้งๆ ที่เคยพูดแล้วว่าจะไม่มารบกวนเธออีก แต่เผยหนานเจวี๋ยกลับไม่เคยทำตามคำสัญญานี้เลย
การได้เจอเขามีแต่ความโชคร้าย เขาเป็นตัวซวยของเธอจริงๆ ทั้งๆ ที่เธอแข็งแกร่งมากตอนที่อยู่เมืองนอก แต่เมื่อกลับมาที่นี่และได้เผชิญหน้ากับเขา เธอกลับพบว่าทักษะของเธอยังไม่ถึงขั้น
ตัวซวยในชีวิตประเภทนี้ ในอนาคตก็ยังต้องหลีกเลี่ยงเท่าที่จะทำได้ การไม่ไปคุยเรื่องงานน่าจะเป็นการดีที่สุด
ฉู่เจียเสวียนเกือบถูกเผยหนานเจวี๋ย ‘ลักพาตัว’ มาถึงวิลล่า ว่ากันตามเหตุและผลแล้ว ที่วิลล่าไม่มีคนอยู่บ่อยนัก อย่างเช่นซูหรานผู้ดูแลบ้านชั้นสูงก็ไม่น่าจะอยู่ที่นี่
แต่ความคิดของเผยหนานเจวี๋ยเป็นเรื่องที่คาดเดาได้ยาก
เผยหนานเจวี๋ยลงรถมาก่อนแล้วตามด้วยฉู่เจียเสวียน ฉู่เจียเสวียนเดินตามหลังเผยหนานเจวี๋ยไปอย่างไม่เต็มใจ
แม้ว่าเผยหนานเจวี๋ยไม่ค่อยมาที่นี่ แต่ว่าภายใต้การจัดการของซูหราน ที่นี่ดูเหมือนมีชีวิตชีวามาก
“ซูหราน” ทันที่เผยหนานเจวี๋ยเข้าวิลล่ามา ก็เอ่ยปากเรียก
หูของซูหรานเฉียบคมมาก เขาได้ยินแม้เพียงเสียงเล็กน้อย นับประสาอะไรกับเสียงของเผยหนานเจวี๋ย
ไม่ช้า เขาก็เดินออกมา และพบว่าด้านหลังเผยหนานเจวี๋ยยังมีฉู่เจียเสวียนตามมาด้วย
“ท่านประธาน คุณหนูฉู่” ซูหรานยิ้มกว้าง โดยปกติแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาดูเป็นทางการมาก และรอยยิ้มจะเผยให้เห็นฟันเพียงแปดซี่เท่านั้น
ฉู่เจียเสวียนสีหน้าเย็นชา ตอนนี้เธอโมโหมาก เห็นหน้าใครก็ไม่สบอารมณ์ทั้งนั้น ในเวลานี้เธอโกรธจนลืมมารยาทขั้นพื้นฐานที่สุดระหว่างมนุษย์ไปแล้ว
ซูหรานเห็นดังนี้ ได้แต่หลบสายตาอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนว่าท่านประธานจะทำให้คุณหนูฉู่โกรธอีกแล้ว ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขมขื่น เห็นทีเขาต้องเป็นคนที่ลำบากอีกแล้ว
“ดูรายการอาหารนี้ให้ละเอียด” เผยหนานเจวี๋ยยื่นรายการอาหารของคุณหมอให้ซูหรานทันที
ซูหรานยื่นมือรับด้วยสีหน้างงงวย ก้มหน้ามองสูตรที่อยู่ด้านบนอย่างละเอียด ยิ่งอ่านคิ้วยิ่งขมวดแน่น
“ใครจะบำรุงไตเหรอครับ” ซูหรานอดไม่ได้ที่จะโพล่งออกมา สูตรในรายการนี้เป็นอาหารยา ส่วนใหญ่เป็นยาชูกำลัง และเป็นสูตรพิเศษสำหรับผู้ที่มีไตบกพร่อง
“ทำสูตรอาหารยาพวกนี้เป็นไหม” เผยหนานเจวี๋ยไม่ใส่ใจกับคำถามของซูหราน ถามตรงๆ
“เป็นครับ” ซูหรานพยักหน้า การทำอาหารเพื่อการรักษาเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเขา มันง่ายจนไม่มีอะไรง่ายไปกว่านี้อีกแล้ว
หลังจากเผยหนานเจวี๋ยครุ่นคิดแล้วก็พูดขึ้น “รายการใบนี้มีปัญหาหรือเปล่า” เขาถามให้ชัดเจนจะดีกว่า ถึงอย่างไรสูตรอาหารยาไม่ควรจะเอามาใช้สุ่มสี่สุ่มห้า
“ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคลครับ” ซูหรานพูดตามความจริง แน่นอนว่าอาหารเสริมทั้งหมดไม่เหมาะกับร่างกายของทุกคน
มันเป็นยาบำรุงสำหรับคนที่เหมาะสม แต่อาจทำร้ายคนที่ไม่เหมาะสมได้ ยาบำรุงกำลังไม่ได้ดูเรียบง่ายเหมือนภายนอก มันอาจจะเป็นประโยชน์หรืออาจเป็นยาพิษก็ได้ หากไม่ระวังอาจเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต ฉะนั้นการที่เผยหนานเจวี๋ยระวังระวังก็สมเหตุสมผลแล้ว
“จับชีพจรให้เธอหน่อย” เผยหนานเจวี๋ยสั่งซูหราน ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ในใจของเผยหนานเจวี๋ยรู้สึกกังวลเล็กน้อย
ทันทีที่ฉู่เจียเสวียนได้ยินก็กอดอกทันที สีหน้าและท่าทางไม่ให้ความร่วมมือ
ทำไมเธอต้องฟังเขาด้วย เธอจะไม่ฟัง ดูซิว่าเขาจะทำอย่างไรกับเธอ
ตอนที่ 533 เผยหนานเจวี๋ย พอแค่นี้เถอะ
“ฉันไม่ต้องการ” ฉู่เจียเสวียนพูดกับซูหรานด้วยสีหน้าดื้อรั้น
“เผยหนานเจวี๋ย พอแค่นี้เถอะ” ฉู่เจียเสวียนจะคิดเสียว่าวันนี้เธอโชคร้าย เธอไม่ต้องการพัวพันกับเขาอีกต่อไป และไม่ต้องการจะเสียเวลาอีก
“ที่ผมทำแบบนี้เพราะหวังดีกับคุณ ทำไมคุณถึงไม่ฟังกันบ้าง” เผยหนานเจวี๋ยกล่าว ในใจเริ่มรู้สึกเจ็บปวด เขาเป็นห่วงเธอขนาดนี้ ทำไมเธอถึงไม่ยอมเชื่อฟัง หากรักษาตัวให้ดีแล้ว คนที่ได้รับประโยชน์คือใครกันล่ะ
ฉู่เจียเสวียนรับความหวังดีของเขาที่มีต่อเธอไม่ได้แม้แต่นิดเดียว กัดริมฝีปาก เธอไม่รู้ว่าจะต้องปฏิเสธเขาอย่างไร
เผยหนานเจวี๋ยเฮงซวย ทำไมตอนนี้ทุกครั้งที่เธอเจอหน้าเขา เขาก็มักจะทำให้เธอโกรธอยู่เรื่อย? อีกทั้งเธอยังไร้เรี่ยวแรงขัดขืน หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้ว เธอเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เมื่อไรคุณจะคืนรถให้ฉัน”
เธอเปลี่ยนหัวข้อ ต้องการจะออกไปจากที่นี่ เธอต้องการยานพาหนะ แต่ว่าเผยหนานเจวี๋ยเฮงซวยแย่งกุญแจรถของเธอไปซะแล้ว
เผยหนานเจวี๋ยไม่ได้สนใจกับคำถามของฉู่เจียเสวียน เขากำลังหารืออะไรบางอย่างกับซูหราน
ฉู่เจียเสวียนถูกเขาละเลยซะแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเริ่มดาวน์โหลดแอพพลิเคชั่นเรียกรถ เพื่อที่จะดูว่าแถวนี้จะมีคนรับคำสั่งหรือเปล่า
แต่ไม่รู้ว่าเผยหนานเจวี๋ยมาอยู่ด้านหลังเธอเงียบๆ ตั้งแต่เมื่อไร คอยมองดูการกระทำของเธอ
“คิดไม่ถึงว่ามือถือของคุณจะมีแอพพลิเคชั่นแบบนี้ด้วย” เผยหนานเจวี๋ยพูดด้วยความชัดเจนมาก ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
เสียงของเผยหนานเจวี๋ยดังขึ้น ฉู่เจียเสวียนเก็บโทรศัพท์มือถือทันใด ทันใดนั้นใบหน้าน้อยๆ ที่งดงามก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่สนใจเขาอีกต่อไป
“ยังโกรธอยู่เหรอ” เผยหนานเจวี๋ยถามด้วยสีหน้าราวกับสุภาพบุรุษ
ฉู่เจียเสวียนยังคงไม่ตอบ เธอต้องการจะเงียบจนถึงที่สุด ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถขัดขืนเขาได้อยู่แล้ว เช่นนั้นเธอก็จะไม่หือไม่อือ ให้เขาโมโหตาย
“คิดว่าอีกเดี๋ยวก็จะส่งคุณกลับแล้ว” เผยหนานเจวี๋ยเห็นเช่นนี้ก็พูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ
คำพูดนี้ทำให้ฉู่เจียเสวียนมีปฏิกิริยาตามคาด แต่เธอตัดสินใจแล้วว่าจะเพิกเฉยต่อการกระทำโดยพลการของเขา ครั้งนี้ถ้าหากเธอพูดอะไรออกมา ความพยายามก่อนหน้านี้ก็ไม่สูญเปล่าหรอกหรือ
“ถ้าคุณพูด ผมก็จะส่งคุณกลับไปในเมืองก่อนฟ้ามืด” เผยหนานเจวี๋ยพูดทันที เขาไม่เชื่อว่าเธอจะไม่พูดต่อไปได้
ฉู่เจียเสวียนราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดของเผยหนานเจวี๋ย เดินผ่านเขาไป ครั้งนี้เธอตัดสินใจแล้วว่าจะต้องสั่งสอนเขา ไม่เช่นนั้นต่อไปถ้าเขาพอใจก็จะพาเธอกลับมาที่นี่อีก เธอจะถกเถียงกับใครได้?
ใช่ว่าเธอไม่คิดจะโทรหากงจวิ้นฉือเพื่อให้เขามารับเธอ แต่ถ้าหากให้เขารู้ว่าเธออยู่กับเผยหนานเจวี๋ย เขาก็ต้องคิดเป็นอื่นอีกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เฮ้อ เธอทำตัวลำบากจริงๆ รู้แบบนี้ไม่น่าฟังเผยหนานเจวี๋ยเลย เธอควรจะใจแข็งกว่านี้สักหน่อย
เผยหนานเจวี๋ยเห็นว่าฉู่เจียเสวียนยังคงอยู่นิ่งๆ เขาได้แต่พูดต่ออย่างเชื่องช้าข้างหลังเธอ “ดูเหมือนว่าวันนี้คุณไม่อยากกลับเมืองแล้ว”
ฉู่เจียเสวียนหยุดเดิน รู้สึกดูถูกพฤติกรรมของเผยหนานเจวี๋ยที่จับความกะตือรือร้นของเธอในการกลับเข้าเมืองได้อย่างสุดซึ้ง
ไม่ต้องการฟังเผยหนานเจวี๋ยอีกต่อไป ฉู่เจียเสวียนเดินออกไปทันที เธอยอมที่จะอยู่กลางแดดแต่ไม่ยอมที่จะอยู่ในห้องเดียวกับเขาอีกต่อไป
ซูหรานถูกเผยหนานเจวี๋ยส่งไปยังห้องครัว ให้เขาไปเตรียมอาหารยา และยังกำชับเป็นพิเศษว่าจะต้องทำให้อร่อย
เพราะเขาจำได้ว่าคราวก่อนฉู่เจียเสวียนไม่ชอบบอกว่าไม่อร่อย เธอกินเพียงไม่กี่คำก็ไม่ยอมกินต่อแล้ว
เผยหนานเจวี๋ยเดินไปยังหน้าต่างที่ยาวจรดพื้น มองไปยังสวนดอกไม้หลังบ้าน แสงอาทิตย์ของวันฤดูใบไม้ร่วงอบอุ่นเป็นพิเศษ ไม่มีความร้อนสุดขีดของฤดูร้อนอีกแล้ว แต่มีความเย็นสดชื่นมาแทนที่
