ตอนที่ 630 ทำไมถึงทำเป็นมองไม่เห็นผม
“ลูก…”
ติ๊งต่อง!
ซูซานกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรขึ้นว่า แต่จู่ๆ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะคำพูดของเธอเสียก่อน เธอสบตากับฉู่เจียเสวียน แล้วลุกขึ้นไปเปิดประตู
ทันทีที่ประตูเปิดออกนั้นเธอก็ลืมตอบสนองไปชั่วขณะ
ที่นอกประตู เผยหนานเจวี๋ยยืนอยู่หน้าประตูด้วยรังสีเย็นยะเยือก เมื่อเห็นซูซานเขาก็พยักหน้าให้อย่างมีมารยาท จากนั้นเสียงของเขาก็ดังขึ้นว่า “คุณน้าครับ ผมมาหาเจียเสวียน”
“เอ่อ เข้ามาก่อนสิ” เสียงของเผยหนานเจวี๋ยเรียกสติของซูซานให้กลับมา เธอเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยเพื่อให้เผยหนานเจวี๋ยเดินเข้าไปในบ้าน
อุณหภูมิในบ้านที่อบอุ่น ทำให้เผยหนานเจวี๋ยรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา
เขาเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ขณะที่ฉู่เจียเสวียนเห็นเขาแววตาก็ฉายแววประหลาดใจ “คุณมาได้ยังไงกัน?”
“เพราะว่าคุณไม่ไปหาผม ผมก็เลยมาหาคุณไง” เผยหนานเจวี๋ยเดินไปนั่งลงที่ด้านหน้าของเธอทันที ดวงตาของเขามองตรงไปที่เธอ
หลายวันมานี้เธอไม่ได้ไปหาเขา เพราะอย่างนั้นเขาจึงต้องมาหาเธอด้วยตัวเอง
ฉู่เจียเสวียนมองท่าทีที่น่าอึดอัดใจของเผยหนานเจวี๋ย ริมฝีปากแดงก็ยกยิ้ม ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากเจอเขา เธอเพียงต้องการคิดเรื่องระหว่างพวกเขาสองคนให้ชัดเจนก็เท่านั้น
ตอนนี้ฉู่เจียเสวียนมีความรู้สึกต่อเผยหนานเจวี๋ยที่ต่างออกไปแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับเขาอารมณ์ของเธอก็เปลี่ยนไปมาก ทั้งสองคนเพิ่งจะตกลงเรื่องความสัมพันธ์กันได้ไม่นาน ทำให้ฉู่เจียเสวียนรู้สึกว่ามีการผูกมัดที่มองไม่เห็นเพิ่มขึ้นมา
ซูซานเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อชงชาให้เผยหนานเจวี๋ย ก่อนจะวางลงตรงหน้าเขา “ขอบคุณครับ”
เผยหนานเจวี๋ยรู้ว่าซูซานเป็นแม่ของฉู่เจียเสวียน เพราะอย่างนั้นเขาจึงให้ความเคารพเธอมากกว่าเดิมอย่างไม่ต้องสงสัย
“พวกเธอคุยกันไปเถอะ แม่จะขึ้นไปข้างบนก่อน” ซูซานจงใจที่จะให้พื้นที่แก่พวกเขาทั้งสองคน เธอไม่ต้องการที่จะขัดขวางการพูดคุยของพวกเขา
“แม่คะ แม่จะขึ้นไปข้างบนทำไมกัน อยู่คุยกันตรงนี้ไม่ได้เหรอคะ” ฉู่เจียเสวียนเหลือบมองเวลา ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว เธอจะขึ้นไปงีบกลางวันหรือ?
“แม่อยากพักสักหน่อยน่ะ เมื่อคืนนอนหลับไม่ค่อยสนิท” ซูซานเอ่ยพร้อมยิ้มบางๆ ส่งสายตาให้ฉู่เจียเสวียนเป็นเชิงบอก ว่า เผยหนานเจวี๋ยอยู่ที่นี่ ถ้าหากเธอไม่ไป แล้วจะให้ยายแก่อย่างเธอนั่งเป็นก้างขวางคอพวกเขาอยู่ที่นี่หรือ
“ค่ะ แม่พักผ่อนเถอะค่ะ” ฉู่เจียเสวียนได้ยินแล้วก็ไม่พูดอะไรมากอีก กล่าวกับซูซานเล็กน้อย หลังจากซูซานเดินลับสายตาไปแล้ว เธอก็กลับละสายตากลับมา
มีเพียงพวกเขาสองคนในห้องโถงขนาดใหญ่ พวกเขาทั้งสองนั่งเผชิญหน้ากัน อากาศในห้องดูเหมือนว่าจะหยุดถ่ายเท และยังสามารถได้ยินเสียงของลมหนาวพัดผ่านช่องว่างในหน้าต่างแผ่วเบา
เผยหนานเจวี๋ยมองฉู่เจียเสวียน ตอนนี้เขาไม่เข้าใจว่าฉู่เจียเสวียนกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
ฉู่เจียเสวียนต้องการหลบสายตาของเผยหนานเจวี๋ย ในตอนนี้เธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับเผยหนานเจวี๋ยได้ เธอไม่ได้เจอเขาก่อนหน้านี้ พวกเขาเพียงติดต่อกันทางโทรศัพท์มือถือผ่านทางข้อความเท่านั้น
เผยหนานเจวี๋ยยังจำได้อย่างชัดเจน และเธอก็รู้สึกผิดต่อเขาในใจ
ตอนนี้เมื่อเผชิญหน้ากับเขาแล้ว ฉู่เจียเสวียนก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขาอยู่ครู่หนึ่ง ระยะหลังมานี้เขาเป็นฝ่ายหลีกทางให้ตลอด ในใจของฉู่เจียเสวียนไม่รู้ว่าควรจะแสดงออกอย่างไร
คิดไม่ถึงว่าวันนี้เพิ่งจะกลับมาที่หลีหยวน เขาก็มาหาถึงที่แล้ว
“ทำไมถึงทำเป็นมองไม่เห็นผม” ตอนนี้เผยหนานเจวี๋ยไม่เข้าใจฉู่เจียเสวียนอีกแล้ว ท่าทีของเธอแบบนี้ ทำให้เขาสับสนมาก
ฉู่เจียเสวียนก้มหน้าลง ไม่กล้ามองเผยหนานเจวี๋ย ลักษณะของเธอเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิดมาอย่างไรอย่างนั้น
หลายวันมานี้เธออยู่ที่บ้านกง ไม่กล้ารับสายของเขาเสียด้วยซ้ำ เธอกลัวคุณย่ากงจะรู้ว่าเธอเลิกกับกงจวิ้นฉือแล้ว
เพราะอย่างนั้นเธอเลยจำต้องเสแสร้ง รอจนกว่ากงจวิ้นฉือจะอธิบายทุกอย่างให้คุณย่ากงฟังอย่างชัดเจน เธอถึงกล้าที่จะอยู่กับเขาโดยไม่มีรู้สึกผิดใดๆ
ตอนที่ 631 ใครสั่งให้ผมชอบคุณ
“คุณกำลังโกรธอยู่เหรอ” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปากเสียงเบา เธอไม่อยากทำให้เขาเป็นทุกข์เลยจริงๆ แต่เธอก็ถูกคุณย่ากงรั้งไว้จนทำอะไรไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าจะต้องรับมืออย่างไร เพราะอย่างนั้นจึงได้แต่ทำผิดต่อเผยหนานเจวี๋ยอย่างนี้
“ใช่ ผมโกรธ” เผยหนานเจวี๋ยยอมรับออกไปตรงๆ เขาไม่เพียงแต่โกรธ แต่หัวใจของเขาก็ยังด้านชาไปเสียหมด
“ฉันขอโทษนะ” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปากด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
“ผมไม่อยากฟังคำขอโทษของคุณ คุณมองผม” ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนผิด ทำไมตอนนี้เธอถึงทำหน้าน้อยใจแบบนั้น ทำราวกับว่าเขาเป็นรังแกเธออย่างไรอย่างนั้น
ฉู่เจียเสวียนกัดริมฝีปากแดงของตน ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่สามารถมองเขาตรงๆ ได้
“ฉันทำไม่ได้” ฉู่เจียเสวียนยิ่งก้มหน้าลงต่ำเหมือนกับเด็กที่ทำความผิด
“ถ้าให้คนอื่นมาเห็น พวกเขาอาจจะบอกว่าผมรังแกคุณก็ได้นะ” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยปากด้วยสีหน้าจนใจ
“ที่ผ่านมาเป็นเพราะฉันไม่ดีเอง” ฉู่เจียเสวียนกล่าว ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้ปฏิบัติตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับเผยหนานเจวี๋ยที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้
“ใช่ เพราะคุณไม่ดี” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยปากสำทับ
สีหน้าของฉู่เจียเสวียนมืดมน เธอรู้ว่าเผยหนานเจวี๋ยจะต้องตำหนิเธอ เธอยังคงล้มเหลวเหมือนเมื่อสามปีก่อน ความรักเป็นปัญหาที่เธอไม่มีวันจัดการให้ดีได้เลย
เธอยิ่งเหมือนกับสามปีก่อนเข้าไปทุกทีจริงๆ ไม่เด็ดขาดเหมือนตอนที่กลับประเทศมาใหม่ๆ เลยสักนิด แบบนี้เธอจะคู่ควรกับเขาได้อย่างไร
เผยหนานเจวี๋ยมองฉู่เจียเสวียนอย่างล้ำลึก มองดูเธอในตอนนี้ที่เป็นเหมือนลูกโป่งแฟ่บลม เธอที่เป็นแบบนี้ก็ไม่เหมือนเธอเลยจริงๆ และยิ่งไม่ใช่สไตล์ของเธอด้วย
“ใครสั่งให้ผมชอบคุณกันล่ะ” เสียงที่จนปัญญาของเผยหนานเจวี๋ยลอยกระทบเข้าหูของฉู่เจียเสวียน
เมื่อก่อน ฉู่เจียเสวียนปรารถนาคำหวานของเผยหนานเจวี๋ยมาก ตอนนี้ในที่สุดเธอก็ได้ยินเขาพูดแล้ว แต่ว่าเธอกลับไม่มีความสุขเลยสักนิด เพราะว่าเมื่อคิดดูแล้ว เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อเผยหนานเจวี๋ย
เขาเปลี่ยนแปลงเพื่อเธอมามากแล้ว ส่วนเธอล่ะ? เธอทำเป็นแต่ขอร้อง เธอรู้สึกว่าเธอทำผิดต่อเผยหนานเจวี๋ยมากขึ้นทุกที
“ฉันไม่คู่ควรกับความชอบของคุณเลย” เขาสมบูรณ์แบบเกินไป สมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ สมบูรณ์แบบจนเธอรู้สึกต่ำต้อย
แม้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นดีไซเนอร์ระดับโลก แต่ว่าเธอรู้สึกว่าเมื่อเทียบกับเผยหนานเจวี๋ยแล้ว เธอยังสู้ไม่ได้เลยสักนิด
ไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนั้นเธอกล้าสู้กับเผยหนานเจวี๋ยได้อย่างไร
“เด็กโง่” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยปาก เขาไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงเลยจริงๆ ก่อนหน้านี้ทั้งๆ ที่เธอพูดว่า ‘เขาไม่คู่ควร’ แต่ตอนนี้กลายเป็นว่า ‘ฉันไม่คู่ควร’? ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากที่สุดในโลกจริงๆ
ความขี้น้อยใจของผู้หญิงที่ฉู่เจียเสวียนเป็นอยู่แบบนี้ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ในตอนแรกพวกเขาแต่งงานกันสามปี ตอนที่อยู่ด้วยกัน เขาก็ไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้เลย
“ชีวิตนี้คุณเป็นของผม” เผยหนานเจวี๋ยเอ่ยปากขึ้น แววตาที่มองเธอเปี่ยมด้วยความลึกซึ้ง
คำพูดของเผยหนานเจวี๋ย ทำให้ฉู่เจียเสวียนเงยหน้าขึ้นในที่สุด ดวงตาสีดำของเธอจ้องเข้าไปในดวงตาที่ลุ่มลึกของเขา และหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย
สายตาเธอมองตามเผยหนานเจวี๋ยไม่ห่าง มองดูเขาลุกขึ้นมาจากโซฟา แล้วนั่งลงข้างเธอ จากนั้นฉู่เจียเสวียนก็รู้สึกได้ว่าเอวของเธอถูกโอบกอดโดยมือใหญ่ที่แสนอบอุ่นของเขา
“หนานเจวี๋ย พวกเราอย่าทำแบบนี้เลยนะ” แม้ว่าจะอยู่ในบ้านของตัวเอง แต่ว่าฉู่เจียเสวียนก็ยังรู้สึกเขินอายเล็กน้อย
ไม่มีใครรู้ว่าจู่ๆ ซูซานจะเข้ามาหรือเปล่า
“คุณกำลังกังวลอะไรอยู่เหรอ” เผยหนานเจวี๋ยถาม
ที่นี่คือบ้านของเธอเอง เธอก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขาเหรอ หรือว่าเธอรู้สึกขายหน้าเวลาที่อยู่กับเขา?
