กับดักรักในรอยแค้น – ตอนที่ 396 เธอแปลกมาก / ตอนที่ 397 รังแกเพื่อนไม่ได้

      ตอนที่ 396 เธอแปลกมาก

           ตอนนี้เธอกับเผยหนานเจวี๋ยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันแม้แต่นิดเดียวแล้ว เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าวันนี้ในสามปีต่อมา จะมีคนต้องการใช้เธอเพื่อข่มขู่เขา ช่างน่าขันจริงๆ

           ริมฝีปากแดงยกยิ้มเยาะ แววตาของฉู่เจียเสวียนเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ดูท่าทางเฉิงเฮ่าคนนี้ไม่มีคนที่เก่งกาจอะไร แม้แต่แผนนี้ของเขาก็ยังคิดผิด

           กงจวิ้นฉือเห็นท่าทางเย้ยหยันของฉู่เจียเสวียน ดวงตาส่องประกายด้วยความกังวล เขากลัวมากว่าจะเสียฉู่เจียเสวียนไป

           ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เขาก็คงไม่มีความกังวลใดๆ อย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ เผยหนานเจวี๋ยเริ่มที่จะเป็นห่วงเธอขึ้นมาแล้ว อีกทั้งเมื่อคืนเผยหนานเจวี๋ยพูดทางโทรศัพท์อย่างชัดเจนว่าให้เขาปกป้องฉู่เจียเสวียนให้ดี

           กงจวิ้นฉือเป็นกังวลจริงๆ ว่าสักวันหนึ่ง ฉู่เจียเสวียนจะกลับไปสู่อ้อมแขนของเผยหนานเจวี๋ยอีกครั้ง สุดท้ายแล้วเธอก็เคยรักเขามากกว่าชีวิตของเธอ

           เขารอมานานมาก กว่าจะได้โอกาสปกป้องอยู่ข้างกายเธอนั้นมันไม่ง่ายเลย เขาไม่อยากให้ความสุขในมือที่ได้มาอย่างยากลำบากนั้นถูกคนอื่นแย่งไปทั้งแบบนี้จริงๆ

           ถ้าหากเป็นไปได้ ที่จริงแล้วเขาหวังว่าพวกเขายังอยู่ที่ต่างประเทศ

           ถ้าหากตอนนี้ผู้ชายที่ชื่อเฉิงเฮ่าปรากฏตัวขึ้น ก็จะเป็นการก่อกวนพวกเขาทั้งหมด

           “เจียเสวียน ไม่ว่าจะยังไง พวกเราระวังตัวสักหน่อยจะดีกว่า” กงจวิ้นฉือดึงความคิดกลับมาพร้อมเอ่ย

           ถ้าหากเขาไม่รู้ล่ะก็ เขาก็ยังสามารถทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ แต่ว่าตอนนี้เขารู้แล้ว ก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าเฉิงเฮ่าคนนี้เป็นบุคคลอันตราย

           “ก็ได้ ตอนนี้ฉันหิวแล้ว พวกเราจะไปกินอะไรกันไหม” หลังจากฉู่เจียเสวียนยกมือขึ้นมาดูเวลาแล้วก็เอ่ยปาก น้ำเสียงมีความสุข

           เพื่อไม่ให้เขาเป็นกังวล เธอระวังตัวหน่อยจะดีกว่า เผื่อว่าถึงตอนนั้นหากเกิดอะไรขึ้นและทำให้พวกเขาตกใจขึ้นมาจริงๆ

           “คุณอยากกินอะไร” ทันทีที่กงจวิ้นฉือได้ยินว่าฉู่เจียเสวียนหิวแล้ว รีบลุกขึ้นยืน เอ่ยปากถามเธอ

           “อะไรก็ได้ ดูว่าคุณอยากกินอะไน” ปากแดงของฉู่เจียเสวียนยกยิ้ม มองกงจวิ้นฉือด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าน้อยๆ ที่สวยงาม

           ทั้งสองคนเดินออกจากร้านกาแฟด้วยกัน

           หลังกินข้าวเสร็จแล้ว กงจวิ้นฉือก็ส่งฉู่เจียเสวียนกลับที่ทำงานด้วยตัวเองพร้อมกำชับให้เธอระวังตัวให้มาก จากนั้นเขาจึงออกจากร้านชุดแต่งงานไป

           ทันทีที่ฉู่เจียเสวียนเข้ามาในออฟฟิศ ก็เห็นถังถังนั่งเอาสองมือเท้าคาง เธอเดินไปด้านหน้าของถังถังพร้อมโบกมือตรงหน้าเธอ พบว่าเธอไม่ตอบสนองเลยแม้แต่น้อย คิ้วขมวดกัน ฉู่เจียเสวียนยกมือขึ้นเขย่าเธอ “ถังถัง เธอกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ”

           “หา?” ถังถังถูกฉู่เจียเสวียนเรียกสติคืนมา เห็นเธอที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าอย่างกะทันหันก็ตกใจ

           “เธอทำอะไรน่ะ ตกใจหมดเลย” ถังถังมองดูรอยยิ้มของฉู่เจียเสวียนพร้อมพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

           “ฉันถามว่าช่วงนี้เธอเป็นอะไรไป ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย” ฉู่เจียเสวียนลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เธอ เธอรู้สึกว่าระยะนี้ถังถังแปลกมากจริงๆ ฉะนั้นเธอจะต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่องถึงจะถูก

           “เปล่านี่” ถังถังเหลือบมองเธอ จากนั้นก็หลบสายตา ดวงตาก็เริ่มเลื่อนลอยอีกครั้ง

           ไม่ปกติ ต้องไม่ปกติแน่ๆ เธอเพิ่งเคยเห็นถังถังแบบนี้เป็นครั้งแรก หรือว่าเธอจะอกหัก? แต่ก็ไม่น่าใช่นี่นา เธอก็ไม่เคยได้ยินว่าเธอคบกับใคร

           “งั้นเธอเป็นอะไรกันแน่ ฉันเห็นท่าทางเธอแล้ว ฉันไม่สบายใจมากเลยนะ” ฉู่เจียเสวียนกล่าว มองเธอพร้อมขมวดคิ้ว เอ่ยปากด้วยความไม่เข้าใจ

           เมื่อก่อนเธอจะเล่าความในใจให้เธอฟังทุกอย่าง แต่ว่าระยะหลังนี้ ถังถังราวกับว่าแอบซ่อนเรื่องในใจ และไม่เคยเห็นถังถังเล่าให้เธอฟัง เธอเป็นห่วงจริงๆ นะ

           ถังถังถูกฉู่เจียเสวียนดึงสติกลับมาอีกครั้ง เหลือบมองเธอเล็กน้อยจากนั้นก็หลบสายตาอีก เธอจะพูดเรื่องนี้กับเธอได้อย่างไร เมื่อนึกถึงเรื่องที่เธอฝันถึงเมื่อสองสามวันก่อน เธอก็รู้สึกหงุดหงิดใจ

        ตอนที่ 397 รังแกเพื่อนไม่ได้

           ในฝันเธอแต่งงานกับกงจวิ้นฉือ พระเจ้า นั่นมันแฟนของเพื่อนสนิทเธอเชียวนะ เธอฝันแบบนี้ได้อย่างไรกัน จะรังแกเพื่อนไม่ได้นะ!

           ถังถังเอ๊ยถังถัง ถ้าปล่อยให้เธอรู้เรื่องนี้ล่ะก็ เธอจะเผชิญหน้ากับเพื่อนสนิททั้งสองคนของเธอได้อย่างไรล่ะ เฮ้อ

           บาปจริงๆ ที่เธอมีแม้กระทั่งความฝันเช่นนี้ ถอนหายใจเบาๆ ถังถังมองฉู่เจียเสวียนด้วยความเศร้าโศกเป็นอย่างยิ่ง แววตานั้นมีทั้งความคับข้องใจและความรู้สึกซับซ้อน

           ฉู่เจียเสวียนมองดูถังถังที่จู่ๆ มีสีหน้าแปลกประหลาด ดวงตาที่ดำดุจหมึกมองเธออย่างงุนงง

           เธอเป็นอะไรกันแน่ ทำไมแววตาถึงได้เศร้าโศกเช่นนี้

           “ถังถัง เธอไม่สบายหรือเปล่า” คิดดังนี้ ฉู่เจียเสวียนรีบยื่นมือสัมผัสกับหน้าผากของถังถังทันที แล้วก็สัมผัสกับหน้าผากของตัวเอง พบว่าไม่มีอะไรแตกต่าง

           “ฉันไม่เป็นไร ที่รัก เธออย่าเป็นห่วงไปเลย” ถังถังมองดูฉู่เจียเสวียนพร้อมเอ่ย สูดหายใจลึก ฝืนบังคับตัวเอง

           ช่างเถอะ เธอจะปล่อยให้เธอรู้เรื่องนี้ไม่ได้โดยเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นเธอก็ไม่รู้จริงๆ ว่าพวกเขาจะทำอย่างไร

           เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าความรักที่เธอมีให้กงจวิ้นฉือจะลึกซึ้งมาถึงขั้นนี้ แม้แต่ในความฝันก็ยังต้องการจะแต่งงานกับเขา เธอไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองเริ่มหลงรักเขาตั้งแต่เมื่อไร

           ฉู่เจียเสวียนได้ยินคำพูดของเธอแล้ว เอ่ยปากอย่างสงสัย “เธอไม่เป็นไรจริงเหรอ”

           “ไม่เป็นไร ช่วงนี้ฉันน่ะตอนกลางคืนนอนไม่ค่อยหลับ ก็เลยเป็นแบบนี้ เธอน่ะ อย่าเป็นห่วงฉันไปเลย จริงสิ กงจวิ้นฉือส่งดอกไม้มาให้เธอตั้งแต่เช้าเลยเหรอ” ถังถังเหลือบมองดอกไม้บนโต๊ะทำงานของฉู่เจียเสวียน เอ่ยถาม ดวงตามีรอยยิ้ม

           “เขาไม่ได้เป็นคนส่ง” ฉู่เจียเสวียนลึกขึ้น เดินไปยังโต๊ะทำงานของเธอ ยื่นมือหยิบดอกไม้บนโต๊ะขึ้นมา แล้วทิ้งลงถังขยะ

           “เขาไม่ได้เป็นคนส่ง? งั้นใครล่ะ?” เมื่อถังถังได้ยินว่ากงจวิ้นฉือไม่ได้ส่ง ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปยังโต๊ะของฉู่เจียเสวียน หยิบดอกไม้ช่อนั้นขึ้นมาดูอย่างละเอียด จากนั้นจึงวางดอกไม้กลับที่เดิม

           “ไม่รู้สิ เอาเถอะ ฉันจะเริ่มทำงานแล้ว อู้มาทั้งเช้าแล้ว” ฉู่เจียเสวียนกล่าว ยื่นมือหยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน

           ถังถังได้ยินแล้วก็พยักหน้า เดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองแล้วนั่งลง

           เวลาไหลผ่านไปอย่างช้าๆ ติดต่อกันหลายวัน กงจวิ้นฉือรับส่งฉู่เจียเสวียนทำงานตลอด ในหลายวันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

           ตอนเย็นขณะเลิกงาน กงจวิ้นฉือมารับฉู่เจียเสวียนไปกินข้าว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเจอเผยหนานเจวี๋ยในห้องอาหาร

           หลังจากฉู่เจียเสวียนนั่งลงแล้ว ก็รู้สึกว่ามีสายตาจับจ้องมาที่เธอตลอดเวลา เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบที่มาของสายตานั้น เผยหนานเจวี๋ยนั่งอยู่ไม่ไกลและฉู่อีอีก็อยู่ข้างกายของเขา

           ริมฝีปากแดงยกยิ้ม ฉู่เจียเสวียนพยักหน้าให้กับเผยหนานเจวี๋ยและฉู่อีอี จากนั้นก็ละสายตา

           ‘ช่างเจอคนที่ไม่อยากเจอจริงๆ แบบนี้ก็ได้เจอหน้าด้วย’ ฉู่เจียเสวียนคิดในใจ

           กงจวิ้นฉือมองตามสายตาของฉู่เจียเสวียน พบว่าเผยหนานเจวี๋ยกับฉู่อีอีอยู่ตรงนั้น ในใจดำดิ่งลึกแต่กลับไม่แสดงสีหน้า

           “เจียเสวียน คุณดูสิ คุณอยากกินอะไร” ค่อยๆ ละสายตา ยื่นเมนูให้ฉู่เจียเสวียน มองเธอพร้อมยิ้มเอ่ย

           ฉู่เจียเสวียนพยักนห้า ยื่นมือรับเมนูมาอ่าน หลังจากสั่งอาหารสองอย่างแล้ว ก็ส่งเมนูให้กงจวิ้นฉือ

           สายตาที่ร้อนผ่าวนั้นยังคงจับจ้องอยู่ที่ฉู่เจียเสวียน แต่ว่าฉู่เจียเสวียนราวกับว่ามองไม่เห็น พูดจาหยอกล้อกับกงจวิ้นฉือ

           ในที่ไม่ไกลนัก ฉู่อีอีนั่งอยู่ด้วยกันกับเผยหนานเจวี๋ย ความเยือกเย็นของเผยหนานเจวี๋ยนั้นแรงกล้า        เธอเห็นว่าสายตาของเผยหนานเจวี๋ยจับจ้องอยู่ที่ฉู่เจียเสวียนตลอดเวลา ก็รู้สึกโมโหในใจสุดขีด เธอทำให้เขาตกลงรักปากออกมากินข้าวกับเธอได้อย่างยากลำบาก แต่ว่าเธอกลับคิดไม่ถึงว่าจะได้มาเจอกับฉู่เจียเสวียน