ตอนที่ 57 ถ้าหากข้าเลว
หลินเสี่ยวเฟยเอียงศีรษะเล็กน้อยขณะที่เธอวางคางไว้ที่หลังมือและยิ้มเล็กน้อย เธอกล่าวว่า “ข้าไม่สนใจกับรายชื่อที่พวกท่านนํามาให้ข้าถึงคฤหาสน์ตระกูลหลิน”
คนรับใช้ข้างหลินเซียวเหมิง ออกจากด้านข้างของเขาทันที่หลังจากที่หลินเซียวเหมิงส่งรายชื่อไปที่มือของเขา และเดินไปหาหลินเสี่ยวเฟยเพื่อส่งกระดาษรายชื่อให้กับเธอ เธอรับมาและเปิดดูรายชื่อเหล่านั้น
ขนตาที่หนาและยาวทําให้เกิดเงาบนแก้มของเธอ ขณะที่เธอมองดูชื่อที่เขียนอยู่บนนั้น
หลังจากเหลือบไปเห็นชื่อแรกในรายการ หลินเสี่ยวเฟยก็ฉีกกระดาษในมือของเธอโดยไม่คาดคิด
‘หืม’
เสียงอุทานดังออกมาพร้อมกัน ในขณะที่เธอได้ฉีกกระดาษเป็นชิ้นเล็กๆ
“คุณหนูสี่!” คุณหญิงซ่งดุว่า “แม่ทัพหลิน ดูหลานสาวของท่านสิ! ฉีกรายชื่อที่เรารวบรวมมาด้วยความยากลําบากเพื่อให้ความช่วยเหลือและแก้ปัญหาของท่าน!”
เธอไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าหญิงสาวที่มีชื่อเสียงเน่าเฟะจะเป็นคนอวดดีและหยิ่งผยอง แม้แต่ต่อหน้าผู้อาวุโสของเธอก็ไม่ละเว้น
หลินเซียวเหมิง ก็ตกใจกับการกระทําของหลินเสี่ยวเฟย และเมื่อคําเตือนของคุณหญิงซ่งราวกับว่าเขาต้องการพูดอะไรกับหลินเสี่ยวเฟย
“เฟยเอ๋อร์ เจ้ากําลังทําเช่นไร?” หลินเซียวเหมิงกล่าวถามครั้งแรก แม้ว่าเขาจะดูเคร่งขรึมราวกับว่าเขากําลังดูเธอ แต่ความหมายของคําพูดเขาคือเพื่อถามเธอว่ากําลังวางแผนจะทําอะไร
หลินเสี่ยวเฟย ปัดฝุ่นที่มือราวกับว่าเธอเพิ่งสัมผัสสิ่งที่สกปรก หลินเสี่ยวเฟยถอนหายใจ “ข้าไม่ชอบกระดาษ ที่พวกเขาใช้เขียนรายชื่อ มันทําให้มือของข้าระคายเคือง” เธอรวบรวมชิ้นส่วนเล็กๆบนโต๊ะใส่ในมือ แล้วหันไปหาคนใช้ที่ยืนอยู่ข้างเธอ
“คืนสิ่งนี้ให้ตระกูลซ่ง เพื่อที่พวกเขาจะได้สิ่งที่ทดแทน” เธอพูดอย่างเรียบง่ายและสง่างามราวกับให้หีบสมบัติสองสามที่บแทนขยะ
ใบหน้าของตระกูลซึ่งเป็นสีแดงคล้ํา และพวกเขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะจับหลินเสี่ยวเฟยมาทุบตีมีอะไรผิดปกติกับ กระดาษที่พวกเขาใช้เขียนรายชื่อคู่แต่งงานของเธอ? กระดาษที่พวกเขาใช้มีคุณภาพสูงสุดอย่างหนึ่ง
เป็นไปไม่ได้ ที่เธอต้องการให้พวกเขาใส่ชื่อลงบนแผ่นทองคําหรือกระดาษที่มีเพียงราชวงศ์เท่านั้นที่สามารถใช้ได้?
เกรงใจเธอแค่ไหน!
ไม่ว่าเธอจะเย่อหยิ่งและสูงส่งเพียงใด หลินเสี่ยวเฟยไม่ควรทําเช่นนี้กับผู้ใด โดยเฉพาะกับตระกูลที่เชื่อมต่อกับตระกูลหลินด้วยการแต่งงาน
เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้อย่างยิ่งจากตระกูลซ่งที่ต้องถูกดูหมิ่นเช่นนี้ ในขณะที่พวกเขาแสดงความปรารถนาดีต่อผู้อื่น
อย่างไรก็ตาม พวกเขาแสดงความปรารถนาดีต่อตระกูลหลินจริงๆหรือไม่?
เมื่อตระกูลซ่งได้ยินเรื่องความบาดหมางระหว่างองค์ชายตระกูลซูและหลินเสียวเฟย มาจากคนรับใช้ที่มากับซงหยานยี่ ตระกูลซ่งก็พบโอกาสที่จะกลืนตระกูลหลิน
พวกเขารีบค้นหาสาขาของตระกูลเพื่อหาชายหนุ่มที่มีสิทธิ์ ซึ่งมีภูมิหลังและอนาคตที่โดดเด่นเพื่อที่พวกเขาจะได้ตั้งให้เป็นสามีที่มีศักยภาพให้กับคุณหนูสี่แห่งตระกูลหลิน
ท้ายที่สุดแล้ว หากหนึ่งในชายหนุ่มเหล่านี้ให้ความสนใจกับคุณหนูสี่ที่โง่เขลา ใครจะรู้ว่าในที่สุดพวกเขาจะสามารถขี่เสือขาวและสัมผัสกับชีวิตที่หรูหรากว่าที่ใครหลายคนอิจฉา
น่าเสียดาย ที่ผลลัพธ์นี้เป็นความเข้าใจของพวกเขา เมื่อทราบข่าวลือเกี่ยวกับหลินเสี่ยวเฟยนั้นอยู่ไม่ไกลจากความจริงและจะใช้ประโยชน์จากมัน และต้องการให้ดูเห มือนเป็นประโยชน์และเมตตาต่อสายตาของหลินเซียวเหมิง และหลินเสี่ยวเฟยที่โง่เขลา
แต่ใครจะรู้ว่าหลินเสี่ยวเฟยไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่ใครจะสามารถเอนเอียงไปทางที่พวกเขาต้องการหลังจากถูกยั่วยุ หรือหลังจากที่ผู้อื่นแสดงความปรารถนาดีและความรักของเธอ
และแม้ว่าพวกเขาต้องการจะตีหัวเธอและทุบตีเธอด้วยไม้เท้าของตระกูล แต่ตระกูลซ่งก็รู้ว่าพวกเขาไม่สามารถทําอะไรได้เพราะพวกเขายังต้องแสดงความเคารพ และปฏิบัติตามต่อหน้าหลินเซียวเหมิง แม่ทัพที่ยิ่งใหญ่ที่แม้แต่ราชวงศ์ ก็ยังให้ความเคารพ
อย่างไรก็ตาม มีผู้หนึ่งที่ไม่สามารถกลืนความเย่อหยิ่งและ มารยาทที่หยาบคายของหลินเสียวเฟยได้
ซ่งหลิน หญิงผู้นี้เป็นคนแรกที่คิดจะโจมตีหลินเสี่ยวเฟย
“หญิงสาวที่หยิ่งยโส!” เธอกรีดร้องในขณะที่คนอื่นๆกําลังเงียบ “ถ้าเจ้าไม่ชอบพวกเราก็แค่บอกเรามา! เจ้าไม่จําเป็นต้องทําให้เราอับอายเช่นนี้ และหากเจ้าไม่ชอบกระดาษก็ไม่ต้องรับไป มาดูกันว่าใครจะอยากแต่งงานกับหญิงสาวที่มีนิสัยเลวทรามเช่นเจ้า”
“หลินเอ๋อ!” อาจารย์ซ่งตําหนิ ดูเคร่งขรึมแต่ข้างใน เขาปรบมือให้กับบุตรสาวของเขา ที่กล้าหาญและต้องการให้เธอพูดมากกว่านี้ เพื่อสอนหญิงสาวที่ฉีกกระดาษต่อหน้าพวกเขาเพื่อเป็นบทเรียน
เขาแอบมองหญิงสาวสวยที่นั่งตรงข้ามบุตรสาวของเขา และคาดว่าจะเห็นซุ้มของเธอพังทลาย
แต่เขาไม่รู้ว่าทําไมรอยยิ้มอันเย็นชาบนใบหน้าที่ไม่มีใครเทียบได้นั้น ดูเย็นยะเยือกและเต็มไปด้วยพิษ
แม้แต่หลินเฉินยูที่กําลังเพลิดเพลินกับการแสดงของพวกเขาและลูกพี่ลูกน้องของเขาอย่างเงียบๆ ก็ยังรู้สึกโกรธและเกลียดชังซ่งหลินหญิงผู้นี้
ในขณะเดียวกัน ซงหยานยี่ซึ่งถูกคุมขังอยู่ในความมืดมิด จากแผนการของตระกูลซ่ง ก็ตกใจเมื่อเหตุการณ์พลิกผัน เธอมองไปที่หลินเสี่ยวเฟยและเห็นรอยยิ้มอันเย็นชาที่เล่นอยู่บนริมฝีปากของเธอและจําฉากที่ร่างของเค่อซ่งถูกแขวนคอ
เธอจับขอบโต๊ะและพยายามส่งสัญญาณบางอย่างไปยังตระกูลของเธอ เพื่อให้พวกเขาหยุดแผน แต่พวกเขาก็มองไม่เห็นความเย่อหยิ่งและการกระทําที่แย่ของพวกเขาเอง
“โอ้ ข้าได้ยินเสียงสุนัขเห่า” หลินเสี่ยวเฟยเลิกคิ้ว “ข้ามิได้”
เธอโน้มตัวไปข้างหน้า และกล่าวต่อ “แล้วถ้าข้าเลว พวกท่านจะทําเช่นไรกับมัน”
