ตอนที่ 58 ลองดูแล้วข้าจะหักมือเจ้า
สายตาที่เย็นชาของเธอ กวาดผ่านสมาชิกตระกูลซึ่งทุกคนทําให้พวกเขาลังเลที่จะตอบและภายในใจของพวกเขาเกิดความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้
หลินเสี่ยวเฟยยกถ้วยน้ําชาขึ้น ที่ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มและแดงของเธอเพื่อดื่มมัน
และเมื่อเธอวางถ้วยลงบนโต๊ะอีกครั้งด้วยเสียงดังเล็กน้อยทุกคนในห้องโถงก็สะดุ้งราวกับว่าพวกเขากลัวว่าความโกรธของเธอจะมุ่งเป้าไปยังพวกเขา
ราวกับว่าพวกเขาเป็นทหารตัวเล็กๆยืนอยู่ต่อหน้าแม่ทัพฝั่งศัตรูที่กําลังชี้ดาบไปที่คอของพวกเขา ความหวาดกลัวกําลังหยั่งรากลึกภายในใจของพวกเขา
แม้แต่หลินเซียวเหมิงที่ไม่เคยเห็นด้านนี้ของหลานสาวเขาเขารู้สึกว่าได้ว่าความกระหายเลือดอย่างท่วมท้นออกมาจากเธอราวกับเป็นน้ําหอมที่ส่งกลินออกมาจากในร่างกายของเธอ
โดยที่เธอไม่ได้ปิดบังและปล่อยให้ผู้อื่นสังเกตเห็น
ในฐานะแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ หลินเซียวเหมิงได้เคยผ่านการต่อสู้มากมายนับไม่ถ้วนที่เกือบคร่าชีวิตของเขาเองมาหลายปีแล้วเขาอยู่ที่ชายแดนเพื่อปะทะกับศัตรูที่พยายามโจมตีอาณาจักรเชิง
ดังนั้น เมื่อต้องเผชิญกับเจตนาฆ่าอย่างดิบๆหลินเซียวเหมิงจึงเป็นคนแรกที่เข้าไปในห้องโถงและได้กลิ่นที่รู้สึกกระหายเลือดและการฆ่าของเธอ
แต่เมื่อไหร่กัน ที่หลินเสี่ยวเฟยสามารถสร้างออร่าที่เป็นอันตรายเช่นนี้ได้?
หลินเซียวเหมงคมองไปที่หลานสาวของเขาอย่างครุ่นคิดและถอนหายใจ
เขาคงละสายตาไปจากเธอนานเกินไป จนเขาไม่ทันได้ตระหนักถึงด้านนี้ของเธอ
เมื่อคิดเช่นนั้น เขาจึงตัดสินใจดูแลหลานสาวของเขาให้มากขึ้นและปกป้องเธอจากอันตราย
เพื่อที่เธอจะได้ไม่พัฒนากลิ่นอายที่อันตรายเช่นนี้ต่อไปเพราะมันอาจก่อให้เกิดอันตรายมากขึ้นกับตัวเธอเอง
หลินเสี่ยวเฟยไม่รู้ความคิดของหลินเซียวเหมิง และไม่สนใจแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาต้องการปกป้องเธอมากเพียงใดเนื่องจากการที่เขาชอบปกป้องเธอ มันเป็นประโยชน์อย่างมากสาหรับ
แผนการแก้แค้นของเธอ
แน่นอน ความคิดของเธออาจเปลี่ยนไปในอนาคตแต่มีเพียงโชคชะตาเท่านั้นที่จะรู้ว่าเธอจะพัฒนาอารมณ์และความปรารถนาที่แตกต่างออกไปนอกเหนือจากความเกลีย ดชังและการแก้แค้น
หลินเสี่ยวเฟยกัดฟัน และการยับยั้งอาการเบื่อหน่ายมันยากกว่าที่เธอคิด
ตอนแรกที่เธอตกลงจะมาพบแขกที่มายังคฤหาสน์หลินเพื่อจะได้รู้ว่าตระกูลซึ่งจะแสดงละครแบบไหนให้เธอดู
แต่เมื่ออยู่ได้เพียงไม่กี่นาที เธอก็เหนื่อยและเบื่อกับความโง่เขลาของคนเหล่านี้
เธอยังเสียเวลาอันมีค่ากับพวกเขา เมื่อเธอมีแผนมากมายที่จะทําให้หยูเฟิงซูและราชวงศ์ประสพกับปัญหา
เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่มีเจตนาจะที่พูดอะไรมากไปกว่านี้หลินเสี่ยวเฟยจึงขอตัว
เธอยืนขึ้นและโค้งคํานับไปทางหลินเซียวเหมิงเล็กน้อย “ท่านตาเนื่องจากไม่มีความสนุกมากนักที่จะทําให้ข้าอยู่ที่นี่ข้าจึงอยากขอตัวก่อน”
“อืม..ก็ได้” หลินเซียวเหมิงกล่าว หลังจากฟื้นจากความ ตกใจเมื่อเห็นความกล้าหาญของหลานสาวของเขาและโบกมืออนุญาตให้เธอจากไป “เจ้าไปเถอะและพักผ่อนให้เต็ม
หลินเซียวเหมิง ไม่ลืมที่จะให้ความสําคัญกับเธอ
“ข้าจะไปด้วยครับท่านปู”
ขณะที่เธอกําลังจะหันหลังและจากไป หลินเฉินยูก็ลุกขึ้นยืนและหันศีรษะไปที่เขา
“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะขอตัวไปกับลูกพี่ลูกน้องสี่ด้วยท่านปู”หลินเฉินยูประกาศให้ทุกคนตกใจ
หวี่จิงหยาน เงยหน้าขึ้นมองลูกชายของเธอทันทีลูกชายของเธอกําลังคิดอะไรอยู่? ทําไมเขาถึงอยากไปกับหญิงสาวเหลือขอผู้หยิ่งผยองผู้นั้นด้วย?
หลินเฟิงและหลินเซียวเหมิงก็ตกใจเช่นกันแต่อดีตก็ไม่ได้ทําให้พวกเขาพูดอะไรได้ในขณะที่คนหลังพยักหน้า
“ในเมื่อเจ้าต้องการไปกับลูกพี่ลูกน้องของเจ้างั้นไปกันเลย” หลินเซียวเหมิงกล่าว โดยบอกให้พวกเขาออกจากห้องโถง
หลินเฉินยูก้าวเดินตามหลินเสี่ยวเฟยที่เดินนําหน้าอย่างไม่รอเขา
“ลูกพี่ลูกน้องที่รัก บอกข้าที่ เจ้าแอบไปพบปรมาจารย์ที่สั่งสอนให้เจ้าพูดจาได้เฉียบคมเช่นนี้”
หลินเฉินยู กล่าวถามทันทีเมื่อในที่สุดเขาก็ตามเธอทัน
หลินเสี่ยวเฟยหยุดเล็กน้อยก่อนที่จะเดินต่อไปเธอกลอกตามองเขาและไม่ตอบ ขณะที่เธอหันไปทางโถงทางเดินมีคนใช้สองสามคนเดินผ่านพวกเขาไปพร้อมกับถาดขนม
เมื่อคนใช้ที่ผ่านไปมาไม่อยู่ในสายตาของเธอและหลังจากที่เธอเลี้ยวตามทางเดิน
หลินเสี่ยวเฟยก็ดึงแขนของหลินเฉินยูและผลักเขาไปที่ผนัง
“โอ๊ย!” หลินเฉินยูร้องออกมาหลังจากที่เขาถูกจับโดยการกระทํากะทันหันของเธอ ” เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า!” เขาจ้องมองที่เธอ
“นั่นแหละที่ข้าอยากจะถาม” หลินเสี่ยวเฟยบอกเขาอย่างเย็นชาชี้หน้าเขาและกล่าวว่า “พวกเจ้าทุกคนในตระกู ลหลินเกลียดข้าและมักจะมองหาวิธีกําจัดข้าโดยเฉพาะแม่ ของเจ้า ข้าไม่เชื่อว่าการกระทําที่เป็นมิตรของเจ้าเป็นเรื่องจริงข้าขอร้องหยุดเถอะ มันน่าขยะแขยง”
เนื่องจากหลินเสี่ยวเฟยไม่มีความทรงจําของเจ้าของร่างคนก่อนเธอจึงรู้สึกลําบากใจที่จะเชื่อว่า หลินเฉินยูเป็นคนที่ไม่มีความขุ่นเคืองใดๆกับเจ้าของร่างคนก่อน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแม่ของเขาเกลียดเธอ
หลินเฉินยูกระพริบตาช้าๆและเกือบจะสาปแช่งเขาไม่เชื่อในคําพูดของเธอและไม่นานนัก เสียงหัวเราะ ในคอหอยของเขาก็ดังออกมา
เมื่อหลินเสี่ยวเฟยกําลังจะพูดอะไรบางอย่างเขาได้บีบไปที่แก้มของเธออย่างรวดเร็ว
หลินเสี่ยวเฟยช้าเกินไปที่จะหลีกเลี่ยงมือของเขาและรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่มาจากแก้มของเธอ
ใบหน้าของเธอยนขึ้นและเธอจ้องมองที่เขา
“เจ้าเด็กน้อย!” หลินเสี่ยวเฟยกล่าวออกมาด้วยความไม่พอใจในขณะที่เธอเช็ดแก้มของเธอราวกับว่ามีสิ่งสกปรกมาสัมผัส
หลินเฉินยูไม่พอใจกับการกระทําและคําพูดของเธอ
เขาจับศีรษะของเธอและกดลงไป “เด็ก? ข้าแก่กว่าเจ้าสองสามปีและเจ้าเรียกข้าว่าเด็ก?
หลินเสี่ยวเฟยหยุดและหรี่ตามองเขา “ลองดูแล้วข้าจะหักมือเจ้า!”
