ตอนที่8
“นี่คือถ้ำที่เกิดตั้งแต่การระเบิดครั้งใหญ่หรอ?”
“เราต้องเข้าไปข้างในไหม? มันน่ากลัวมาก กัปตัน! เราจะทำยังไงถ้ามอนสเตอร์ปรากฏตัว?”
“ฮ่าฮ่า อยู่ข้างหลังผมไว้ ผมจะปกป้องพวกคุณเอง ผมมีประสบการณ์ในฐานะทหารรับจ้าง!”
สามคนได้เดินเข้าไปในดันเจี้ยน
ผมรู้ว่ามันมีทางออก มันมีช่องทางลมจากภายนอกเข้ามา แต่ยังไงผมก็ไม่คิดจะออกไปข้างนอกแม้ว่าข้างนอกจะมีผู้คนหรืออาหารที่ผมต้องการก็ตาม แต่ตอนนี้ร่างกายของผมยังเป็นมอนสเตอร์ มีโอกาสสูงที่พวกเขาจะฆ่าผมโดยไม่ฟังเหตุผลจากผมเลย ผมเห็นลานที่อยู่อาศัยของก็อบลินที่อ่อนแอมันเป็นลานที่สามารถกวาดล้างได้อย่างง่ายดาย ผมควรจะอยู่? ผมคิดว่าจุดนี้ผู้คนจะเข้าออกได้อย่างง่ายดาย ในช่วงเวลาแบบนี้ผมรู้สึกได้ในไม่ช้าว่าจะมีใครบางคนที่แข็งแกร่งเข้ามา
‘ผมควรทำยังไงดี?’
ผมคิดว่าผมรู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร ผมต้องเข้าไปข้างในให้ลึกที่สุด ผมไม่มีทางรู้เลยว่าจะมีใครที่แข็งแกร่งสักกี่คนเดินผ่านเข้ามายังจุดนี้ อาจะเป็นเรื่องตลกถ้าผู้คนที่เข้ามาอาจจะสามารถหยุดยั้งก็อบลินนักสู้ได้ด้วยกำปั้น พวกเขาอาจจะเป็น OP แต่พวกมอนสเตอร์จะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อเดินทางลึกเข้าไป พวกมันจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นอย่างช้าๆ ราวกับมีคนได้กำหนดทางเดินไว้แล้ว นอกจากนี้ผมรู้แน่นอนว่าถ้าผมทำเควสสำเร็จผมจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น ถ้าผมอยู่ที่นี่กับก็อบลินพวกนี้ ไม่มีทางที่ผมจะพัฒนาขึ้น 10 EXP ที่พวกเขาจะมอบให้ไม่ได้ช่วยอะไรผมมากนัก เห็นได้ชัดว่าควรเลือกทางไหน .. ด้านใน ไปยังสถานที่ที่ผมไม่รู้จัก
.
.
.
“มันทั้งชื้นและสกปรก ผมอยากออกไปจากที่นี้”
“ถึงอย่างนั้นมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งก็อย่าเพิ่งปรากฏขึ้นตอนนี้เลย”
“ผมอยากกลับบ้าน จากเจ้าของร้านดอกไม้ธรรมดาๆ ทำไมต้องกลายเป็นหัวหน้าทีม?”
“ไม่ต้องห่วงคุณซอริน ผมจะดูแลคุณเอง! ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ไม่เป็นไร”
‘งี่เง่า’
เขาเป็นคนโง่ แต่เขาแข็งแกร่ง ถ้าเขาโดนจับอะไรๆจะยากขึ้น เราจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปด้านในขณะที่เรายังมีไฟอยู่
.
.
ผมคว้าดาบออกมาจากคลัง มันคมและคล่องตัวมาก ดูเหมือนดาบจะยาวสัก 50 ซม. มันอาจจะไม่ยาวมากนักแต่ก็เพียงพอแล้วสำหรับก็อบลิน
‘ผมทำได้’
ผมพยักหน้าอย่างหนักแน่น ผมมีข้อแตกต่างจากก็อบลินทั่วไป ข้อแตกต่างเดียวของผมคือดาบยาวที่สู้ได้ดีกว่ากำปั้นของก็อบลิน ผมก้าวขาเข้าไปยังด้านใน ไปให้ไกลจากลานที่ที่ก็อบลินอ่อนแอพวกนี้อยู่ เดินไปได้สักพักผมก็เห็นก็อบลินนักสู้ เห็นปุ๊บรู้ปั๊บด้วยร่างกายส่วนบนที่ได้รับการพัฒนามาอย่างดีและมีดที่มีอยู่ในมือ อย่างไรก็ตามผมไม่ได้กลัวเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้ผมกลายเป็นก็อบลินนักสู้แล้ว แม้ว่าจะเพิ่งวิวัฒนาการได้ไม่นาน แต่ผมก็มีทั้ง Ebon Heart และดาบเหล็กนี้ ผมขว้างก้อนหินใส่ก็อบลินนักสู้ตัวนั้น มันหลบได้และพยายามจะวิ่งเข้าหาผมด้วยความโกรธ สายตาของผมจดจ่ออยู่กับมีดที่มือของมัน หมัดของก็อบลินไม่ได้ทำให้ผมกลัว ทันใดนั้นผมก็มีความคิดขึ้นมาขณะที่ก็อบลินนักสู้กำลังใกล้เข้ามาหาผม ผมหยิบมีดขึ้นสนิมออกมาจากคลังสินค้าและโยนใส่ก็อบลินตัวนั้น มันผงะก่อนใช้มีดที่มือขวาปัดมีดของผม แต่ผมวิ่งไปที่เขาก่อนและฟาดมีดอีกด้ามใส่ที่แขนของเขา ก็อบลินนักสู้ร้องโหยหวน เขาเจ็บปวดและทิ้งมีดในมือ
“คุณก็เป็นแค่เนื้อสัตว์ที่ตายไปแล้ว!”
ใบหน้าของก็อบลินเปลี่ยนเป็นสีเทา ใช่ นี่คือสิ่งที่ควรจะเป็น ผมดึงมีดออกจากแขนก็อบลิน แขนของมันห้อยลง ตัวก็อบลินกำหมัดซ้ายไว้แน่นพยายามปัดป้องผมออก สภาพของเขาน่าขบขัน มันไม่สามารถทำให้ผมกลัวได้ ผมปักมีดเข้าที่อกของก็อบลิน ตัวก็อบลินนักสู้หยุดเคลื่อนไหว ผมดึงมีดออกเลือดเริ่มพุ่งออกมา และก็อบลินนักสู้ก็ไม่มีอีกต่อไป
(คุณได้รับ 100 ค่าประสบการณ์)
(คุณได้รับ 10 เหรียญทองแดง)
เดี๋ยว ผมทำมัน ผมชนะจากการเผชิญหน้ากับก็อบลินนักสู้! ผมดีใจจนอยากจะตะโกนออกมา! แน่นอนตั้งแต่ผมอยู่ในดันเจี้ยนนี้การส่งเสียงดังเป็นอะไรที่โง่เขลา ดังนั้นผมจึงระงับความดีใจไว้ และนำมีดเก็บใส่คลังสินค้า เงินทั้งหมดของผมอยู่ในที่เดียวกับยาทั้ง 2 ขวด ผมเพิ่งสังเกตว่าคลังสินค้าของผมใหญ่ขึ้นจาก 3*3 แต่ตอนนี้มันเป็น 3*4 มันจะต้องเปลี่ยนไปเมื่อตอนผมเอาชนะก็อบลินนักสู้
“อู้วว อุโมงค์นี้น่าขนลุกชะมัด เหมือนจะมีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ข้างใน ผมแน่ใจว่าผมได้ยินเสียงร้องน่าขนลุกดังออกมา”
“ไม่มีทาง หวังว่าจะไม่มีอะไรอยู่ข้างใน”
“ผมจะกำจัดทุกอย่างที่ขวางทางเรา!”
ขณะนั้นผมได้ยินเสียงของพวกคนโง่ที่เข้าใกล้เข้ามา แม้ว่าครั้งหนึ่งผมจะเป็นมนุษย์ แต่ตอนนี้พวกเขาเป็นศัตรูที่สามารถฆ่าผมได้ ผมหวังว่าจะมีก็อบลินรวมตัวกันและฆ่าพวกมนุษย์นั้นซะ แค่ความคิดก็ทำให้ผมรู้สึกว่าศีลธรรมของผมมันหดหายไปแล้ว ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญของผมคือผมจะต้องมีชีวิตอยู่
