ตอนที่10
“ก็อบลินนักรบ? นี่คือก็อบลินนักรบ! เราจะทำยังไงดี!”
“ให้ตายเถอะ ทางเข้าถูกปิด
“หึ ผมจะทำลายทุกอย่างเพื่อปกป้องคุณเอง คุณซอริน
ในขณะนั้นเสียงก็ดังขึ้น นั่นหมายความว่าในที่สุดก็ได้พบพวกทหารรับจ้าง ก็อบลินนักรบคงเป็นระดับสูงอย่างชัดเจน
แต่เดี๋ยวก่อน นั่นหมายความว่า ถ้าก็อบลินนักรบเอาชนะพวกทหารรับจ้างได้ มันจะกลับมาที่นี่อีกหรือไม่? เป็นที่ทราบกันดีรูปแบบดันเจี้ยนซับซ้อนรวมไปถึงทางเข้ามากมายที่เชื่อมต่อกับก็อบลินนักรบและก็อบลินนักสู้ ผมจะตายจริงๆถ้ายังอยู่ที่นี้ ผมเริ่มไม่สบายใจและหวาดกลัว ผมไม่แน่ใจว่าการต่อสู้ของพวกเขาจะยาวนานแค่ไหน ผมต้องรีบหนี ผมไม่มีเวลากินก็อบลินนักสู้ ผมโยนร่างมันเข้าคลังสินค้า ผมคว้าดาบไว้ในมือและพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว คุณไม่มีทางรู้ว่าก็อบลินนักรบจะมาหาคุณเมื่อไหร่ การลอบโจมตีอย่างเงียบๆจะปลอดภัยกว่า แต่ก็ต้องใช้เวลานานพอสมควร อ๊ะ อยู่ที่นี่แล้ว ลานของก็อบลินนักสู้ แน่นอนว่าก็ต้องมีก็อบลินนักสู้ยืนอยู่
“แกว๊ก!”
ทันทีที่เขาเห็นผม เขาก็พุ่งเข้าใส่ผม เป็นไปตามคาด ผมเผชิญหน้ากับเขาเมื่อเทียบกับก็อบลินนักรบเขาอ่อนแอกว่ามากและไม่ว่องไวไปกว่าผม ดาบของเขาสูงเพียง 30 ซม. แต่ดาบของผมสูงถึง 50 ซม. ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครจะชนะ
(คุณได้รับ 100 ค่าประสบการณ์)
(คุณได้รับ 10 เหรียญทองแดง)
(คุณได้รับผ้าชิ้นบาง)
“ดีจัง”
ผมรีบโยนดาบและร่างที่ไร้ชีวิตเข้าไปในคลัง จากนั้นผมรีบเดินเข้าไปในอุโมงค์
“แกว๊ก”
ตอนนี้ก็อบลินที่ดูมีประสบการณ์เตรียมร่างกายรับการโจมตีของผม จะพลาดไม่ได้ หลังจากที่ผมเหวี่ยงดาบเข้าใส่เขา เขาคงไม่ได้คาดหวังว่าผมจะทิ้งอาวุธในมือ ผมรู้สึกกระปรี้กระเปร่าเมื่อร่างกายของมันโดนคมดาบของผม ความแข็งแกร่งของผมจะอ่อนแอเมื่อถือดาบ ผมบังคับตัวเองให้หยิบมีดออกมาจากคลังและแทงเข้าที่ใบหน้าของ
(คุณได้รับ 170 ค่าประสบการณ์)
(คุณได้รับ 10 เหรียญทองแดง)
(ทักษะการขว้างสิ่งของ Lv.3)
ลมหายใจของผมไม่สามารถควบคุมได้ ผมไม่อยากจะเชื่อว่าช่วงเวลาสั้นๆจะสามารถพลิกชีวิตตัวเองได้ ผมทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
“ดูเหมือนจะมีสถานที่สำหรับฝึกทักษะอยู่เสมอ”
ทักษะการขว้างมีด ฝ่ายตรงข้ามคงไม่ทราบถึงการมีอยู่ของคลังสินค้าของผม ยิ่งเหมาะที่จะทำให้พวกเขาประมาท ก็อบลินตัวนี้มีประสบการณ์สูงกว่าก็อบลินนักสู้ทั่วไป รอยช้ำจากร่างกายของผมพิสูจน์ได้ หัวใจของผมสูบฉีด ในขณะที่ร่างกายที่เหนื่อยล้าของผมควรได้รับการพักผ่อน ผมตรวจดูมอนสเตอร์ตัวอื่น ตอนนั้นเองผมก็รู้อะไรบางอย่าง .. เสียงการต่อสู้ที่ผมได้ยินมาตลอดได้หยุดลง
‘ใครชนะ’
จิตใจของผมเต้นแรง แต่มันก็ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนแปลง ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะกัดแขนของก็อบลินนักสู้ต่อ ร่างกายของผมเริ่มฟื้นฟูขึ้นอย่างช้าๆและความเจ็บปวดจากบาดแผลก็บรรเทาลง
‘ดีจัง’
ผมขยับตัวมุ่งหน้าไปอีกเส้นทาง อุโมงค์นี้เงียบผิดปกติ ณ สถานที่นี้ก็อบลินปรากฏตัวขึ้น ผมไม่ต้องการดาบเหล็กเพื่อจัดการมันแค่มีดขึ้นสนิมมากมายที่ผมมีก็ฟาดมันตายแล้ว
(คุณได้รับ 9 ค่าประสบการณ์)
(คุณได้รับ 1 เหรียญทองแดง)
ขอบเขตของมอนสเตอร์ไม่ได้ถูกแบ่งให้เท่ากัน ถ้าผมรู้เรื่องนี้คงไม่ต้องสู้กับก็อบลินนักสู้ตั้งแต่แรก ยังไงก็ตามสิ่งที่เกี่ยวข้องมากที่สุดคือค่าประสบการณ์ ตอนนี้ค่าประสบการณ์ของก็อบลินนักสู้ลดลงเหลือ 9 อาจะเป็นเพราะความเหลื่อมล้ำของระดับ เหตุการณ์แบบนี้เกิดบ่อยครั้งในเกม เราไม่สามารถแข็งแกร่งได้มันเป็นความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด
“ผมคิดว่าผมสามารถกลับไปที่ทางเข้าจากที่นี้ได้”
หลังจากทั้งหมดที่ผมทำเพื่อหลีกเลี่ยงก็อบลินนักรบ มันจะไม่มีทางเข้ามาในเส้นทางนี้ อย่างน้อยผมก็หวังว่าอย่างนั้น ผมเดินมาไกลแค่ไหนแล้วนะ? ทันใดนั้นก็อบลินหลายตัวก็วิ่งเข้ามาในอุโมงค์ ผมเข้าใกล้ทางเข้าดันเจี้ยนมากขึ้น?
“กี๊ก”
“กว๊าก”
อย่างแรกผมถือมีดของผมและฆ่าพวกเขาทีละคน ก็อบลินพวกนี้ไม่มีความรู้หรือทักษะพวกเขารวมตัวกันวิ่งมาหาผม ผมโจมตีคนที่ใกล้ตัวที่สุดก่อน หมัดของพวกเขาไม่เป็นอันตรายต่อผม ไม่มีที่ว่างในคลังสินค้าสำหรับก็อบลินเหล่านี้ ผมจึงกำจัดโดยการกินพวกมัน ตอนนี้ผมต้องทำอะไร? ผมควรอยู่ในพื้นที่นี้อีกสักหน่อยดีไหมนะ? หรือจะเป็นการดีที่สุดหากจะตรวจสอบสถานการณ์ก่อน … ผมครุ่นคิด แต่ในที่สุดก็ก้าวเดินต่อไป ไม่มีอะไรเกินกว่าที่จะทำให้ผมกลัวได้อีกต่อไป อาจมาจากสัญชาตญาณของมอนสเตอร์หรือคุณลักษณะของทักษะ Ebon Heart ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ยังไงก็ตามผมรู้ว่ามันแม่นยำอย่างแน่นอนในการตัดสินใจว่าสถานการณ์นั้นปลอดภัยหรืออันตราย ผมรู้สึกได้ตั้งแต่ตอนที่ผมเกิดเป็นก็อบลิน เนื่องจากผมไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายในทันที ผมจึงต้องการกำหนดขอบเขตของการต่อสู้ ผมต้องวางแผนการดำเนินการในอนาคตต่อไป ที่นั่นผมเห็นก็อบลินนักสู้หลายคนถูกฆ่า พื้นเปียกโชกไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ผมหลีกเลี่ยงการเหยียบเลือดเพราะกังวลว่ามันอาจจะเกิดเสียงดัง มีมนุษย์อยู่ข้างหน้าต่างจากผมเขายังอยู่ในร่างเดิม ผมไม่ได้อิจฉาเขา ตอนนี้เขาตายแล้วศพนั้นเป็นผู้หญิงที่ถูกถอดกระดูก แม้แต่การได้เห็นสิ่งนี้ผมก็ไม่รู้สึกอะไร ผมได้ดูก็อบลินตายมานับไม่ถ้วนและคนส่วนใหญ่ที่ผมฆ่าสภาพศพก็ไม่ได้ดีนัก แต่การตายของมนุษย์และก็อบลินเทียบกันได้หรอ? ทำไมผมถึงไม่รู้สึกกับการได้เห็นภาพมนุษย์นี้ตายนะ หรือเป็นเพราะผมกลายเป็นมอนสเตอร์ ถ้าผมเป็นมนุษย์อย่างน้อยที่สุดผมจะต้องรู้สึกอะไรบางอย่าง เมื่อตระหนักได้ถึงความจริงเรื่องนี้ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่างเปล่า อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่เวลาที่จะหมกมุ่นกับความรู้สึกตัวเอง ผมคิดว่าผู้ชนะคงเป็นก็อบลินนักรบและด้วยเหตุผลบางอย่างมันก็กินแต่ซากศพของผู้หญิงเท่านั้น หากคุณไม่มีทักษะในการล่าคุณก็จะไม่มีทางกินเพื่อสร้างความแข็งแกร่งได้ คุณแค่กินจนอิ่มแล้วก็ออกเดินทางต่อไป อื้มม ผมเดาว่าเหตุผลเดียวที่มันกินผู้หญิงแทนที่จะเป็นผู้ชายสองคนน่าจะเป็นเพราะเนื้อนุ่มกว่า ปรากฏว่าผมคิดผิด มันอยูใกล้กับมนุษย์ ผมไม่สังเกตเห็นการปรากฏตัวของมัน
