ตอนที่137
มนุษย์จากไปสั่นสะท้านด้วยความกลัว ลดการต่อต้านทั้งหมด พวกเขายอมรับอย่างเสรีว่าได้หยิบอาวุธขึ้นมาเพื่อฆ่าผม และตอนนี้ก็ยอมรับว่าพวกเขาจะต้องตาย สงครามสิ้นสุดลงแล้ว สงครามเล็กๆ ที่เกิดขึ้นในเขตที่ 7 ของวังดํา มันไม่ได้เป็นเพียงความขัดแย้งระหว่างความปรารถนาที่จะอยู่รอดของผมกับความปรารถนาในอํานาจของมนุษย์เหล่านี้ แต่มันอาจจะยังเป็นส่วนผสมที่จะจุดประกายความขัดแย้งที่ใหญ่ขึ้น
ไม่สําคัญว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เป้าหมายของผมยังคงชัดเจนในใจของผม เพื่อความอยู่รอดเพื่อให้แข็งแกร่งขึ้น ผมรอดมาได้ในวันนี้ และผมก็แข็งแกร่งขึ้น ทั้งหมดนี้โดยการทําลายความต้องการของผู้อื่น แต่ไม่มีความผิดใดๆ เกิดขึ้นกับผม ไม่สําคัญหรอกว่าศัตรูของผมจะเป็นมอนสเตอร์ เอลฟ์ หรือมนุษย์
ผมออกจากชั้นหนึ่งและกลับมาพบกับชานยูอีกครั้งซึ่งรู้สึกโล่งใจที่การต่อสู้สิ้นสุดลงแล้วช่วงเวลาที่ผมจะพิชิตดันเจี้ยนกําลังใกล้เข้ามา
การสังหารมนุษย์มากกว่าหกร้อยคนในการต่อสู้ครั้งนั้นส่งผลให้ผมได้รับผลประโยชน์เล็กน้อย อย่างแรกเลยเลเวลของผมเพิ่มขึ้นจนเกือบจะถึงระดับ 199 แม้ว่าค่าประสบการณ์จะน้อยกว่าค่าเฉลี่ยของมอนสเตอร์ระดับสูงที่ปรากฏบนชั้น 7 แต่มนุษย์ก็จับกลุ่มกันทั้งหมด ที่ทําให้ผมตามล่าพวกมันทีละคน เงื่อนไขที่จําเป็นสําหรับผมในการพัฒนารวมถึงการเพิ่มเลเวล และตอนนี้ผมต้องการอีกระดับเดียวเท่านั้นเพื่อให้เป็นไปตามเงื่อนไขนั้น
ประการที่สองสองได้รับเงินเป็นจํานวนมาก มนุษย์จํานวนมากที่นี่มีทองคํานับร้อย หากไม่นับหมื่น การตรวจสอบสินค้าคงคลังของผม ตอนนี้ผมมีมากกว่า 400,000 เหรียญทองแล้ว เนื่องจากผมได้ใช้เงินไปเป็นจํานวนมากกับค่าเข้าชมสวนนาค ผมรู้สึกดีมากที่มีเงินสด
สิ่งสุดท้ายคือไอเทมที่ผมได้รับ ผมใช้ทักษะต้มตุ้นอย่างหนักในการต่อสู้ครั้งนั้น ดังนั้นไอเทมส่วนใหญ่จึงถูกใช้เป็นเชื้อเพลิง ผมยังคงเก็บอุปกรณ์ระดับไฮเอนด์และโพชั่นที่มีประโยชน์เอาไว้ เมื่อเทียบกับชุดเกราะและอาวุธที่ผมใช้อยู่ประสิทธิภาพของพวกมันไม่ได้ยอดเยี่ยมขนาดนั้น แต่ผมยังคงใช้เป็นวัตถุดิบในการสังเคราะห์อุปกรณ์ได้ในอนาคต
“คุณกําลังจะกลับไปที่ชั้น 7 หรือเปล่าบอส”
“ไม่ ก่อนหน้านั้นผมมีเรื่องอื่นที่ต้องไป ผมจะไปพิชิตชั้น 7 หลังจากนั้น” ผมตอบกลับชานยู ขณะที่ผมจัดระเบียบสินค้าในคลัง ความคิดของผมล่องลอยไปที่หอคอยจินม่าและเอ ผมเคยคิดที่จะพิชิตชั้น 7 ของวังดําและพิชิตหอคอยจินม่าแต่เอบอกให้ผมค้นหาตัวเองก่อนเข้าห้องบอส
“ชั้น 7 เป็นจุดสิ้นสุดของดันเจี้ยนหรือเปล่า?”
“ผมเชื่ออย่างนั้น ถ้าไม่ใช่ผมก็แค่ต้องไปข้างหน้า”
“คุณจะทําอะไรหลังจากมาถึงจุดสิ้นสุดของดันเจี้ยนนี้” คําถามของเขาทําให้ผมหยุด
“อย่ากังวลกับมันมากเกินไป แค่อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป”
“ผมคิดว่าผมจะออกไปข้างนอกและซื้อจาจังมยอน”
“จริงๆ?! แค่นั้นแหละ?”
“ล้อเล่น” ผมยิ้มอย่างเคร่งขรึม
“ผมว่าผมจะต้องไปหาครอบครัวของผม”
“…”
“มนุษย์คนอื่นๆ เหล่านี้ไม่สําคัญ…เฮอะ บางครั้งมันก็รู้สึกแปลกที่คิดว่าผมเคยเป็นมนุษย์เหมือนกัน แต่ก็ยังเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะเพิกเฉยต่อครอบครัวของผม แม้ว่าพวกเขาจะตาย ผมก็แค่อยากรู้”
“บอส…นั่นคือ…” ชานยูลังเลแล้วถอนหายใจ
“ฉันเคยบอกคุณมาก่อนแล้ว แต่ตอนนี้โลกมันบ้าไปหน่อย หลายปีผ่านไปตั้งแต่ฉันเข้ามาในดันเจี้ยนนี้ ดังนั้นมันอาจจะแย่ลงแต่…ฉันสงสัยว่ามันจะดีขึ้นแล้ว สําหรับผู้ไม่สู้รบระดับต่ํา…ก็…สิ่งต่าง ๆ มักจะไม่เป็นไปด้วยดีสําหรับพวกเขา”
“คุณหมายความว่าผมควรเตรียมพร้อมสําหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด”
“…ใช่” การแสดงออกของเขาค่อนข้างจริงจัง แต่ผมตัดสินใจว่าจะเป็นการดีที่สุดที่จะ ปล่อยหัวข้อนี้ไว้ตามลําพัง เขาพูดถูก หนึ่งปีผ่านไปแล้ว เป็นเรื่องโง่ที่คาดหวังว่าพ่อแม่หรือพี่น้องของผมจะยังมีชีวิตอยู่ ที่ผมสามารถหาพวกเขาและพวกเขาจะทักทายผมด้วยรอยยิ้ม ‘นอกจากนั้น…ผมไม่ได้จดจ่ออยู่กับการเอาตัวรอดจนถึงตอนนี้เหรอ? ผมเป็นคนหน้าชื่อใจคด…’ มันโหดร้ายกับผมที่เริ่มสนใจพวกเขาในตอนนี้ เพียงเพราะผมใกล้จะถึงจุดสิ้นสุดของดันเจี้ยนนี้
“ยังไงต่อ?” ชานยูพยายามเปลี่ยนหัวข้อ
“ไปเดินเล่นกันเถอะ”
“ผ่านดันเจี้ยน?”
“ใช่ คงจะดีถ้าเราสามารถอยู่อย่างสบายที่นี่ โดยไม่มีคนเหล่านี้พยายามพาเราไป ผมคิดว่าผมจะต้องตั้งเป้าที่จะแข็งแกร่งขึ้นจนการมีอยู่ของพวกเขาไม่แม้แต่จะทําให้ผมรําคาญ” ชานยูหัวเราะเยาะผม พบว่าเป้าหมายของผมน่าขบขัน
“ช่างเป็นประตูที่เหมือนบอสจริงๆ คงจะดีไม่น้อยถ้าเราทํากิลด์ด้วย?”
“นั่นเป็นความคิดที่ดี” หมดเวลาเดินขึ้นชั้น 6 แบบว่างๆ
“จนกว่าคุณจะเคลียร์ชั้น 7 ฉันจะเน้นที่การตีบอสที่นี่”
“ผมเชื่อว่าคุณทําได้ แต่…หลังจากผลพวงของวันนี้ ศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าอาจปรากฏตัวขึ้นเพื่อตรวจสอบ หากคุณกําลังจะขึ้นครองบอสของชั้นนี้ คุณต้องรีบ”
“ผมต้องการ แต่… มันทําให้เสียงแย่มาก” ผมบอกลาชานยูและกลับไปที่ชั้น 7 ฆ่ามอนสเตอร์ ทั้งหมดที่ผมพบระหว่างทาง ทางเดินชั้น 7 ทําจากคริสตัลคล้ายหินออบซิเดียนโปร่งแสง สั่นไหวราวกับกําลังหายใจทุกครั้งที่ผมปล่อยมานา เป็นสถานที่ที่สวยงามอย่างเหลือเชื่อ และดูเหมือนน่าขันสําหรับผมที่มอนสเตอร์ที่อันตรายสามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้
