ตอนที่147
[รู้สึกไม่ถูกต้อง…]
หนามที่สร้างขึ้นจากจิตวิญญาณของผมงอกออกมาจากขอบดาบใหญ่ของผม เจาะเกราะป้องกันของมอนสเตอร์และเบ่งบานอยู่ภายใน เลือดเริ่มไหลออกมาจากมอนสเตอร์ ทําให้ผมเปียกโชกไปด้วยเลือด
“ว้าว” ดาบและเสื้อผ้าของผมดูดซับมัน แต่เลือดบนผิวหนังของผมทําไม่ได้ ผมสามารถลิ้มรสมันไหลอาบใบหน้าของผม หัวเราะเมื่อชอบรสชาติของมัน “นี่อาจเป็นวันสุดท้ายของผมในสนามรบมือใหม่ แต่ผมมีระเบิด”
[เคียวยะ!]
ดูเหมือนว่ามอนสเตอร์จะสังเกตเห็นว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไป มันคงอยู่ได้ไม่นาน มันตะคอกใส่ผมด้วยปากที่เปิดอยู่ เหมือนกับที่มันกัดคอของเอลฟ์มาก่อน ผมไม่ได้พยายามหลีกเลี่ยงมันฉายกรงเล็บปีศาจไปทั่วร่างกายของผม มันโผล่ออกมาจากผิวหนังของผมเหมือนหนาม ทําให้ผมดูเหมือนเม่นประหลาด ด้วยดาบใหญ่ที่อยู่ในมือ ปล่อยแสงที่มีเสน่ห์ ผมตั้งใจที่จะนําพลังทั้งหมดที่ผมได้รับมาใช้ให้เกิดประโยชน์ ผมพุ่งตรงไปที่เพดานปากของมอนสเตอร์ตัวนี้ที่เข้าใจผิดว่าผมเป็นเหยื่อ
(กรงเล็บปีศาจระดับสูงกลายเป็น Lv10 และพัฒนาเป็นกรงเล็บปีศาจสูงสุด ความแข็งแกร่งของทักษะนี้สูงอย่างผิดปกติ และเจ้าของวิญญาณที่อ่อนแอจะตื่นตระหนกเมื่อเผชิญหน้ากับคุณความสามารถในการสร้างวิญญาณเพิ่มขึ้น)
ดาบของผมเมื่อไม่มีมอนสเตอร์อยู่รอบ ๆ ลมที่พัดแรงมาจนบัดนี้ได้หยุดลงอย่างสิ้นเชิง สนามรบนั้นสงบสุขโดยสมบูรณ์ ไม่มีร่องรอยการต่อสู้เหลืออยู่หลังจากที่ผมกลืนกินทุกสิ่ง เมื่อมองดูทุ่งรอบๆ ตัวผม ผมรู้สึกราวกับว่าการต่อสู้ทั้งหมดเป็นเพียงภาพลวงตา แต่มันไม่ใช่ ร่องรอยของมันยังคงอยู่ในจิตวิญญาณและรายการของผม
“อืม” ผมตรวจสอบผ้าพันคอสีแดง สิ่งเดียวที่เอลฟ์ครอบครองซึ่งผมได้รับมา เหตุผลที่ผมอยากจะให้มันเป็นเรื่องง่าย มันเป็นสิ่งเดียวที่เอลฟ์มีที่ผมไม่สามารถประเมินได้
(ความภักดีของเลือดบริสุทธิ์ (812/820) – การป้องกัน 480)
นั่นคือทั้งหมดที่ผมบอกได้เกี่ยวกับผ้าพันคอ แม้ว่าจะดูเหมือนทํามาจากผ้าธรรมดา แต่การเพิ่มการป้องกันก็ไร้สาระ และชื่อก็ดูน่าสงสัย ผมไม่ได้ตั้งใจจะใส่มันด้วยตัวเอง แต่บางทีเรนอาจจะอยากเห็นมัน
“งั้นเราไปหาเจ้าหญิงนิทรากันเถอะ” ผมถอดฝาเหล็กที่ผมวางไว้บนหลุมพรางแล้วมองลงมา ผมสร้างกับดักด้วยตัวเอง แต่มันลึกกว่าที่คิดไว้มาก ผมสามารถเห็นมิเรนะค่อนข้างจาง ๆ จากระยะไกลกําลังมองมาที่ผม
“ซีเซีย!” เธอตะโกน เธอยังมีชีวิตอยู่ โชคดีที่สิ่งนี้เพียงพอที่จะทําให้เธอปลอดภัยจากมอนสเตอร์และเสียงบ้าคลั่ง
“ฉันออกไปไม่ได้!” เธอร้องไห้ออกมา ผมกระโดดลงไปพร้อมกับถอนหายใจ โดยใช้ทักษะแพร่หลายลงข้างเธอ ที่นี่ค่อนข้างแคบ แต่มิเรนะก็ร้องไห้ออกมาทันทีและกอดผมทันทีที่ผมลงถึงพื้น
“ซีเซีย คุณยังมีชีวิตอยู่! ฉันคิดว่าคุณตายแล้ว”
“อืม ถ้าผมตาย นายคงติดอยู่ที่นี่สินะ”
“ไม่ ฉันเป็นห่วงนาย!” มันค่อนข้างน่ารําคาญที่ได้ยินอย่างนั้น มันยากสําหรับผมเสมอที่จะจัดการกับคนที่เป็นห่วงผม ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปลอบมิเรนะก่อนที่ผมจะใช้ทักษะแพร่หลาย เพื่อพาเราออกไป น่าเสียดายที่เรายังมีปัญหาใหญ่ที่ต้องจัดการ นั่นคืออัศวินแห่งเอเลคาตรา ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับการตายของเอลฟ์นั้นและส่งบุคลากรออกไปสอบสวนเพิ่มเติม นั่นอาจเป็นอันตรายต่อมิเรนะ แม้ว่าเธอจะไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรงในการต่อสู้ก็ตาม หากพวกเขาพบว่าเธอมีความเกี่ยวข้องกับคนที่ขัดขวางแผนการของพวกเขา มันจะไม่จบลงด้วยดีสําหรับเธอ
“เราควรคุยกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้”
“คุณหมายถึงคนที่น่ากลัวเหล่านั้นเหรอ”
พวกเขาไม่รู้จักคุณเป็นหนึ่งในประเภทของพวกเขา “ถ้าคุณไม่ระวังพวกมัน คุณจะตาย” ผมถอนหายใจ ตัดสินใจว่าผมควรจะบอกเธอว่าผมคิดอะไรตั้งแต่มาถึง
“ผมอาจจะไม่กลับมาที่นี่อีก”
“ไม่กลับ…?” รูม่านตาของมิเรนะขยายออก ดวงตาของเธอสั่นเล็กน้อย ผมคาดว่าเธออาจจะตกใจเล็กน้อย แต่จริงๆ แล้วนี่ค่อนข้างแปลกใจเล็กน้อย เธอเอื้อมมือมาจับมือผมข้างหนึ่ง ดึงหน้าเธอเข้ามาใกล้ผม
“จะบอกว่าเราจะไม่เจอกันอีกเหรอ”
“ก็เป็นไปได้ แต่ก่อนหน้านั้น เราต้องออกไปจากที่นี่และหลีกเลี่ยงการถูกตรวจพบ”
“ทําไม..?” ผมไม่สามารถบอกเธอเกี่ยวกับวิวัฒนาการของผมได้ เมื่อผมยกมือขึ้น เธอก็ทําหน้าบูดบึ้งและก้มหัวลง
“ใช่ ฉันคิดว่ามันเป็นอย่างนั้น หากเป็นซีเซีย ฉันคิดว่ามันเป็นไปได้”
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะโน้มน้าวคุณว่าผมจะกลับไปไม่ได้”
“ไม่ ฉันเชื่อ” คําพูดออกมาอย่างรวดเร็ว
“ท้ายที่สุด คุณไม่ใช่มือใหม่ตั้งแต่แรก ดังนั้นคุณจะเลิกเป็นมือใหม่อีกครั้งใช่ไหม”
“….” ผมเกือบจะชักดาบออกมาแล้วตรงนั้น แต่เวลาที่ใช้กับเธอหยุดผมไว้ ผมรู้ว่าเธอไม่มีความเป็นศัตรูกับผม
“ยังไง…?”
“ก็มันง่าย แค่มองมาที่คุณ คุณรู้สึกแตกต่างจากพวกเราที่เหลือ” อาจเป็นเพราะผมทําด้วยใจไม่ระแวงพอที่เธอสังเกตเห็น เสียงหัวเราะอันขมขื่นออกมาจากผม
“วันนี้ฉันมั่นใจแล้วตั้งแต่ที่อัศวินแห่งเอเลคาตรามาที่นี่เพื่อคุณ ฉันคิดว่าพวกเขาต้องรู้เรื่องคนที่แข็งแกร่งอย่างซีเซีย”
“ผมเข้าใจแล้ว…” ผมนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มิเรนะถูกทุบตีเช่นกัน ในขณะที่ผมคิดว่าผมควบคุมมันได้ ไม่… บางทีผมเคยคิดว่ามิเรนะเป็นพันธมิตรของผมมาโดยตลอดและรู้สึกผ่อนคลายเพราะผมรู้สึกว่าสามารถพึ่งพาเธอได้
