ตอนที่148
“งั้นเดี๋ยวคุณก็ไป” เธอพยักหน้าเล็กน้อย สีหน้าว่างเปล่า เธอโบกมือให้ผมว่าเธอยังค งบีบคั้นอยู่มองมาที่ผมและบังคับให้ส่งเสียงให้กําลังใจ
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะออกจากที่นี่ด้วย ไว้เจอกันใหม่ข้างนอกนะ”
“อะไร?”
“ถ้านายไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาที่นี่ ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากออกไปพบคุณใช่ไหม” ผมค่อนข้างจะผงะเล็กน้อย แต่ตัดสินใจที่จะเก็บปฏิกิริยาของผมกับตัวเอง ถ้าผมบอกเธอว่าผมคิดว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหล ก็ไม่มีใครบอกได้ว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
“ดังนั้น คุณไม่ได้รับอนุญาตให้พบกับผู้หญิงคนอื่นจนกว่าฉันจะออกไปที่นั่น!” ความกังวลใด ๆ ที่ผมมีก็ครอบงําเธออย่างรวดเร็ว
“ร้อยปี.. อืม… ไม่สิ คุณรอสักสองร้อยปีได้ไหม”
“ไม่ ผมจะไม่รอ” ไม่ใช่เรื่องตลกสําหรับผมเกี่ยวกับเวลาที่ต้องใช้ ไม่นานสําหรับเอลฟ์แต่มากเกินไปสําหรับชีวิตของมนุษย์ ผมรู้สึกว่าผมควรจะตัดมันออกที่รากและปฏิเสธเธอ
” ทําไม?!”
“คุณแค่บอกว่าคุณจะไปไม่ได้”
“ไม่ ผมหมายความว่าอย่างนั้น! นี่เป็นครั้งเดียวในชีวิตสําหรับเราเลย!”
“คุณบอกว่าตัวเองไม่ใช่มือใหม่”
” ดังนั้น?” เมื่อเผชิญหน้ากับมิเรนะที่เอียงศีรษะราวกับว่าเธออยากรู้จริงๆ เกี่ยวกับแนวความคิดของผม ผมรู้ว่าผมยังมีอคติซ่อนเร้นต่อพวกเอลฟ์ ผมจะบอกเธอได้ไหมว่าความรู้สึกที่มีต่อเธอเกิดขึ้นกับผม ไม่เว้นแต่ผมจะตั้งใจ ไม่มีอะไรที่ผมพูดไปกระตุ้นปฏิกิริยาเชิงบวก นอกจากนี้ มันจะเป็นเรื่องยากมากสําหรับเธอที่จะหลุดพ้นจากสนามรบของมือใหม่ ผมผลักความคิดของผมออกไปโดยรู้ว่าผมต้องเลือกคําพูดอย่างระมัดระวัง
” ผมต้องไปแล้ว หนีไปถ้าเกิดเรื่องอันตรายเกินไป คุณได้ยินไหม”
“เฮ้ เดี๋ยวก่อน! ตอบฉันก่อนไป!”
ผมกลับไปที่ดันเจี้ยนอย่างรวดเร็ว ไม่เสียเวลาอีกต่อไป ผมต้องพิชิตดันเจี้ยนนี้และดูจุดจบด้วยสองตาของผมเอง
” ที่นี่ที่ไหน?”
ไม่ ผมมีงานต้องทําก่อนหน้านั้น
สถานการณ์ที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้เรียบง่าย มิเรนะคว้าแขนเสื้อของผมในขณะที่ผมกําลังเปิดประตูกลับไปที่ดันเจี้ยน ผมละเลยมันและก้าวผ่าน เธอไม่ปล่อยผมและถูกลากเข้าไปในดันเจี้ยนกับผมแทน แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องใหม่สําหรับผม ผมเดาเอาว่าไม่มีทางที่มิเรนะจะเข้าไปได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอมองไม่เห็นประตูด้วยซ้ําตอนที่ผมเปิดมัน แม้ว่าเธอจะผ่านมันไปได้ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจะพาเธอเข้าไปในดันเจี้ยนกับผม สิ่งนี้เป็นไปได้จริง ๆ หรือมีอะไรเปลี่ยนแปลงโดยที่ผมไม่รู้
“อืม ผมคิดว่าการถามทําไมไม่ช่วยในตอนนี้ เป็นที่แน่ชัดว่าเราทั้งคู่ไม่รู้สาเหตุของสถานการณ์ปัจจุบัน และเป็นการเสียเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ การพิจารณาสิ่งที่เราจะทําต่อจากนี้ไปน่าจะได้ผลมากกว่า
“เดี๋ยวก่อนซีเซีย? เกิดอะไรขึ้น?”
“รอสักครู่” ผมเปิดใช้งานทักษะการตรวจจับของผมให้เต็มที่ รู้สึกเขินเล็กน้อยเมื่อมิเรนะยังคงมองมาที่ผมโดยปกติ มอนสเตอร์จะไม่ปรากฏขึ้นใกล้ห้องบอส แต่ผมไม่ได้อยู่ที่นี่มาระยะหนึ่ง แล้วระหว่างหอคอย สวน และในที่สุดสนามรบของมือใหม่ ตอนนี้ผมสัมผัสได้ถึงศัตรูสามคนที่อยู่ใกล้ๆ
“พักที่นี่ ผมจะกลับมาหลังจากกําจัดมอนสเตอร์แล้ว”
“ที่นี่คือสนามรบด้วยเหรอ!”
“ไม่มากก็น้อย” มันมีชื่ออื่น – ดันเจี้ยน
“ฉันมาได้ยังไง… คุณช่างเหลือเชื่อจริงๆ ซีเซีย!” ผมก้าวไปข้างหน้าโดยตั้งใจจะปล่อยให้มิเรนะอยู่คนเดียวสักพักในขณะที่จัดการมอนสเตอร์ เธอพยายามไล่ตามผมชั่วครู่ และเธอหยุดราวกับว่าเธอสัมผัสได้ถึงอันตรายที่รอผมอยู่ข้างหน้า ผมเริ่มต้นด้วยช่องทางด้านขวาของผมโดยใช้ทักษะแพร่หลายเพื่อปิดระยะห่าง รู้สึกเหมือนผ่านไประยะหนึ่งแล้วตั้งแต่ผมอยู่ในดันเจี้ยนระดับนี้ ผมใช้เวลาสักครู่เพื่อค้นหาว่าผมอยู่ที่ไหน
มอนสเตอร์ที่รอผมอยู่ข้างในคือ อารัคเน่กระหายเลือดที่อดทนรอเหยื่อที่อวดดีเดินเข้ามา ร่างกายส่วนล่างของมันคือรูปร่างของแมงมุมสีแดงยักษ์ ขาของมันขลิบใยที่มันเคยโจมตี และร่างกายส่วนบนเป็นหญิงสาว ดวงตาของมันปิดลงอย่างนุ่มนวล และมันทําให้ผมนึกถึงนักรบที่ดูแลอาวุธของพวกเขา ในบรรดามอนสเตอร์ระดับสูง ตัวนี้เป็นมอนสเตอร์ระดับสูงที่สามารถดูดกลืนร่างกายของมันเข้ากับสภาพแวดล้อม ปกปิดตัวเองและกักขังทุกสิ่งที่เสี่ยงภัยเข้ามาใกล้เกินไป ทักษะการรับรู้และการดูดซึมของมันอย่างน้อยก็อยู่ในระดับขั้นสูง และทักษะการโจมตีนั้นแข็งแกร่งที่สุด เนื่องจากชั้น 7 เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ มันจึงเป็นเรื่องยากสําหรับผมที่จะใช้ความสามารถของผมที่นี่ แม้ว่าสิ่งนั้นจะเปลี่ยนไปก็ตาม
“ต้องระวัง” การต่อสู้กับมอนสเตอร์ในสนามรบมือใหม่ต้องใช้ทักษะเพียงเล็กน้อย แต่ถ้าผมไม่ได้อยู่ในอันดับต้น ๆ ของเกมที่นี่ หัวของผมก็อาจจะแยกออกจากส่วนอื่น ๆ ของร่างกายของผม ผมต้องไปถึงศัตรูตัวนี้โดยไม่มีใครสังเกตเห็นและจัดการมันให้จบในครั้งเดียว ผมซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ข้ามช่องว่างระหว่างพวกเขาด้วยทักษะแพร่หลายขณะที่ผมเตรียมดาบของผมด้วยกรงเล็บปีศาจ ผมระเบิดไปข้างหน้าด้วยการโจมตีของผมทันทีที่ผมเข้าใกล้พอ
