ตอนที่30
ดังนั้น…ไม่
ถึงกระนั้นผมคิดว่ามันจะน่าสะเทือนใจเล็กน้อยเมื่อพวกเขาตาย การเสแสร้งว่าปวดใจและความเจ้าเล่ห์ของผม ผมเห็นใจพวกเขาเพราะพวกเขาอ่อนแอหรือเปล่า? ผมรู้สึกแตกต่างกับการตายของมนุษย์คนอื่นจริง ๆ หรือเป็นเพียงเพราะพวกเขาทำให้ผมนึกถึงน้องสาวของตัวเอง? มนุษย์คนใดก็ตามหากพวกเขามีเป้าหมายที่จะทำร้ายผม ผมจะฆ่าพวกเขา ผมจะฆ่าพวกมันเพื่อเอาชีวิตรอด
(การล่าก็อบลินนักสู้ 872 / 1,000)
ผมจงใจละทิ้งความคิดของตัวเองที่กระจัดกระจายและจัดการกับศัตรูเท่านั้น ผมฆ่าพวกมันและกินพวกมันโดยเร็วที่สุด ผมไม่อยากคิดถึงความคิดที่ไร้ประโยชน์อีกต่อไป
“กี๊ กี๊!”
“กี๊ กี๊!”
(การล่าก็อบลินนักสู้ 968 / 1,000)
“กี๊!”
“ กี๊!”
ก็อบลินนักสู้ดูเหมือนจะมีความคิดเล็กน้อยในสมองเล็ก ๆ ของพวกเขา แทนที่จะรีบเข้ามา พวกเขาเริ่มหันหลังและวิ่งหนีผม ทำไม? เป็นเพราะระดับความแตกต่างที่รุนแรง? หรือบางทีผมอาจจะฆ่าพวกมันเร็วเกินไป? อย่างไรก็ตามพวกเขาเริ่มวิ่งหนีด้วยความเร็วอย่างน่าประหลาด
“ ฉันจะเข้าไปจริงๆได้ไหม”
“ถ้าจับได้มากกว่านี้ฉันคิดว่าระดับจะเพิ่มขึ้น”
พี่ชายและน้องสาวโง่เง่า ผมเดินตามก็อบลินนักสู้ทันที พวกมันจะไม่เกิดใหม่ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าผมต้องจับพวกมันให้ได้จนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย นั่นเป็นเหตุผลจริงๆหรือ? ผมถามตัวเอง
“กี๊!”
“กี๊!”
ก็อบลินนักสู้ อาจจะไม่เร็วกว่าผม แต่มันค่อนข้างยุ่งยากในการไล่ล่าพวกที่กระจัดกระจาย ในที่สุดผมก็พลาดไปสองสามตัวและพวกเขาก็ข้ามทางเดินไป มันเป็นที่ที่พี่น้องโง่เขลาอยู่ ผมเดาะลิ้นโดยไม่รู้ตัว แน่นอนว่าถ้าผมกินพวกมันอาจจะมากพอที่จะถึง 1,000 ตอนนี้สถานการณ์แตกต่างจากมนุษย์ทั้งสามคนก่อนหน้านี้ ในเวลานั้นพวกเขาเข้าไปในดันเจี้ยนตามประสงค์และตายตามประสงค์ ถ้าผมไม่พลาดก็อบลินนักสู้พวกเขาก็จะไม่ถูกฆ่า ดังนั้นถ้าพวกเขาตายผมต้องรับผิดชอบเอง มีสามเหตุผลที่ผมละเลยทั้งสามคนในอดีต ประการแรกเพราะตอนนั้นผมไม่มีอำนาจที่จะช่วยชีวิตพวกเขาได้ ประการที่สองเพราะพวกเขามีแนวโน้มที่จะเป็นศัตรูกับผมและอาจโจมตีผม ประการที่สามสำหรับผมพวกเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่สุ่มเลือกที่จะไปที่ดันเจี้ยนและผมไม่มีเหตุผลที่จะช่วยพวกเขา และตอนนี้สถานการณ์แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง สำหรับผมแล้วก็อบลินนักสู้ไม่ได้เป็นอะไรเลย พี่น้องที่ไม่มีพลังที่จะจัดการกับก็อบลินนักสู้ไม่สามารถโจมตีผมได้ ตอนนี้พวกเขาตกอยู่ในความเสี่ยงเพราะผม นี่คือช่วงเวลาที่ต้องเลือกระหว่าง ‘มนุษย์’ กับ ‘มอนสเตอร์’ ใช่หรือไม่?
‘ไม่หรอก นั่นไม่ใช่อย่างนั้น ‘
Ebon Heart เต้นระรัว นี่เป็นเพียงปัญหาของผม มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่มีคนอื่นต้องตายเพราะความผิดพลาดของตัวเอง ความวิตกกังวลนั้นสั้นและการดำเนินการก็รวดเร็ว ผมกระโดดข้ามทางเดิน มีระยะห่างระหว่างพวกเขากับผมค่อนข้างมากและพี่น้องกำลังเผชิญหน้ากับก็อบลินนักสู้ที่กำลังวิ่งหนี
“ ถอยหลัง อย่ามองย้อนกลับไป วิ่งหนี!”
“ ฉันบอกแล้วว่าอย่าเข้าไป!”
เสียงของพวกเขาเด็กมาก พี่ชายดูเหมือนจะเป็นนักเรียนมัธยมปลายส่วนน้องสาวเป็นนักเรียนมัธยมต้น
“ โอ้ คุณกำลังทำอะไรอยู่”
“วิ่งวิ่ง! อย่ามองย้อนกลับไป!”
น้องสาวกำลังวิ่งออกมาจากหลังพี่ชาย มีดาบขึ้นสนิมอยู่แล้วบนหลังของเขา มันคือก็อบลินนักสู้ การขว้างของพวกเขาไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด แต่คุณสามารถตีได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคุณไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้มากนัก พี่ชายกำลังซ่อนความทุกข์ไว้เพราะน้องสาวของเขาอาจหยุดวิ่งถ้าเธอสังเกตเห็นว่าเขาเจ็บ มันเป็นเรื่องไร้สาระ แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้เขาก็ไม่แม้แต่จะร้องไห้ เมื่อผมก้าวเข้าไปในทางเดินและพบกับฉากนั้น ผมเหวี่ยงดาบในมือและล้มก็อบลินนักสู้ ผมสามารถฆ่าพวกนี้ได้ภายในครั้งเดียว ถ้าผมเข้าไปใกล้กว่านี้ผมสามารถใช้สายฟ้าสีดำกำจัดได้ แต่ระยะของมันจะต้องไม่เกิน 10 เมตรแม้ว่ามันจะอยู่ที่เลเวล 7 แล้วก็ตาม ผมรีบดึงดาบออกมาจากคลังและเหวี่ยงพวกมันอย่างเร่งรีบ แต่มันยากสำหรับผมที่จะขว้างมันออกไปโดยมีพี่น้องคู่นั้นอยู่ ผมต้องระวังอย่าให้โดนพวกมัน จากนั้นปัญหาก็เกิดขึ้น พี่ชายที่เข้าใจผิดว่าก็อบลินนักสู้ที่วิ่งผ่านกำลังมุ่งเป้าไปที่น้องสาวของเขา เขาพยายามเข้าขวางก็อบลินนักสู้ ไม่นานหลังจากนั้นผมขว้างดาบใส่ก็อบลินนักสู้
“ โอ้อาอาอาอา!”
เมื่อรู้ว่าพี่ชายของเธอหายไปจากด้านหลัง น้องสาวจึงมองย้อนกลับไปและสังเกตเห็นฉากนองเลือด ดาบเล่มหนึ่งติดอยู่ที่หัวของพี่ชายของเขาอีกเล่มหนึ่งอยู่ด้านหลังของเขา จากนั้นน้องสาวสังเกตเห็นการปรากฏตัวของผมและไม่สามารถร้องไห้ได้ เธอเริ่มลากเท้าไปข้างหลัง ดูเหมือนเธอมีใบหน้าที่น่ารักมาก แต่ก็ยากที่จะเห็นเพราะความกลัวและน้ำตาของเธอ เสื้อผ้าที่เธอใส่เป็นชุดนักเรียนแบบเดียวกับพี่ชายของเธอ พวกเขามาจากโรงเรียนเดียวกัน แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจมากไปกว่านั้นก็คือโลกกำลังบ้าคลั่งพอที่จะผลักดันให้แม้แต่นักเรียนในชุดนักเรียนเข้าสู่ดันเจี้ยน
