ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ – ตอนที่ 479 เอาแต่ใจ ชอบประกาศ / ตอนที่ 480 เสี่ยวอวี๋กำลังจะกลับมา

ตอนที่ 479 เอาแต่ใจ ชอบประกาศ

 

 

อวี๋กานกานหลุดขำอย่างมีเสน่ห์ “เอาแต่ใจ”

 

 

เธอหลับตาลงพลางซบไปในอ้อมแขนของฟังจือหัน ยิ้มด้วยใบหน้าร้อนฉ่ากระตุกความรู้สึก

 

 

ภาพอันอบอุ่นแสนสั้น ชายหนุ่มที่อ่อนโยนดุจสายน้ำนัยน์ตาประกายวาบ เขาหรี่ตาลงอย่างระแวดระวัง เอียงตัวไปด้านข้างพร้อมกับเบี่ยงหน้า

 

 

หลังจากที่สายตากวาดไปบางที่แล้ว เขาก็ขยับเข้ามาใกล้หูเธอแล้วเอ่ยเบาๆ “คันที่สามข้างหน้าเป็นรถของเรา คุณหันหลังขึ้นไปนั่งทันที”

 

 

อวี๋กานหานนิ่งไปทั้งตัว กำลังคิดจะถามว่าทำไม แต่ฟังจือหันกดตัวเธอเอาไว้และเอ่ยอีกครั้ง “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าหันหลัง และอย่าเปิดประตูรถ”

 

 

น้ำเสียงเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง

 

 

อวี๋กานกานเหลือบตาขึ้นเห็นหน้าหล่อเหลาที่เรียบเฉยอยู่ตลอด ดูอันตรายและน่ากลัว

 

 

อันตราย

 

 

สองพยางค์นี้ทำให้ในใจของเธอหนักอึ้ง!

 

 

เธอไม่ยอมทิ้งฟังจือหันเอาไว้คนเดียว แต่เธออยู่ต่อก็อาจทำให้ยุ่งยากยิ่งขึ้น

 

 

อวี๋กานกานพยักหน้า

 

 

ขณะที่ฟังจือหันมือก็หันหลังทันที ก้าวเท้าออกวิ่งขึ้นมานั่งในรถอย่างรวดเร็ว

 

 

พอเธอขึ้นรถก็เห็นฟังจือหันรีบเดินไปด้านขวา หมุนตัวอย่างเท่ไม่กี่ครั้ง รวมกับกระโดดอย่างว่องไวอีกทีก็คว้าคนชุดดำคนหนึ่งที่เตรียมจะวิ่งได้แล้ว

 

 

คนผู้นี้ใส่เสื้อคลุมสีดำ สวมผ้าปิดปากสีดำ ทำท่าทางลับๆ ล่อๆ

 

 

สายตาเฉียบแหลมของฟังจือหันมองไปทั่ว กวาดมองด้วยความระแวดระวัง

 

 

ตอนที่เห็นว่าไม่มีใครออกมาจึงโยนคนที่อยู่ในมือลงไปกับพื้นอย่างแรง!!

 

 

คนคนนั้นถูกผลักลงกับพื้นจึงส่งเสียงร้องออกมา “อ๊ะ”

 

 

เป็นเสียงของผู้หญิง เธอถอดผ้าปิดปาก มองฟังจือหันด้วยน้ำตาคลอ “พี่หัน ฉันเอง…”

 

 

อวี๋กานกานนั่งในรถ สีหน้าหวาดกลัว ถือโทรศัพท์มือถือเตรียมจะแจ้งตำรวจ เห็นคนที่ล้มลงบนพื้นถอดผ้าปิดปากที่หน้า ปรากฏเป็นใบหน้าอันคุ้นเคย

 

 

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง เห็นว่าไม่มีคนอื่นค่อยออกมา ผลักประตูรถออกแล้วเดินลงไปพลางมองหญิงสาวที่อยู่ตรงพื้น “กู้ซูหลิง ทำไมถึงเป็นเธอ เธอตามพวกเรามาทำไม”

 

 

กู้ซูหลิงลอบจ้องหน้าอวี๋กานกานแวบหนึ่ง

 

 

จากนั้นเธอจึงมองไปที่ฟังจือหันพร้อมกับอธิบายด้วยสีหน้าบริสุทธิ์ใจ “พี่หัน ฉันไม่ได้ตามพวกพี่ ฉันก็อยากมาดูหนังเหมือนกัน บังเอิญเจอพวกพี่ ฉันไม่อยากรบกวนถึงได้หลบมาอีกด้านหนึ่ง”

 

 

สายตาของฟังจือหันที่จับจ้องใบหน้าของกู้ซูหลิงเย็นชาดุจน้ำแข็งและยังเจือแรงอาฆาตเล็กน้อยเอาไว้

 

 

นี่ไม่เหมือนกับมองคนที่คุ้นเคย แต่เหมือนมองศัตรูคนหนึ่ง

 

 

อวี๋กานกานหัวเราะแห้ง “เธอหลอกใครกัน นี่มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว เธอยังบอกว่าไม่ได้ตามพวกเรามา งั้นขอถามหน่อยว่าแบบไหนถือว่าตามกัน”

 

 

กู้ซูหลิงเอื้อมมือออกไปอยากจะจับมือฟังจือหันเพื่ออธิบายกับเขา

 

 

ใบหน้าของฟังจือหันแข็งกร้าว ไม่มีร่องรอยความเปลี่ยนแปลงสักนิดเดียวและออกแรงสะบัดมือของตนเอง กู้ซูหลิงจึงล้มไปกับพื้นทันที เธออดตัวสั่นเทิ้มเสียไม่ได้ พูดออกมาด้วยความกลัวแต่บริสุทธิ์ใจ “เชื่อฉันเถอะ พี่หัน”

 

 

ฟังจือหันปรายตามองลงไปที่เธอ ดวงตาคู่นั้นดำมืดลึกซึ้งเหมือนคมดาบน้ำแข็งในหน้าหนาวที่ทั้งแหลมคมและเย็นชา “บังเอิญ งั้นแจ้งตำรวจให้ตำรวจมายืนยันว่าพวกเราบังเอิญกันจริงรึเปล่า”

 

 

สายตาเย็นเฉียบไร้ความอบอุ่น บรรยากาศตึงเครียดไร้ความปรานีทำให้กู้ซูหลิงที่เดิมเตรียมคำพูดเอาไว้บ้างติดอยู่ในลำคอในชั่วพริบตา

 

 

เธอกลัวฟังจือหันแจ้งตำรวจจริงๆ

 

 

เรื่องนี้ต้องไม่เป็นเรื่องใหญ่ ไม่งั้นเธอคงไม่เหลือหน้าตาอะไรเลยเชียว

 

 

เธอหน้าตาเศร้าสร้อยมองฟังจือหันเปี่ยมด้วยความรัก พลางเอ่ยอย่างน่าสงสาร “พี่หัน ขอโทษค่ะ ฉันแค่เห็นในเวยป๋อ รู้ว่าพวกพี่กำลังมาดูหนัง เพราะงั้นถึงได้มา แต่ฉันไม่ได้มีความคิดอย่างอื่น ฉันก็แค่อยากมาดูพวกพี่แค่นั้น ได้โปรด พี่ต้องเชื่อฉันนะ!”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 480 เสี่ยวอวี๋กำลังจะกลับมา

 

 

เวยป๋อ?

 

 

อวี๋กานกานจำได้ว่าตนเองโพสต์ลงในแวดวงเพื่อน แต่ไม่ได้โพสต์เวยป๋อเลย เธอก็ไม่ได้มีเวยป๋ออยู่แล้วด้วย

 

 

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองมาล็อกอินดูเวยป๋อสักหน่อย เวยป๋อที่ชื่อว่าอวี๋กานนั้นโพสต์ความเคลื่อนไหวของเธอ บัญชีเวยป๋อนี้แม้จะถูกหลินจยาอวี่เลิกติดตามไปแล้ว แต่ว่ายังคงมีแฟนคลับมากมายติดตามอยู่ และแสดงความคิดเห็นในเวยป๋ออีกมาก

 

 

เพราะว่าบัญชีเวยป๋อนี้โพสต์ความเคลื่อนไหวของอวี๋กานกานล่าสุดสองครั้ง

 

 

อวี๋กาน : ดวงตาน้อยๆ สำคัญมาก ทุกคนต้องดูแลให้ดี! เป็นข้อความจากคุณเจี่ยนเวยเวย ขอบคุณหมออวี๋ใช้ผู่กงเองสองตำลึงรักษาดวงตาเธอให้หาย ทำให้เธอสามารถมองเห็นโลกหลากสีสันใบนี้ได้ชัดเจนอีกครั้ง

 

 

แนบรูปคู่เจี่ยนเวยเวยกับอวี๋กานกานทั้งสองคน รูปใบนี้น่าจะเป็นเจี่ยนเวยเวยที่โพสต์ให้เธอ

 

 

อวี๋กาน : ปลีกตัวจากงานยุ่ง ดูหนังผ่อนคลายสักรอบ

 

 

หลังจากนั้นก็แนบรูปถ่ายสองใบ รูปแรกเป็นตั๋วหนัง อีกรูปหนึ่งเป็นรูปมือที่จูงมือกัน

 

 

ความเคลื่อนไหวอันนี้คัดลอกมาจากโพสต์ที่เธอโพสต์ลงในแวดวงเพื่อนก่อนที่จะเข้าโรงหนัง ไม่ว่าจะเป็นตัวอักษรหรือว่ารูปภาพก็เหมือนไปหมด

 

 

อีกฝ่ายเหมือนไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร แค่อยากจะเพิ่มยอดติดตาม แต่อีกฝ่ายอยู่ในแวดวงเพื่อนของเธอด้วยเหรอ

 

 

ดังนั้นเวยป๋ออวี๋กานนี้ คนที่อยู่เบื้องหลังเป็นใครกันแน่

 

 

ฟังจือหันเหลือบมองโทรศัพท์มือถือของอวี๋กานกาน สายตาจึงจับไปที่ตัวกู้ซูหลิงอีก แววตาเฉียบแหลมดุจดาบคม

 

 

กู้ซูหลิงรีบเอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง “พี่หัน เป็นเพราะฉันชอบพี่จริงๆ…อยากจะมามองพี่”

 

 

ฟังจือหันขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าพลันชิงชังขึ้นมา

 

 

น้ำเสียงของเขาราบเรียบ ไม่มีคลื่นแห่งความอบอุ่นเลยสักนิด แต่กลับเจือคำข่มขู่กับคำสั่งอย่างเคร่งขรึมเอาไว้ “เห็นแก่หน้าของลุงกู้ ครั้งนี้ฉันจะไม่เอาเรื่อง แต่อย่าให้มีครั้งหน้าอีกเด็ดขาด”

 

 

กู้ซูหลิงมองชายหนุ่มตรงหน้าเหมือนกับแหงนมองดาวบนท้องฟ้าที่ขั้วโลกเหนือ เหลือเพียงความหนาวเย็นในคืนขั้วโลกราตรี

 

 

ชายหนุ่มพาหญิงสาวเดินจากไป มือที่จับจูงกันนั้นดุจแรงดึงดูดที่แนบแน่น นัยน์ตาของกู้ซูหลิงแดงก่ำ ปรากฏเส้นเลือดไปทั่ว

 

 

เธอกำหมัดแน่น ในใจเต็มไปด้วยความอิจฉาและริษยา

 

 

ความปรารถนาที่ต้องการได้กลับไม่สมหวังทำให้เธอตะโกนออกไปอย่างบ้าคลั่ง “พ่อฉันหากู้เหยียนอวี๋เจอแล้ว เธอกำลังจะกลับมาแล้ว”

 

 

จังหวะย่างก้าวของฟังจือหันหยุดไปเล็กน้อย และเดินต่อไปข้างหน้า พาอวี๋กานกานขับรถออกไป

 

 

ในรถเงียบมาก สายตาของอวี๋กานานมองฟังจือหันเหมือนมีความหมายลึกซึ้ง

 

 

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่กู้ซูหลิงบอกว่ากู้เหยียนอวี๋จะกลับมา

 

 

ดังนั้นบอกว่าเรื่องของกู้เหยียนอวี๋ไม่มีอะไรจริงๆ

 

 

งั้นกู้เหยียนอวี๋ในใจของฟังจือหันมีตัวตนที่พิเศษอย่างไรกันแน่

 

 

แต่ก่อนเธอจะไม่สนใจ

 

 

เพราะกู้เหยียนอวี๋ไม่ได้อยู่ใกล้ และนั่นก็เป็นเรื่องราวสมัยเด็กของเธอกับฟังจือหัน ผ่านมาหลายปี ถ้าเธอยังไปวุ่นวายกับกู้เหยียนอวี๋ ถ้าหันมาถามฟังจือหัน ถ้ากู้เหยียนอวี๋ยังอยู่ ระหว่างพวกเราคุณจะเลือกใคร

 

 

นั่นก็จะชัดเจนว่ามีแค่เธอคนนี้ที่ไร้สมองกับไร้เหตุผลเป็นพิเศษ

 

 

แต่ว่าในตอนนี้กู้เหยียนอวี๋กลับมาแล้ว งั้นเธอก็ต้องเผชิญหน้ากับคำถามนี้ ฟังจือหันจะสานความสัมพันธ์ครั้งเก่ากับกู้เหยียนอวี๋ไหม

 

 

จะคบเธอต่อไป ให้กู้เหยียนอวี๋เป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็ก?

 

 

หรือเลือกคบกับกู้เหยียนอวี๋ จากนั้นก็บอกเธอว่าขอโทษ และพยายามชดเชยให้เธออย่างที่สุดกันนะ?

 

 

คำถามนี้พอคิดก็เกิดความรู้สึกหายใจไม่ออก จินตนาการไม่ออกถ้าเธอถามออกไปและความรู้สึกขณะที่รอคำตอบอยู่

 

 

เธอนิ่งเงียบ ฟังจือหันย่อมรับรู้ได้เป็นธรรมดา

 

 

กลับไปถึงบ้าน อวี๋กานกานเตรียมจะกลับเข้าห้องนอนอย่างเงียบๆ ชายหนุ่มดึงมือของเธอเอาไว้ “ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลย”

ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ

ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ

“ขอโทษนะคะ คุณคือ…” “ฟังจือหัน สามีเธอไง” นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย! นั่งในบ้านอยู่ดีๆ จู่ๆ ก็มีสามีซะยังงั้น! อวี๋กานกาน เป็นแพทย์หญิงผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษาโรคด้วยศาสตร์แพทย์แผนจีน เมื่อครึ่งเดือนก่อน เธอประสบอุบัติเหตุบนท้องถนนเข้าจนหมดสติไป หลังจากฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล บาดแผลไม่ได้สาหัส แต่กลับต้องนอนพักฟื้นเป็นครึ่งค่อนเดือน หลังจากที่เธอฟื้น กลับมีผู้ชายคนหนึ่งดันมายืนตรงหน้าเธอ บอกว่าเธอความจำเสื่อม และยังบอกอีกว่าเขาเป็นสามีของเธอ! เธอคนที่ไม่เคยมีความรัก ไม่เคยมีแฟน จะไปมีสามีได้ยังไงกัน… “คุณเป็นใครกันแน่” “ฟังจือหัน สามีเธอไง!” เจ็ดพยางค์เหมือนเมื่อกี้เป๊ะ… สรุปแล้วมันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นระหว่างที่เธอหมดสติไปกันเนี่ย ในเมื่อเธอไม่รู้จักเขา แล้วเพราะอะไรทำไมเขาถึงต้องอ้างว่าเป็นสามีของเธอด้วย หรือเธอจะความจำเสื่อมเข้าแล้วจริงๆ

Comment

Options

not work with dark mode
Reset