ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ – ตอนที่ 503 แยกแยะด้วยว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ / ตอนที่ 504 รักษาหายแล้วแต่ยังคันแผล

ตอนที่ 503 แยกแยะด้วยว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ

 

 

บรรยากาศภายในรถเงียบสนิททั้งประหม่าเย็นเยียบเต็มไปด้วยความรู้สึกกดดัน

 

 

ฟังจือหันนั่งตำแหน่งคนขับแต่กลับไม่สตาร์ทรถเสียทีเอาแต่จ้องมองอวี๋กานกานด้วยสายตาซับซ้อน

 

 

อวี๋กานกานปราดตามองเขาแวบหนึ่งแล้วหลบสายตามองไปข้างหน้ารอจนเมื่อไหร่ฟังจือหันจะขับรถสักทีแต่สุดท้ายฟังจือหันยังคงรักษาท่าเดิมเอาไว้

 

 

อวี๋กานกานกรอกตาเดาว่าฟังจือหันเป็นอะไรอีกแล้วหันไปจ้องฟังจือหันบ้าง “ทำไมถึงยังไม่สตาร์ทรถ”

 

 

ฟังจือหันไม่เอ่ยอะไรออกมาเอาแต่จ้องอวี๋กานกานไม่กระดิก

 

 

อวี๋กานกานกระพริบตาปริบๆเขายังคงอยู่ท่าเดิมร่างกายไม่ขยับไม่ว่าแต่เอาแต่เบิกตาจ้องตลอดเวลาไม่แสบตาบ้างหรือไร

 

 

ในขณะที่อวี๋กานกานกำลังจะแซวเขาว่าจะจ้องแบบนี้จนชั่วฟ้าดินสลายเลยหรือเปล่าฟังจือหันก็เปิดปากพูดเสียก่อน “ทำไมคุณถึงตอบตกลงเขาไป”

 

 

นัยน์ตาของชายหนุ่มนิ่งขรึม

 

 

อวี๋กานกานพูดแฝงความหมายลุกซึ้ง “ถ้าตามนิสัยของฉัน ฉันควรจะต้องเอาคืน”

 

 

ฟังจือหันพูดเสียงเรียบ “เรื่องของผมกับตระกูลกู้ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของผม คุณจะปฏิเสธก็ได้”

 

 

ผู้ชายคนนี้คิดว่าเธอยินยอมรักษาให้กู้ซูหลิงเพราะเขาติดค้างเรื่องลูกสาวของกู้เชินเช่นนั้นเขาก็คิดผิดแล้ว

 

 

เขากับกู้เชินจะมีบุญคุณความแค้นอะไรก็ไม่เกี่ยวข้องกับเธอสักนิดแล้วเธอเองก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย

 

 

อวี๋กานกานขำ “ฉันยอมไปรักษาก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ วันก่อนฉันไปบ้านนั้นกับหมอหวงแล้วตอนนี้หมอหวงเสนอให้ฉันรักษา หากฉันไม่ไปหมอหวงต้องลำบากใจแน่ๆ อีกอย่างคนป่วยก็มักจะอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว จะให้อารมณ์ไม่ดีแล้วไม่รักษาให้อย่างนั้นเหรอ”

 

 

ฟังจือหันฉุกคิดเงียบๆ ไม่พูดสิ่งใด

 

 

อวี๋กานกานกุมมือเขาเอาไว้โน้มตัวไปข้างหน้าแล้วจิ้มแก้มถามเขาอย่างน่ารักออดอ้อน “คนที่กู้ซู

 

 

หลิงชอบคือคุณไม่ใช่ฉันสักหน่อย ฉันยังไม่หึงเลยแล้วคุณจะหึงทำไมคะ”

 

 

ด้วยเหตุนี้เธอจึงประทับริมฝีปากลงไปที่แก้มของฟังจือหัน

 

 

สีหน้าเย็นชากลับมาอบอุ่นดังเดิม ฟังจือหันบีบแก้มอวี๋กานกานอย่างหมั่นเขี้ยว “ผมจะไปกับคุณ รีบรักษาให้เสร็จเราจะได้ไปกินข้าวไวๆ”

 

 

“ค่ะ”

 

 

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงทั้งสองก็มาถึงอาณาบริเวณตระกูลกู้

 

 

ตอนที่พวกเขาเข้ามากู้ซูหลิงมองฟังจือหันด้วยสายตาลึกซึ้งแวบหนึ่ง

 

 

ก้าวเดินเชื่องช้าแล้วก็ไม่รู้ว่าลังเลอะไรอยู่

 

 

เมื่อเข้ามาในห้องบุตรสาวคนสวยก็รีบตะโกนเรียกกู้เชินทันที “คุณพ่อ”

 

 

กู้เชินตอบรับหนึ่งคำก่อนจะมองไปที่ฟังจือหัน

 

 

ฟังจือหันปราดตามองหญิงสาวแวบเดียวก็รีบหันกลับมารวดเร็วโดยไม่มีความรู้สึกเลยสักนิด

 

 

อวี๋กานกานมองหญิงสาวผิวขาวสวยอ่อนโยนตรงหน้าที่จ้องเธอกับฟังจือหันด้วยความอยากรู้อยากเห็นราวกับกำลังคาดเดาว่าเธอเป็นใคร

 

 

ในใจเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

 

 

เจียงฉี่บอกว่ากู้เชินมีลูกสาวแค่สองคน

 

 

คนแรกคือกู้ซูหลิงซึ่งเป็นลูกติดส่วนอีกคนคือกู้เหยียนอวี๋เป็นลูกแท้ๆ ที่เกิดกับภรรยาเก่า

 

 

ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้เรียนกู้เชินว่าพ่อเช่นนั้นแล้วเธอไม่ใช่กู้เหยียนอวี๋หรอกหรือ

 

 

กู้เชินมองไปที่บุตรสาวแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ลูกกลับเข้าห้องก่อน”

 

 

หญิงสาวพยักหน้ายิ้มๆ แต่ยังมิวายเหลือบมองฟางจือหับแวบหนึ่งด้วยความสงสัยเป็นอยjางยิ่งก่อนหันหลังกลับไป

 

 

รอจนบุตรสาวกลับเข้าไปกู้เชินจึงผายมือเชิญอวี๋กานกานเข้ามา

 

 

อวี๋กานกานรับกระเป๋ายามาจากมือของฟังจือหันแล้วมองเขาด้วยนัยตาลึกซึ้ง

 

 

สายตาเย็นชาไม่ได้ให้ความสนใจผู้หญิงคนนั้น

 

 

แต่คนอย่างเขาฉลาดขนาดนั้นไม่มีทางเดาไม่ออกว่าผู้หญิงที่ควรเรียกกู้เชินว่า ‘พ่อ’ ควรจะเป็นใครมากกว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 504 รักษาหายแล้วแต่ยังคันแผล

 

 

กู้ซูหลิงยังอยู่ในอาการโคม่าและแพทย์ประจำตระกูลกำลังดูแลเธอ

 

 

คราวนี้จูอวี้ลู่กระตือรือร้นพิถีพิถันกับอวี๋กานกานเป็นพิเศษราวกับเป็นคนในครอบครัว

 

 

แต่ระหว่างการรักษากลับถามนู่นนี่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล

 

 

เมื่อเห็นอวี๋กานกานหยิบเข็มขึ้นมาเธอก็รีบเอ่ยถาม “เข็มที่ใช้ฝังเข็มพวกนี้เล็กแหลมหรือเปล่าทำไมถึงหนาขนาดนั้น”

 

 

อวี๋กานกานอธิบายให้เธอฟัง “เข็มที่ใช้ในการฝังเข็มแบ่งขนาดตามวัสดุเล็กใหญ่สั้นยาวต่างกัน พิษของคุณหนูกู้ดื้อมาก เข็มเบอร์เล็กรักษาได้ผลยากมากค่ะ คุณแน่ใจว่าต้องการให้ใช้เข็มเบอร์เล็กเหรอคะ”

 

 

จูอวี้ลู่เหลียวไปมองแพทย์ประจำตระกูลที่อยู่ข้างๆ

 

 

เมื่อเห็นสายตายืนยันจากหมอเธอจึงยิ้มให้อวี๋กานกานอย่างกระอักกระอ่วน “ฉันเข้าใจหมออวี๋ผิดแล้ว ฉันไม่ได้อยากถ่วงเวลารักษานะคะ ฉันแค่ถามเพราะอยากเข้าใจเฉยๆ”

 

 

อวี๋กานกานยกยิ้มแกนๆ ที่มุมปาก

 

 

ผ่านไปสักพักจูอวี้ลู่ก็ยังถามเธออีกว่าฝังเข็มจุดไหนทำไมถึงฝังตรงนี้แล้วจะเป็นรอยแผลเป็นหรือไม่

 

 

เป็นต้น

 

 

ทุกคำที่พูดแสดงถึงความไม่ไว้ใจอวี๋กานกานอย่างชัดเจน

 

 

อวี๋กานกานถูกถามจนรำคาญก็เลยเอ่ยหยุดออกมาตรงๆ “กรุณารักษาความสงบขณะกำลังรักษาด้วยค่ะ”

 

 

จูอวี้ลู่จึงจะได้ไม่ถามมากความอีกแต่ก็ยังเอาแต่จับตามองย่างประหม่าอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาเพราะเกรงว่าอวี๋กานกานไม่ระวังอาจรักษากู้ซูหลิงผิดพลาด

 

 

หลังจากฝังเข็มเสร็จเรียบร้อยอวี๋กานกานจึงให้ยากู้ซูหลิง

 

 

จูอวี้ลู่มองเห็นขวดยาสีดำที่ไม่มียี่ห้อและแหล่งผลิตในมืออวี๋กานกานก็รีบถามทันทีว่ายานี้ใช้ทำอย่างไรใช้ได้ผลไหม

 

 

อวี๋กานกานไม่ได้ตอบคำถามเธอเพียงแต่เขียนใบสั่งยายื่นให้จูอวี้ลู่ “ยาใช้ภายใน หนึ่งห่อกินได้สองครั้ง กินสองครั้งต่อหนึ่งวันค่ะ”

 

 

จูอวี้ลู่รับยามาแล้วเอ่ยขอบคุณหนึ่งคำ เมื่อเห็นอวี๋กานกานกำลังจะออกไปจึงรีบตามไปแล้วเอ่ยถาม “แล้วหลิงหลิงจะฟื้นเมื่อไหร่”

 

 

“รอสักครู่ก็ฟื้นแล้วค่ะ”

 

 

“รอหลิงหลิงฟื้นก่อนแล้วค่อยไปไม่ได้เหรอ” จูอวี้ลู่กล่าวด้วยรอยยิ้มและเมื่อเห็นอวี๋กานกานขมวดคิ้วจึงรีบพูดเสริม “หมออวี๋ไม่ต้องคิดมากฉันแค่กังวลใจกลัวว่าละเลยรายละเอียดจุกจิกระหว่างนี้ค่ะ”

 

 

กลัวละเลยเรื่องรายละเอียดจุกจิกหรือกลัวว่ายาของเธอจะมีปัญหากันแน่ อวี๋กานกานรู้ดีแก่ใจ

 

 

อวี๋กานกานยิ้มแล้วมองเธอด้วยสายตาเย็นเยือกราวกับหิมะ “แน่นอนว่าฉันยังรอเธอพูด ‘ขอโทษค่ะ’ สามคำกับดิฉันด้วยตนเองอยู่”

 

 

ฟังจือหันและกู้เชินนั่งรอที่โซฟาห้องรับแขกด้านนอกภายใต้บรรยากาศกดดัน

 

 

อวี๋กานกานไม่ทราบว่าเมื่อครู่นี้พวกเขาคุยอะไรกันสีหน้าทั้งสองถึงได้ดูเรียบนิ่งและระงับอารมณ์ไม่ดีเอาไว้เช่นนี้

 

 

กู้เชินรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นเธอเดินออกมาแล้วปรี่ตัวเข้าถาม “หมออวี๋ เป็นอย่างไรบ้างครับ”

 

 

“พิษถูกขับออกแล้วกินยาสามวันเดี๋ยวก็ดีขึ้นค่ะ”

 

 

“ขอบคุณหมออวี๋นะครับ”

 

 

ฟังจือหันยื่นมือออกไปรับกระเป๋ายาจากอวี๋กานกาน “ไปกันเถอะ”

 

 

อวี๋กานกานยิ้มให้เขา “รออีกสักครู่นะคะ” ถึงจะรักษาได้แล้วแต่ยังไม่ได้ขอโทษ ละครฉากสำคัญยังไม่ได้เริ่มต้น

 

 

ประตูห้องไม่ได้ปิดจึงทำให้ได้ยินเสียงร้องดีใจของจูอวี้ลู่ดังลอดออกมา “หลิงหลิงฟื้นแล้วเหรอลูก ในที่สุดลูกก็ฟื้นแล้ว”

 

 

กู้ซูหลิงขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเจ็บปวดทรมานจนทนไม่ไหว “ทำไมถึงคันแผลแบบนี้”

 

 

“นี่ทายาเอาไว้น่ะลูก”

 

 

“ใครทายา”

 

 

ยังไม่ทันที่จูอวี้ลู่เอ่ยตอบกู้เชินก็พาอวี๋กานกานเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นอวี๋กานกานเข้ากู้ซูหลิงก็รู้คำตอบแล้วจึงแผดเสียงลั่นทันที “เธอเอายาอะไรมาทาให้ฉัน ทำไมฉันถึงได้คันมืออย่างนี้”

ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ

ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ

“ขอโทษนะคะ คุณคือ…” “ฟังจือหัน สามีเธอไง” นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย! นั่งในบ้านอยู่ดีๆ จู่ๆ ก็มีสามีซะยังงั้น! อวี๋กานกาน เป็นแพทย์หญิงผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษาโรคด้วยศาสตร์แพทย์แผนจีน เมื่อครึ่งเดือนก่อน เธอประสบอุบัติเหตุบนท้องถนนเข้าจนหมดสติไป หลังจากฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล บาดแผลไม่ได้สาหัส แต่กลับต้องนอนพักฟื้นเป็นครึ่งค่อนเดือน หลังจากที่เธอฟื้น กลับมีผู้ชายคนหนึ่งดันมายืนตรงหน้าเธอ บอกว่าเธอความจำเสื่อม และยังบอกอีกว่าเขาเป็นสามีของเธอ! เธอคนที่ไม่เคยมีความรัก ไม่เคยมีแฟน จะไปมีสามีได้ยังไงกัน… “คุณเป็นใครกันแน่” “ฟังจือหัน สามีเธอไง!” เจ็ดพยางค์เหมือนเมื่อกี้เป๊ะ… สรุปแล้วมันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นระหว่างที่เธอหมดสติไปกันเนี่ย ในเมื่อเธอไม่รู้จักเขา แล้วเพราะอะไรทำไมเขาถึงต้องอ้างว่าเป็นสามีของเธอด้วย หรือเธอจะความจำเสื่อมเข้าแล้วจริงๆ

Comment

Options

not work with dark mode
Reset