ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ – ตอนที่ 505 ลงโทษ กานกานใจดำ / ตอนที่ 506 แสร้งทำเป็นขอโทษ

ตอนที่ 505 ลงโทษ กานกานใจดำ

 

 

อวี๋กานกานยิ้มให้แล้วอธิบายอย่างนุ่มนวล “รู้สึกมีอะไรเหมือนมดแมลงไต่ไปมาบนแผลคุณใช่ไหมคะ”

 

 

“ใช่!” กู้ซูหลิงตะโกนเสียงดังจ้องอวี๋กานกานตาโต “ทรมานมาก มันทรมานมากจริงๆ”

 

 

“เป็นปกติค่ะ” อวี๋กานกานสั่งไม่ให้เธอตกใจตื่น “อดทนหน่อยอีกสองวันก็หายแล้ว”

 

 

“ตั้งสองวัน!” กู้ซูหลิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจกลัว ดูเหมือนเธอคันจนได้สติกลับมาหากคันอีกนิดเธอก็ทนไม่ไหวแล้วยังจะต้องคันไปสองวันอีก

 

 

เธอจับแขนของจูอวี้ลู่แน่นแล้วกัดฟันพูด “แม่ อวี๋กานกานต้องทำร้ายหนูจงใจทำให้หนูเจ็บแน่ๆ หนูจะทำยังไงดี มือของหนูไม่เหลือแล้วหนูทรมานจังเลยค่ะ”

 

 

อวี๋กานกานกรอกตาขาว “พิษของคุณไม่ใช่พิษสองชนิดที่ค้นหาได้ตามไป่ตู้[1] ไม่เช่นนั้นมือของคุณหายเป็นปกตินานแล้ว สัตว์มีพิษขนาดเล็กมีจำนวนน้อยหลายคนเลยไม่รู้จัก มันน่าจะเหมือนกบพิษอาศัยอยู่ในส่วนลึกของป่าฝนเขตร้อนและมีความสามารถในการหลั่งสารพิษและกินอาหารที่มีพิษบางอย่างเท่านั้น”

 

 

“ขอโทษครับคุณหมออวี๋” ใบหน้าของกู้เชินแสดงสีหน้าลำบากใจและขอโทษ

 

 

“ไม่ใช่ว่าฉันจะพูดให้คุณตกใจ คุณรู้หรือไม่ว่ามีกบลูกดอกพิษชนิดหนึ่งซึ่งเป็นพิษทรงพลังที่สุดที่รู้จักกันในโลกพิษของมันมีขนาดใหญ่ถึงแสนเท่าในหนึ่งกรัมซึ่งมากพอที่จะทำให้คนเป็นพิษถึงตายได้ แน่นอนว่าสัตว์มีพิษขนาดเล็กนี้ก็ไม่ได้ห่างไกลกันมาก  คุณไม่ควรจับมัน เมื่อถึงเวลาปล่อยให้แผลติดเชื้ออีกครั้งและพิษจะแพร่กระจายอีกต่อให้เป็นหมอเทวดาก็ไม่สามารถช่วยชีวิตคุณได้หรอกค่ะ”

 

 

กู้เชินพยักหน้าแสดงคำขอบคุณอวี๋กานกานจากนั้นจึงหันไปพูดกับกู้ซูหลิง “ขอโทษคุณหมออวี๋ซะ”

 

 

กู้ซูหลิงคันแผลจนทรมานไปทั่วแต่ก็ไม่อาจเกาแผลได้จึงทำได้เพียงเการอบแผลอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อบรรเทาอาการคัน

 

 

เมื่อได้ยินกู้เชินบอกให้เธอกล่าวขอโทษเธอก็เบิกตาอ้าปากค้างอย่างไม่เข้าใจเหตุผล “ทำไมหนูต้องขอโทษด้วย เธอรักษาหนูจนทรมานขนาดนี้ หนูแค่สงสัยไม่ได้เหรอคะ”

 

 

“ที่พูดมาไม่ใช่วันนี้แต่เป็นวันนั้นที่เสียมารยาท ลูกควรขอโทษคุณหมออวี๋” กู้เชินกล่าวน้ำเสียงจริงจังแววตาเคร่งขรึม

 

 

ชายผู้สง่างามเย็นชาขึ้นทันทีและบรรยากาศที่เด็ดขาดแข็งแกร่ง จูอวี้ลู่เห็นท่าทางไม่ดีจึงเอ่ยปรามบุตรสาว “หลิงหลิง เชื่อฟังคุณพ่อ”

 

 

กู้ซูหลิงกัดฟันกรอดๆ

 

 

เธอนิ่งเงียบราวกับกำลังสะกดอารมณ์โกรธจากนั้นจู่ๆ ลดไหล่ลงมองไปที่อวี๋กานกานแล้วเอ่ยพึมพำ “ฉันขอโทษ”

 

 

อวี๋กานกานไม่ได้ตอบอะไรเธอเพียงแต่หันไปพูดกับกู้เชิน “ประธานกู้คะ ทำตามใบสั่งยาที่ฉันให้ทั้งยาใช้ภายนอกภายใน จากนี้สามวันให้ไปตรวจอีกทีที่โรงพยาบาลนะคะ”

 

 

อวี๋กานกานกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะออกไปกับฟังจือหัน

 

 

จู่ๆ อวี๋กานกานก็ระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่นในขณะที่รถกำลังขับออกจากคฤหาสน์ตระกูลกู้

 

 

ฟังจือหันเหลียวไปมองเธอแวบหนึ่ง “…”

 

 

“ฉันตั้งใจทำให้เธอคันแผลเองค่ะ ให้เธอได้รับบทเรียนสักหน่อย” ใครใช้ให้กู้ซูหลิงปาเข็มใส่หน้าเธอล่ะ

 

 

เซียงเพียวเพียววนรอบโลกมาหลายครั้ง[2]เช่นเดียวกับพระแม่มารีกลายเป็นเป้าหมายของการโจมตีของผู้คนทั้งหมดแต่เธอยังคงสุภาพ อย่างเสียคงไม่มาเอาชีวิตของเธอหรอก

 

 

ความผิดเบาแต่โทษหนัก

 

 

ฟังจือหันกระตุกยิ้มมุมปากดวงตาคู่งามราวกับภาพวาดเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ

 

 

“ฉันดูร้ายไหมคะ”

 

 

“ยัยเพี้ยนก็ต้องร้ายๆ หน่อย”

 

 

 

 

 

 

 

——

 

 

[1] ไป่ตู้   เป็นเสิร์ชเอนจินอันดับหนึ่งของประเทศจีน และเป็นเว็บไซต์ที่คนใช้มากที่สุดอันดับ 4 ของโลก

 

 

[2]  เป็นมุกเกี่ยวกับโฆษณาชานมยี่ห้อหนึ่งของจีน

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 506 แสร้งทำเป็นขอโทษ

 

 

กู้ซูหลิงมีอาการคันร่วมสองวัน สองวันมานี้คันจนถึงหัวใจถึงปอด ความทรมานที่ว่าอยากเกาแต่ก็เกาไม่ได้เพราะกลัวแผลเน่าเปื่อย

 

 

สองวันนี้กินไม่ได้นอนไม่หลับผ่านสองวันได้ไม่ง่ายเลย เมื่อมาตรวจเลือดที่โรงพยาบาลผลการทดสอบแสดงให้เห็นว่าพิษที่เหลือได้รับการขับออกหมดแล้ว อาการติดเชื้อหายไปและจะไม่มีอันตรายอีก

 

 

กู้ซูหลิงดีใจจนน้ำตาไหลกอดจูอวี้ลู่ร้องไห้เสียงดัง

 

 

ในตระกูลกู้ กู้เชินเป็นคนเด็ดขาดเสมอไม่เคยมีใครต่อต้านเขาได้ กู้ซูหลิงมักจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

 

 

แต่ช่วงเวลาที่เจ็บป่วยกู้ซูหลิงก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน

 

 

โวยวายไร้เหตุผลเย่อหยิ่งและใช้อำนาจบาตรใหญ่

 

 

ตอนที่เจ็บป่วยกู้ซูหลิงไม่สนใจสิ่งเหล่านี้เลยสักนิด

 

 

ตอนนี้พิษถูกถอนหมดส่วนคนก็ไม่เป็นอะไรแล้ว กู้เชินไม่ดีใจขึ้นมาตั้งแต่แรกเขามีสีหน้าเรียบนิ่งอยู่ตลอดทำเหมือนกับไม่สนใจเธออย่างไรอย่างนั้น

 

 

กู้ซูหลิงจมอยู่กับความคิดในใจถึงสำนึกได้ว่าช่วงนี้ตัวเองได้ทำเกินกว่าเหตุ

 

 

เธอยืนเรียบร้อยราวกับเด็กทำผิดต่อหน้ากู้เชิน “คุณพ่อคะหนูขอทา ช่วงที่ผ่านมาหนูทำตัวไม่ดีมักจะหงุดหงิดโวยวายไร้เหตุผล…ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีความอดทนต่อและจู้จี้กับหมออวี๋…หนูผิดไปแล้วคุณพ่ออย่าโกรธหนูเลยนะคะ”

 

 

ไม่ใช่เพราะกู้เชินไม่สนใจเธอ ดังนั้นถึงไม่แสดงอาการดีใจใดๆ ที่เธอหายแล้ว

 

 

แล้วเขายังเชื่อว่าเด็กที่ชื่ออวี๋กานกานน่าจะรู้แก่ใจตั้งแต่แรกว่ามือของกู้ซูหลิงจะไม่เป็นอะไร

 

 

แต่ถึงอย่างไรพฤติกรรมเอาแต่ใจของกู้ซูหลิงในช่วงเวลานี้

 

 

ยังคงทำให้เขาผิดหวังอยู่บ้างและแปลกใจ

 

 

เมื่อมองไปที่กู้ซูหลิงซึ่งพูดอย่างนุ่มนวลและรู้สึกผิดอย่างยิ่ง ความรู้สึกไม่สบายใจของกู้เชินก็ค่อยๆ หายไป

 

 

สุดท้ายก็เพราะเขาลูกถึงได้รับบาดเจ็บพิษชนิดนี้ต้องสาปพวกเรามามากพอแล้ว หลายวันมานี้เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับแถมยังได้รับผลกระทบจากพิษอีก นิสัยอาจเปลี่ยนไปบ้างก็เป็นเรื่องปกติ

 

 

“พ่อไม่ได้โกรธลูก”

 

 

เมื่อได้ยินดังนั้นกู้ซูหลิงก็ยิ้มออกแล้วปรี่เข้าไปนั่งข้างๆ กู้เชินกอดเอวเขาอย่างออดอ้อน “คุณพ่อหนูรู้ว่าคุณพ่อดีกับหนูที่สุด”

 

 

กู้เชินยกยิ้มด้วยความรักใคร่เอ็นดู

 

 

จูอวี้ลู่มองอยู่ข้างๆ ใบหน้าของเธอเผยรอยยิ้มมีความสุข

 

 

ตกค่ำจูอวี้ลู่อาบน้ำสวมชุดนอนเซ็กซี่ขนาดอยู่ในวัยกลางคนแล้วยังดูมีเสน่ห์

 

 

หลังจากบำรุงผิวเสร็จเธอลูบหน้าตัวเองมองไปยังกู้เชินที่เตรียมตัวเข้านอนแล้วเอ่ยถามด้วยความใส่ใจอย่างสตรีที่เพียบพร้อม “อาเชินคะ เราควรต้องไปขอบคุณคุณหมออวี๋ดีๆ ไหมคะ”

 

 

“เรื่องนี้ผมกัดการเอง”

 

 

กู้เชินพูดจบก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้จูอวี้ลู่

 

 

จูอวี้ลู่นอนลงข้างๆ หันหน้าเข้าหากู้เชินยื่นมือแตะไหล่กู้เชินอย่างระมัดระวังแล้วเอ่ยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มเย็นราวกับน้ำ “อาเชิน…”

 

 

แต่กู้เชินตอบกลับเสียงเรียบนิ่งเพียงคำเดียว “นอน”

 

 

จูอวี้ลู่ชักมือตัวเองกลับอย่างหงุดหงิดขมวดคิ้วร่องรอยความไม่พอใจเลื่อนผ่านในแววตา

 

 

เธอค่อยๆ โน้มตัวลงนอนปิดไฟที่หัวเตียงหลับตากระตุกมุมปากด้วยความทำอะไรไม่ถูก

 

 

 

 

หลักจากเลิกงานแล้วอวี๋กานกานยืนบนฟุตบาทรอฟังจือหันขับรถมารับดั่งเช่นทุกวัน

 

 

รถคันหนึ่งเข้ามาจอดข้างเธอ กระจกรถเลื่อนลงมาเผยให้เห็นใบหน้าของชายคนหนึ่งจึงทำให้อวี๋กานกานชะงักไปชั่วขณะ “ประธานกู้”

 

 

กู้เชินยิ้มให้อวี๋กานกานเล็กน้อยแล้วเชิญเธอขึ้นรถ “แถวนี้ห้ามจอด”

 

 

อวี๋กานกานลังเลครู่หนึ่งก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถ หลังจากถามกู้เชินว่าจะไปที่ไหนแล้วเธอจึงส่งข้อความบอกฟังจือหัน

ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ

ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ

Status: Ongoing
“ขอโทษนะคะ คุณคือ…” “ฟังจือหัน สามีเธอไง” นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย! นั่งในบ้านอยู่ดีๆ จู่ๆ ก็มีสามีซะยังงั้น! อวี๋กานกาน เป็นแพทย์หญิงผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษาโรคด้วยศาสตร์แพทย์แผนจีน เมื่อครึ่งเดือนก่อน เธอประสบอุบัติเหตุบนท้องถนนเข้าจนหมดสติไป หลังจากฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล บาดแผลไม่ได้สาหัส แต่กลับต้องนอนพักฟื้นเป็นครึ่งค่อนเดือน หลังจากที่เธอฟื้น กลับมีผู้ชายคนหนึ่งดันมายืนตรงหน้าเธอ บอกว่าเธอความจำเสื่อม และยังบอกอีกว่าเขาเป็นสามีของเธอ! เธอคนที่ไม่เคยมีความรัก ไม่เคยมีแฟน จะไปมีสามีได้ยังไงกัน… “คุณเป็นใครกันแน่” “ฟังจือหัน สามีเธอไง!” เจ็ดพยางค์เหมือนเมื่อกี้เป๊ะ… สรุปแล้วมันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นระหว่างที่เธอหมดสติไปกันเนี่ย ในเมื่อเธอไม่รู้จักเขา แล้วเพราะอะไรทำไมเขาถึงต้องอ้างว่าเป็นสามีของเธอด้วย หรือเธอจะความจำเสื่อมเข้าแล้วจริงๆ

Comment

Options

not work with dark mode
Reset