ตอนที่ 543 คุณฟังผู้บ้าคลั่งการกินปลา
หลังจากพูดทั้งสี่คำเสร็จแล้ว สีหน้ากับแววตาของเขาก็ลึกซึ้งขึ้นมา อวี๋กานกานอดสบถออกมาไม่ไหว “คุณเป็นคนบ้ากินปลาเหรอ”
“อืม คุณพูดถูกแล้ว”
อวี๋กานกานอ้าปาก ยังอยากจะพูดอะไรแต่กลับติดอยู่ที่ปากอย่างไม่มีเหตุผล
แข็งกร้าวและเอาแต่ใจ
ตัวของเธอ ใจของเธอและชีวิตนั้นฝากเอาไว้ในลมหายใจของเขานับแต่นี้
แต่ก่อนอวี๋กานกานคิดว่าฟังจือหันเป็นคนที่นิสัยเย็นชาคนหนึ่ง ช่วงที่ผ่านมานี้เธอถือว่าได้เรียนรู้แล้วว่าคนนิสัยเย็นชานั้นไม่ยับยั้งชั่งใจสักนิด
บ้านเจียง
ใหญ่โตโอฬาร
ปู่เจียงรู้ว่าอวี๋กานกานกับฟังจือหันกลับมาแล้วก็ให้เจียงฉี่โทรศัพท์เรียกพวกเขามากินข้าวที่บ้านเจียง
พอเห็นอวี๋กานกานเข้าปู่เจียงก็เริ่มด่า “ใครให้เธอไปยุ่งเรื่องชาวบ้าน ยุ่งจนเกิดซวยขึ้นมาเลยสิ ต่อไปไม่ต้องไปช่วยใครทั้งนั้น มีตาให้ดูคนบ้าง”
อวี๋กานกานอึ้งไปครู่หนึ่งถึงได้เข้าใจปู่เจียงกำลังพูดอะไรอยู่ เธอพยักหน้าลง “ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ”
“ใครเป็นห่วงเธอ เธอไปได้ยินจากไหนว่าฉันเป็นห่วงเธอ หน้าไม่อาย”
ปู่เจียงมองจ้องอวี๋กานกานอย่างไม่ชอบใจแวบหนึ่ง เห็นอวี๋กานกานที่ยิ้มร่าอยู่ตลอดเขาจึงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ยิ้มน่าเกลียดตายเลย ไม่เหมาะกับหลานชายฉันสักนิด”
อวี๋กานกานหันหน้าไปถามฟังจือหันที่อยู่ข้างกาย “ใครไม่เหมาะกับใครนะ”
ฟังจือหันที่มองโทรศัพท์มือถืออยู่ตอบราวกับคนนอก “คุณว่ายังไงก็ว่างั้นแหละ”
ไม้เท้าในมือของปู่เจียงเคาะแรงๆ หนึ่งที รู้สึกไม่สบอารมณ์ที่ไม่ได้ดังใจ “กลัวสะใภ้ ใช้ไม่ได้เลย”
“ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้างคะ” อวี๋กานกานยิ้มสดใส มองปู่เจียงพร้อมกับเอ่ยถาม
“ก็ดีแหละ ยังไม่ตายตอนนี้ เพราะฉะนั้นเธออยากจะเข้ามาในตระกูลเจียงไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก”
“ตอนนี้คุณเอาแต่รังเกียจฉัน ระวังไว้ต่อไปฉันจะไม่อยากแต่งงานกับหลานชายคุณ”
“พูดบ้าอะไร” ฟังจือหันยกแขนไปคล้องที่คอเธอ น้ำเสียงเจือแววข่มขู่
อวี๋กานกานใจเสาะขึ้นมาเสี้ยววินาที “ฉันล้อปู่คุณเล่นอยู่”
ฟังจือหันยื่นมือไปบีบจมูกเธอ
ปู่เจียงพ่นลมหายใจ หันหน้าหนีด้วยความอาย “จะให้ย้ายสำนักกิจการพลเรือนมาให้พวกเธอไหม”
“ย้ายสำนักกิจการพลเรือน?”
“ก็แต่งงานไง!”
ในตอนนี้เจียงฉี่ยกจานเดินเข้ามา “คุณปู่คะ พี่ พี่สะใภ้ลองชิมขนมที่ฉันทำดูค่ะ…”
รู้ว่าวันนี้อวี๋กานกานจะมา เจียงฉี่วุ่นตั้งแต่เช้าตรู่ ทำขนมกองหนึ่ง มีวุ้น มาการอง เค้กลูกพลัมกับมูสและอื่นๆ
อวี๋กานกานหยิบมาชิมหนึ่งคำ อร่อยจริงด้วย เธอยกนิ้วโป้งให้เจียงฉี่ “อร่อยมากจริงๆ นุ่ม ถูกปาก…”
ฟังจือหันดูเหมือนจะไม่ชอบกินของหวาน เธอหยิบมาป้อนฟังจือหันหนึ่งคำ ฟังจือหันกินไปแค่คำเล็กๆ คำเดียว
ปู่เจียงกลับชอบกิน กินไปด้วยชมไปด้วย “ไม่เลวๆ”
เห็นชายแก่กินไปหนึ่งคำต่อด้วยอีกหนึ่งคำ อวี๋กานกานรีบหยิบกล่องไปทันที จากนั้นก็ซ่อนไว้ด้านหลัง “คุณกินของหวานเยอะไม่ได้”
ปู่เจียงทำหน้าเครียดในทันทีพร้อมกับจ้องอวี๋กานกานและบ่นอุบอิบ “ฉันกินเยอะที่ไหนกัน ฉันกินชิ้นสองชิ้น รีบเอามา ฉันจะกินอีกชิ้นหนึ่ง…”
“ไม่ได้ค่ะ กินไม่ได้แล้ว”
“งั้นก็กินอีกครึ่งเดียว”
“งั้นก็ได้ค่ะ กินได้แค่ครึ่งเดียว กินอีกไม่ได้แล้วนะคะ”
“รู้แล้ว ยายเด็กนี่ ไม่น่ารักเสียจริงๆ เลย!”
วันนี้ปู่เจียงเรียกอวี๋กานกานกับฟังจือหันมากินข้าวเป็นพิเศษ ซึ่งแน่นอนว่าคงไม่เรียกเจียงซื่อเซิ่งมา
ขณะที่บรรยากาศกำลังอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยระหว่างกินข้าวของทุกคนนั้น เจียงซื่อเซิ่งมาก็ถึงแล้ว
ตอนที่ 544 ใครคือผู้ชนะในการตกปลา
เจียงฉี่รีบลุกขึ้นเรียกด้วยรอยยิ้ม “ลุงรองมาแล้ว”
จากนั้นก็โบกมือให้แม่บ้านไปหยิบชามกับตะเกียบมา
เจียงซื่อเซิ่งนั่งลงข้างโต๊ะอาหารและพูดกับฟังจือหัน “จือหันมากินข้าวทำไมไม่บอกให้รู้เลย ไม่งั้นเราก็จะได้มาด้วยกัน”
ฟังจือหันยกยิ้มจางแต่กลับไม่ได้พูดอะไร
ขี้เกียจต่อความยาว
อวี๋กานกานมองเจียงซื่อเซิ่งแวบหนึ่ง
เจอหน้าครั้งก่อนเขายังมีหน้าตาชิงชังและไม่ร่าเริง ทำไมเหมือนกับเปลี่ยนคนไปเสียอย่างนั้น
เจียงไป๋อันยังนอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล เจียงซื่อเซิ่งไม่มีทางที่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงอย่างไรนั่นก็ลูกชายของเขา
อาหารมื้อนี้ก็นับว่าอบอุ่นสุขสันต์ แต่อวี๋กานกานกับรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนพรมเข็ม หมดความอยากอาหาร
หลังจากกินข้าวเสร็จ เจียงซื่อเซิ่งก็ไม่ได้รีบแยกตัวไป และยังชวนฟังจือหันไปตกปลา
ฟังจือหันตกลง
บ้านเจียงหลังพิงเขาติดแม่น้ำ สวนด้านหลังมีสระน้ำเล็กแห่งหนึ่ง ปู่เจียงเลี้ยงปลาเอาไว้ในนั้น
ฟังจือหันกับเจียงซื่อเซิ่งทั้งคู่แบ่งกันนั่งเก้าอี้ยาวคนละตัวที่อยู่ข้างสระน้ำ ในมือกำลังถือตะขอคันเบ็ดเอาไว้
“ได้ยินว่าไม่กี่วันนี้ไปเมืองไป๋หยางมาเหรอ”
เจียงซื่อเซิ่งเริ่มเปิดบทสนทนาทำลายความเงียบระหว่างทั้งคู่
ฟังจือหันมองเขาแวบหนึ่งอย่างไม่รีบร้อนและส่งเสียง “อืม” ออกมาเบาๆ
ในตอนนี้มีคลื่นกระเพื่อมน้อยๆ อยู่ตรงผิวน้ำ คันเบ็ดของเจียงซื่อเซิ่งขยับแล้ว เขาตั้งใจพูดแฝงความหมายลึกๆ เอาไว้ “ปลากินเหยื่อแล้ว”
เขาออกแรงดึงคันเบ็ด ตกปลาได้ตัวหนึ่งจริงด้วย
จับปลาที่ตกได้ออก เขาก็เหวี่ยงตะขอเบ็ดออกไปพร้อมกับพูดไปเรื่อย “คนกับปลาบางครั้งก็แปลกจริง เดิมทีต่างคนต่างใช้ชีวิตอยู่ในโลกของตัวเอง ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข แต่ก็จะมีปลาบางพวกที่ไม่ยอมอยู่ดีๆ จะต้องกระโดดขึ้นมาจากน้ำ นึกว่าปลาหลีฮื้อจะสามารถข้ามประตูมังกร[1]ได้จริง ให้ทุกคนระวังการมีตัวตนของมันเอาไว้ แต่กลับไม่รู้จุดอ่อนของตนเองและยิ่งไม่รู้ว่าตนเองเป็นอาหารของมนุษย์ แค่ถูกมนุษย์เห็นเข้าก็จะกลายเป็นอาหารอันโอชะของมนุษย์แล้ว”
ทุกคำพูดทุกประโยคจากเขาล้วนเป็นการเล่นสำนวน
มุมปากของฟังจือหันยกขึ้นเป็นรอยยิ้มครุ่นคิด “ปลาหลีข้ามประตูมังกรเดิมเป็นลางดี ทำไมพอมาถึงที่ลุงรองว่าแล้วกลายเป็นไม่สงบกันนะ”
เจียงซื่อเซิ่งพูดแฝงความหมายลึกซึ้งเอาไว้ต่อ “นั่นไม่เสมอไปนี่ ปลาหลีฮื้อข้ามประตูมังกรก็มีคำอธิบายว่าหายนะกำลังจะมาแล้ว นี่ถือว่าเป็นลางดีอะไรกัน แต่ว่าไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ไม่ควรโยนใส่ตัวคนอื่น ดีที่สุดคือที่ตัวฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะดึงแพะรับบาปมาไว้ข้างหน้าเพื่อไม่ให้ละอองน้ำกระเด็นมาโดนตัวฉันแน่นอน!”
ในตอนนี้เองเบ็ดตกปลาของฟังจือหันขยับแล้ว แต่เขากลับไม่นิ่งไม่ยอมขยับ ไม่มีท่าทีจะยกขึ้นมาเลยสักนิดเดียว
เจียงซื่อเซิ่งเอ่ยเตือน “ปลาแกติดกับแล้ว ยังไม่รีบยกขึ้นมาอีก”
ฟังจือหันเอ่ยอย่างใจเย็น “ไม่รีบ ให้ปลากินเหยื่ออย่างมีความสุขก่อน”
หยุดไปพักหนึ่ง เขาจึงเอ่ยเสริมอีกหนึ่งประโยค “ให้ปลานึกว่าตัวเองตกคนได้ กินเหยื่ออย่าสบายใจ พูดให้แรงหน่อย ให้พยายามสักหน่อยก็ไม่เลว”
แวววตาน่ากลัวของเจียงซื่อเซิ่งมองฟังจือหันอย่างไม่เห็นด้วย
ดวงตาทั้งคู่พลันเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ฟังจือหันเริ่มพูดอีกครั้ง “ลุงรอง ให้เทียบกับการพิจารณาเรื่องคนกับปลา ลองคิดดูให้ดีว่าเรื่องเปิดเผยข้อมูลในห้องแล็บที่เฉิงเป่ยควรจะจัดการยังไง”
คำพูดนี้หลุดออกไป ใบหน้าของเจียงซื่อเซิ่งแปรเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดมากในชั่วพริบตา
มองไปทางฟังจือหันด้วยนัยน์ตาแทบจะถลนออกมา!
เขานึกว่าตนเองเป็นผู้ชนะที่นั่งตกปลาอยู่นิ่งๆ แต่…ผลกลับกันพอดีใช่ไหมนะ?!
——
[1] เป็นสำนวนจีน หลีฮื้อกระโดดผ่านประตูมังกร หมายถึง ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่นั่น
Related
