ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ – ตอนที่ 549 โอบกอด มหันตภัย / ตอนที่ 550 แก้แค้น ตาต่อตาฟันต่อฟัน

ตอนที่ 549 โอบกอด มหันตภัย

อวี๋กานกานพูดกรอกเสียงใส่โทรศัพท์มือถือที่ต่อสายอยู่ตลอดเวลา เธอไม่ได้ยินเสียงของฟังจือหันเลยแต่ฟังจือหันกลับได้ยินเสียงของเธอกลับชัดเจนเต็มสองหู

เมื่อฟังจือหันได้ยินว่าเธอติดอยู่ในลิฟต์ ร่างสูงจึงรีบผลักประตูลงรถไปทันที

ลู่เสวี่ยเฉินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เขาก็รีบลงจากรถแล้วตามไปถาม “เกิดอะไรขึ้น”

ฟังจือหันแผ่ไอเยือกเย็นไปทั้งตัว พร้อมก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วตอบเขา “พวกเธอกำลังติดอยู่ในลิฟต์…”

เมื่อสิ้นเสียงก็มีเสียงกรีดร้องของทั้งสองคนดังเล็ดลอดสายโทรศัพท์ออกมา เสียงดังจนกระทั่งลู่เสวี่ยเฉินที่อยู่ข้างๆ ยังได้ยิน

ฟังจือหันชะงักค้างไปทั้งร่างราวกับได้รับการจู่โจมอย่างหนักก็มิปาน เขารีบก้าวเท้าเร็วขึ้นวิ่งไปข้างหน้าทันที

ลู่เสวี่ยเฉินอึ้งไปชั่วขณะดวงตาลุ่มลึกเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

หัวสมองขาวโพลนกะทันหันเย็นเยียบไปทั้งร่าง

หลินจยาอวี่

ลูก

เขาจึงรีบวิ่งตามไปทันที…

เมื่อเขาไปถึงฟังจือหันก็เรียกผู้จัดการและพนักงานรักษาความปลอดภัยด้านทรัพย์สินมาแล้ว พวกเขาเปิดใช้งานการจัดการเหตุฉุกเฉินเพราะรู้ว่าอวี๋กานกานอยู่ที่ไหนและพยายามงัดเปิดประตูลิฟต์ชั้นที่สิบสอง

ฟังจือหันยืนอยู่ข้างๆ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะเย็นชาแต่ก็มีความวิตกกังวลที่ปิดไม่มิด

ชักช้าเกินไปแล้ว เขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วคุกเข่าช่วยพนักงานรักษาความปลอดภัยอีกแรง

ลู่เสวี่ยเฉินอยากลงไปช่วยแต่ไม่มีที่ว่างแล้วจึงทำได้เพียงยืนกระวนกระวายอยู่ข้างๆ

เขาไม่อาจนิ่งนอนใจได้เลยในสภาพที่น่ากลัวเช่นนี้ ด้วยความสูงสิบเอ็ดชั้นหากคนร่วงลงมาพร้อมกับลิฟต์หากไม่อยากตายดูเหมือนจะเป็นเรื่องยาก

ไม่ได้!

จะทำให้เธอเป็นอะไรไปไม่ได้ เธอกับลูกจะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด

“ฟังจือหัน นายไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหวฉันทำเอง” ลู่เสวี่ยเฉินทนไม่ไหวจึงตะโกนอยู่ข้างๆ

ขณะนั้นเองประตูลิฟต์ก็ถูกงัดออกจนได้…

เมื่อแสงสว่างลอดผ่านเข้ามาใน…ประตู เสียงดัง “แกร็ก” เมื่อถูกใช้แรงดันออก

อวี๋กานกานและหลินจยาอวี่ที่อยู่ด้านในเบิกตาค้างด้วยความดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้น

“หลินจยาอวี่…” ประตูเปิดออกเล็กน้อย ลู่เสวี่ยเฉินเดินไปข้างหน้าทันทีและผลักประตูลิฟต์ด้วยมือของเขา

หลินจยาอวี่ที่ยังอยู่ในสภาพขวัญเสียเมื่อเห็นลู่เสวี่ยเฉินก็ตื่นเต้นดีใจทันทีก่อนจะรีบปล่อยมืออวี๋กานกานแล้วเดินเข้าไปหาเขา “ลู่เสวี่ยเฉิน”

ลู่เสวี่ยเฉินรีบดึงหลินจยาอวี่ออกทางด้านข้างของลิฟต์ แขนเรียวยาวคว้าเธอเข้ามาโอบกอดแล้วลูบหลังเบาๆ ราวกับปลอบประโลม “ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นอะไรแล้ว…”

ประตูลิฟต์ถูกเปิดออกจนสุด อวี๋กานกานมองสองคนนั้นที่กำลังกอดกันแวบหนึ่ง จากนั้นจึงเลื่อนสายตามองฟังจือหันแล้วยกยิ้มมุมปาก อาการอกสั่นขวัญแขวนจึงค่อยๆ สงบลง

ในขณะที่เธอกำลังก้าวเท้าออกไป

ลิฟต์ดันเกิดเสียง “ตึงตัง” ขึ้นมาอีกครั้ง

ลิฟต์สั่นไหวอย่างรุนแรงกว่าเมื่อครู่นี้ อวี๋กานกานแทบจะยืนไม่มั่นคง ร่างทั้งร่างของเธอสั่นไหวไปตามลิฟต์ เธอเบิกตาโตมองฟังจือหัน

ฟังจือหันพลันหน้าซีดเผือด หัวใจเหมือนถูกฉีกขาดฉับพลัน เขาจึงตะโกนเรียกสุดเสียง “เสี่ยวอวี๋”

เขารีบโอบเอวอวี๋กานกานเอาไว้แล้วออกแรงหมุนตัวไปทางด้านหลัง

เกือบจะในเวลาเดียวกันที่ลิฟต์ส่งเสียงดังลั่นก่อนจะร่วงลงไปข้างล่าง…

อวี๋กานกานที่ยืนชิดขอบมองลิฟต์ร่วงลงไปข้างล่างก็ตกใจจนสั่นไปทั้งร่างกลืนน้ำลายอึกใหญ่

มือทั้งสองข้างของเธอกอดเอวฟังจือหันเอาไว้แน่น เธอแนบใบหน้าซบอกฟังเสียงหัวใจเต้นระรัวของเขาถึงจะรู้สึกขึ้นได้ว่าตัวเองผ่านพ้นมหันตภัยแล้วจริงๆ

ตอนที่ 550 แก้แค้น ตาต่อตาฟันต่อฟัน

หลังจากที่หลินจยาอวี่โอนอ่อนลงจึงรุดหน้าเข้าไปถาม “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”

อวี๋กานกานผละออกจากฟังจือหันแล้วยิ้มให้เธอ “ไม่เป็นไรๆ แล้วเธอล่ะ”

หลิยจยาอวี่เอื้อมแขนเข้าสวมกอดอวี๋กานกาน “โชคดีที่มีเธอ ไม่งั้นฉันต้องตกใจหัวใจวายตายไปแล้ว”

เหตุการณ์ลิฟต์ระทึกขวัญนี้ทำเอาทุกคนไม่มีกะจิตกะใจจะไปทานข้าวกันอีก

ลู่เสวี่ยเฉินกับหลินจยาอวี่กลับไปแล้ว ส่วนฟังจือหันก็พาอวี๋กานกานกลับบ้านไปเช่นกัน

เมื่อเข้ามาถึงในห้องฟังจือหันก็คว้าอวี๋กานกานเข้ามาสวมกอดแน่นในอ้อมกอด ตอนอยู่ในเหตุการณ์เมื่อครู่เขาดูเย็นชามากไม่แสดงสีหน้าใดๆ เลยสักนิด มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าจริงๆ แล้วหัวใจเขากำลังสั่นเทารุนแรงมากแค่ไหน

หากเมื่อกี้ช้าไปเพียงนิดเดียว อีกนิดเดียวเธอก็สามารถตกลงไปพร้อมกับลิฟต์

เป็นอีกครั้งที่เธอเฉียดผ่านความเป็นความตาย

หัวใจหัวเขากำลังขาดอากาศ ตึงเครียดจนแทบฉีกขาดได้อยู่แล้ว

ระหว่างทางกลับบ้านอวี๋กานกานยังคงมีอาการเสียขวัญอยู่บ้างแต่ตอนนี้เธอสงบสติอารมณ์ได้มากขึ้นแล้วจึงเอาหน้าถูไถไปมาบนหน้าอกของเขา “ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ”

ฟังจือหันกอดเธอเงียบๆ แล้วเอ่ยขึ้น “ผมกลัวจะเสียคุณไปอีกครั้ง”

อวี๋กานกานเงยหน้าขึ้นจูบริมฝีปากเขาแผ่วเบา “ฉันจะไม่หายไปไหน ทำไมคุณถึงพูดว่าอีกครั้งล่ะคะ”

ฟังจือหันหรุบตามองเธอ จากนั้นจึงช้อนใบหน้าแล้วกดจูบหนักแน่นลึกซึ้ง…

จวบจนเธอจวนเจียนขาดอากาศหายใจเขาถึงจะผละออกแล้วกระชับกอดแนบแน่น เม้มริมฝีปากบางเย็นชืด นัยน์ตาฉายแววเย็นเยือก

ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรอีกเด็ดขาด ไม่สนว่าต้องใช้วิธีไหน

ครั้งนี้…

ครั้งนี้จะไม่ยอมอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรอีกต่อไป!

ตกดึกหลังจากอวี๋กานกานเข้าสู่ห้วงนิทราเรียบร้อยแล้ว ฟังจือหันจึงมาวิดีโอคอลกับหลินเซินอยู่ที่ห้องหนังสือ

“คุณชายหัน เรื่องที่เกิดขึ้นในลิฟต์วันนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุแต่มีคนจงใจทำครับ”

“จะปล่อยให้เขาส่งของขวัญชิ้นใหญ่อยู่ฝ่ายเดียวได้ยังไง ตอนนี้ถึงตาฉันส่งของขวัญชิ้นใหญ่สองชิ้นไปให้เขาบ้างแล้วล่ะ”

แววตาของฟังจือหันเฉียบคม ไอสังหารเยือกเย็นที่ก่อตัวขึ้นทำให้หลินเซินที่อยู่ในหน้าจอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

…

ภายในห้องมืดอับแสง เจียงซื่อเซิ่งกำลังสั่งสอนลูกน้องอยู่ “ไร้ประโยชน์จริงๆ เรื่องแค่นี้ทำไมถึงทำไม่ได้ฮะ!”

“เธอโชคดีจริงๆ ครับ เกือบอีกนิดเดียวทุกครั้ง”

“ไร้ประโยชน์ก็คือไร้ประโยชน์ ไม่ต้องหาข้ออ้างให้ตัวเอง”

เจียงซื่อเซิ่งบันดาลโทสะเตะกระถางข้างๆ ล้มระเนระนาดดินกระจายไปทั่วทุกที่บนพื้น

ในขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เจียงซื่อเซิ่งข่มความโมโหแล้วรับโทรศัพท์ ซึ่งเป็นสายมาจากโรงพยาบาลโทรมาบอกว่าเจียงไป่อันอาการทรุด ตอนนี้กำลังรักษาตัวอยู่ที่ห้องฉุกเฉิน

เจียงซื่อเซิ่งหน้าเผือดสีไม่สนใจอะไรมากอีกแล้ว จากนั้นจึงรีบไปโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด

หลังจากยื้อชีวิตผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ในที่สุดเจียงไป่อันก็ปลอดภัยแล้ว

เจียงซื่อเซิ่งมองลูกชายที่นอนไม่ได้สติบนเตียงสวมท่อเครื่องช่วยหายใจแล้วเต็มไปด้วยสายระโยงระยางไปทั่วร่างด้วยความสงสารจับใจ

ขณะเดียวกันผู้ช่วยของเจียงซื่อเซิ่งตะลีตะลานเข้ามา “ประธานเจียงครับ คุณชายเล็กประสบอุบัติเหตุที่ต่างประเทศถูกขังอยู่ในลิฟต์จนเกือบ…”

เจียงซื่อเซิ่งเย็นวาบไปทั้งร่างดวงตาแดงก่ำเบิกกว้างราวกับสามารถกินคนได้

อุบัติเหตุลิฟต์ค้าง จนเกือบตายอย่างนั้นเหรอ

ทำไม…ทำไมถึงบังเอิญขนาดนี้

ต้องเป็นฟังจือหัน

ต้องเป็นฟังจือหันที่แก้แค้นแน่ๆ!

บางทีแม้กระทั่งอาการป่วยของเจียงไป่อันทรุดลงก็อาจเป็นการจงใจของฟังจือหัน ฟังจือหันกำลังเตือนเขาหากเขาลงมือกับอวี๋กานกานอีกและถ้าอวี๋กานกานประสบอุบัติเหตุอีก มิฉะนั้นเขาจะลงมือกับลูกชายทั้งสองคนของเขา

ดวงตาของเจียงซื่อเซิ่งจดจ่อที่เดิมด้วยความว่างเปล่าให้ความรู้สึกน่าเกรงขามไปทั่วทั้งทางเดินของโรงพยาบาล

Related