ตอนที่ 649 ความแตก! กู้เชินฝ่าหมอกตามหาลูกสาว (9)
กู้เชินพูดเสียงสะอื้น “ฉัน…มารับเธอกลับบ้าน”
คำพูดนี้ทำให้อวี๋กานกานก้าวถอยหลังไปโดยสัญชาตญาณ
หรือตอนนั้นเธอยังเกลียดเขาอยู่เหรอ ผ่านไปหลายปีขนาดนี้เธอยังคงเกลียดเขาเหรอ กู้เชินตัวสูงใหญ่พลันโน้มลงมาเล็กน้อยเหมือนกับโดนของหนักๆ อะไรทับลงมา ทำอย่างไรเอวก็ไม่ยืดตรง
เขาก้มมองอวี๋กานกาน ในดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอ “เสี่ยวอวี๋”
อวี๋กานกานค่อนข้างทำตัวไม่ถูก
ไม่รู้ว่าต้องเผชิญหน้ากับกู้เชินอย่างไรดี อ้าปากแต่ก็พูดไม่ออกอีก น้ำตาไหลลงมา
เธอเช็ดออก จากนั้นค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้า และพูดกับกู้เชิน “ฉันก็เพิ่งรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเราเมื่อไม่กี่วันมานี้ เป็นวันที่เห็นรูปนั่นแหละ สำหรับฉันน่าตกใจมากเลย ฉันไม่รู้ว่าต้องเผชิญหน้ายังไง ดังนั้นฉันจึงไม่ได้บอกคุณ”
“ไม่เป็นไร พ่อเข้าใจ พ่อเข้าใจทั้งหมด”
ครั้งนี้กู้เชินไม่ได้กอดอวี๋กานกานอีก แค่ปิดหน้าแล้วหัวเราะออกมา แต่น้ำตากลับไหลไม่หยุด และไม่ยอมให้อวี๋กานกานเห็น
หน้าตา ความน่าเกรงขาม มารยาทอะไรล้วนหายไปหมดแล้ว เขาไม่ใช่ประธานกู้คนนั้นที่ดุในแวดวงธุรกิจอีกต่อไปแล้ว เขาเป็นแค่พ่อที่สุดท้ายตามหาลูกสาวจนเจอคนหนึ่ง
ฟังจือหันนั่งพิงโซฟา มือหนึ่งถือหนังสือ อีกมือหนึ่งถือองุ่นหนึ่งลูก ป้อนให้อวี๋กานกานซึ่งหนุนอยู่บนหน้าขาเขา
อวี๋กานกานเคี้ยว “องุ่นหวานมาก”
ฟังจือหันมองเธอด้วยความเอ็นดูแวบหนึ่ง และหยิบองุ่นหนึ่งลูกขึ้นมายื่นไปที่ปากอวี๋กานกานอีกครั้ง
อวี๋กานกานอ้าปากรับอีกครั้ง จากนั้นพอไม่ทันระวังก็งับเข้ากับปลายนิ้วของฟังจือหัน
ความรู้สึกชาอ่อนแรงตามนิ้วทำให้ดวงตาของฟังจือหันเข้มขึ้น “ตั้งใจ?”
อวี๋กานกานยกยิ้มน้อยๆ ยิ้มอย่างชั่วร้ายนิดหน่อย
ตอนที่ฟังจือหันจะขยับเข้ามาเพื่อจะจูบเธอ อวี๋กานกานใช้นิ้วจรดบนริมฝีปากของเขา จากนั้นจึงเอ่ย “วันนี้เขามาหาฉันแล้ว”
คำพูดที่ไม่มีปี่มีขลุ่ยนี้ทำให้ฟังจือหันนิ่งไปพักหนึ่งถึงเข้าใจว่าเธอกำลังพูดอะไร
เขาใช้หน้าผากแนบไปบนหน้าผากของเธอ ถูเบาๆ ครู่หนึ่งคล้ายกับปลอบเธอ
อวี๋กานกานลุกขึ้นนั่ง อิงโซฟา มองฟังจือหันพร้อมกับเอ่ยถาม “ตอนนี้ฉันสับสนนิดหน่อย เศร้าเล็กน้อย ยิ่งรู้สึกแปลกๆ อยู่หน่อยๆ ดังนั้นฉันจึงกลับมาแบบนี้เลย เขาก็น่าจะตกใจเหมือนกับฉันที่เห็นรูปในวันนั้น”
“ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง ผมก็สนับสนุนคุณทั้งนั้น” ฟังจือหันยกแขนโอบไหล่เธอ ดึงเธอมาหนุนอกของตนเอง มุมปากหยักเป็นรอยยิ้มจางๆ
ตัดสินใจอะไร ตอนนี้อวี๋กานกานยังไม่ได้คิดว่าจะทำยังไง เธอถามออกมาเบาๆ “ที่จริงเขาดีกับฉันมากมาตลอดเลยใช่ไหม”
เธอจำไม่ได้แล้ว แต่รู้สึกว่าพ่อรักเธอมาก
“อืม เขาดีกับคุณมาก หลายปีมานี้ก็ตามหาคุณอยู่ตลอด แต่ว่า…” คำพูดตอนท้ายฟังจือหันไม่ได้พูดออกไป อวี๋กานกานรับคำต่อจากเขา “แต่ว่าเขาก็ต้องการลูกชายคนหนึ่งที่เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับเขามาเป็นผู้สืบทอดใช่ไหม”
ในสิบครอบครัว มีอย่างน้อยห้าครอบครัวขึ้นไปต่างก็มีความคิดที่ว่าลูกสาวแต่งงานออกไป แต่ลูกชายจึงจะสามารถสืบสกุลได้
ความคิดประเภทนี้หยั่งรากฝังลึกตั้งนานแล้ว จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะเปลี่ยนแปลงได้ในเวลาไม่นาน
ฟังจือหันเอ่ย “หลังจากที่กู้เนี่ยนอายุสี่ขวบก็ใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศตลอด เหมือนกับเขาตั้งใจแยกกู้เนี่ยนกับผู้หญิงในบ้านสองคนนั้น”
อวี๋กานกานถาม “กู้เนี่ยน เป็นน้องชายฉันเหรอ”
ฟังจือหันพยักหน้า “แม้เขาจะแต่งกับจูอวี้ลู่แล้วแต่กลับเป็นเพราะย่ากู้บีบบังคับ หลังแต่งงานเวลาส่วนใหญ่เขาอยู่เมืองนอกทั้งนั้น”
ตอนที่ 650 ความแตก! กู้เชินฝ่าหมอกตามหาลูกสาว (10)
“หลังแต่งงานเวลาส่วนใหญ่เขาอยู่ที่เมืองนอกทั้งนั้น และไม่กี่ปีนี้เพิ่งจะให้ความสำคัญกับงานย้ายกลับมาในประเทศ แม้เขากลับมาแต่กู้เนี่ยนเรียนอยู่ที่เมลเบิร์นตลอด”
“จูอวี้ลู่ก็ยอม?”
“เขายอมอยู่แล้ว หลังแต่งงานเขาเอาแต่อยู่ที่ต่างประเทศ แต่ก็ไม่ได้อนุญาตให้จูอวี้ลู่ตามไป จูอวี้ลู่เพื่อคว้าหัวใจเขาเพราะฉะนั้นแรกสุดเธอเป็นคนเสนอให้กู้เนี่ยนไปเรียนมหาวิทยาลัยที่ต่างประเทศ ภายหลังเขากลับมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ให้กู้เนี่ยนกลับมา จูอวี้ลู่ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่บินไปเยี่ยมกู้เนี่ยนเป็นบางครั้งเท่านั้น แต่ว่าเท่าที่ผมรู้ ความสัมพันธ์ระหว่างกู้เนี่ยนกับคุณป้าที่ดูแลเขาคนนั้นยังแน่นแฟ้นกว่าจูอวี้ลู่อีก”
อวี๋กานกานค่อนข้างหมดคำพูด
จูอวี้ลู่คนนี้ช่างไม่รู้ว่าจะพูดว่าเธอดียังไง เพื่อผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่รักตนกลับไม่สนใจแม้แต่ลูกชายแท้ๆ ของตนเองได้
แต่ว่านี่ก็อธิบายได้อย่างชัดเจนพอดีว่าจูอวี้ลู่เป็นผู้หญิงเจ้าแผนการอย่างยิ่งคนหนึ่ง
มีลูกชายที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดอยู่ ไม่ว่าความรู้สึกจะแน่นแฟ้นหรือไม่ ต่างก็เป็นลูกชายของเธอ
แต่ว่ากับกู้เชินนั้นไม่เหมือนกัน ถ้าเธอไม่จับกู้เชินให้มั่น งั้นเธอก็จะไม่มีอะไรสักอย่าง แม้กระทั่งลูกชายของเธอ และอาจไม่ได้รับจากตระกูลกู้สักนิดเดียว
อวี๋กานกานอดถอนหายใจออกมาเสียไม่ได้ ถามฟังจือหันออกไปประโยคหนึ่ง “ถ้ามีวันหนึ่งฉันไม่สามารถมีลูกชายได้ คุณจะไปมีลูกชายสักคนมาสืบทอดตระกูลไหม”
ฟังจือหันอดหัวเราะไม่ได้ “อยากมีลูกชายให้ผมเร็วขนาดนี้เลย มีลูกชายไม่ใช่แค่พูดไปอย่างนั้น ต้องลงมือทำ…”
พูดพร้อมกับมือของเขาที่เริ่มซุกซน ลอดไปใต้เสื้อผ้า
อวี๋กานกานหดตัว ดึงมือเขาออกมาจับไว้ในมือ “ฉันไม่ได้กำลังล้อเล่นนะ ฉันถามจริงจังมาก”
“ไม่ต้องพูดว่าคุณจะมีหรือไม่มีลูกชาย ต่อให้ไม่มีลูกชาย ชีวิตนี้ของผมก็มีแค่คุณ!!”
เธอถามด้วยความจริงจังมาก งั้นเขาก็ตอบอย่างจริงจัง อวี๋กานกานพอใจกับคำตอบนี้มาก แต่ว่า…ก็เหมือนกับกู้เชิน เขาไม่อยากแต่งงานใหม่ แต่ว่าคุณย่ากู้จะบังคับให้เขาแต่งงานใหม่
“คุณไม่เป็นไร แต่ว่าปู่คุณ ตาคุณก็ไม่เป็นไรด้วยเหรอ คุณต้องรู้สึกว่าตอนนี้ตาคุณมีแค่คุณคนเดียว ถ้าคุณไม่มีลูก เขาจะต้องไม่ยอมแน่”
ฟังจือหันรู้สึกว่าคำถามของเธอจริงจังเกินเหตุไปนิดหน่อย
“คุณมองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้ว ไม่ใช่สิบกว่าปีก่อนแล้วนะ ตอนนี้การแพทย์ก้าวหน้าไปมากขนาดนี้ คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องไม่มีลูกเลยจริงๆ” ฟังจือหันพูดพลางเริ่มวุ่นวาย อวี๋กานกานหลบด้วยความบ้าจี้ ยิ้มจนดวงตาโค้งพร้อมกับเอ่ย “ฟังจือหัน ฉันนี่สายตาหลักแหลมเสียจริง”
“หือ?”
“อายุน้อยๆ ก็จองคุณไว้แล้ว ต้องนับถือตัวฉันเองจริงๆ เป็นไปได้ยังไงที่ตอนเด็กขนาดนั้นก็เลือกพี่ชายคนหนึ่งที่ดีและเอาใจใส่แบบนี้กันล่ะ” อวี๋กานกานกะพริบตาอย่างซนๆ
มุมปากของฟังจือหันเป็นรอยยิ้มลึก จะชมเขาอยู่ชัดๆ กลับชมตัวเองรอบหนึ่งเสียได้
นิ้วเรียวยาวของเขาบีบลงบนจมูกของเธอ “หน้าไม่อายจริงๆ”
บอกว่าเธอหน้าไม่อาย เธอยังพูดประโยคหนึ่งออกมาซึ่งเป็นคำพูดที่หน้าไม่อายยิ่งกว่า “ฟังจือหัน ฉันชอบคุณ”
มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นไปอีก “อืม”
“ไม่ว่าคุณจะเป็นพี่เจียง หรือเป็นฟังจือหัน ฉันก็ชอบคุณมากทั้งนั้น” อวี๋กานกานชื่นชมนิ้วมือที่เห็นข้อชัดเจนของเขา ผู้ชายคนนี้เป็นลูกรักของพระเจ้า มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับบรรจงปั้นแต่ง มีพื้นเพที่ร่ำรวยและอำนาจมากมาย ผู้ชายแบบนี้เหมือนกับในนิทาน ไม่คาดคิดว่าจะมีวันหนึ่งที่กลายเป็นสามีของเธอ อวี๋กานกาน
ก่อนหน้านี้ต่อให้เธอฝันก็ไม่กล้าคิดเช่นนี้
