ตอนที่ 693 ชีวิตยิ่งกว่าละคร ทุกตอนต้องแสดง (3)
ดูเหมือนอวี๋กานกานจะได้รับเชื้อความเศร้ามาจากซย่าเสียวหร่าน น้ำตาเธอหยดลงมาดูแล้วยิ่งเศร้าและน่าเวทนา “บอกว่าอาจารย์เหม่ยเหรินอาจไม่ฟื้นอีกตลอดชีวิต”
“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้แน่นๆ” ซย่าเสียวหร่านกอดปลอบอวี๋กานกานอยู่นาน
ทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ อวี๋กานกานดูเหนื่อยล้าและเอนหลังพิงกำแพง
ซย่าเสียวหร่านพูดอย่างเป็นห่วง “คุณกลับไปพักผ่อนก่อนไหม เดี๋ยวฉันเฝ้าอาจารย์คุณที่นี้เอง”
อวี๋กานกานส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจำเป็นต้องเฝ้าที่นี่ อาจารย์ยังไม่ฟื้นเลยฉันหลับไม่ลงหรอกค่ะ”
ซย่าเสี่ยวหร่านขมวดคิ้วหันไปถามอวี๋กานกาน “ฉันได้ยินมาว่าคนที่ทำร้ายคุณหมอเหอคือ…”
เธอไม่ได้เอ่ยชื่อ เพียงแต่มีสีหน้าอึดอัด
ดวงตาของอวี๋กานกานเย็นเฉียบเม้มริมฝีปากแน่น
ซย่าเสียวหร่านรีบเอ่ยขึ้น “จะเป็นคุณฟังจือหันไปได้ยังไงล่ะคะ ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ใช่ไหม”
อวี๋กานกานหน้าขาวซีด ดวงตาสั่นเครือมองเธอแล้วเอ่ยขึ้น “มีอะไรเข้าใจผิด จะเข้าใจผิดได้ยังไง บนมีดเล่มนั้นมีรอยนิ้วมือของเขา เขาต้องเป็นคนทำร้ายอาจารย์ฉันแน่ๆ”
ด้วยเหตุนี้ อวี๋กานกานก็ร้องไห้โฮจากนั้นก็โถมเข้าใส่ร่างของซย่าเสียวหร่านอย่างรู้สึกผิดหวัง “เขาทำร้ายเจ้าอาจารย์ได้ยังไง อาจารย์เป็นคนในครอบครัวที่สำคัญที่สุดของฉัน เขาจะเข้าใจผิดได้ยังไงว่าอาจารย์ชอบฉัน ความคิดสกปรกโสโครก ทั้งยังทำร้ายอาจารย์อีก ฉันเกลียดเขา โกรธเกลียดเขาจริงๆ ฉันเสียใจ ฉันไม่น่าคบกับเขาเลย ถ้าไม่คบกับเขา อาจารย์ฉันก็ไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ นอนโรงพยาบาลเป็นตายร้ายดีก็ไม่รู้…”
ซย่าเสียวหร่านตบไหล่เธออย่างปลอบประโลม “อย่าทำแบบนี้…ฟังจือหันทำแบบนี้เพราะเขารักคุณ”
“รักเหรอ” อวี๋กานกานแสยะยิ้มเย็น “รักฉันแล้วทำร้ายคนที่ฉันรักที่สุดได้ยังไง รักฉันก็ควรมีขอบเขตหรือเปล่า เขารักประสาอะไร รักแบบนี้ฉันไม่ต้องการ ไม่ต้องการเลยสักนิดเดียว”
เธอหลับตาปล่อยให้นำตากลิ้งลงมาอีกครั้ง
อวี๋กานกานร้องไห้อย่างเจ็บปวด ร้องไห้อย่างทุกข์ทรมานจนหายใจไม่ออก ทรุดลงล้มทับขาตัวเองอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
ซย่าเสียวหร่านเหมือนพี่สาวผู้อ่อนโยนลอบอวี๋กานกานตลอดเวลาโดยใช้มือลูบหลังขึ้นลงให้ตลอด
“อย่าเป็นแบบนี้เลยค่ะ กานกาน คุณเป็นแบบนี้ฉันเห็นแล้วใจคอไม่ดี ก็แค่ผู้ชายคนเดียว ไม่ต้องเสียใจไปนะคะ”
อวี๋กานกานปาดน้ำตาสะอึกสะอื้นไปทั้งตัว “จริงด้วย แค่ผู้ชายสารเลวคนเดียว จะมาเทียบกับอาจารย์ของฉันได้ยังไง”
ซย่าเสียวหร่านเอ่ยต่อ “อาจารย์คุณตื่นไม่ได้สักที ฉันเห็นว่าคุณคงอยากกลับไปอาบน้ำนอนแล้วค่อยมาดูแลนายเมื่ออาการดีขึ้นดีกว่านะคะ”
“ฉันไม่อยากไป…”
“หากคุณล้มป่วยไปอีกคนแล้วต่อไปใครจะดูแลอาจารย์คุณล่ะคะ ดังนั้นเชื่อฟังฉันกลับไปอาบน้ำนอนนะคะ”
“บ้านหลังนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นของเขา พอกลับไปฉันก็ต้องคิดถึงเรื่องที่เขาทำร้ายอาจารย์ ฉันทนไม่ไหวหรอกค่ะ ต้องขาดใจตายแน่ๆ” อวี๋กานกานส่ายหน้า “ฉันไม่กลับไปค่ะ”
พูดจบก็ร้องไห้ยื่นแขนกอดซย่าเสียวหร่านแน่น
ซย่าเสียวหร่านครุ่นคิด ทันใดนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณไปพักที่บ้านฉันสักพักไหมคะ”
อวี๋กานกานช้อนสายตามองเธอ กลั้นสะอื้นแล้วเอ่ยถาม “ได้เหรอคะ”
ซย่าเสียวหร่านยิ้มจางๆ “ได้แน่นอนค่ะ”
ตอนที่ 694 ชีวิตยิ่งกว่าละคร ทุกตอนต้องแสดง (4)
อวี๋กานกานอยู่เฝ้าเหอสือกุยอีกครู่หนึ่งก็ตามซย่าเสียวหร่านกลับบ้าน
ซย่าเสียวหร่านไม่เพียงแต่ให้อวี๋กานกานยืมห้องใหญ่ของบ้าน เธอยังใส่ใจทำอาหารให้อวี๋กานกานด้วย
หลังจากอาบน้ำ อวี๋กานกานมองไปที่โต๊ะอาหารด้วยความประหลาดใจ ทันใดนั้นก็สวมกอดเสียวหร่าน และพูดว่า “เสียวหร่านคุณใจดีมาก ถ้าคุณเป็นอาจารย์แม่ของฉันได้ก็ดีสิคะ”
ซย่าเสียวหร่านหัวเราะแล้วผลักเธอออกเบาๆ “คุณอย่าทำแบบนี้เลย ก็แค่ทำกับข้าวเอง คุณเกรงใจแบบนี้จนฉันเขินเลยนะคะ”
“งั้นฉันไม่ขอบคุณแล้วนะ รออาจารย์ฟื้นเมื่อไหร่ ฉันจะเข้าครัวทำกับข้าวให้คุณทานบ้าง”
อวี๋กานกานพูดจบก็หัวเราะตามเช่นกัน
แม้จะฝืนหัวเราะแต่ซย่าเสียวหร่านก็ไม่ได้สนใจ ถึงอย่างไรอาการของเหอสือกุย หากอวี๋กานกานหัวเราะไม่ออกก็เป็นเรื่องปกติ
ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะอาหารซย่าเสียวหร่านหยิบช้อนและวางชามซุปไว้ตรงหน้าอวี๋กานกานด้วยความใส่ใจ “คุณดูแลเจ้านายของคุณมาตลอดทั้งกลางวันและกลางคืนและดูว่าคนที่ผอมแห้งเป็นอย่างไร ซุปเต้าหู้ปลาไหลช่วยบำรุงเลือด เดี๋ยวคุณดื่มสักสองชามเลยนะ”
อวี๋กานกานถือซุปไว้ในมือ มองเธอด้วยความขอบคุณ “อืม ฉันจะดื่มมากกว่านี้แน่นอนไม่ต้องกังวล ฉันได้ฟังสิ่งที่คุณพูด ตอนนี้ฉันจะไม่โง่อีกต่อไป ฉันจะดูแลตัวเองแล้วจะได้ดูแลอาจารย์ให้ดีค่ะ”
ซย่าเสียวหร่านยิ้มอย่างโล่งใจ “คุณคิดได้ก็ดีแล้วค่ะ รีบดื่มสิคะเย็นแล้วไม่อร่อย”
อวี๋กานกานพยักหน้าแล้วเป่าซุป พอรู้สึกว่าไม่ร้อนลวกแล้วจึงยอกขึ้นดื่ม เมื่อดื่มหมดก็ชมเธอ “อร่อยค่ะ อร่อยมากจริงๆ นะคะ”
“ถ้าคุณชอบก็ดื่มเยอะๆ นะคะ” ซย่าเสียวหร่านพูดพลางคีบอาหารใส่ถ้วยอวี๋กานกาน
“ขอบคุณค่ะ” อวี๋กานกานดื่มซุปอาหารแล้วคีบอาหารเข้าปาก “กับข้าวก็อร่อยมากค่ะ คิดไม่ถึงว่าฝีมือทำอาหารของคุณจะอร่อยขนาดนี้ ที่จริงอาจารย์ฉันก็ทำอร่อยมาก ดูเหมือนฉันจะไม่มีพรสวรรค์ทางด้านนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่อร่อย มีแค่อาจารย์ที่เข้าครัว เขามีพรสวรรค์มาก ทำอาหารครั้งแรกทำอะไรก็อร่อย มาพักหลังฉันอยากกินอะไรบอกครั้งเดียวเขาก็ทำให้แล้ว…”
เมื่อเอ่ยถึงเหอสือกุยก็รู้สึกเศร้าอีกครั้ง อวี๋กานกานตาแดงก่ำปิดตาราวกับกำลังร้องไห้
ซย่าเสียวหร่านกุมมือแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเบา “ฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะปลอบคุณยังไงดี ฉันแค่อยากบอกคุณว่า อาจารย์ของคุณต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ เขาต้องฟื้นขึ้นมาแน่นอนค่ะ”
อวี๋กานกานคลายมือที่ปิดตาลง แล้วเชื่อเธอเป็นอย่างยิ่ง พยักหน้าให้แล้วดื่มซุปต่อ
บ้านของซย่าเสียวหร่านมีเพียงหนึ่งห้องนอนและหนึ่งห้องนั่งเล่น ดังนั้นอวี๋กานกานจึงสามารถนอนเตียงเดียวกับซย่าเสียวหร่าน
ก่อนเข้านอนทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียงและคุยกันสักพัก อวี๋กานกานก็ถามเกี่ยวกับงานของอาจารย์เหม่ยเหรินในโรงพยาบาล
หลายครั้งที่ซย่าเสียวหร่านเบี่ยงประเด็นไปที่ฟังจือหัน อวี๋กานกานมีสีหน้าเย็นชาไม่อยากเอ่ยถึง เธอเองก็ไม่ได้จู่โจมหยั่งเชิงอะไรกับซย่าเสียวหร่าน นอกจากเหอสือกุยก็ไม่พูดถึงใครอีก
ในขณะที่กำลังพูดคุยอวี๋กานกานก็รู้สึกเปลือกตาหนักอึ้งจนลืมไม่ขึ้นได้แต่ตอบอืมอืมในลำคอ ผ่านไปครู่หนึ่งก็หลับสนิท
เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจข้างหู ซย่าเสียวหร่านจึงเอ่ยเรียกเสียงเบา “กานกาน คุณหลับแล้วเหรอ กานกานๆ…”
