ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!! – ตอนที่ 12

ตอนที่ 12 เขตเมืองร้าง

 

ท่ามกลางบรรยากาศหนักหน่วงหนักแน่นมากไปด้วยอารมณ์เสียงโทรศัพท์ไม่พึ่งประสงค์ก็ดังลั่นดึงสติกลับมา

 

เจ้าหัวหน้าผมแดงขมวดคิ้ว

 

“…” ก่อนกดรับโทรศัพท์

 

“ทำไมถึงได้มาสาย?”

 

“…” สีหน้าผู้ไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใดดูระมัดระวังมากถึงมากที่สุดเมื่อพูดคุยกับปลายสาย

 

เหล่าลูกน้องที่รู้งานเลือกนิ่งเงียบเฝ้าติดตามสถานการณ์

 

“ฉันถามว่าทำไมถึงมาสาย?”

 

“…คือผมมีเรื่องราวบางอย่างต้องจัดการครับ”

 

“เรื่องราวที่ต้องจัดการ?”

 

“ครับ”

 

“…” เสียงลมหายใจเริ่มดังมากขึ้น

 

บ่งบอกอารมณ์คู่สนทนา

 

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกกำลังต้องการจัดการเรื่องราวห่าเหวอะไรแต่ช่วยให้ความสำคัญกับเวลาของฉันด้วย”

 

“อย่าได้ทำให้ฉันรอ—”

 

ก่อนอีกฝ่ายจะเปิดปากด่ามากมายไปกว่านี้เจ้าหัวแดงตัดสินใจครั้งใหญ่

 

ตัดสินใจบอกกล่าวบางสิ่งอย่างออกไป

 

“เดี๋ยวก่อนพี่ใหญ่!”

 

“…เถียงฉัน?”

 

“นี่แกกล้าเถียงฉันเหรอ?!”

 

“มะ ไม่ครับ ไม่ใช่”

 

“คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ”

 

หัวหน้าผมแดงกล่าวหมดทุกสิ่งอย่างเล่าให้ฟังตั้งแต่ลูกน้องของตนไปพบเจอหน้าสาวงามก่อนพยายามชักชวนให้มาเล่นสนุกด้วยจนกระทั่งถูกเล่นงานกลับไปไม่เป็นท่า

 

ตอนแรกพี่ใหญ่ดูติดรำคาญไม่น้อยกับเรื่องเล่าไร้ราคาจากอีกฝ่ายจนกระทั่งเขาส่งรูปบางส่วนให้

 

เป็นเพียงรูปแอบถ่ายทั้งยังมีรายละเอียดเล็กน้อยเท่านั้น

 

“ผู้หญิง?”

 

รูปที่ส่งให้เป็นรูปถ่ายจากด้านหลังมองไม่เห็นใบหน้าแต่กับมองเห็นสัดส่วนยอดเยี่ยมชวนให้น้ำลายไหลแทน

 

ซึ่งครั้งนี้เหมือนจะได้ผล

 

“…รูปร่างค่อนข้าง”

 

“ครับ แถมยังเป็นสาวงามอีกด้วย”

 

“สวยขนาดไหน?”

 

“เทียบเท่าดาราแนวหน้าได้เลย”

 

“…จริงเหรอ?”

 

“ครับ” หัวหน้าผมแดงยิ้มแสยะ

 

เพื่อปิดเกมให้จบสมบูรณ์แบบมันส่งรูปอีกใบไปให้ครั้งนี้เป็นรูปตัวเต็มของไอรีนไม่มีปกปิดใบหน้า

 

เปิดเผยให้เห็นหมดสิ้น

 

“…” เหยื่อถูกงับเรียบร้อย

 

“ดีงั้นฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง”

 

“จับเธอมา”

 

“ในเมื่อเธอกล้าลงมือกับคนของเรา”

 

“ฉันจะสั่งสอนด้วยตัวของฉันเอง”

 

“สั่งสอนให้หล่อนรู้ว่าการเข้ามายุ่งวุ่นวายกับคนของฉันมันจะมีจุดจบแบบไหนรอคอยอยู่” ต่อให้ไม่เห็นหน้าหัวหน้าผมแดงก็รู้ว่าอีกฝ่ายทำหน้าตาแบบไหน

 

ช่างเป็นคนน่ารังเกียจเสมอต้นเสมอปลายจริง

 

…‘ทีตอนแรกทำมาเป็นไม่สนใจ’

 

“…” หัวหน้าผมแดงเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน

 

ก่อนกล่าวน้ำเสียงมั่นใจตอบกลับไป

 

“ผมจะพาตัวเธอไปหาพี่ใหญ่แน่นอน”

 

“ฉันจะรอ”

 

“…ครับ”

 

หลังจากวางสายเสร็จมันเหลือบหันไปมองเหล่าลูกน้องน่ารักทั้งหลายจ้องมองสายตาเสียดายทั้งยังข้องใจเป็นที่สุด

 

หัวหน้าผมแดงคงยิ้มถาม

 

“มองหน้าฉันทำไม?”

 

“น่าเสียดายมาก…”

 

“เราน่าจะเก็บเอาไว้กินเอง”

 

“พี่ก็รู้ว่าพี่ใหญ่เป็นคนแบบไหน”

 

เกิดปล่อยให้ถึงมือเมื่อไหร่รับรองว่ากัดกินไม่เหลือให้แม้แต่กระดูกไม่ต้องพูดถึงส่วนแบ่งแค่เปรยตามองยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ

 

กล่าวสำหรับพวกมันในตอนนี้ย่อมเกิดความรู้สึกนึกเสียดายมากถึงมากที่สุด

 

เสียดายที่หญิงสาวมากไปด้วยคุณภาพอย่างไอรีนต้องมาถูกช่วงชิงไปต่อหน้าต่อตาทั้งไม่อาจทำอะไรได้อีก

 

สีหน้าพวกมันตอนนี้เลยอดสูเป็นที่สุด

 

“ใช่ เกิดพี่แดงยกโอกาสครั้งนี้ให้กับพี่ใหญ่”

 

“รับรองได้เลยว่าไม่มีทางหลงเหลือมาถึงพวกเราแน่นอน”

 

“เพราะฉะนั้นคิดใหม่เถอะครับ”

 

“…พี่แดงทบทวนใหม่เถอะ”

 

“แกนี่มันไม่มีหัวคิดเอาเสียเลยนะ” แทนที่จะทบทวนใหม่หรือทำตามใจที่อีกฝ่ายต้องการ

 

มันเลือกหัวเราะออกมาแทน

 

“…” ทำเอาเหล่าลูกน้องงุนงงไปหมด

 

“ลองคิดในมุมกลับบ้างสิวะ”

 

“ถ้าเกิดเรามอบเธอให้กับพี่ใหญ่”

 

“คิดว่าพี่ใหญ่จะทำยังไง?”

 

“ก็คงเก็บเอาไว้เล่นสนุกคนเดียวน่ะสิ” ด้วยนิสัยสันดานอีกฝ่ายไม่มีทางที่ผลลัพธ์อื่นจะเกิดขึ้นแน่นอน

 

ไม่ใช่เพียงคนสองคนครุ่นคิด

 

“…” แต่ทุกคนล้วนคิดไปในทิศทางเดียวกัน

 

หัวหน้าผมแดงที่ได้ยินถึงกับส่ายหน้าผิดหวัง

 

“ไอ้โง่ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะใช่แต่ตอนนี้มันต่างออกไป”

 

“…หรือ”

 

“หรือจะเป็นนายน้อย?”

 

“ใช่”

 

“…” สิ้นเสียงบอกกล่าวหัวสมองทุกคนคล้ายมีประกายแสงไหลผ่านอาบไปทั่วทั้งร่างกาย

 

เหมือนพวกมันจะพอคาดเดาได้

 

“เหมือนพวกแกจะคิดออกแล้ว”

 

“ขอเพียงฉันบอกมอบให้นายน้อย”

 

“นายน้อยย่อมต้องมอบรางวัลให้กับพวกเรา”

 

“แต่แบบนี้พี่ใหญ่จะไม่โกรธเหรอ?”

 

โกรธแน่นอนทั้งยังต้องโกรธมากถึงมากที่สุด

 

ด้วยสันดานดิบเป็นคนหื่นกระหายนิยมชมชอบกินนำหน้าคนอื่นตลอดไหนจะยอมกินของเหลือจากคนอื่น

 

…‘แต่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีรับมือ’

 

“…”

 

“เราจะแบ่งรางวัลความดีความชอบให้พี่ใหญ่”

 

“ด้วยการให้พี่ใหญ่เป็นคนนำเธอไปให้กับนายน้อย”

 

“แบบนี้พวกเรา—”

 

“ไอ้โง่อย่าโลภให้มันมากนัก”

 

“กินแต่พอดีอย่าได้โลภเกินกำลังหากพวกแกเกิดโลภมากเกินกำลังขึ้นมาเมื่อไหร่จากที่ควรได้รับรางวัล”

 

“อาจตายโดยไม่รู้ตัวก็ได้”

 

คำพูดของหัวหน้าผมแดงคล้ายฝ่ามือฟาดเข้าที่แก้มฟาดเข้ามาอย่างรุนแรงปลุกเตือนสติทุกคนให้กลับมา

 

“…” พวกมันกลับมาครุ่นคิดอีกครั้ง

 

หากชั่งน้ำหนักให้ดีระหว่างหญิงสาวคนหนึ่งกับรางวัลที่รับกลับมาย่อมไม่ต้องครุ่นคิดให้เสียเวลาเลยแม้แต่นิดเดียว

 

เหล่าลูกน้องตื่นเต้นทันที

 

“เยี่ยม!”

 

“พี่แดงฉลาดมาก”

 

“สมแล้วที่เป็นพี่แดง”

 

“แต่ก่อนเราจะไปถึงขั้นตอนนั้นได้”

 

“ก็ต้องจับหล่อนให้ได้ก่อน” ใช่ต้องจับให้ได้เสียก่อน

 

กล่าวให้ถูกต้องครบถ้วนกระบวบความก็คือฝันหวานทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับผลลัพธ์ครั้งนี้หากทำสำเร็จก็ดีไป

 

แต่ถ้าล้มเหลวขึ้นมาเมื่อไหร่

 

รับรองได้เลยว่าหายนะ

 

…‘เพราะฉะนั้นห้ามล้มเหลวเด็ดขาด’

 

“…”

 

 

บรรยากาศผิดกันอย่างสิ้นเชิงระหว่างรถของพวกมันกับรถของไอรีนหล่อนยังคงมาดมั่นแน่นิ่ง

 

ทำทุกสิ่งอย่างด้วยความใจเย็นไม่มีตื่นตระหนกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

 

ไอรีนเหลือบมองทราเวียร์พร้อมกล่าวถาม

 

“ถ้าเป็นสถานที่ลับตาคนได้ใช่ไหมคะ?”

 

“ขอแค่ไม่ให้เด่นจนเกินไป”

 

“ทุกอย่างล้วนได้หมดแหละ”

 

“…” ทราเวียร์ตอบกลับไปโดยไม่ครุ่นคิดอะไรให้มากความเมื่อได้รับคำตอบจากชายหนุ่มสวมแว่น

 

ทิศทางรถจากเดิมก็แปรเปลี่ยนไปในทันที

 

“พี่แดงพวกมันเปลี่ยนทิศทางแล้ว”

 

“เหมือนจะออกจากถนนใหญ่ไปนะ”

 

“แถวนี้เป็นย่านอุตสาหกรรม?”

 

“นอกจากเขตอุตสาหกรรมยังมีเขตเมืองรัางติดมาด้วย”

 

ซึ่งสถานการณ์ตรงหน้าเข้าขั้นสวรรค์มาโปรด

 

ไม่รู้ว่าเป็นอีกฝ่ายต้องการล่อเปิดโอกาสให้พวกเขาตามไปหรือเป็นเพียงเหตุบังเอิญเกิดขึ้นถูกที่ถูกเวลา

 

แต่เมื่อมาอยู่ตรงหน้าพวกมันย่อมคว้าหมดไม่มีปล่อยผ่าน

 

“…ตามเธอไป”

 

“…”

 

“ล่อไปที่เขตเมืองร้างซะ”

 

“เราจะจัดการทุกอย่างที่นั่น”

 

จากที่เคยขับตามหลังตอนนี้พวกมันเลือกขับนำหน้าออกไปนำขบวนหวังพาหล่อนไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง

 

สถานที่เหมาะสำหรับเล่นงานเล่นการโดยเฉพาะแน่นอนว่าหญิงสาวไม่ทำให้พวกมันผิดหวังเลยแม้แต่น้อย

 

นอกจากไม่มีปากเสียงยังขับรถตามมาไม่ขาดสายไม่มีปล่อยผ่านหรือว่าปล่อยให้พวกมันปวดหัวปวดสมอง

 

เรียกได้ว่าให้ความร่วมมือเต็มเปี่ยม

 

จนกระทั่งมาถึงจุดหมายปลายทางรถทั้งหมดหยุดลงไม่มีขยับเคลื่อนไหวไปมากกว่านี้

 

นั่นเท่ากับว่าหลายสิ่งอย่างที่ประคับประคองร่วมทางกันมาตั้งแต่ทีแรกมันกำลังจะปะทุระเบิดอีกครั้ง

 

ไอรีนนั่งนิ่งคล้ายต้องการพูดอะไรบางสิ่งอย่าง

 

“…คือ—”

 

“ไปเถอะ”

 

“…” แววตาหล่อนสั่นสะท้าน

 

เอาเข้าจริงเธอคิดว่าทราเวียร์อาจห้ามปรามไม่ต้องการให้เรื่องราวมันใหญ่ไหนจะคิดว่าเขาจะปล่อยผ่าน

 

ปล่อยให้หล่อนจัดการง่ายดายขนาดนี้

 

“คุณแน่ใจนะ…”

 

“อือ”

 

“ไปอาละวาดให้เต็มที่”

 

คำสั่งถูกส่งมอบให้ต่อจากนี้จะไม่มีคำว่าเกรงอกเกรงใจอีกต่อไปมีแต่เล่นงานถึงตายเท่านั้น

 

เป็นคำตอบ

 

“ค่ะ!” หล่อนเผยรอยยิ้มงดงาม

 

รีบเปิดประตูออกจากรถไปทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มสวมแว่นสวมถุงดำซ้อนทับอีกทีนั่งถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

 

…‘หวังว่าจะออมมือนะ’

 

“…”

 

ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!!

ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!!

Status: Ongoing
อ่านนิยาย ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!!แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างกระทบใบหน้าชายหนุ่มหน้าขาวด้วยคลื่นความร้อนและแดดมันแยงตาสององค์ประกอบหรืออาจมากกว่านั้นทำให้ยากจะข่มตานอนต่อไป สุดท้ายปลายทางร่างกายเลือกตอบสนองต่อสิ่งเร้าจากโลกภายนอกก่อเกิดเสียงครางเล็ก ๆ ขึ้นมา ซึ่งนั่นคือสัญญาณขั้นต้นของการตื่นนอน “อืออออ” “…” เปลือกตาสั่นไหวพร้อมเปิดเผยให้เห็นแววตาคู่งามที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน กล่าวสำหรับชายหนุ่มหน้าขาวอย่างแรกเลยที่เห็นหลังจากตื่นนอนไม่ใช่เพดานคุ้นหน้าคุ้นตาที่เคยเห็นอยู่ทุกวัน

Comment

Options

not work with dark mode
Reset