ตอนที่ 19 คุกเข่าครับ
ชายหนุ่มสวมแว่นเปิดเผยรอยยิ้มเบาบางก่อนก้มหน้ามองหัวหน้าผมแดงด้วยแววตาราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์
หลังจากนิ่งเงียบไปหลายต่อหลายวินาที
“…ก็ได้ครับ” เขาถึงยอมเปิดปากตอบรับกลับไป
แน่นอนว่าตลอดระยะเวลาที่นิ่งเงียบอีกฝ่ายยังทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดีไม่มีเสียงดังไม่มีปากมากหยาบคาย
ต้นสายปลายเหตุอาจเป็นเพราะมีไอรีนคอยจับจ้องมองตลอดเวลาหรืออาจจะเป็นเพราะเหตุอื่นเหตุใด
แต่สุดท้ายปลายทางคำตอบจะเป็นแบบไหน
คงมีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่ตอบได้
“ผมจะบอกวิธีการที่ผมใช้ให้”
“…”
“แต่คุณแน่ใจนะว่าต้องการรู้ให้ได้”
“…” เจอคำกล่าวของทราเวียร์เข้าไปถึงกับหยุดชะงัก
หัวหน้าผมแดงนิ่งเงียบไปชั่วขณะก่อนหันสายตาไปยังหญิงสาวแสนสวยที่กำลังจับจ้องมองไม่ปล่อยผ่าน
เป็นเวลาเดียวกับที่หล่อนเปิดปากขึ้นมาพอดี
“ไม่ต้องมามองฉันค่ะ”
“อยากจะทำอะไรก็ทำ”
“ขอบ—”
“ฉันพูดถึงเขาไม่ใช่กับคุณ”
“อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง!”
“…” ดวงตามันเบิกกว้างขั้นสุด
พระเจ้าช่วยคนที่หล่อนพูดคุยด้วยคือทราเวียร์หาใช่เศษสวะอย่างมันสรุปเป็นมันที่เข้าใจผิดไปเองสินะ
เจอไม้นี้เข้าไปถึงกับเหวอไปเลย
“…” ทราเวียร์ถอนหายใจพลางอมยิ้มไปด้วย
ก่อนกลับเข้าประเด็นเดิมอีกครั้ง
“ยังอยากฟังใช่ไหมครับ?”
“…”
“…ฉันอยากฟัง”
“วิธีการที่ผมใช้หลบหนีออกมาจากเงื้อมือของคุณ”
“ฟังดี ๆ นะครับ”
“ผมใช้วิธี”
“…”
“วิธี?”
“…”
“…วิธีธรรมดาครับ”
หัวสมองผู้รับฟังมาจนถึงตอนนี้ขาวโพลนไปหมดเข้าขั้นว่างเปล่าจับต้องไม่ได้ด้วยซ้ำ
หัวหน้าผมแดงกระพริบตาถามย้ำอีกครั้ง
ถามเพื่อความมั่นใจของตน
ว่าตนไม่ได้ฟังผิด
“ธรรมดาคือ?”
“ก็เดินออกมาเหมือนคนปรกติธรรมดา”
“ไม่มีมากไม่มีน้อยไปกว่านั้น”
“…”
“…พูดจริงเหรอ?”
“แน่นอนครับไม่มีโกหกแม้แต่คำเดียว”
“ทุกสิ่งอย่างล้วนเป็นความจริงทั้งหมด”
ทราเวียร์ยังคงยืนยันคำเดิมว่าเขาหลุดรอดเงื้อมืออีกฝ่ายด้วยวิธีการปรกติธรรมดาไม่อาศัยลูกเล่นเป็นอย่างอื่น
ถามว่าเชื่อไหมก็ต้องบอกเลยว่าไม่เชื่ออย่าว่าแต่ตัวของมันเลยกระทั่งไอรีนหญิงสาวที่ตามติดมาด้วยยังขมวดคิ้วแน่น
พลางถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
“…” ขนาดหล่อนยังเหนื่อยหน่ายไม่เชื่อถือ
ย่อมไม่ต้องพูดถึงคนนอกคนที่ประสบพบเจอเข้ากับประสบการณ์โดยตรงพวกมันไม่มีเชื่อถือแน่นอน
ไม่ว่าจะถามใครหน้าไหนไม่ว่าจะอีกกี่ร้อยกี่พันคนที่พานพบประสบการณ์เดียวกันก็ต้องตอบเหมือนกับหัวหน้าผมแดง
อาศัยลำพังเพียงวิธีการปรกติธรรมดาไม่มีทางหลุดรอดไปได้แน่นอนมันต้องมีอะไรมากมากกว่านั่น
จนแล้วจนรอดหลังจากอดทนอดกลั้นมาเป็นเวลานาน
ในที่สุดมันก็ระเบิดอารมณ์ออกมา
เนื้อตัวมันสะท้านไปหมด
“วิธีการธรรมดาวสินะ”
“คิดว่าฉันโง่มากเหรอ”
“…อย่ามาล้อเล่น!—”
“…” เพียงแค่สบสายตาเท่านั้น
ซุ่มเสียงทั้งหมดขาดตอนไม่อาจส่งเสียงออกมาเป็นคำพูดได้ทุกสิ่งอย่างมันเหนือการควบคุมของร่างกายไปหมด
เหมือนร่างกายของมันในตอนนี้ผิดแปลกไปจากเดิมราวกับว่าร่างกายได้กลายเป็นของใครคนอื่นเรียบร้อย
กระทั่งริมฝีปากยังยากจะขยับ
…‘ระ ร่างกายขยับไม่ได้’
“…”
…‘กะ เกิดอะไรขึ้น?’
“…”
หัวหน้าผมแดงตื่นตระหนกขั้นสุดจนยากจะสงบเสงี่ยมสติอารมณ์แต่ก่อนจะทำความเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดหรือว่าส่งเสียงโวยวายตามนิสัยสันดานส่วนตัว
ชายหนุ่มสวมแว่นที่นั่งอยู่ตรงระเบียงชั้นสองก็กล่าวขึ้นมากะทันหันทัังยังเป็นคำกล่าวที่ไขปริศนาให้มันได้ไม่น้อย
ไขให้รับรู้ว่าต้นสายปลายเหตุมาจากใครหน้าไหน
“ขยับไม่ได้ใช่ไหมครับ?”
“…”
“…แกทำอะไรกับร่างกายของฉัน?!”
“ทำอะไรเหรอ?”
“เปล่าเลยครับเพียงแค่จ้องมองไปตามอารมณ์เท่านั้น”
“ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามอารมณ์ทั้งหมด”
คำตอบที่ไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าคำกล่าวอ้างไร้สาระเพียงแค่จับจ้องมองไปตามอารมณ์ไม่มีทางทำให้เกิดเหตุการณ์เหนือธรรมชาติเฉกเช่นนี้เกิดขึ้นได้แน่นอน
มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นอย่างน้อยที่สุดมันก็ไม่เชือถือเอาคำพูดอีกฝ่ายมาครุ่นคิดให้เหนื่อยเปล่า
มันที่โดนทราเวียร์ตอบกลับตะโกนลั่นไม่พอใจทันที
“…โกหก!”
“แกทำอะไรกับฉัน!”
“ทำไมฉันถึงขยับไม่ได้!”
ไม่ว่าจะดิ้นรนยังไงจะพยายามแค่ไหนล้วนจบลงอย่างสูญเปล่าทำได้เพียงแค่เงยหน้ามองอย่างน่าสมเพชเวทนา
ทำได้แค่นั้นนอกจากนั้นก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้เลย
…‘นะ นี่มันกำลังเกิดบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย?!’
“…”
“เจอแล้วครับ!”
“จับมันเลย!”
“จับมัน!”
เหมือนจะมีผู้ช่วยเข้ามาแทรกแซง
ในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าต่อจากนี้เหล่าอันธพาลน้อยทั้งหลายคงบุกฝ่าเข้าประชิดถึงตัวเขา
แต่ถึงอย่างนั้นทราเวียร์ก็ยังนิ่งเงียบราวกับว่าคนที่กำลังโดนตามล่าจับกุมเป็นใครคนอื่นที่ไม่ใช่เขา
สายตาเขายังตกอยู่ที่ตัวของหัวหน้าผมแดง
ยังจับจ้องเหมือนเดิมไม่มีแปรเปลี่ยน
“…”
แน่นอนว่าเหตุการณ์ทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาหญิงสาวแสนสวยเรียกได้ว่าอยู่มันตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน
สถานการณ์โดยรอบตอนนี้ตลอดทั้งชัันหนึ่งล้วนว่างเปล่าไม่มีผู้คนมายืนล้อมหน้าล้อมหลังเหมือนแต่ก่อน
มีเพียงหล่อนกับหัวหน้าผมแดงเท่านั่น
สาเหตุหลักใหญ่ใจความสำคัญคงไม่พ้นหวาดกลัวหญิงสาวจนขี้ขึ้นสมองยอมออกวิ่งหาทราเวียร์ไปทั่ว
ดีกว่ามายืนทดสอบความอดทนกับหล่อน
…‘ช่างน่าสงสาร’
“…”
…‘เอาละตอนนี้นายจะจัดการยังไงต่อขอฉันดูหน่อยเถอะ’
“…”
หวังอย่างเดียวอย่าให้ทุกสิ่งอย่างมันเกินเลยจนไม่อาจเข้าควบคุมสถานการณ์ได้รู้อยู่ว่าหากชายหนุ่มลงมือด้วยตัวเอง
ย่อมไม่จบง่ายดายเหมือนกับหล่อนแน่นอน
ในขณะเดียวกันความหวังอันน้อยนิดของหัวหน้าผมแดงก็ใกล้จะเป็นจริงเรียบร้อยเสียงฝีเท้าขยับเข้ามาใกล้
คงเหลืออีกเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น
…‘ใกล้แล้วเร็วเข้า!’
“…”
“มันอยู่ตรงนั้น!”
ร่างเงาร่วม 10 ร่างกำลังขยับเข้ามาใกล้ทุกขณะขอเพียงเข้าถึงตัวชายหนุ่มสวมแว่นได้
สถานการณ์ก็จะกลับสู่สภาพเดิมกลับอีกครั้งกลับมาเป็นต่อกลับมาเป็นฝ่ายนำขบวนเหนือหญิงสาว
ทราเวียร์ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
“น่าเสียดาย”
“…กว่าจะหาที่นั่งตรงนี้ได้”
“ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ”
หลังจากกล่าวจบประโยคเสร็จ
หนึ่งในพวกมันก็โผล่หน้าออกมาทันทีโผล่หน้าออกมาเตรียมพุ่งเข้ามาจับชายหนุ่มสวมแว่นด้วยมือทั้งสองข้าง
แต่ผลลัพธ์สุดท้ายปลายทางกลับล้มเหลวไม่เป็นท่า
ทั้งยังพบเจอสภาพเดียวกับหัวหน้าผมแดง
นั่นก็คือเนื้อตัวแข็งค้างไปหมด
“…”
“ขยับไม่ได้!”
“นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นวะ!”
“หัวหน้า!”
ทราเวียร์ยิ้มกวาดตามองหนึ่งรอบมองพวกมันทั้ง 10 คนนอกเหนือจากตัวใหญ่ที่สุดอยู่ด้านล่างกับไอรีน
ที่เหลือก็มาอยู่ตรงหน้าเขาหมดแล้ว
“…” รอยยิ้มหวานยกระดับขึ้นไปอีกหนึ่งระดับ
ก่อนกล่าวน้ำเสียงเบาบางต่อ
“คุกเข่าครับ”
“…”
“มะ ไม่”
แทรกแซงไม่ได้แรงกดดันมหาศาลเข้าครอบงำทั้งกายและใจบีบบังคับให้ร่างกายยอมทำตามอีกฝ่ายทันที
พวกมันที่พานพบเจอเหตุการณ์เหนือธรรมชาติถึงกับตื่นตระหนกตกใจเป็นที่สุด
ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
…‘นิ นิมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นวะเนี่ย?!’
“…”
“หุบปากให้แน่นด้วยครับ”
“…”
นิ่งเงียบตามคำสั่งของทราเวียร์ไม่มีใครสามารถเปิดปากส่งเสียงได้เหนือยิ่งกว่าคือฉากภาพตรงหน้า
กลุ่มชายฉกรรจ์มากหน้าหลายตากำลังนั่งคุกเข่าเสมือนกับว่ากำลังพานพบเจอตัวตนยิ่งใหญ่เกินกว่าจินตนาการ
ทราเวียร์ยิ้มพยักหน้า
“ยอดเยี่ยมครับ”
“…”
“คุกเข่าไปทั้งแบบนั้นแหละ”
“…”
“นี่แหละคือสิ่งที่พวกคุณควรกระทำเวลาอยู่ต่อหน้าผม”
