ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!! – ตอนที่ 32

ตอนที่ 32 หอมแก้ม

 

เนื่องด้วยชายหนุ่มสวมแว่นเปิดหน้าต่างรับลมตลอดเส้นทางเหตุการณ์หวานหยดภายในรถทั้งหมดจึงถูกเปิดเผยให้เห็นทั้งยังให้เห็นเต็มสองตา

 

แววตาคนผู้หนึ่งเบิกกว้างขั้นสุด

 

“จูบกันตรงนี้เลยเหรอ?”

 

“เอาจริงดิ”

 

“…” ระหว่างกำลังดู

 

มันก็เปิดปากวิจารณ์กันให้เห็น

 

“ไอัผู้ชายไม่เท่าไหร่?”

 

“แต่ผู้หญิงนี่สิ”

 

…‘โคตรแจ่ม~’

 

“…” ขณะหนุ่มขี่มอเตอร์ไซค์กำลังจับจ้องมอง

 

จ้องมองฉากตรงหน้าด้วยแววตาเหม่อลอยไม่ได้สติมันก็เผลอสบสายตาหญิงสาวเข้าให้

 

หากเป็นกรณีปรกติธรรมดามันคงร้องดีใจสุดขีดเมื่ออีกฝ่ายเหลือบมอง

 

แต่ไม่ใช่ตอนนี้ไม่ใช่ครั้งนี้ไม่ใช่สำหรับไอรีน

 

“…” สายตาหล่อนคมกร้าวขั้นสุด

 

เพียงแค่สบตามองก็สั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างกายเจ้าหนุ่มผู้โชคร้ายที่ถูกสบสายเกิดอาการหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม

 

ก่อนมันจะเบี่ยงหน้าหลบออกไม่สบสายตาต่อทรวงอกขยายหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด

 

ฟันทั้งปากกระทบส่งเสียงไม่ขาดสาย

 

…‘มะ เมื่อกี้มันอะไรวะ?!’

 

“…”

 

หล่อนเพียงเปรยตามองเล็กน้อยก่อนกดปิดหน้าต่างปิดกั้นทุกสิ่งอย่างไม่เปิดเผยให้โลกภายนอกรับรู้อีก

 

เป็นจังหวะเวลาเดียวกับทราเวียร์อาศัยพละกำลังดิ้นหลุดออกทั้งยังผลักดันอีกฝ่ายเต็มที่หวังเป็นอิสระ

 

และเมื่อเขาเป็นอิสระก็เริ่มเปิดปากต่อว่าหล่อนทันที

 

“พอแล้ว!”

 

“ทำไมละ?”

 

“หัดอายบ้าง?!”

 

“ไฟแดงยังเหลืออีกตั้งนาทีกว่า”

 

“อีกหน่อยเถอะนะ”

 

“…” นอกจากพูดปากเปล่า

 

หล่อนยังพุ่งใบหน้าเข้ามาหาต่อทั้งยังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงสูงจนไม่เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มได้ตั้งตัว

 

แต่เขาก็กันเอาไว้ได้

 

“…อย่าหวัง” นิ้วทั้งห้าดันหน้าผากไม่ปล่อยให้เข้าใกล้

 

“…” หล่อนหรี่ตามอง

 

ก่อนกล่าวเสียงน้อยใจ

 

“…เอามือออก”

 

“ฉันจูบนายไม่ได้”

 

“เธอต่างหากที่ต้องถอยออกไป”

 

ทั้งสองต่างแลกเปลี่ยนสายตาซึ่งกันและกันจนกระทั่งหนึ่งในนั้นเกิดรู้สึกเหนื่อยอ่อนต้องการถอยห่าง

 

คนผู้นั้นก็คือทราเวียร์

 

“…” เจ้าตัวถอนหายใจเหนื่อยหน่ายออกมา

 

ก่อนพยายามออกปากเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย

 

“อย่าอย่างนี้สิ”

 

“ทำไมละ?”

 

“คนอื่นเยอะแยะเต็มไปหมด”

 

“เธอไม่อายเหรอ?”

 

“…” ไอรีนส่ายหน้าปฏิเสธ

 

“ทำไมฉันต้องอายด้วย”

 

“การที่ฉันแสดงความรักกับนายจำเป็นต้องอายด้วยเหรอ?”

 

“ใช่ฉันอาย”

 

“ฉันไม่อยากกลายเป็นขี้ปากให้คนอื่นนินทา”

 

แม้จะเกิดเพียงเสี้ยววินาทีไม่กี่วินาทีแต่เขาก็รู้ว่าฉากรักหอมหวานเมื่อครู่ล้วนอยู่ในสายตาของใครบางคน

 

เพราะฉะนั้นเขาจึงอยากจะหลีกเลี่ยง

 

“…” ติดตรงหญิงสาวดันไม่ยินยอม

 

ไอรีนหรี่ตามอง

 

“…จูบตรงนี้ไม่ได้?”

 

“งั้นถ้าฉันลากนายไปจูบที่อื่นที่ลับตาก็ได้สินะ”

 

“ไม่ได้!” ทราเวียร์ตะโกนร้องลั่น

 

เพื่อยื้อเวลาเอาตัวรอดเขาตัดสินใจหยิบยกเอาเรื่องที่หล่อนต้องการมากที่สุดมาเป็นเครื่องมือต่อรอง

 

เขาเริ่มดำเนินการตามแผนการของตัวเองทันที

 

“รีบกลับบ้านกันเถอะ”

 

“คาร่าอาจจะกลับมาแล้วก็ได้นะ”

 

“…” หล่อนก็ยังเมินเฉย

 

จนกระทั่งมาถึงเรื่องถัดไป

 

“อีกอย่างริเบเลียก็จะเริ่มเปิดให้เข้าทดสอบหากไม่รีบกลับไปแล้วเกิดมีปัญหาอะไรขึ้นระหว่างขั้นตอน”

 

“เธออาจพลาดครั้งนีัเลยนะ”

 

“…” ครั้งนี้หล่อนตอบสนองกลับมา

 

หลังจากครุ่นคิดอยู่กับตัวเองหล่อนก็หาคำตอบให้กับสถานการณ์ตรงหน้าเสร็จสิ้นเรียบร้อย

 

ด้วยการพยักหน้าตอบตกลง

 

“ก็ได้”

 

“แต่ต้องมีข้อแม้นะ”

 

“ข้อแม้อะไร?”

 

“…หอมแก้ม” ไอรีนยิ้มหัวเราะ

 

หัวสมองชายหนุ่มว่างเปล่าขึ้นมากระทันหันว่างเปล่าไปชั่วขณะจิตก่อนจะกระพริบตาเรียกสติตัวเองกลับ

 

สุดท้ายปลายทางเขาก็ยินยอมตอบตกลงไปในที่สุด

 

“…” ทราเวียร์ถอนหายใจ

 

“…ครั้งเดียวนะ”

 

“…ค่ะ”

 

ไอรีนหันแก้มให้ชายหนุ่มลงมือด้วยพวงแก้มอมชมพูเป็นอะไรที่ยั่วยวนสายตาเหลือเกิน

 

เจ้าตัวหลับตาแน่น

 

“…” รีบพุ่งเข้าหน้ากระแทก

 

ริมฝีปากเขากระแทกกดใบหน้าอีกฝ่ายเบาบางหลังจากหอมแก้มเสร็จเรียบร้อยเขาก็รีบดึงหน้าตัวเองออกทันที

 

ตามใบหน้าสวมแว่นยังปรากฎริ้วรอยแดงเต็มไปหมด

 

“ระ รีบกลับบ้านเร็วเข้า”

 

…‘น่ารักที่สุด’

 

“…”

 

ในเมื่อชายหนุ่มสวมแว่นยินยอมทำตามสัญญาในฐานะหญิงสาวผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยจิตใจยอดเยี่ยม

 

ย่อมไม่มีทางผิดคำพูดของตนเองหล่อนเริ่มขับรถมุ่งตรงกลับบ้านรวดเร็วตามคำขออีกฝ่าย

 

ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นก็มาถึงบ้าน

 

…‘ยังไงต่อดีเนี่ย?’

 

“…” ไอรีนหันหน้าไปมองทราเวียร์

 

“มัวรออะไรอยู่?”

 

“ขอเก็บของแปบ”

 

“งั้นฉันไปเตรียมตัวก่อนนะ”

 

“ไปก่อนเลย” ทราเวียร์เพียวกล่าวตอบกลับไป

 

เขาถอนหายใจหลังจากพบเห็นเรือนร่างงดงามก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้านเรียบร้อย

 

…‘หัวใจจะวาย’

 

“…” ผ่านพ้นไปหลาย 10 วินาที

 

เขาก็ตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปในบ้านต้องบอกพอย่างเท้าก้าวเข้าไปหนึ่งสิ่งแปลกประหลาดไหลเข้ามาในสมองเขา

 

ทุกสิ่งอย่างรอบกายก็แปรเปลี่ยนไปในทันทีไม่มีแสงสว่างมีเพียงความมืดมิดเท่านั้นที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า

 

ทราเวียร์ขมวดคิ้วแน่น

 

“ไอรีน?”

 

“…”

 

“เดี๋ยวก่อน” ไอรีนยืนสงบนิ่งก่อนเผยรอยยิ้มออกมา

 

พอเขาอยากจะเข้าไปด้านในหล่อนก็ร้องห้ามปรามขั้นสุดปิดกั้นไม่ให้เขาขยับไปไหน

 

เจ้าตัวถึงกับหรี่ตามอง

 

…‘คิดจะมาไม้ไหนอีก?’

 

“…”

 

“ทำไม?”

 

“ชั้นรองเท้า”

 

“ชั้นรองเท้ามันทำไม?”

 

“…” หล่อนเพียงชี้นำให้เขามองตาม

 

ปลายนิ้วเรียวชี้จรดไปยังชั้นรองเท้านอกจากความว่างเปล่าที่หลงเหลืออยู่ก็ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั่นเลยแม้แต่น้อย

 

ทราเวียร์เอียงคอมอง

 

“…” เขาไม่เข้าใจว่าหล่อนกำลังต้องการสื่อถึงอะไร

 

ต้องการให้เขาทำอะไรกันแน่

 

“มันว่างเปล่า”

 

“แล้ว?”

 

“ถ้าไม่มีรองเท้าวางอยู่”

 

“…เท่ากับบ้านไม่มีคนน่ะสิ”

 

“…” ลางสังหรณ์เลวร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ทุกขณะจิตตอนนี้เขารู้แล้วว่าหล่อนกำลังคิดลงมือทำอะไร

 

แต่กว่าจะรู้ตัวมันก็สายเกินไปแล้ว

 

“และถ้าในบ้านไม่มีคนเท่ากับว่า~”

 

“นิเธอ!”

 

“เรามาหาอะไรทำรอคาร่ากันเถอะ”

 

“…ไม่เอาเดี๋ยว—”

 

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”

 

“…” ไอรีนยิ้มหน้าขยับเข้ามาใกล้

 

ยังไม่ทันได้เริ่มต้นเหตุการณ์ชวนให้หัวใจเต้นแรงเสียงโทรศัพท์เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะทุกสิ่งอย่าง

 

ทั้งยังไม่ใช่ของทราเวียร์

 

แต่เป็นของไอรีนหญิงสาวแสนสวย

 

ตืออออ~~~

 

“…”

 

“…ใครโทรมาเนี่ย?!”

 

“ไม่รู้จักเวล่ำเวลา” ไอรันสบถหัวเสีย

 

เดือดดาลทั้งยังเดือดดาลขั้นสุดต้องการระบายอารมณ์กับใครสักคนขณะหล่อนกำลังมองหน้าจอโทรศัพท์

 

มองว่าใครกล้าโทรเข้ามา

 

“…” มือไม้ก็เกิดอ่อนแรงกะทันหัน

 

ปราศจากสุ้มเสียงตอบกลับมา

 

…‘ทำไมถึงเงียบไปละ?’

 

“…”

 

“ไอรีน?”

 

“…”

 

“…ใครโทรมาหา?”

 

“นายดูเอาเองละกัน” ไอรีนหันโทรศัพท์ให้เขา

 

บนหน้าจอมีเบอร์ชุดหนึ่งปรากฏขึ้นมานอกจากตัวเลขเรียงรางสวยสดงดงามแล้วยังมีสิ่งหนึ่งน่าสังเกต

 

นั้นก็คือรายชื่อเจ้าของเบอร์โทรศัพท์

 

[ คาร่า ]

 

“…” แววตาชายหนุ่มสวมแว่นเบิกกว้างขั้นสุด

 

หนึ่งในบุคคลคนที่เขาไม่ต้องการพานพบเจอมากที่สุดในตอนนี้กำลังโทรเข้าผ่านโทรศัพท์ของไอรีน

 

ทราเวียร์สะดุ้งทันตาเห็น

 

“คาร่า!” 

ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!!

ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!!

Status: Ongoing
อ่านนิยาย ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!!แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างกระทบใบหน้าชายหนุ่มหน้าขาวด้วยคลื่นความร้อนและแดดมันแยงตาสององค์ประกอบหรืออาจมากกว่านั้นทำให้ยากจะข่มตานอนต่อไป สุดท้ายปลายทางร่างกายเลือกตอบสนองต่อสิ่งเร้าจากโลกภายนอกก่อเกิดเสียงครางเล็ก ๆ ขึ้นมา ซึ่งนั่นคือสัญญาณขั้นต้นของการตื่นนอน “อืออออ” “…” เปลือกตาสั่นไหวพร้อมเปิดเผยให้เห็นแววตาคู่งามที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน กล่าวสำหรับชายหนุ่มหน้าขาวอย่างแรกเลยที่เห็นหลังจากตื่นนอนไม่ใช่เพดานคุ้นหน้าคุ้นตาที่เคยเห็นอยู่ทุกวัน

Comment

Options

not work with dark mode
Reset