ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!! – ตอนที่ 33

ตอนที่ 33 หน้าบ้าน

บรรยากาศรอบตัวจากเดิมที่เคยเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ตอนนี้กับราบเรียบไร้ซึ่งการเจรจาพูดคุย

สองสายตาต่างจับจ้องมองไปที่โทรศัพท์จ้องมองโทรศัพท์ด้วยแววตาราบเรียบไม่บ่งบอกห้วงความรู้สึก

แมัจะเป็นระยะเวลาเพียงไม่กี่วินาทีแต่ภายในรถหรูหราราคาแพงไม่มีใครกล้าส่งเสียงเรียกร้องตอบกลับมา

ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบ

“…” ไม่มีปากไม่มีเสียง

เป็นฝ่ายทราเวียร์ที่รู้สึกตัวก่อนทั้งยังพยายามบอกกล่าวให้หล่อนกดรับสาย

“มัวรออะไรอยู่รับสายสิ”

“ฉันยังไม่อยากรับ…”

“ไม่อยากก็ต้องรับ”

“เธอกล้าเมินสายของคาร่าเหรอ?”

“…” จังหวะเวลานี้มันไม่ได้อยู่ที่กล้าหรือไม่กล้า

มันอยู่ที่ตัวเธอต่างหากว่าต้องการเลือกแบบไหนเลือกอะไรมากกว่ากัน

ระหว่างผู้ชายคนที่ตนหลงรักกับเพื่อนสาวคนสนิททั้งสองตัวเลือกล้วนเป็นอะไรที่น่าหนักอกหนักใจทั้งนั้น

“…” ไอรีนขบฟันตัวเองแน่น

“ทำไมต้องตอนนี้ด้วย”

ยิ่งผ่านพ้นวันเวลามากมายยิ่งตื่นตระหนกตกใจมากขึ้นไปตามลำดับสภาพสติปัญญาของหล่อนตอนนี้

กำลังเข้าขั้นเตลิดเปิดเปิงมือไม้สั่นสะท้านไปหมดกระทั่งแววตายังหวาดหวั่นหวั่นไหวเป็นที่สุด

และที่มาพร้อมกันนั่นคือความโกรธ

อารมณ์หงุดหงิดสุดขีด

…‘จะเกะกะไปถึงไหนกันหะ?!’

“…”

“ขัดจังหวะจริง”

“โทรมาเวลาอื่นไม่ได้เหรอ?!” ไอรีนสบถหัวเสีย

ในขณะหัวสมองกำลังวางแผนลำดับขั้นตอนวางแผนการรับมือเตรียมพร้อมกับสถานการณ์ตรงหน้า

ทราเวียร์ลอบยิ้มออกมาเล็กน้อย

“…” ก่อนเอ่ยแทรกขัดเข้ากึ่งกลาง

“…เธอไม่ต้องคิดมากหรอก”

“รับสายเลยอย่าให้คนอื่นเขารอ”

“…”

“ดูนายมีความสุขนะ”

“…คิดไปเอง”

“เธอคิดไปเองมากกว่า” ทราเวียร์เพียงยิ้มนิ่งเงียบ

แม้ว่าชายหนุ่มสวมแว่นจะพยายามบอกกล่าวขอให้ไอรีนรับสายปลายทางหล่อนก็หาได้สนใจทั้งยังเงียบเมินเฉยขั้นสุด

สายตาหล่อนยังคงจับจ้องมองอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ก่อนแค่นเสียงไม่พอใจออกอาการเหม็นขี้หน้าไม่มีกักเก็บ

เท้าข้างหนึ่งกระทืบพื้นระบายอารมณ์

…‘เหลืออีกแค่นิดเดียวเองฉันไม่ยอมให้เธอมาขวางหรอก’

“…” ไอรีนลอบกำหมัดแน่น

ประกายแสงหนึ่งไหลวูบผ่านเข้ามาในหัวสมองทั้งยังมอบแนวความคิดสุดโต่งให้เป็นของขวัญก่อนจากลา

ทราเวียร์ที่เห็นท่วงท่าของหล่อนจึงพอประเมินออกว่าหล่อนน่าจะได้รับบทสรุปของตนเรียบร้อยแล้ว

เขาเริ่มเปิดประเด็นกล่าวถามกลับไปทันที

…‘สรุปรับหรือไม่รับ?’

“…”

“ดูเหมือนเธอจะตัดสินใจได้แล้วนะ”

“ใช่ฉันตัดสินใจได้แล้ว”

“งั้นสรุปรับหรือไม่รับฒ”

“…” ไอรีนฉีกยิ้มหัวเราะ

ทั้งยังหัวเราะด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์เป็นที่สุดอีกด้วย

“…หึ!”

“ทำไมฉันต้องรับด้วย”

“เธอจะไม่รับ?”

“…” ทราเวียร์ขมวดคิ้วแน่น

“แต่นั้นเป็นสายของคาร่านะ?”

“คาร่าแล้วไง?”

“เธอยังไม่กลับบ้านสักหน่อยกลัวอะไร?”

“หรือต่อให้เธอกลับบ้านมาฉันก็ไม่กลัวหรอก”

บทสรุปสุดท้ายออกมาเรียบร้อยแล้วคำสั่งต่อไปย่อมเป็นการลงมือปฏิบัติโหดเหี้ยมขั้นสุด

แววตาที่เปล่งประกายคมกร้าวมากกว่าปรกติหลายเท่าตัวทำเอาชายหนุ่มสวมแว่นหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ

เขารู้สึกถึงลางร้ายมันกำลังจะเกิดขึ้น

…‘คิดจะทำอะไรอีก?’

“…” เพียงแค่คิดไปได้นิดหน่อย

ก่อนแววตาเจ้าตัวจะเบิกกว้างเนื่องจากเขาเห็นรับรู้และเข้าใจว่าหล่อนกำลังครุ่นคิดกระทำสิ่งใดต่อ

และด้วยเพราะรู้เขาจึงพยายามหยุดยั้งเต็มที่

…‘อย่าบอกนะว่า—’

“…”

“เดี๋ยวนั้นเธอจะทำอะไร?!” ทราเวียร์ร้องตื่นตระหนก

แน่นอนว่าต้นสายปลายเหตุที่ทำให้ทราเวียร์ร้อนรนอยากให้หล่อนรีบรับสายโทรศัพท์นั้นมันมีที่มาที่ไป

ไม่สิต้องบอกว่ามันเป็นทางรอดเพียงหนึ่งเดียวของเขาต่างหากถึงจะถูกต้องครบถ้วนกระบวนความ

หากเขาสามารถถ่ายทอดเหตุการณ์พร้อมทั้งกล่าวขอความช่วยเหลือจากคาร่าได้นั้นก็รอดตัวไปแต่ถ้าไม่ได้

ถ้าหล่อนเลือกปิดโทรศัพท์เลือกเมินเฉยต่อสายและหันทิศทางไปมาหาเขาโดยเฉพาะก็เป็นอันจบเกม

โดนเล่นงานกลืนกินจนหมดเนื้อหมดตัว

ไม่หลงเหลือแม้แต่กระดูก

ไม่เหลือแม้แต่ซาก

“รีบรับสายเร็วเข้า!”

“เผื่อเป็นเรื่องสำคัญ—”

สายเกินไปสายเกินกว่าจะแก้ไข

“…” และแล้วสิ่งที่น่าหวาดหวั่นหวาดกลัวมากที่สุดสำหรับทราเวียร์ก็เกิดขึ้นทั้งยังเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา

เนื่องจากหล่อนเลือกตัดสายทิ้งไม่คิดเปิดปากพูดคุย

“ตัดค่ะ” นิ้วมือเลื่อนตัดสายทิ้งทันที

ไม่เปิดโอกาสให้ปลายสายติดต่อสื่อสารไม่เปิดโอกาสให้เข้ามายุ่งวุ่นวายระหว่างหล่อนกับชายหนุ่มสวมแว่น

เรียกได้ว่าตัดขาดโอกาสสมบูรณ์แบบ

“ตัดให้หมด”

“ยัยบ้าเธอกล้าตัดสาย—”

“ไม่ใช่แค่ตัดสายฉันยังปิดเครื่องอีกด้วย” ไอรีนแค่นเสียง

หล่อนไม่ได้ว่ากล่าวไปตามอารมณ์ไม่ใช่เพียงแค่หยอกล้อพูดเล่นแต่ยังพูดจริงทำจริงอีกต่างหากเรียกได้ว่าชั่วโมงนี้

ไม่มีเกรงกลัวใครหน้าทั้งสิ้น

…‘คิดเหรอว่าจะหยุดฉันได้’

“…”

“ไม่มีทางหรอก”

“…” ทราเวียร์นิ่งแข็งค้าง

ก่อนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงขาดตอน

“ธะ เธอปิดเครื่อง”

“ใช่ฉันปิดเครื่อง” ไอรีนตอบกลับเสียงเรียบ

หลังจากปิดเครื่องเสร็จหล่อนก็ฉีกยิ้มหัวเราะเบาบางเพียงเท่านี้ตัวก่อกวนก็หายไปอีกหนึ่ง

เพื่อความสะดวกของตัวเธอเองเธอจับโทรศัพท์ยัดเข้าไปในกางเกงก่อนเตรียมเนื้อเตรียมตัวเข้าขั้นตอนต่อไป

ส่วนคาร่าน่ะเหรอปล่อยผ่านอย่างเดียวค่ะ

…‘บ้าไปแล้ว!’

“…”

“เธอไม่กลัวคาร่าโกรธเหรอ?!”

“ไม่กลัวไม่มีเหตุผลต้องกลัวด้วย”

“…” ไอรีนเริ่มขยับเข้าใกล้ตัวทราเวียร์

ขยับเข้ามาใกล้ทุกขณะและทุกครั้งที่หล่อนขยับตัวเข้าใกล้ชายหนุ่มสวมแว่นก็จะขยับเท้าก้าวเท้าถอยหลังเหมือนกัน

ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร

…‘นายหนีไปไหนไม่รอดหรอก~’

“…” รอยยิ้มพริ้มใจปรากฎขึ้นบนใบหน้า

ก่อนกล่าวต่อ

“เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน”

“…อีกเดี๋ยวเธอก็จะถึงบ้านแล้ว”

“มีอะไรเอาไว้คุยตอนนั้นก็ได้”

“…” ปลายนิ้วลูบปลายคางทราเวียร์

พร้อมเผยรอยยิ้มหอมหวานยิ่งกว่าตอนอยู่บนรถหลายต่อหลายเท่าตัวก่อนขยับตัวครั้งสุดท้ายปิดฉากทุกสิ่งอย่าง

ขยับเข้าไปใกล้ทราเวียร์ขั้นสุด

ตึง!

“…ตอนนี้ฉันอยากใช้เวลาร่วมกับนายมากกว่า”

ไอรีนดันตัวเองกดชายหนุ่มสวมแว่นเข้ากับกำแพงปิดกั้นทุกเส้นทางไม่ปล่อยให้หนีไปไหน

สัมผัสแนบแน่นแนบเนื้อระหว่างเสื้อผ้ากับเสื้อผ้าทั้งยังสัมผัสแทบทุกสัดส่วนบนร่างกาย

ทำเอาเขาร้อนวูบไปทั่วทั้งตัว

มันมากจนเขาต้องร้องตะโกนบอกกล่าวกลับไปร้องตะโกนบอกให้หล่อนหยุดนั่งครุ่นคิดสักหน่อย

น่าเสียดายที่มันเปล่าประโยชน์เหลือเกิน

…‘ไม่นะ!’

“…”

“คาร่าบอกเธออย่าลืม—”

“ฉันแค่ชิมนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

“ไม่คิดเก็บนายเอาไว้คนเดียวหรอก”

“…เพราะฉะนั้นถือว่าไม่ผิดคำพูด”

“…” สิ้นเสียงหอมหวานกล่าวจบลง

ริมฝีปากก็แนบสนิทสอดผสานอีกทั้งครั้งนีันับว่าดุเดือดมากกว่าครัังก่อนหลายเท่าตัวทั้งเร่าร้อนและรุนแรงหอบกระหายไปดัวยอารมณ์ห้วงตัณหา

แม้ตอนแรกชายหนุ่มสวมแว่นจะตอบสนองตอบโต้ด้วยท่วงท่าแข็งขืนแต่สุดท้ายปลายทางก็ต้องโอนอ่อนไปตามระเบียบโอนอ่อนด้วยรสรักของหญิงสาว

ไอรีนหรี่ตามองด้วยแววตาหวานช่ำ

…‘รักนะ’

“…”