ตอนที่ 38 ไม่เข้าใจ
ทราเวียร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
“…” ก่อนถามลองใจอีกฝ่าย
“ถ้าฉันช้ากว่า 5 นาทีละ?”
“ถ้าคุณช้ากว่า 5 นาที”
“ก็เตรียมตัวเตรียมใจได้เลยค่ะ”
“…เพราะฉันเล่นคุณหนักแน่” คาร่าตอบกลับเสียงเรียบ
ทั้งยังเอาจริงเอาจังมากถึงมากที่สุดต่อให้เขาไม่มองหน้าไม่เห็นแววตาหล่อนก็รู้ว่าคาร่าเอาจริง
เหงื่อใสไหลอาบทั่วโครงหน้า
…‘ฉันเป็นผู้ถูกกระทำนะไม่สมควรโดนสิถึงจะถูก’
“…” ทราเวียร์ยิ้มแห้งแข็งค้าง
แม้จะบ่นเป็นร้อยเป็นพันประโยคในหัวสมองแต่ก็ทำได้นิ่งเงียบและเงียบต่อไปไม่มีมากเกินเลยไปกว่านั้น
ไม่สามารถเปิดเผยบอกกล่าวความในใจทั้งหมดให้หล่อนได้ยินได้ฟังจำต้องปิดปากให้แน่นสนิท
เกิดพูดให้ได้ยินหรือหลุดลอดไปถึงหูหล่อนขึ้นมาเมื่อไหร่รับรองได้เลยว่าหายนะถ้วนหน้าโดยเฉพาะกับเขาที่น่าจะโดนหนักหน่วงเป็นพิเศษ
เอาเข้าจริงเขาคิดว่าความผิดทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นสมควรเป็นไอรีนต้องรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว
ส่วนเขาที่เป็นผู้เสียหายโดยตรงไม่มีความจำเป็นต้องเปลื้องเนื้อเปลื้องตัวไปมากกว่านี้หรอก
แต่ความเป็นจริงมันโหดร้ายยิ่งนักโหดร้ายกับเขามาก
นอกจากไม่สามารถบ่ายเบี่ยงขอเวลานอกยังต้องพบเจอเข้ากับสายตาเย็นชาจับจิตขั้นสุด
ทั้งยังมากกว่าตอนที่หล่อนมองหน้าไอรีนอีก
…‘สรุปคนที่เธอต้องการเล่นงานคือฉันสินะไม่ใช่ไอรีน’
“…” ทราเวียร์ลอบคิดอยู่ในใจ
จากเท่าที่คาดเดาเกรงว่าคาร่าคงหยิบเอาเรื่องที่เขานอนบ้านเอริมาเป็นประเด็นมากกว่าเจอฉากจูบตรงหน้า
หากยึดตามประเด็นนี้และต่อยอดต่อไปเขาก็มองเห็นจุดสุดท้ายปลายได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ
ยิ่งคิดยิ่งตื่นตระหนกหนักหน่วงหนักแน่นเข้าไปใหญ่
…‘ดีไม่ดีอาจหนักกว่าตอนไอรีนทำกับฉันก็ได้’
“…” ขณะเขากำลังจมอยู่กับห้วงความคิดของตน
คาร่าก็เดินหน้ากล่าวต่อ
“ส่วนฉันกับไอรีนพวกเราสองคน”
“จะทำหน้าที่เตรียมเนื้อหาให้กับคุณในระหว่างที่คุณกำลังอาบน้ำอยู่เพราะฉะนั้นกรุณาทำเวลาด้วยค่ะ”
“อย่าทำให้กำหนดการทั้งหมดต้องสูญเปล่า”
“…”
“…5 นาที ก็ 5 นาที” ทราเวียร์ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
ก่อนยินยอมตอบตกลงไปในที่สุดเขาหยิบเอาของที่จำเป็นเอามาไว้ข้างกายก่อนเดินตรงไปยังห้องน้ำ
โดยมีเสียงคาร่าไล่ตามหลัง
“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือค่ะ”
…‘จะมีเวลาถูสบู่รึเปล่าเนี่ย?’
“…” เจ้าตัวเผลอยิ้มจนเกล้าออกมา
หลังจากร่างชายหนุ่มสวมแว่นเดินก้าวเท้าเข้าประตูห้องน้ำหลงเหลือเพียงสองสาวงามอยู่ในห้องรับแขก
บรรยากาศที่ทั้งสองปลดปล่อยออกมามันช่างเต็มเปี่ยมไปแรงกดดันเหลือเกินทั้งยังกระจายอาบไปทั่วบริเวณ
จนแทบหายใจไม่ออกยิ่งปล่อยเอาไว้นานยิ่งยากต่อการเมินเฉยสุดท้ายก็เป็นสาวงามแสนสวยถอนหายใจ
“…” ก่อนหันหน้าไปถามคาร่า
“มองหน้าฉันทำไม?”
“…ทำยังไงเขาถึงยอมมาด้วย?”
“…”
“หมายถึงยอมมาเล่นริเบเลียเหรอ?”
“ใช่” คาร่าพยักหน้า
หากเป็นเรื่องอื่นแม้หล่อนจะสงสัยใคร่รู้มากน้อยเพียงใดก็ยังสามารถกักเก็บมันเอาไว้กับตัวกักเก็บเอาไว้คนเดียวได้
แต่ไม่ใช่สำหรับเรื่องนี้
มีเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้นที่ต้องรู้ให้ได้
“…” ไอรีนมองสบสายตาเพื่อนสาว
มองเข้าไปในแววตาอยากรู้อยากเห็นขั้นสุดเกิดปล่อยผ่านหลีกเลี่ยงไม่ตอบคำถามย่อมยากจะเดินหน้าต่อ
ในเมื่อเพื่อนสาวต้องการคำตอบในฐานะผู้มีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงย่อมต้องเปิดปากบอกกล่าวออกไปทั้งหมด
ไอรีนจึงเริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่แรกเริ่มต้นให้คาร่าฟังเล่ามาจนถึงต้นสายปลายทางจวบจนมาถึงสถานการณ์ปัจจุบัน
แน่นอนว่าเล่าแบบกระชับเอาเฉพาะใจความสำคัญ
“ตอนแรกก็ไม่ยอมมาหรอก”
“ไม่ว่าจะอธิบายยังไงจะพยายามขนาดไหนก็เปล่าประโยชน์เขาไม่ยอมฟังอะไรทัังนััน”
“เหมือนพูดกับต้นไม้พูดกับกำแพง”
“…”
“บอกตามตรงตอนนั้น”
“ฉันเองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”
“ถึงกับมืดแปดด้านจนปัญญา”
“…” คาร่าจ้องมองก่อนถามต่อ
“แล้วอะไรเป็นเหตุผลที่ทำให้เขายอมเปลี่ยนใจ?”
“…เหตุผลเหรอ?”
“…”
“จะให้พูดว่ายังไงดีละ”
“ความเร็วละมั้ง”
“ความเร็ว?”
“ใช่” ไอรีนพยักหน้าตอบรับกลับไป
ต้องบอกว่าตอนนั้นตอนที่เธอเหยียบคันเร่งสุดฝ่าเท้าในหัวสมองไม่ได้ครุ่นคิดอะไรเลยคิดอยู่อย่างเดียวคือ
โกรธมากโกรธจนต้องหาอะไรหาอะไรสักอย่างมาทำมาเป็นตัวตายตัวแทนกลับกลายเป็นว่ามันดันได้ผลเฉย
อีกฝ่ายดันร้องขอให้หยุดโดยแลกกับการยอมตอบตกลงเข้าร่วมริเบเลียส่วนที่ว่ามันจะจริงหรือเป็นเพียงบทละคร
หล่อนไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
…‘คงต้องบอกว่าโชคดีละนะ’
“…”
“ไม่เข้าใจอยู่ดี”
“…ใช่”
“ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่”
“เปล่าถึงเขาฉันไม่ได้พูดถึงเขา”
“ฉันหมายถึงเธอต่างหากที่ฉันไม่เข้าใจ”
พูดคุยปรกติธรรมดาหวังโน้มน้าวอีกฝ่ายแต่พอชายหนุ่มสวมแว่นไม่เห็นด้วยก็เปลี่ยนมาใช้บทโหด
เล่นงานจนเขาต้องร้องขอเมตตาอีแบบนี้มองยังไงก็เกินกว่าคนปรกติธรรมดาจะกระทำได้
คาร่าเบี่ยงสายตากลับไปมองหน้าห้องน้ำ
…‘เหตุผลแค่นี้กับทำให้เขายอมเปลี่ยนใจ?’
“…”
“…ไม่ว่าจะมองยังไงก็แปลกประหลาดเกินไปอยู่ดี”
“คงงัันมััง”
ผ่านพ้นไปหลายต่อหลายครั้งนาทีในที่สุดประตูหัองน้ำก็เปิดออกพร้อมร่างชายหนุ่มเดินก้าวเท้าออกมา
ซึ่งคนที่เดินออกมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
“…” เป็นทราเวียร์นั่นเอง
“กี่นาที?”
“…5 นาทีกว่ากับอีกนิดหน่อย” ไอรีนตอบ
“จริงดิ”
“จริงไม่มีโกหกแน่นอน”
“…”
“เลิกสนใจเรื่องยิบย่อยแล้วมาทางนี้ด้วยค่ะ”
ช่วงจังหวะเวลานี้ไม่มีหลงเหลือพื้นที่ให้ล้อเล่นคาร่าดึงลากพาให้ทราเวียร์มานั่งหน้าพวกหล่อนทั้งสอง
ก่อนจะเริ่มหยิบเอาชุดข้อมูลที่หามาเตรียมการเอาไว้ตั้งแต่เมื่อหลายต่อหลายครั้งปีก่อนบวกรวมผสมกับของใหม่
คาร่าจ้องมองนาฬิกาพร้อมคำนวณสัดส่วนเวลาทั้งหมดหวังรวบรัดตัดตอนรวบเอาเฉพาะส่วนสำคัญ
“เหลือเวลาอีกประมาณ 40 นาที”
“ฉันจะไม่อธิบายแบบเจาะลึกมากนัก”
“เอาแค่ให้คุณพอเข้าใจหลักการทำงานบวกกับสิ่งที่คุณควรจะทำหลังจากเข้าไปด้านใน”
“…ยุ่งยากรึเปล่า?”
“ไม่ยุ่งยากค่ะ”
“ออกจะเข้าใจง่ายด้วยซ้ำ”
แน่นอนว่าความยากง่ายของเนื้อหาล้วนขึ้นอยู่กับระดับมัดสมองของอีกฝ่ายทราเวีย์เลือกเรียกสติสมาธิตัวเองกลับมา
กลับมาเตรียมพร้อมรับข้อมูลชุดใหม่มาเสริมเพิ่มเติม
“…” เขาหยิบเอาเอกสารขึ้นมาดู
ตาดูหูฟังสติเตรียมพร้อม
“ขอให้มันจริงเถอะ”
“งั้นขอเริ่มเลยนะคะ”
“จัดมา”
