ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!! – ตอนที่ 6

ตอนที่ 6 หนีสิครับ

 

อันธพาลหนุ่มนัอยทั้งสองต่างพยายามงัดเอาทุกกลเม็ดมาใช้งานใช้การตรงหน้าหวังพิชิตใจสาวงาม

 

น่าเสียดายที่มันช่างเปล่าประโยชน์เหลือเกิน

 

“อย่าไปสนใจมันเลย”

 

“มันเป็นแค่คนบ้าขี้ยา”

 

“แกหาว่าใครขี้ยาวะ”

 

“…” ไอรีนสาวงามนิ่งเงียบไม่มีเปิดปากพูดจาหล่อนเพียงเฝ้ารอคอยอย่างเดียวส่วนรออะไรอยู่นั้น

 

คงไม่มีใครสามารถตอบได้

 

เห็นท่าไม่ดีไม่มีแนวโน้มว่าจะสำเร็จพวกมันละความขัดแย้งพร้อมรวมมือกันปราบปรามอีกฝ่าย

 

หวังคว้าเอารางวัลตรงหน้า

 

“งั้นเอาแบบนี้ไหม?”

 

“น้องสาวไปกับพวกเราก่อน”

 

“แล้วที่เหลือค่อยว่ากันอีกที”

 

“…”

 

“คือพูดอะไรสักอย่างได้ไหม?”

 

“อย่าเงียบแบบนี้สิ” ตอนแรกมันก็ดีอยู่หรอกแต่พอปล่อยให้พูดคนเดียวไปเป็นนาทีแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ

 

เหมือนคุยกับอากาศคุยกับกำแพง

 

“…”

 

“ไปกับพวกพี่เถอะ”

 

“…” ไอรีนยังคงนิ่งตามเดิมไม่มีหวั่นไหว

 

แน่นอนว่าทุกสิ่งอย่างทุกสถานการณ์ล้วนอยู่ในสายตาชายหนุ่มสวมแว่นทั้งหมด

 

หลังจากจ้องมองจนแน่ใจมองจนรับรู้ว่าอีกฝ่ายคือหญิงสาวคนที่เขาไม่ต้องการพบเจอหน้าที่สุดในตอนนี้

 

หัวสมองก็สั่งงานสั่งการลงไปทันที

 

…‘หนีดีกว่า’

 

“…”

 

…‘ขอร้องละอย่าพึ่งหันมานะ’

 

“…”

 

ทราเวียร์ก้าวเท้าถอยหลังขณะสายตายังจับจ้องมองอีกฝ่ายไม่คิดละไปไหนจนหลงเหลืออีกเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น

 

อีกไม่กี่ก้าวเขาก็จะพ้นสายตาหล่อน

 

…‘อีก 3 ก้าวเท่านั้น’

 

“…”

 

“เอาละอีกนิดเดียว—”

 

“…” ช่วงเวลาอีกเพียงเสี้ยววินาทีเดียวก่อนเขาจะประสบความสำคัญยอดเยี่ยมหญิงสาวเกิดหันหน้าเข้ามาราวกับล่วงรู้ว่าชายหนุ่มคิดจะทำอะไร

 

แม้แววตาจะราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์แต่สำหรับเขามันคือสัญญาณบอกกล่าวชัดเจนที่สุด

 

ว่าเกมได้จบลงเรียบร้อยแล้ว

 

…‘ชิบ?!’

 

“…”

 

พอเห็นการเคลื่อนไหวครั้งแรกในรอบหลายต่อหลายนาทีของสาวงามพวกมันต่างดีใจขึ้นทันตาเห็น

 

คิดกันไปเองว่าในที่สุดกำแพงหนาตรงหน้าได้พังทลายเรียบร้อยแล้วทั้งที่ความเป็นจริงมันช่างแตกต่างเหลือเกิน

 

แตกต่างราวฟ้ากับเหว

 

“ในที่สุด!”

 

“น้องสาวพี่บอกได้เลยว่าน้องจะไม่มีผิดหวังแน่นอนหากน้องได้ตามพี่ไป…” ซุ่มเสียงแผ่วเบาลงไปหลายระดับ

 

เนื่องจากสายตาของหล่อนมันแปลกประหลาดเกินไปทั้งเหมือนจะไม่ได้มองมาที่ตนด้วย

 

“น้องสาว?”

 

“น้อง—”

 

“ไม่ได้มองมาที่แกวะ”

 

“แล้วมองหมาตัวไหนวะ?”

 

“…” คำตอบอยู่ที่สุดปลายสายตาสาวงาม

 

ทุกสายตาจับจ้องมองไปที่ชายหนุ่มสวมแว่นรอยยิ้มพวกมันแข็งค้างมึนงงไปชั่วขณะ

 

“เธอมองมัน?”

 

“…น่าจะใช่”

 

“…”

 

“ดีงั้นก็เรียกมันมาด้วยละกัน”

 

พวกมันไม่รู้ว่าไอรีนจ้องมองเจ้าหนุ่มสวมแว่นด้วยเหตุผลอะไรแต่หนึ่งสิ่งที่รับรู้ได้แน่นอนเลยคือ

 

ไอ้หนุ่มนั้นไม่มีทางหลีกหนีคราวเคราะห์ครั้งนี้ไปได้แน่นอน

 

มันกวักมือเรียกทราเวียร์

 

“ไอหน้าอ่อน”

 

“มานี่สิ”

 

“…”

 

“…ไม่ยอมมาใช่ไหม?”

 

“ได้งั้นฉันคงต้องไปเชิญด้วยตัวเองละมั้ง”

 

หนึ่งในพวกหน้าหม้อขยับเท้าเข้าไปใกล้

 

ทำเอาทราเวียร์กลัวจนหัวหดแต่ไม่ใช่ว่ากลัวพวกอันธพาลตรงหน้าเขาหวาดหวั่นหวาดกลัวอย่างอื่นมากกว่า

 

ทราเวียร์กล่าวตะกุกตะกัก

 

“ขะ ขอโทษ”

 

“จำผิดแล้ว!”

 

“จำผิดแล้วครับ!”

 

“นายจะไปไหน?!” เห็นทราเวียร์ก้าวถอยหลังพวกมันเริ่มปลดปล่อยสีหน้าโหดเหี้ยมอำมหิต

 

ระหว่างพวกมันกำลังสนใจเขาตอนนั่นเองที่หล่อนเผยรอยยิ้มเบาบางมาให้สัญญาณอันตราย

 

เด้งขึ้นตรงส่งเข้าหัวสมอง

 

…‘ตายห่าละ’

 

“…”

 

“ปะ ไปก่อนนะครับ”

 

กล่าวจบชายหนุ่มก็หันหลังรีบวิ่งหนีหายไปทันทีปล่อยให้พวกมันมึนงงสับสนไม่เข้าใจ

 

หนึ่งในนั้นขมวดคิ้วหันมามองหน้ากันเอง

 

“รู้จักกันจริงรึเปล่า?”

 

“…ไม่มีทางหรอก”

 

“ถ้ารู้จักจริงจะเลือกวิ่งหนีแบบนี้เหรอ?”

 

“ช่างมันเถอะมันจะหนีไปไหนก็เรื่องของมัน”

 

สายตาหื่นกระหายหันมามองหญิงสาวจังหวะเวลานี้จะใครหน้าไหนก็ไม่สำคัญเท่าหญิงสาวตรงหน้าอีกแล้ว

 

ฝ่ามือหนาหยาบกร้านจับเข้าที่ข้อมืออีกฝ่าย

 

“เรามาต่อเรื่องของเรากันเถอะ”

 

หมับ!

 

“…”

 

แต่ก็โดนจับเอาไว้ได้เสียก่อนแน่นอนว่าไม่ใช่ใครคนไหนเป็นหญิงสาวแสนสวยที่ไม่ต้องการให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัว

 

มันเลิกคิ้วขึ้นหลังจากโดนหล่อนจับข้อมือแทน

 

“โอ~”

 

“…”

 

“ใจร้อนจังนะ”

 

“คิดจะทำอะไร?” เป็นครั้งแรกที่หล่อนเปิดปากกล่าวกับพวกมันหลังจากนิ่งเงียบเป็นเวลานาน

 

แววตาเดรัจฉานพุ่งพวยทันที

 

“ขนาดเสียงยังเพราะเลย”

 

“…ถอยออกไปค่ะ”

 

“อย่าพึ่งใจร้อนสิพี่ยังมีเรื่องอยากจะบอกน้องอีกเยอะ”

 

“อีกอย่างถ้าจะตามไอักุ้งแห้งนั้นไปสู้ไปกับพวกเราดีกว่า”

 

“ใช่ พี่ว่าน้องตัดสินใจใหม่เถอะ”

 

“…” พวกมันสองคนเผยรอยยิ้มขึ้นมาพร้อมกัน

 

แน่นอนว่ารอยยิ้มครั้งนี้ไม่ใช่รอยยิ้มปรกติธรรมดามันคือรอยยิ้มหยาบโลนยิ่งไม่ต้องพูดถึงแววตาน่ารังเกียจกวาดมองดูหล่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

 

ไอรีนเลิกคิ้วกล่าวถาม

 

“ตัดสินใจใหม่?”

 

“…”

 

“เป็นฝ่ายพวกคุณต่างหากที่ต้องตัดสินใจใหม่?”

 

“หมายความว่าไง—”

 

ยังไม่ทันได้กล่าวจบประโยคเสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังขึ้นพร้อมร่างหนึ่งทรุดลงกับพื้น

 

เป็นเจ้าหนุ่มที่โดนจับข้อมือตอนแรก

 

“อ๊ากกกกกกกก!!!”

 

“…” หล่อนเพียงจ้องมองมันด้วยสายตาว่างเปล่าราวกับกำลังจ้องมองมดแมลงตามพื้นดิน

 

ห่างออกไปไม่ไกลมากนักจากสถานที่เกิดเหตุชายหนุ่มสวมแว่นรีบสับเท้าวิ่งสุดแรงเกิด

 

…‘ไม่อยู่แล้วโว้ย!!!’

 

“…” ทราเวียร์ออกวิ่งสุดแรงไม่คิดอยู่ต่อ

 

แม้จะมองไม่เห็นจุดจบคู่อันธพาลเดนตายด้วยตาตัวเองแต่เขาก็พอคาดเดาได้

 

ฟังเสียงกรีดร้องเมื่อครู่คงไม่พ้นต้องโดนเล่นงานจนหมดสภาพหรืออาจถึงตายแน่นอนว่าเขาไม่ได้สนใจพวกมันสองตัวเลยแม้แต่นิดเดียว

 

เพียงแต่ว่าหากหล่อนจัดการพวกมันหมดสิ้นแล้วเป้าหมายต่อไปคงไม่พ้นต้องเป็นเขา

 

ริมฝีปากขบแน่น

 

…‘ต้องหนีก่อน—’

 

“…”

 

“อ๊ากกกกกกกก!!!” เสียงกรีดร้องดังติดต่อกันสองครั้งติดหลังจากนั้นซุ่มเสียงทั้งหมดก็จางหายไปราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

 

ทราเวียร์เร่งความเร็วขั้นสุด

 

…‘ต่อไปคือเราสินะ’

 

“…”

 

“อย่าพึ่งตามมานะ”

 

“ขอเวลาใหัฉันทำใจก่อน”

 

ระหว่างกำลังวิ่งหนีสุดกำลังสายตาเขาเหลือบไปเห็นบางสิ่งอย่างเข้ามันคือฝ่ามือขาวเนียนพุ่งเข้ามาในระยะสายตา

 

ดวงตาเขาเบิกกว้างขั้นสุด

 

…‘มาแล้ว’

 

“…”

 

หมับ!

 

เพียงแค่วินาทีเดียวที่พบเห็นมือเรียวพุ่งเข้ามาจากด้านหลังภาพเบื้องหน้าทั้งหมดก็แปรเปลี่ยนไปในทันที

 

เปลี่ยนชนิดที่ว่าจากหน้ามือเป็นหลังมือ

 

“เดี๋ยว!—”

 

เป็นฝีมือหญิงสาวแสนสวยหล่อนกระชากเขาจากมุมอับสายตาพร้อมอัดกระแทกร่างเล็กเข้ากับกำแพงข้างถนน

 

ทำเอาอวัยวะทั่วทั้งร่างสั่นสะท้านไปหมด

 

“…อ๊ากกกกกก!” ทราเวียร์ทรุดตัวลงกับพื้น

 

สายตาพร่ามัวในตอนแรกกลับคืนสู่สภาพปรกติเรียบร้อยเขาเห็นขาเรียวขาวตรงหน้าพอเงยหน้ามองเท่านั่นแหละ

 

ก็เจอเข้ากับสายตาเย็นชาต้อนรับทันที

 

“ทำไมถึงหนีละ?”

 

“…ไง—”

 

“ฉันถามว่าทำไมถึงหนี?”

 

…‘บรรลัยละไง’

 

“…”

ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!!

ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!!

Status: Ongoing
อ่านนิยาย ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!!แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างกระทบใบหน้าชายหนุ่มหน้าขาวด้วยคลื่นความร้อนและแดดมันแยงตาสององค์ประกอบหรืออาจมากกว่านั้นทำให้ยากจะข่มตานอนต่อไป สุดท้ายปลายทางร่างกายเลือกตอบสนองต่อสิ่งเร้าจากโลกภายนอกก่อเกิดเสียงครางเล็ก ๆ ขึ้นมา ซึ่งนั่นคือสัญญาณขั้นต้นของการตื่นนอน “อืออออ” “…” เปลือกตาสั่นไหวพร้อมเปิดเผยให้เห็นแววตาคู่งามที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน กล่าวสำหรับชายหนุ่มหน้าขาวอย่างแรกเลยที่เห็นหลังจากตื่นนอนไม่ใช่เพดานคุ้นหน้าคุ้นตาที่เคยเห็นอยู่ทุกวัน

Comment

Options

not work with dark mode
Reset